Historia A.C. Milan (1979–1996)
_e_Rosso_e_Nero_(Strisce).png)
Historia włoskiego klubu piłkarskiego A.C. Milan w latach 1979-1996.
Historia Milanu 1979-1996
[edytuj | edytuj kod]Afera Totonero i czarne dni Milanu (1979-1986)
[edytuj | edytuj kod]Sezon 1979/80
[edytuj | edytuj kod]10 mistrzostwo i gwiazdka: to były ostatnie szczęśliwe dni Milanu przed nadchodzącym czarnym okresem. Pod koniec lat 70. kwitła afera czarnego totka ("toto nero"). Prezydent Colombo wplątał klub w nielegalne zakłady piłkarskie. Po wyjściu na jaw afery Colombo został dożywotnio zdyskwalifikowany. Piłkarze Milanu: Enrico Albertosi, Giorgio Morini i Stefano Chiodi zostali zawieszeni odpowiednio na 4 lata, 1 rok i 6 miesięcy.
Dodatkowo trybunał sportowy podjął kontrowersyjną decyzję o degradacji Milanu oraz S.S. Lazio do Serie B, co było najdrastyczniejszą karą w historii włoskiej piłki nałożoną przez sąd sportowy.
Sezon 1980/81
[edytuj | edytuj kod]Sezon 1980/81 Milan po raz pierwszy spędził w Serie B. Po zaciętej walce, mimo kilku wpadek (jak porażka 0:3 z Taranto) Mediolańczycy wygrali rozgrywki, uzyskując 18 zwycięstw, 14 remisów i ponosząc 6' porażek, wracając do Serie A. W czerwcu Milan wystartował na San Siro w turnieju Mundialito, będącym nieoficjalnymi klubowymi mistrzostwami świata. Rossoneri uzyskali prawo do gry jako zdobywcy Pucharu Interkontynentalnego z roku 1969. W stawce pięciu zespołów Milan zajął trzecie miejsce (wygrał Inter). Turniej zorganizował przedsiębiorca Silvio Berlusconi, kibic Milanu, od tego momentu będący coraz bliżej zespołu.
Sezon 1981/82
[edytuj | edytuj kod]Po awansie do pierwszej ligi włoskiej Milan, targany konfliktami i nieporozumieniami, walczył o utrzymanie. Mimo zmian na stanowiskach prezesa i trenera drużyny, zespół nie odzyskał spokoju. Na 5 kolejek przed końcem rossoneri znajdowali się na pozycji spadkowej. W ostatnich meczach nastąpił zryw zespołu. Milan wygrał 4 z 5 spotkań. Utrzymanie było blisko, jednak dramatyczna końcówka meczu pomiędzy SSC Napoli a Genoą spowodowała, że klub po raz drugi w historii znalazł się w Serie B. Wyrównująca bramka w końcówce, po błędzie neapolitańskiego bramkarza, zepchnęła Milan do drugiej ligi, ratując drużynę z Genui.
4 dni wcześniej, 12 maja 1982 r. zespół rozegrał decydujący mecz w najstarszych rozgrywkach międzynarodowych, Pucharze Mitropa. W turnieju startowali zwycięzcy drugich lig z zeszłego sezonu: czeskie Vitkovice, jugosłowiański Osijek i węgierski Haladás. Po zwycięstwie 2:1 nad Osijekiem, Milan zdobył trofeum.
|
Milaniści we włoskiej drużynie mistrzów świata 1982 |
Latem, na mistrzostwach świata w Hiszpanii, reprezentacja Włoch zdobyła swój trzeci tytuł mistrzów świata, a w jej składzie znajdowali się gracze Milanu: Baresi i Collovati.
Sezon 1982/83
[edytuj | edytuj kod]W sezonie 1982/83 Milan, grając w Serie B, prezentował jednak zdaniem wielu obserwatorów poziom pierwszoligowy. Drużyna wygrała rozgrywki z dużą przewagą, odnosząc 19 zwycięstw, 16 remisów i ponosząc 3 porażki. W międzyczasie Milan zanotował jedną poważną wpadkę, grając mecz uznany przez wielu za jeden z najgorszych w swojej historii - porażka 1:2 z S.S. Cavese na własnym boisku. Mecz obserwowało 80 tysięcy kibiców - prawie 2 razy więcej niż mecze Interu w Serie A.
|
Bilans Milanu w Serie B 2 sezony |
W sześciozespołowej grupie eliminacyjnej Pucharu Włoch Milan zajął drugie miejsce, przegrywając zaledwie jednym punktem z Juventusem, ale awansując do 1/8 finału. Po wyeliminowaniu kolejnego pierwszoligowca (Cagliari Calcio) zespół pechowo odpadł w ćwierćfinale z Hellas Werona (2:2 i 3:3).
