Włodzimierz (Błagorazumow)

Włodzimierz

Iosif Błagorazumow
Biskup błagowieszczeński
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1845 gubernia penzeńska
Data i miejsce śmierci	25 września 1914 Niżyn
Miejsce pochówku	Monaster Zwiastowania w Nieżynie
Biskup błagowieszczeński
Okres sprawowania	1906–1909
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia czernihowska
Śluby zakonne	14 sierpnia 1888
Diakonat	1866
Prezbiterat	14 listopada 1866
Nominacja biskupia	20 stycznia 1901
Chirotonia biskupia	4 lutego 1901

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	4 lutego 1901
Miejscowość	Petersburg
Miejsce	Sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej
Konsekrator	Antoni (Wadkowski)
Współkonsekratorzy	Włodzimierz (Bogojawleński), Hieronim (Ekziemplarski), Jakub (Piatnicki)
Współkonsekrowani biskupi Sergiusz (Stragorodski) 25 lutego 1901

Włodzimierz, imię świeckie Iosif Iwanowicz Błagorazumow (ur. 22 marca^?/3 kwietnia 1845 w guberni penzeńskiej, zm. 12 września^?/25 września 1914 w Niżynie) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był synem prawosławnego diakona. Ukończył seminarium duchowne w Penzie i 14 listopada 1866 został wyświęcony na kapłana jako mężczyzna żonaty, po czym podjął pracę duszpasterską w cerkwi w Gorodiszczu (gubernia penzeńska). W latach wojny rosyjsko-tureckiej 1877–1878 działał w lokalnym oddziale Czerwonego Krzyża. W 1877 zmarła jego żona. Podjął wówczas wyższe studia teologiczne w Kazańskiej Akademii Duchownej, gdzie w 1882 uzyskał dyplom kandydata nauk teologicznych, broniąc końcową dysertację nt. nauki Atanazego Aleksandryjskiego o obliczu Chrystusa. Został zatrudniony w szkole duchownej nr 2 w Penzie w charakterze nadzorcy. W 1885, po scaleniu szkół duchownych nr 1 i 2 w tymże mieście został nadzorcą nowo powstałej placówki. Zorganizował nowy internat i wzniósł nowe cerkwie na użytek uczniów szkoły.

W 1887 został wykładowcą Pisma Świętego w prawosławnym seminarium duchownym w Krzemieńcu (Wołyńskie Seminarium Duchowne). 14 sierpnia 1888 złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Włodzimierz. Jego wystąpienia publiczne w Krzemieńcu, gdzie wygłaszał odczyty na tematy religijno-moralne sprawiły, że został przyjęty do redakcji pisma Poczajewskij Listok wydawanego w Ławrze Poczajowskiej. W 1891 przeszedł do pracy w seminarium duchownym w Kiszyniowie, gdzie także wykładał Pismo Święte. Należał do kiszyniowskiego bractwa misyjnego. 31 grudnia 1896 otrzymał stopień naukowy magistra nauk teologicznych, zaś w roku następnym został podniesiony do godności archimandryty i włączony w poczet starszych członków komitetu cenzury duchownej w Petersburgu.

20 stycznia 1901 otrzymał nominację na biskupa sarapulskiego, wikariusza eparchii wiackiej, zaś 4 lutego przyjął chirotonię biskupią. W roku następnym został biskupem pomocniczym eparchii riazańskiej z tytułem biskupa michajłowskiego. W 1906 został ordynariuszem eparchii błagowieszczeńskiej, jednak już po trzech latach, z powodu choroby, został przeniesiony w stan spoczynku. Jako miejsce pobytu wyznaczono mu Pustelnię św. Mikołaja w Tieriebni, którą zarządzał na prawach przełożonego. Następnie przebywał w monasterze Trójcy Świętej w Kalazinie, zaś od 1912 kierował monasterem Zwiastowania w Niżynie, gdzie zaangażował się w prace remontowe w cerkwi klasztornej. W Niżynie zmarł i tam też został pochowany.

Autor szeregu artykułów i homilii publikowanych w prasie cerkiewnej („Cerkownyj wiestnik”, „Wołynskije Jeparchialnyje Wiedomosti”, „Duchownyj wiestnik”). Odznaczony Orderem św. Anny II i I stopnia oraz Orderem św. Włodzimierza III stopnia.