9K111 Fagot

9M111
Państwo	ZSRR
Rodzaj	kierowany pocisk przeciwpancerny
Data konstrukcji	1970
Długość	1,03 m
Średnica	0,12 m
Masa	13 kg
Prędkość	186 m/s
Zasięg	2,5 km
Naprowadzanie	półautomatyczne z przewodowym przesyłaniem sygnału
	Użytkownicy
	Algieria, Bułgaria, Chorwacja, Czechy, Finlandia, Grecja, Irak, Kazachstan, Litwa, Polska, Rosja, Serbia, Syria, Słowenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

9K111 Fagot (kod NATO: AT-4 Spigot) – radziecki system przeciwpancernych pocisków kierowanych.

Historia

Zestaw 9K111 składający się z wyrzutni 9P135, pocisku 9M111 Fagot, wskaźnika zakłóceń świetlnych 9S469 został opracowany przez Zakłady Mechaniczne Tuła w latach sześćdziesiątych jako przeciwpancerny pocisk kierowany drugiej generacji. Został przystosowany do odpalania pocisków z wyrzutni przenośnych jak i montowanych na pojazdach tzw. "niszczycielach czołgów". Konstrukcja jest zbliżona do tej zastosowanej w pociskach HOT/Milan. Fagot wszedł do służby w 1970^[1].

Opracowano następnie nieco ulepszony pocisk 9M111-1 oraz zmodyfikowany 9M111M Fagot-M (zestaw nazywany także Faktoria), w którym zwiększono nieco zasięg lotu i ulepszono głowicę, zwiększając przebijalność pancerza do 460 mm (wbrew informacjom z niektórych publikacji, nie zastosowano w nim głowicy tandemowej z uwagi na ograniczenia geometryczne pocisku, a także opracowanie nowych zestawów)^[2].

Zastosowanie

Przenośny zestaw przeciwpancerny 9K111 z półautomatycznym układem kierowania jest przeznaczony do zwalczania nieruchomych i ruchomych poruszających się w dowolnym kierunku z prędkością do 60 km/h czołgów i innych pojazdów opancerzonych znajdujących się na odległości od 70 do 2000m. Za pomocą zestawu można również skutecznie razić lekkie umocnienia polowe i punkty ogniowe przeciwnika.

Pocisk 9M111 Fagot znajdował się także na uzbrojeniu Wojska Polskiego.

Dane taktyczno-techniczne

Waga modułu nr 1 (sama wyrzutnia): 22 kg
Waga modułu nr 2 (2 pociski): 26 kg
Waga pojedynczego pocisku: 13 kg (9M111-2), 13,2 (9M111M)
Waga wyrzutni (brutto): 45 kg
Waga 2 pocisków (brutto): 57 kg

Kaliber: 120 mm (pociski 9M111-2 oraz 9M111M)
Średnia prędkość lotu: 186 m/s (9M111-2), 173 m/s (9M111M)
Średnia prędkość obrotowa: 10 obrotów/s

Grubość przebijanego pancerza pod kątem 60 stopni:^[3]
- 200 mm (9M111 i 9M111-2)
- 230 mm (9M111M)

Grubość przebijanego pancerza pod kątem 90 stopni:^[3]
- 400 mm (9M111 i 9M111-2)
- 460 mm (9M111M)

Rozpiętość płatów pocisku: 369 mm

Powiększenie: 10x

Zasięg (minimalny-maksymalny):
- 70-2000 m (9M111, 9M111-2)
- 75-2500 m (9M111M)

Wymiary pocisku: 150x205x1098 mm
Wymiary wyrzutni w położeniu bojowym: 1090x770x670 mm
Wymiary wyrzutni w położeniu marszowym: 670x450x405 mm

Szybkostrzelność teoretyczna: 3 strzały na minutę

Kąt ostrzału pionowego: + – 20 stopni
Kąt ostrzału poziomego: 360 stopni
Pole widzenia przez przyrząd 9Sz119: 5 stopni

Układ kierowania pociskiem: półautomatyczny z przewodowym przesyłaniem sygnałów

Jednostka ognia: 8

Przypisy

↑ Witkowski 1997 ↓, s. 81-83.
↑ Witkowski 1997 ↓, s. 83.
↑ ^a ^b Maksim Sajenko: Bronia »kryliatoj piechoty« w: Tiechnika i woorużenije nr 02/2007, s. 39 (ros.)

Linki zewnętrzne

(en)www.fas.org

Bibliografia

Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996. ISBN 83-86776-25-0. OCLC 750864711.

[CITEREFWitkowski199781-83-1] Witkowski 1997 ↓, s. 81-83.

[CITEREFWitkowski199783-2] Witkowski 1997 ↓, s. 83.

[tvo-3] Maksim Sajenko: Bronia »kryliatoj piechoty« w: Tiechnika i woorużenije nr 02/2007, s. 39 (ros.)

[1]

[2]

[3]