Po zakończeniu sezonu Milan po raz drugi wziął udział w Mundialito. Zajął tam czwarte miejsce, prezentując jednak grę na wysokim poziomie, ponosząc tylko jedną, minimalną porażkę z Penarolem Montevideo i wygrywając z Interem.
Sezon 1983/84
[edytuj | edytuj kod]Sezon 1983/84 rozpoczął się przybyciem do drużyny m.in. Anglika Luthera Blissetta. Sezon ten, biorąc pod uwagę 3 poprzednie lata, został uznany za całkiem niezły w wykonaniu klubu. Milan zajął ósme miejsce w Serie A, przegrywając dwie pozycje zaledwie różnicą bramek, natomiast w Pucharze Włoch Mediolańczycy odpadli dopiero w 1/4 finału, po dogrywce z Romą.
Sezon 1984/85
[edytuj | edytuj kod]W zespole pojawili się Pietro Paolo Virdis oraz Anglicy Ray Wilkins i Mark Hateley. Milan grał jeszcze lepiej niż w zeszłym sezonie, zajmując piąte miejsce w lidze (kwalifikacja do Pucharu UEFA) i przegrywając finałowy dwumecz Pucharu Włoch z Sampdorią.
20 stycznia 1985 r., w wyjazdowym meczu z Udinese Calcio w Milanie zadebiutował syn Cesarego Maldiniego, Paolo, wówczas szesnastolatek.
Sezon 1985/86
[edytuj | edytuj kod]W sezonie 1985/86 do Milanu trafił zdobywca Pucharu Europy w barwach Juventusu sprzed kilku miesięcy - Paolo Rossi. Zespół jednak grał przeciętnie, zajmując siódme miejsce w lidze. Również występy zespołu w Pucharze UEFA nie usatysfakcjonowały nikogo. Milan niespodziewanie odpadł w 1/8 finału tych rozgrywek z belgijskim KSV Waregem (1:1 na wyjeździe i 1:2 u siebie).
Wkroczenie Berlusconiego i pasmo sukcesów (1986-1996)
[edytuj | edytuj kod]Sezon 1986/87
[edytuj | edytuj kod]20 lutego 1986 r. dotychczasowego prezesa Milanu Giuseppe Farinę, pod którego przewodnictwem zespół osiągał przeciętne rezultaty, zastąpił Silvio Berlusconi. Do sztabu zespołu dołączyli też znani dzisiaj działacze: Adriano Galliani i Ariedo Braida.
W Serie A zespół Milanu grał coraz lepiej, jednak na koniec sezonu 1986/87 dał się wyprzedzić czterem drużynom, uzyskując tyle samo punktów co UC Sampdoria. Oznaczało to konieczność rozegrania barażu o udział w Pucharze UEFA. 23 maja w Turynie rossoneri wygrali 1:0 po dogrywce i bramce Daniele Massaro. Pietro Paolo Virdis został kolejnym królem strzelców w barwach Milanu, strzelając 17 bramek.
W czerwcu tego roku Milan wziął udział w trzeciej edycji turnieju Mundialito, gdzie wzmocniony reprezentantem Holandii Frankiem Rijkaardem zaliczył najlepszy występ z dotychczasowych, zdobywając nieoficjalne klubowe mistrzostwo świata. Zespół wygrał 3 mecze, 1 remisując, strzelając 4 bramki i nie tracąc żadnej.
.jpg)
Sezon 1987/88
[edytuj | edytuj kod]W sezonie 1987/88 nowym trenerem Milanu został Arrigo Sacchi. Nowymi zawodnikami zostali Holendrzy: Marco van Basten i Ruud Gullit oraz Alessandro Costacurta ze szkółki klubowej. Gullit pod koniec roku zdobył Złotą Piłkę dla najlepszego piłkarza Europy.
Mimo średniego początku rozgrywek ligowych (a także odpadnięciu już w drugiej rundzie europejskich pucharów z późniejszym finalistą, Espanyolem Barcelona), Milan zdobył jedenasty tytuł mistrzowski, po niesamowitej walce z SSC Napoli z Maradoną w składzie. Na 3 kolejki przed końcem Napoli, które jak na mistrza Włoch przystało prowadziło od samego początku sezonu, miało punkt przewagi nad Milanem.
