Lincoln EL Series
.jpg) 1951 Lincoln Club Coupe | |
| Inne nazwy |
Lincoln EL-Series |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
kwiecień 1948 |
| Okres produkcji |
1948–1951 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Silniki |
benzynowy V8: 336,7ci (5,5 l), 152 KM |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość | |
| Szerokość |
1946 mm[1] |
| Wysokość |
1615 mm[1] |
| Rozstaw osi |
3073 mm[1] |
| Masa własna |
1795–1916 kg[3] |
| Zbiornik paliwa |
74 l[1] |
| Liczba miejsc |
6[3] |
| Bagażnik |
663 l[1] |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja |
Buick Roadmaster |
Lincoln EL-Series – model samochodu osobowego pełnowymiarowej klasy luksusowej produkowany pod amerykańską marką Lincoln w latach 1948–1951, od 1949 do 1951 roku modelowego. Nie miał nadanego oznaczenia modelu; określany był w literaturze jako seria EL lub jako „standardowy Lincoln”, w odróżnieniu od większego spokrewnionego z nim modelu Lincoln Cosmopolitan.
Samochody Lincoln serii EL produkowano z nadwoziami: sedan, coupé i kabriolet. Napęd stanowił silnik V8 o pojemności 5,5 litra. Wyprodukowano ogółem ponad 72 tysiące egzemplarzy samochodów tej serii.
Historia i opis modelu
[edytuj | edytuj kod]Model 1949
[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
W 1948 roku koncern Forda przedstawił swoje pierwsze powojenne samochody nowej konstrukcji, określone jako rok modelowy 1949. Jako pierwsze z nich zadebiutowały w sprzedaży już 22 kwietnia 1948 roku nowe samochody marki Lincoln[5]. Nowe modele Lincolna, będące następcą wywodzącej się sprzed wojny serii H, zyskały nowoczesne jak na te czasy nadwozie, z gładkimi ścianami bocznymi, bez wystających na boki błotników[6]. Górna linia błotników płynnie przechodziła w wybrzuszoną maskę silnika, a w przedniej części błotników wpasowane były pojedyncze reflektory[3]. W ten sposób koncern Forda jako pierwszy z trójki wielkich producentów amerykańskich wprowadził na rynek nadwozia pontonowe, a samochody jego marek były wśród najnowocześniej stylizowanych na rynku w tym roku[7]. Charakterystyczne tylko dla samochodów Lincoln z tych lat było umieszczenie reflektorów w chromowanych zagłębionych oprawach[3]. Atrapa chłodnicy stała się szeroka, chromowana, z górną belką obramowującą atrapę, dwoma belkami poniżej i pionowymi elementami je łączącymi – w tym wąską kratką pośrodku[3]. Na masce samochód miał uskrzydloną ozdobę[3].
Standardowy Lincoln nie nosił nazwy modelu, a jedynie oznaczenia wersji nadwoziowych: czterodrzwiowy sedan (Sport Sedan), dwudrzwiowe coupé (Club Coupe) i dwudrzwiowy kabriolet (Convertible)[3]. Samochody te określane bywają natomiast w literaturze od numerów seryjnych pierwszego rocznika jako EL-Series (seria EL)[a][8]. Wszystkie modele były sześciomiejscowe, a w sedanie tylne drzwi otwierały się w kierunku do tyłu[3]. Rozstaw osi standardowych Lincolnów wynosił 121 cali (307 cm)[3]. Osobno Lincoln wprowadził wydłużony droższy model o nazwie Cosmopolitan, od którego standardowy Lincoln różnił się wizualnie dwuczęściową szybą przednią zamiast pojedynczej, przetłoczeniami na przednich drzwiach na przedłużeniu błotników i ozdobną listwą boczną na całą długość, a nie tylko na przednich błotnikach[3]. Nadwozie Lincolna z tego roku posłużyło także jeszcze jako baza do skonstruowania krótszego nowego modelu marki Mercury[3].
