Przejdź do zawartości

Turku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Turku
Åbo
Ilustracja
Widok na zamek w Turku
Herb Flaga
Herb Turku flaga Turku
Państwo

 Finlandia

Region

Varsinais-Suomi

Burmistrz

Minna Arve

Powierzchnia

246 km²

Wysokość

20 m n.p.m.

Populacja (2022)
• liczba ludności
• gęstość


197 900[1]
571 os./km²

Kod pocztowy

20000–20960

Położenie na mapie Finlandii
Mapa konturowa Finlandii, blisko dolnej krawiędzi po lewej znajduje się punkt z opisem „Turku”
Ziemia60°27′N 22°15′E/60,450000 22,250000
Strona internetowa
Miasto w roku 1856
Dwór Brinkhall na wyspie Kakskerta w Turku

Turku (fiń. Turku, szw. Åbo, ros. Турку) – miasto w południowo-zachodniej Finlandii, u ujścia rzeki Aurajoki. Stolica kraju do roku 1812 (oficjalnie od 1809), najstarsze miasto fińskie. Liczy ponad 197 tys. mieszkańców (2022)[2]. Uniwersytet założony w 1640 roku. Obecnie stolica regionu Varsinais-Suomi, do 2009 roku prowincji Finlandia Zachodnia, ważny port (w 2018 obsłużył 3,3 mln pasażerów[3]). Rozwinięty przemysł stoczniowy, metalowy, włókienniczy, spożywczy, maszynowy oraz hutniczy[4]. W skład zespołu miejskiego wchodzą: Raisio, Kaarina i Naantali. Jest atrakcyjnym turystycznie miejscem. Działa tam także m.in. polski konsulat honorowy. W mieście widoczne są bardzo silne wpływy kultury szwedzkiej.

Nazwa Turku pochodzi od staroruskiego słowa tǔrgǔ oznaczającego targ.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Tereny dzisiejszego Turku zamieszkane były już w okresie epoki brązu. W VIII-X w. był ważną osadą handlową i stolicą księstwa Varsinais-Suomi. Źródła historyczne wymieniają je w kontekście prób podboju i chrystianizacji kraju przez Eryka IX. W 1154 wysłano tam angielskiego biskupa Henryka, który popadł w konflikt z miejscowym bogatym rolnikiem i został przez niego zabity.

Od początku średniowiecza Turku było stolicą kraju. Było w strefie wpływów szwedzkich. Rozwinęło się wtedy w duże miasto. Wybudowano wiele kościołów romańskich, a w późniejszym czasie gotyckich. W roku 1249 ufundowano klasztor Dominikanów, zaś w 1300 poświęcona została katedra. W Turku powstało biskupstwo obejmujące niemal całą dzisiejszą Finlandię, które niedługo później stało się arcybiskupstwem. W XIV wieku miasto należało do związku miast hanzeatyckich.

Najlepszym dla Turku był wiek XVI. Nie zagrażały mu żadne najazdy i miasto rozwijało się. W latach 1558–1563, gdy księciem Finlandii był Jan III (po fińsku Juhana Herttua), mąż Katarzyny Jagiellonki (Katariina Jagellonica), próbowano oddzielić się od Szwecji. Przez kilka lat Szwedzi oblegali zamek Turunlinna, a po zdobyciu, usunęli z urzędu Jana III. Następne lata dla miasta były znacznie gorsze. Pod koniec XVI w. wojny spowolniły rozwój Turku. Poprawa nastąpiła w 1637 roku, kiedy księciem (gubernatorem) został Per Brahe (fiń. Pietari Brahe). Założył szkoły, oraz w 1640 namówił królową Krystynę do ufundowania uniwersytetu (nastąpiło to 26 marca[5]).

W latach 1713–1721, podczas wojny północnej Rosjanie okupowali miasto. W 1809 roku wraz z całą Finlandią miasto przeszło pod panowanie rosyjskie. Finlandia, początkowo, uzyskała pewną autonomię w Imperium Rosyjskim. W 1812 Turku przestało być stolicą Finlandii. Zostały nią Helsinki. W 1827 roku wielki pożar strawił dużą część miasta. Po pożarze budowano, w miejsce dotychczasowej zabudowy drewnianej, klasycystyczne budynki. Pod koniec XIX wieku wybudowano linię kolejową. W 1917 roku Finlandia uzyskała niepodległość. 25-26 czerwca 1941 miasto zostało bez wypowiedzenia wojny zbombardowane przez lotnictwo sowieckie. Bombardowanie spowodowało w mieście szereg zniszczeń (ucierpiał m.in. miejscowy zamek) i stało się bezpośrednią przyczyną wypowiedzenia przez Finlandię wojny ZSRR i rozpoczęcia tzw. wojny kontynuacyjnej (1941-1944).

Po II wojnie światowej do miasta przyłączono Naantali, Raisio i Kaarina. Obecnie w mieście rozwija się przemysł stoczniowy, a samo miasto jest ważnym węzłem komunikacji promowej do Szwecji i ośrodkiem akademickim. W okolicy miasta są ośrodki wypoczynkowe. W Naantali park rodzinny Dolina Muminków.

W 2011 roku miasto to otrzymało tytuł Europejskiej Stolicy Kultury[6].