W 28 kolejce obie zagrały ze sobą na stadionie San Paolo w Neapolu. Po znakomitym spotkaniu Milan wygrał 3:2. Bramki strzelali: Virdis (36', 1:0), Maradona (45', 1:1), Virdis (68', 2:1), van Basten (76', 3:1), Careca (78', 3:2). A tak wyglądały ostatnie mecze: Milan - remis, Napoli - porażka, Milan - remis, Napoli - porażka.
 Mistrzowski skład Milanu 1988: |
Sezon 1988/89
[edytuj | edytuj kod]Sezon 1988/89 obfitował w dramatyczne mecze w Pucharze Europy. Rossoneri po dramatycznych meczach 1/8 finału wyeliminowali Crveną Zvezdę i Werder Brema. Rewanżowy mecz z Jugosłowianami został przerwany z powodu mgły, przy wyniku 1:1 i czerwonej kartce dla Virdisa. Następnego dnia spotkanie zostało powtórzone. Mecz obfitował w dramatyczne wydarzenia, nie tylko sportowe. Roberto Donadoni w starciu z rywalem stracił przytomność, dusząc się. W ostatniej chwili od śmierci uratował go klubowy lekarz, łamiąc mu szczękę w celu udrożnienia dróg oddechowych. Ostatecznie oba mecze z Crveną zakończyły się wynikami 1:1. Rzuty karne Milan wygrał 4-2, dzięki dwóm obronionym strzałom przez bramkarza Giovanniego Gallego.
Rok 1988 zakończył się przyznaniem Złotej Piłki Marco van Bastenowi, a wszystkie miejsca na podium zajęli piłkarze Milanu.
W ćwierćfinale Pucharu Europy z Werderem Brema padła zaledwie jedna bramka, strzelona przez van Bastena z karnego.
W półfinale, w rewanżowym meczu na San Siro (pierwszym mecz zakończył się remisem 1:1) doszło do kuriozalnego wyniku - Real poległ aż 0:5 (bramki: Ancelotti, Rijkaard, Gullit, Van Basten i Donadoni).
W finale, 24 maja 1989 r. na Camp Nou w Barcelonie Milan wygrał ze Steauą Bukareszt 4:0. W stolicy Katalonii pojawiło się prawie 100 tysięcy kibiców Milanu. Taka liczba kibiców w meczu wyjazdowym była i jest do dzisiaj rekordem w historii klubowej piłki nożnej.
|
Finał Pucharu Europy 1989: Milan - Steaua 4:0 (3:0)
|
Gra w Pucharze Europy odbiła się na wynikach Milanu w lidze - trzecie miejsce mistrzów Włoch, za Interem i Napoli.
Latem 1989 r. Milan zdobył pierwszy w historii Superpuchar Włoch (jeszcze za zeszły sezon), pokonując Sampdorię 3:1.
Sezon 1989/90
[edytuj | edytuj kod]W kolejnym sezonie Milan kontynuował wspaniałą grę (m.in. z nowym graczem, Marco Simone. Najpierw zdobył Superpuchar Europy (1:1 i 1:0 z Barceloną) za miniony sezon. Potem, po zwycięstwie w dogrywce 1:0 i bramce z rzutu wolnego Evaniego w ostatniej minucie nad kolumbijskim Nacional Medellín dołożył Puchar Interkontynentalny.
W plebiscycie Złotej Piłki za miniony rok znowu wygrał Marco van Basten. Dwa kolejne miejsca po raz kolejny zajęli inni gracze Milanu - Baresi i Rijkaard. Te dwa lata były jedynymi w historii tej prestiżowej nagrody, kiedy całe podium było zajmowane przez piłkarzy jednego klubu.
W lidze rossoneri byli o krok od ponownego wywalczenia tytułu mistrzowskiego. Jednak w przedostatniej kolejce przegrali wyjazdowy mecz z Hellas Werona 1:2, po decydującej bramce w 89 minucie meczu. Rijkaard, Van Basten, Costacurta i trener Sacchi ujrzeli czerwone kartki. Po raz drugi, po roku 1973, klub z Werony "zabrał" Milanowi niemal pewny tytuł. Drugie w historii mistrzostwo przypadło Napoli. 19 bramek van Bastena i tytuł króla strzelców nie wystarczyły. Trzy dni później Milan przegrał na własnym boisku rewanż finału Pucharu Włoch z Juventusem (0:1, w pierwszym meczu Milan bezbramkowo zremisował).
