Korzeń przybyszowy
Korzenie przybyszowe – korzenie wyrastające z pędu rośliny oraz z korzeni w strefie ich budowy wtórnej[1]. Mogą współistnieć z korzeniem głównym lub zastępować go. Najczęściej wyrastają one z nasady pędu, ale u niektórych roślin mogą też wyrastać z łodygi lub liści.
U roślin jednoliściennych korzeń główny szybko zanika, a na jego miejsce z nasady pędu wyrastają korzenie przybyszowe, tworząc tzw. korzenie wiązkowe. U roślin z rodziny wiechlinowatych korzenie przybyszowe mogą wytwarzać się w kolankach źdźbła, u niektórych roślin, np. begonii z blaszki liściowej.
Odmianą korzeni przybyszowych są korzenie podporowe, jakie występują u roślin rosnących w grząskim podłożu, wyrastające z łodygi na pewnej wysokości nad ziemią i ukośnie wrastające w podłoże. Ich zadaniem jest stabilizacja rośliny. Występują przede wszystkim u roślin rosnących w lasach tropikalnych gdzie podłoże jest bardzo podmokłe (np. u figowców, palm, filodendronów, pandanów). Wśród roślin uprawnych korzenie podporowe wytwarza kukurydza zwyczajna.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zygmunt Hejnowicz, Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2018.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Tołpa, Jan Radomski: Botanika. Podręcznik dla Techników Rolniczych. Warszawa: PWRiL, 1971.
- J. Szwejkowska, J. Szwejkowski: Botanika. Tom I. Morfologia. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-13946-3.