Napęd stanowił silnik dolnozaworowy V8 konstrukcji Forda, o pojemności 336,7 cali sześciennych (5,5 l), dający moc 152 KM (brutto)[b][3]. Lincoln tym samym zaprzestał stosowania silników V12, których używał od 1933 roku; przy tym nowa jednostka rozwijała większą moc[9]. Skrzynia biegów była 3-biegowa manualna, za dopłatą dostępny był nadbieg[3]. Dopiero na początku 1949 roku wprowadzono opcjonalnie skrzynię automatyczną Hydra-Matic, za dopłatą 200 dolarów (produkowaną na licencji General Motors)[c][3]. Kabriolet miał automatycznie podnoszony dach[10].
W ramach pierwszego wydłużonego roku modelowego wyprodukowano 38 384 samochody, co stanowiło nieco ponad połowę produkcji Lincolna (52%)[3]. Produkowano je tylko w zakładach w Detroit[3]. Ceny bazowe wynosiły od 2527 dolarów za coupe, przez 2574 dolarów za sedan, do 3116 dolarów za kabriolet[3]. W wyposażeniu fabrycznym był zegar elektryczny, a w skład wyposażenia opcjonalnego wchodziło m.in. radio i hydraulicznie sterowane szyby i fotele[3][10].
.jpg)
Model 1950
[edytuj | edytuj kod]W styczniu 1950 roku samochody poddano liftingowi, przede wszystkim obejmującemu całkiem nowy styl atrapy chłodnicy[11]. Pomiędzy grubym chromowanym zderzakiem a górną belką była tylko jedna pozioma belka środkowa, z ozdobnymi żebrami. Zmieniła się też forma świateł parkingowych (kierunkowskazów). Zamiast kabrioletu, obok dotychczasowego coupé i sedana wprowadzono bardziej luksusowe coupé o nazwie Lido, z dachem pokrytym winylem imitującym skórę[11]. Ceny samochodów Lincoln 1950 roku modelowego pozostały takie same (Lido – 2720 dolarów), a ogółem powstało ich 17 489[11]. Do zakładów w Detroit doszły zakłady w Los Angeles i zmieniono w związku z tym wzór numerów seryjnych[d].
.jpg)
Model 1951
[edytuj | edytuj kod]Samochody 1951 roku modelowego wprowadzono już w listopadzie poprzedniego roku[2]. Ponownie poddano liftingowi atrapę chłodnicy, a także ozdoby. Na początku bocznej listwy była dodana ozdobna płetwa nachylona do przodu (takie same listwy otrzymał tegoroczny model Cosmopolitan)[2]. Moc silnika w tym roku była podawana jako 154 KM, przy takim samym stopniu sprężania[2].
Wersje nadwoziowe pozostały takie, jak w poprzednim roku, a ceny bazowe nawet spadły o około 1% (od 2505 dolarów za coupé do 2702 dolarów za coupé Lido)[2]. Wyprodukowano 16 761 samochodów, z tego prawie 3/4 sedanów[2]. Dopiero w lutym 1952 roku zaprezentowano nowe modele marki, a rolę podstawowego Lincolna przejął nowy Lincoln Cosmopolitan[12].
Sport
[edytuj | edytuj kod]Dzięki dobremu prowadzeniu się i mocnym silnikom, duże i luksusowe Lincolny były także używane w sporcie samochodowym, odnosząc pewne sukcesy[3]. Samochód taki zwyciężył w pierwszym w historii wyścigu serii Strictly Stock NASCAR 19 czerwca 1949 roku w Charlotte (kierowca Jim Roper) oraz w piątym wyścigu tej serii 18 września w Hamburgu (kierowca Jack White)[e][13]. W 1950 roku Lincolny modelu 1949 zajęły pierwsze i trzecie miejsce w pierwszym wyścigu serii NASCAR Grand National na torze Daytona Beach, a łącznie startowało ich aż 9[14]. W tym roku także Tim Flock zwyciężył Lincolnem w drugim wyścigu w Charlotte, lecz po tym liczba samochodów tego typu w wyścigach spadła[15]. Ostatnim większym osiągnięciem było drugie miejsce Tima Flocka w Lincolnie model 1950 w pierwszym wyścigu sezonu 1951 w Daytona Beach[16].
