Przejdź do zawartości

Johannes Hendrik Feldmeijer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johannes Hendrik Feldmeijer
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1910
Assen

Data i miejsce śmierci

22 lutego 1945
Raalte

szef Nederlandsche SS
Okres

od 11 września 1940
do 22 lutego 1945

Odznaczenia
Krzyż Żelazny (1939) II Klasy Srebrna odznaka szturmowa piechoty (III Rzesza) Czarna odznaka za rany (III Rzesza)

Johannes Hendrikus (Henk) Feldmeijer (ur. 30 listopada 1910 w Assen, zm. 22 lutego 1945 w rejonie Raalte) – holenderski polityk i kolaborant, szef holenderskiego SS podczas II wojny światowej.

Okres przedwojenny

[edytuj | edytuj kod]

Johannes Hendrikus Feldmeijer w 1928 r. ukończył szkołę średnią. Następnie studiował matematykę i fizykę na Uniwersytecie Rijks w Groningen, ale w 1931 r. zawiesił studia. W tym czasie zaangażował się w działalność polityczną. Zainspirowany hasłami głoszonymi przez przywódcę Narodowo-Socjalistycznego Ruchu Holenderskiego (NSB) Antona A. Musserta w 1932 r. wstąpił do tej partii. Działał na polu propagandy partyjnej w Groningen i okolicach, występując na wiecach i wygłaszając wiele przemówień. Jego aktywność dostrzegł A. A. Mussert i zatrudnił go w Departamencie Propagandy NSB w Utrechcie. J. H. Feldmeijer kilka razy wyjeżdżał także do Niemiec, gdzie nawiązał tajne kontakty z SS, a także do Włoch i Skandynawii. W 1935 r. – po oblaniu egzaminów – rzucił studia i całkowicie poświęcił się działalności politycznej w NSB. W partii należał do radykalnego skrzydła, kierowanego przez Rosta van Tonningena, które opowiadało się za włączeniem Holandii do Rzeszy Niemieckiej oraz głosiło hasła rasistowskie i silnie antysemickie. Wzorowano się na programie nazistowskiej NSDAP. W 1937 r. J. H. Feldmeijer został ważnym członkiem społeczno-kulturalnej organizacji Der Vaderen Erfdeel, przemianowanej w 1940 r. na Volksche Werkgemeenschap, która promowała germańską kulturę. Jesienią 1937 r. z powodu konfliktu z A. A. Mussertem przeniesiono go na stanowisko szefa dystryktu Salland. W sierpniu 1939 r. współtworzył z R. van Tonningenem Mussert-Garde (straż przyboczną przywódcy NSB), a następnie stanął na jej czele. W tym czasie ponownie wyjeżdżał kilka razy do Niemiec, gdzie występował w Radio-Bremen. Jednocześnie zacieśniał swoje kontakty z wysokimi funkcjonariuszami SS. 3 maja 1940 r. władze holenderskie internowały go wraz z innymi działaczami NSB w Fort Prins Frederik w Ooltgensplaat (wyspa Flakkee,prowincja Zuid-Holland). Po najeździe Niemiec na Holandię 10 maja, został przetransportowany przez Belgię do Francji, gdzie 30 maja w Calais uwolnili go hitlerowscy żołnierze.

Okupacja niemiecka

[edytuj | edytuj kod]

2 czerwca 1940 r. powrócił do okupowanego kraju. Kilka dni później R. van Tonningen przedstawił go wyższemu dowódcy SS i policji w Holandii SS-Obergruppenführerowi Hansowi Albinowi Rauterowi, który był pod dużym wrażeniem jego charyzmy i aktywności. W rezultacie 11 września stanął na czele Nederlandsche SS. Pomimo tego, że stanowiło ono część NSB, w rzeczywistości całkowicie podlegało SS. J. H. Feldmeijer wstąpił także ochotniczo na pocz. 1941 r. do 1 Dywizji Pancernej SS "Leibstandarte SS Adolf Hitler", w której służył do maja podczas kampanii bałkańskiej w Jugosławii i Grecji. Po najeździe Niemiec na ZSRR 22 czerwca, prowadził akcję rekrutacyjną Holendrów, głównie członków holenderskiego SS, do Pułku SS "Westland". Ponownie służył w szeregach Waffen-SS w okresie od czerwca 1942 r. do marca 1943 r. jako dowódca baterii artylerii przeciwlotniczej w Pułku SS "Westland" w składzie 5 Dywizji Pancernej SS "Wiking". Walczył wówczas na froncie wschodnim w południowej Rosji. Na koniec służby dostał awans do stopnia SS-Standartenführera Allgemeine-SS, a w marcu 1944 r. – po szkoleniu oficerskim – do stopnia SS-Hauptsturmführera. Otrzymał także Krzyż Żelazny 2 klasy. Od września do listopada 1943 r. stał na czele oddziału specjalnego, tzw. Sonderkommando Feldmeijer, który zamordował kilkadziesiąt Holendrów-antyfaszystów w ramach "Silbertanne Aktion" w odpowiedzi na wzrost aktywności ruchu oporu. We wrześniu 1944 r. brał udział w rozbudowie formacji obrony terytorialnej Landstorm Nederland, a w lutym 1945 r. został przydzielony do dowództwa jednego z jej batalionów. Zginął 22 lutego koło Raalte podczas ataku alianckiego samolotu, kiedy wracał na front. Natomiast według części źródeł rozstrzelali go jego podkomendni. Został pochowany kilka dni później na cmentarzu w Haren (Ems).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]