Atrakcje

[edytuj | edytuj kod]

Najważniejszym zabytkiem w Turku jest zamek, wybudowany u ujścia rzeki Aurajoki w 1280, który był wielokrotnie przebudowywany. Okres jego świetności przypadał na połowę wieku XVI, podczas panowania księcia Jana III Wazy i Katarzyny Jagiellonki. Pod koniec XVI wieku był tam więziony król szwedzki Eryk XIV. W zamku można zwiedzać lochy, sale zamkowe oraz muzeum poświęcone historii Finlandii, a w szczególności historii Turku.

Budynki w centrum miasta pochodzą z XV-XIX wieku. Duża część uległa pożarowi w 1827 roku, lecz nadal można zobaczyć wiele drewnianych domów, nawiązujących do architektury rosyjskiej, kiedy miasto było pod rosyjską okupacją. W jednym z domów znajduje się zabytkowa apteka. W Naantali drewniany budynek teatru letniego wybudowany dla licznie wypoczywających w XIX wieku Rosjan (obecnie we wnętrzu mieści się restauracja). Wiele innych zabytków można spotkać na obrzeżach miasta.

Główne atrakcje

[edytuj | edytuj kod]
  • Zamek z XIII-XIV w. – najstarszy znany zamek w Finlandii, była siedziba gubernatorów i książąt, obecnie muzeum
  • Katedra z 1250 roku
  • Pozostałości średniowiecznego miasta IX-XIV w.

Inne atrakcje

[edytuj | edytuj kod]
  • Åbo Akademi – uniwersytet założony w 1918 roku
  • Muzeum sztuki (Turun taidemuseo), projekt Gustav Nyström z 1904 r.
  • Kaplica Totta z 1540 roku w Katedrze
  • Plac Vanha suurtori
  • Rynek (Kauppatori)
  • Muzeum Katedralne z 1600 roku
  • Muzeum Sibeliusa z 1968 roku
  • Teatr z 1838 roku
  • Teatr Szwedzki (Åbo Svenska Teater) z 1839 przy Rynku
  • Dom Qwensela (Qwenselin talo), najstarszy zachowany dom mieszczański z 1694 r.
  • Muzeum Farmacji z 1695 roku
  • Muzeum rzeźbiarza Wäinö Aaltonena (Wäinö Aaltosen museo) z 1967 roku
  • Muzeum rzemieślnicze Luostarinmäki (XIX w.)
  • Muzeum Aboa Vetus, poświęcone średniowiecznej historii Turku, i Ars Nova, muzeum sztuki współczesnej, z 1995 roku
  • Muzeum Przyrodnicze z 1907 roku
  • Muzeum Ett Hem z 1885 roku, prezentuje życie mieszczaństwa XIX i XX w.
  • Kościół św. Michała (Mikaelinkirkko), neogotycki kościół z 1905 roku
  • Kościół św. Katarzyny (Pyhän Katariinan kirkko) z 1309 roku
  • Kościół Martinkirkko, funkcjonalistyczny kościół z 1933 r. w dzielnicy Martti
  • Kościół na wyspie Kakskerta z 1450 roku
  • Kościół na wyspie Kuusisto z 1792 roku
  • Kaplica Kankaisten kappeli w Katedrze z 1655 roku
  • Kościół drewniany w Paattinen z 1909 roku
  • Cerkiew św. Aleksandry (1839-1845), projekt Carl Ludwig Engel, przy Rynku
  • Kamienica Brinkkala (Brinkkalan talo) z XVII w. przy Vanha Suurtori
  • Stary ratusz (Vanha Raatihuone) z 1830 roku przy Vanha Suurtori
  • Ratusz (Kaupungintalo) z 1885 r. przy rzece Aurajoki
  • Biblioteka miejska (Kaupunginkirjasto), stara część z. 1903, nowa część z. 2007
  • Posąg Pera (Pietari) Brahe z 1870 roku
  • Restauracja „Herman” z 1849 roku
  • Obserwatorium Vartiovuori z 1795 roku
  • Ruiny Pałacu Biskupiego z 1315 roku
  • Forum Marinum, muzeum morskie
  • Dworzec Kolejowy (Turun päärautatieasema) z 1940 roku
  • Park Muminków (Muumimaailma) w Naantali z 1970 roku
  • Kultaranta z 1914-1916 roku, letnia rezydencja prezydenta Finlandii
  • Synagoga z 1912 roku
  • Port Arthur, stara dzielnica drewniana z XIX w.
  • Wyspa Ruissalo ze starymi drewnianymi willami i uniwersyteckim ogrodem botanicznym

Miasta partnerskie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tilastokeskus, Statistics Finland [online], www.stat.fi [dostęp 2023-08-03] (ang.).
  2. Väestörakenteen ennakkotiedot alueittain, 2022M01*-2022M10* – Turku. stat.fi. [dostęp 2022-12-05]. (fiń. • ang. • szw.).
  3. Year of steady development for the Port of Turku [online], Port of Turku, 1 marca 2019 [dostęp 2019-12-15] (ang.).
  4. Turku, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-08-24].
  5. Historia uniwersytetu (fin.)
  6. Turku & Tallinn – European Capitals of Culture 2011 [online], ASEF culture360 [dostęp 2019-09-23] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]