Dane techniczne (1949)
[edytuj | edytuj kod]- Silnik: gaźnikowy dolnozaworowy V8, chłodzony cieczą, umieszczony podłużnie z przodu, napędzający koła tylne
- Pojemność skokowa: 336,7 cali sześciennych (5517 cm³)[3]
- Średnica cylindra × skok tłoka: 3½" × 4⅜” (88,9 × 111,1 m)[10]
- Moc maksymalna (brutto): 152 KM przy 3600 obr./min[b][10]
- Stopień sprężania: 7:1[3]
- Gaźnik: dwugardzielowy[3]
- Skrzynia przekładniowa: trzybiegowa manualna, opcjonalnie z nadbiegiem Touch-O-Matic, opcjonalnie automatyczna Hydra-Matic[3]
- Sprzęgło: jednotarczowe, suche[10]
- Przekładnia główna: hipoidalna[10]
- Opony: 8,20×15[10]
- Podwozie: rama prostokątna, nitowana i spawana, ze wzmocnieniem centralnym w formie X[10]
- Zawieszenie przednie: niezależne, na wahaczach poprzecznych i sprężynach śrubowych z amortyzatorami teleskopowymi[10]
- Zawieszenie tylne: resory wzdłużne półeliptyczne z amortyzatorami teleskopowymi[10]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Numery fabryczne standardowych Lincolnów z 1949 roku modelowego zaczynały się od członu 9EL, gdzie 9 było ostatnią cyfrą roku, a EL stanowiło wyróżnik modelu, po czym następował numer kolejny (Flory 2008 ↓, s. 225).
- ↑ a b Moc silników samochodów amerykańskich podawana była przed 1972 rokiem jako moc „brutto” w koniach parowych (gross BHP), mierzona w optymalnych warunkach na samym silniku – moc „netto” mierzona w późniejszych bardziej rzeczywistych warunkach była niższa (J. „Kelly” Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2004, s. 864. ISBN 978-0-7864-1273-0. (ang.).).
- ↑ W tym czasie Ford nie miał jeszcze własnej konstrukcji automatycznej skrzyni biegów (Flory 2008 ↓, s. 224).
- ↑ Numery fabryczne standardowych Lincolnów z 1950 i 1951 roku modelowego zaczynały się od liczby 50 lub 51 w zależności od roku, następnie miały litery LP lub LA w zależności od fabryki i numer kolejny zakończony literą L (Flory 2008 ↓, s. 291, 363).
- ↑ Strona „Alfalfa Jim” CHRISTIAN DAVID „JIM” ROPER opisuje zwycięski samochód Jima Ropera z pierwszego wyścigu NASCAR jako Lincoln Cosmopolitan, lecz fotografia jego samochodu #34 zamieszczona tamże pokazuje bez wątpienia dwuczęściową szybę i długie listwy boczne, typowe dla standardowego Lincolna (który lepiej nadawał się do wyścigów z uwagi na mniejszą masę).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 226, 292.
- ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 362–364.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Flory 2008 ↓, s. 224–226.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 219, 226.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 184, 210, 225, 228.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 159–160, 224–226.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 184.
- ↑ 1950 Lincoln EL-series. Vintage Car Collector. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 160, 224–225.
- ↑ a b c d e f g h i j Presenting two great new 1949 Lincolns, Detroit: Lincoln-Mercury Division of the Ford Motor Company, 1948.
- ↑ a b c Flory 2008 ↓, s. 290–292.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 437–438.
- ↑ 1949-01. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).; 1949-05. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
- ↑ 1950-01. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
- ↑ 1950-02. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
- ↑ 1951-01. Racing-Reference.Info. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- J. „Kelly” Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).