BAE Taranis
Model samolotu Taranis | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja | |
Historia | |
Data oblotu |
10 sierpnia 2013 |
Dane techniczne | |
Napęd |
1× silnik turbowentylatorowy Rolls-Royce Adour Mk.951 |
Ciąg |
28,82 kN |
Wymiary | |
Rozpiętość |
9,94 m |
Długość |
11,35 m |
Wysokość |
4,00 m |
Masa | |
Startowa |
8000 kg |
Dane operacyjne |
BAE Taranis – brytyjski samolot bezzałogowy, rozwijany obecnie przez BAE Systems w ramach programu Unmanned Combat Air Vehicle (UCAV). Nazwa pochodzi od celtyckiego boga Taranisa.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Początki programu budowy bezzałogowego samolotu uderzeniowego sięgają 2005 roku kiedy to brytyjskie Ministerstwo Obrony ogłosiło Strategię Przemysłu Obronnego (Defence Industrial Strategy). W dokumencie wytyczono główne obszary rozwoju brytyjskiego przemysłu zbrojeniowego, jednym z nich było zapewnienie przez lokalne firmy zdolności do projektowania, budowy i modernizacji bojowych, bezzałogowych aparatów latających. W 2006 roku BAE Systems otrzymał środki finansowe na zaprojektowanie i budowę demonstratora technologii uderzeniowego samolotu. BAE Systems stanął na czele konsorcjum powołanego do życia w celu realizacji projektu. W jego skład weszły firmy Rolls-Royce, QinetiQ oraz Smiths Aviation. Po raz pierwszy model samolotu został zaprezentowany na Airshow w Farnborough w 2008 roku. 12 lipca 2010 roku (niektóre źródła podają, iż miało to miejsce 14 lipca) po raz pierwszy zaprezentowano szerszej publiczności prototyp samolotu na lotnisku w Warton, bez możliwości przyjrzenia się maszynie z bliska[1]. W tym samym roku maszyna rozpoczęła próby naziemne zakończone w lipcu 2012 roku. W kwietniu 2013 roku Taranis wykonał pierwsze kołowanie po pasie startowym. Pod koniec tego samego roku, brytyjskie Ministerstwo Obrony ujawniło, iż pierwszy lot maszyny odbył się w 2013 roku, nie podając dalszych szczegółów[2]. Więcej szczegółów ujawniono na wspólnej konferencji przedstawicieli Ministerstwa Obrony i BAE Systems jaka odbyła się 5 lutego 2014 roku w Londynie. Poinformowano, że pierwszy lot aparatu o znakach rejestracyjnych ZZ250 odbył się 10 sierpnia 2013 roku i trwał 15 minut, pilotem maszyny, kontrolującym jej lot z naziemnej stacji był Bob Fraser. Kilka dni później, 17 sierpnia, Taranis ponownie wzbił się w powietrze. Wcześniej maszyna przeszła próby naziemne w lipcu 2013 roku, które odbyły się w bazie RAF niedaleko Warton, skąd na pokładzie C-17A przewieziono ją do nieujawnionego wcześniej miejsca w celu przeprowadzenia badań w locie. Najbardziej prawdopodobnym miejscem lotów był australijski poligon Woomera Test Range[3] co potwierdziły późniejsze doniesienia.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]W celu obniżenia skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego Taranis został zaprojektowany w układzie latającego skrzydła. Wlot powietrza do silnika znajduje się nad krawędzią natarcia płata. Tunel dolotowy do silnika opływa kadłub od góry, zaginając się w celu osłonięcia łopatek pierwszego stopnia sprężarki silnika. Napęd stanowi silnik RR Turbomeca Adour Mk. 951. Samolot może być sterowany ze stanowiska naziemnego jak również wykonywać w pełni autonomiczne misje włącznie z przeprowadzeniem samodzielnie ataku na rozpoznany cel.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Abraszek. Pół roku prób w locie Taranisa. „Nowa Technika Wojskowa”. 3, s. 78-79, 2014. ISSN 1230-1655.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- BAE SYSTEMS Taranis. baesystems.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-27)].