Fiodor Triepow (1854–1938)

Fiodor Fiodorowicz Trepow ros. Фёдор Фёдорович Трепов (ur. 13 maja 1854, zm. 27 marca 1938 w Nicei) – rosyjski generał adiutant, generał-gubernator kijowski, wojenny generał-gubernator Galicji, senator rosyjskiej Rady Państwa

Życiorys

Ukończył Korpus Paziów (1873)^[1], następnie służył jako kornet (1873) i porucznik (1877) w konnym pułku Lejbgwardii (1873–1878)^[2]. Oddelegowany z pułku był adiutantem dowódcy Okręgu Wojskowego w Orenburgu (1 II 1877–9 X 1878). Następnie służył w wiackim pułku kawalerii (1878–1881), Uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej 1877–1878. Mianowany kolejno rotmistrzem (1878), majorem (1879) i podpułkownikiem (1881)^[3]. Przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych – urzędnik do specjalnych zadań generał-gubernatora kijowskiego (1881–1892). W 1884 awansowany na pułkownika. Wicegubernator obwodu uralskiego (1892–1894). W 1894 mianowany generałem^[4] dywizji był gubernatorem wiackim (1894–1896), wołyńskim (1896–1898)^[3] Następnie generał-gubernator kijowski (1898–1903)^[1]. Od 1901 generał porucznik. Od 1903 r. jako senator członek rosyjskiej Rady Państwa^[1].

Podczas wojny japońsko-rosyjskiej (1904–1905) był naczelnikiem oddziału sanitarnego armii mandżurskiej^[1] oraz głównym pełnomocnikiem Rosyjskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża^[3]. Następnie, w latach 1908–1914, generał-gubernator kijowski^[5]. Od 1908 r. generał kawalerii, od 1909 r. generał adiutant^[6]^[1]. Po wybuchu I wojny światowej od września do grudnia 1914 pełnił funkcję zastępcy naczelnika oddziału sanitarnego i ewakuacyjnego w armii ks. Aleksandra Piotrowicza Oldenburskiego^[5]. Od 4 października 1916 do 31 marca 1917 – wojenny generał-gubernator Galicji^[1]. W odróżnieniu od swego poprzednika Gieorgija Bobrinskiego całą swą energię jako szef administracji okupacyjnej skierował na zabezpieczenie tyłów rosyjskiej armii, a więc głównie na podtrzymywaniu tu ładu i spokoju. Nie głoszono więc haseł zjednoczenia Galicji z państwem rosyjskim. Zaprzestano także represji wobec Ukraińców i ich organizacji, a nawet pozwolono na kontynuację nauki w języku ukraińskim w gimnazjach w Czerniowcach i Tarnopolu^[1]. Zwolniony ze służby z powodu choroby (31 III 1917)^[5].

Po rewolucji październikowej w Rosji wyemigrował w 1919 r. do Francji, gdzie zmarł^[1]. Pochowany został na cmentarzu rosyjskim (Cimetière russe de Caucade) w Nicei (grób nr 816)^[3].

Odznaczenia

Rosyjskie

Order św. Anny – III klasy (24 I 1878), II klasy (5 IV 1887), I klasy (18 IV 1899)^[3]
Order św. Włodzimierza – IV klasy (28 III 1878), III klasy (30 VIII 1890), II klasy (22 II 1905)^[3]
Order św. Stanisława – II klasy (27 III 1879), I klasy (14 V 1896)^[3]
Order Orła Białego – z mieczami (7 V 1905)^[3]
Order św. Aleksandra Newskiego – (6 IX 1911), diamentowe odznaki (6 V 1915)^[3]
Broń Złota „Za Waleczność” – (24 I 1905)^[3]

Zagraniczne

Austriacki – Order Franciszka Józefa (1874), perski – Order Lwa i Słońca 3 klasy (1874), sasko-weimarski – Krzyż Komandorski Sokoła Białego (1884), bucharski – Order Gwiazdy Wschodzącej 1 klasy (1898), rumuński – Wielki Krzyż Orderu Korony Rumunii (1899), bułgarski – Krzyż Orderu Zasługi Wojskowej 1 klasy (1903), francuski – Krzyż Wielki Legii Honorowej (1907)^[3].

Życie prywatne

Pochodził z rodziny szlacheckiej mieszkającej w guberni petersburskiej. Był synem generała kawalerii Fiodora Fiodorowicza Trepowa (1812–1889) i Wiery Wasilewny z domu Łukaszewicz. Miał 5 sióstr – Anastasiję (1849–1940), Jewgienię (ur. 1850), Juliję (1851–1923), Sofiję (1853–1927), Jelisawietę (1858–1920), oraz 3 braci – Dmitrija (1855–1906, moskiewski oberpolicmajster), Aleksandra (1862–1928, premier rządu rosyjskiego), Władimira (1863–1918, gubernator Taurydy). Ożenił się z Jelizawietą Siergiejewną z domu Kilchen (1856–1937), mieli dwie córki: Wierę Fiodorowną po mężu Gudim-Lewkowicz (1881–1958) i Jelizawietę Fiodorowną po mężu Diemidową (1885–1978).

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Jerzy Z. Pająk, Od autonomii do niepodległości. Kształtowanie się postaw politycznych i narodowych społeczeństwa Galicji w warunkach Wielkiej Wojny 1914–1918, Kielce 2012, s. 167
↑ Сергей Владимирович Волков, Офицеры российской гвардии. Москва 2002,
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Трепов, Фёдор Фёдорович - «Русская армия в Великой войне». [dostęp 13.06.2023]
↑ Список генералам по старшинству. Составлен по 10.07.1916. Петроград, 1916
↑ ^a ^b ^c Константи́н Алекса́ндрович Зале́сский, Кто был кто в Первой мировой войне, Москва 2003, c.323
↑ Список генералам по старшинству. Составлен по 10.07.1916. Петроград 1916,

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Jerzy Z. Pająk, Od autonomii do niepodległości. Kształtowanie się postaw politycznych i narodowych społeczeństwa Galicji w warunkach Wielkiej Wojny 1914–1918, Kielce 2012, s. 167

[2] Сергей Владимирович Волков, Офицеры российской гвардии. Москва 2002,

[:1-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Трепов, Фёдор Фёдорович - «Русская армия в Великой войне». [dostęp 13.06.2023]

[4] Список генералам по старшинству. Составлен по 10.07.1916. Петроград, 1916

[:2-5] Константи́н Алекса́ндрович Зале́сский, Кто был кто в Первой мировой войне, Москва 2003, c.323

[6] Список генералам по старшинству. Составлен по 10.07.1916. Петроград 1916,

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]