Jednak w Pucharze Europy Milan nie miał sobie równych. Drugi raz z rzędu awansował do wielkiego finału. Na stadionie w Wiedniu Mediolańczycy pokonali 1:0 SL Benfica, broniąc trofeum zdobytego rok wcześniej.
|
Finał Pucharu Europy 1990: Milan - Benfica 1:0 (0:0)
|
Sezon 1990/91
[edytuj | edytuj kod]W następnym sezonie - Superpuchar Europy (1:1 i 2:0 z Sampdorią i Puchar Interkontynentalny (3:0 z Club Olimpia). Milan przez 2 lata zdobył wszystko co było do zdobycia w rozgrywkach międzynarodowych.
W Serie A mediolański zespół zajął drugie miejsce, 5 punktów za Sampdorią dla której był to pierwszy tytuł. W Pucharze Włoch - odpadł w półfinale z Romą, po samobójczej bramce van Bastena.
W Pucharze Europy Milan trafił w ćwierćfinale na Olympique Marsylia. Po remisie 1:1 w pierwszym meczu na własnym boisku, w rewanżu do 88. minuty rossoneri przegrywali 0:1 Wtedy na stadionie zgasło światło. Po naprawie oświetlenia piłkarze Milanu odmówili powrotu na boisko. Zespół został za to ukarany walkowerem i wykluczony z kolejnej edycji rozgrywek europejskich.
|
|
Niezwyciężeni
|
Sezon 1992/93
[edytuj | edytuj kod]Kolejny sezon rozpoczął się od pojawienia w Milanie nowych graczy: Papina, Savićevića, Bobana, i Eranio. Najważniejszym jednak nabytkiem klubu miał być Gianluigi Lentini, który przeszedł z Torino FC za rekordową wówczas kwotę 20 milionów dolarów. Latem Milan zdobył kolejny Superpuchar Włoch, a następnie rozpoczął ligę, w której już od pierwszej kolejki objął prowadzenie.
Po rocznej karencji w pucharach i zdobyciu tytułu mistrzowskiego, Milan powrócił do walki o najważniejsze klubowe trofeum Europy. W drodze do finału Mediolańczycy wygrali wszystkie spotkania. W najważniejszym meczu czekał na nich Olympique, o którym mieli złe wspomnienia sprzed dwóch lat. Jednak francuski zespół znów nie dał się pokonać. Milan przegrał 0:1, a Marsylczycy zdobyli swój pierwszy i jedyny Puchar Europy.
W lidze rossoneri nie mieli już sobie równych i obronili tytuł. W międzyczasie Milan określany był we Włoszech mianem "Niezwyciężeni" (Gli Invincibili). Klub zanotował serię 58 meczów w lidze bez porażki, co do dzisiaj jest rekordem Italii i jednym z czołowych wyników na świecie. Trzon defensywy stanowili Franco Baresi i Paolo Maldini, według wielu ekspertów czołowi, być może nawet najlepsi obrońcy w historii futbolu.
W Pucharze Włoch rossoneri po raz trzeci z rzędu zostali wyeliminowani w półfinale.
W grudniu 1992 r. miało miejsce nieprzyjemne wydarzenie. W meczu z Anconą kontuzji doznał Marco van Basten. Po kilku miesiącach leczenia kontuzji wrócił, jednak uraz okazał się zbyt poważny. Po występie w meczu z Olympique przez 2 lata widniał w kadrze Milanu, jednak nie zagrał już ani razu, kończąc w ten sposób karierę. Za rok 1992 zdążył odebrać jeszcze Złotą Piłkę po raz trzeci w karierze.
|
Mistrzowski skład Milanu 1993: |
Sezon 1993/94
[edytuj | edytuj kod]Przed rozpoczęciem kolejnego sezonu wyszła na jaw afera korupcyjna w lidze francuskiej, z udziałem m.in. zespołu Olympique. Drużyna ta została zdegradowana do drugiej ligi, tracąc też tytuł mistrza Francji i prawo gry w europejskich pucharach. Pojawiły się głosy w sprawie odebranie Marsylczykom Pucharu Europy bądź ponownego rozegrania finału w składzie Milan - Rangers, jednak UEFA postanowiła nie odbierać trofeum. Marsylia została jednak wykluczona z meczów o Superpuchar Europy i Puchar Interkontynentalny, a jej miejsce zajął Milan. Jednak nie odniósł on sukcesów przegrywając odpowiednio z AC Parma (1:0 na wyjeździe i niespodziewanie 0:2 u siebie) oraz z São Paulo F.C. (2:3). Mimo to w klubowym rankingu IFFHS Milan po raz pierwszy zajął pierwsze miejsce.
Era Holendrów w Milanie została zakończona. Lentini wziął udział w wypadku drogowym, po którym już nigdy nie grał tak jak wcześniej. Mimo to klub po raz drugi z rzędu doszedł do finału Ligi Mistrzów. Przeciwnikiem miała być drużyna Barcelony, prowadzona przez Johanna Cruyffa. Katalończycy byli zdecydowanym faworytem tego spotkania. Jednak na Stadionie Olimpijskim w Atenach Milan udzielił swoim przeciwnikom srogiej lekcji futbolu, wygrywając aż 4:0. Mecz ten został uznany za najlepszy w całej stuletniej historii mediolańskiego klubu.
|
Finał Pucharu Europy 1994: Milan - Barcelona 4:0 (3:0)
|
|
Za głównego autora tego sukcesu był przez wielu uważany trener Capello, który potrafił skutecznie zapanować nad indywidualnościami zespołu. Do sukcesu w Europie Milan dołożył sukces we Włoszech. Wygrywając rozgrywki Serie A, zdobył swoje czternaste mistrzostwo, trzecie z rzędu. Powtórzył w ten sposób osiągnięcie Interu Mediolan z sezonu 1964/65, wygrywając w tym samym sezonie Puchar Europy i ligę włoską. Dodatkowo Sebastiano Rossi ustanowił rekord Serie A - 929 minut bez puszczonej bramki, nie pobity do dzisiaj.
|
Sezon 1994/95
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec roku 1994 przyszła porażka w Pucharze Interkontynentalnym z Vélezem Sársfield, a na początku roku 1995 Milan zdobył Superpuchar Europy za poprzedni sezon, pokonując Arsenal F.C. W lidze zespół grał nieco słabiej, zajmując ostatecznie czwarte miejsce.
W Lidze Mistrzów również nie grał tak dobrze jak oczekiwano, ale udało mu się awansować do finału, gdzie spotkał się z Ajaksem Amsterdam. Holendrzy dwukrotnie pokonali Milan w fazie grupowej, a w finale zrobili to po raz trzeci, wygrywając 1:0 po bramce Patricka Kluiverta, który po dwóch latach trafi do mediolańskiej drużyny.
Sezon 1995/96[edytuj | edytuj kod]Sezon 1995/96 był ostatnim w roli Fabio Capello jako trenera Milanu. Zakończył go piętnastym tytułem mistrzów Włoch (7:1 z Cremonese w ostatniej kolejce), czwartym w ciągu pięciu lat, zdobytym z dużą łatwością (8 punktów przewagi nad Juventusem). W zespole od początku sezonu grali George Weah i Roberto Baggio. Weah pod koniec roku otrzymał Złotą Piłkę. W Pucharze UEFA Milan niespodziewanie zakończył grę już w ćwierćfinale. Po zwycięstwie w pierwszym meczu z Girondins Bordeaux 2:0 Mediolańczycy byli pewni awansu, jednak rewanż przegrali aż 0:3, a dużą rolę w tym wyniku odegrał późniejszy lider francuskiej reprezentacji, Zinédine Zidane. Po tej porażce zakończyła się epoka wielkiego Milanu z lat 90.
|
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Źródła drukowane:
- Almanacco Illustrato del Milan wyd. II, pr. zbiorowa, wyd. Panini, marzec 2005
- Almanacco Illustrato del Calcio - La Storia 1898-2004, wyd. Panini, 2005
- Carlo Fontanelli, Piu` che uno scudetto. La palla dapples, seria "La biblioteca del Calcio", wyd. Geo Edizioni, 2000
- Europejskie finały od A do Z, seria "Encyklopedia Piłkarska FUJI", tom 23, p. red. Andrzeja Gowarzewskiego, wyd. GiA, 1999, ISBN 83-905424-9-8
- Forza Milan!, numery od 12/2004 do 6/2005
- Il libro del calcio italiano, dodatek do Il Corriere dello Sport-Stadio, październik 2000
- Od Realu do Barcelony: historia pucharu mistrzów, seria "Encyklopedia Piłkarska FUJI", tom 4, p. red. Henryka Bilińskiego, wyd. GiA, 1992, ISBN 83-90022-73-5
- Puchar UEFA. Puchar Targów i UEFA. Historia EC3, seria "Encyklopedia Piłkarska FUJI", tom 18, p. red. Andrzeja Gowarzewskiego, wyd. GiA, 1996, ISBN 83-905424-1-2
- Puchar zdobywców : historia PEZP, seria "Encyklopedia Piłkarska FUJI", tom 6, p. red. Wojciecha Batko, wyd. GiA, 1992, ISBN 83-90022-75-1
Źródła internetowe:
- http://www.acmilan.pl [dostęp 20 września 2007]
- http://www.rsssf.com [dostęp 20 września 2007]