Przejdź do zawartości

Charles Manners (4. książę Rutland)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charles Manners
Ilustracja
Data urodzenia

15 marca 1754

Data i miejsce śmierci

24 października 1787
Dublin

Lord Steward
Okres

od 1783
do 1783

Poprzednik

Frederick Howard

Następca

William Legge

Lord tajnej pieczęci
Okres

od 1783
do 1784

Poprzednik

Frederick Howard

Lord namiestnik Irlandii
Okres

od 1784
do 1787

Poprzednik

Robert Henley

Następca

George Nugent-Temple-Grenville

Odznaczenia
Order Podwiązki (Wielka Brytania)

Charles Manners, 4. książę Rutland KG (ur. 15 marca 1754, zm. 24 października 1787 w Dublinie) – brytyjski arystokrata i polityk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata życia

[edytuj | edytuj kod]

Był najstarszym synem Johna Mannersa, markiza Granby, i lady Frances Seymour, córki 6. księcia Somerset. Od 1760 r. nosił tytuł grzecznościowy „lorda Roos”, a od 1770 r. „markiza Granby”. Wykształcenie odebrał w Eton College oraz w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Studia ukończył w 1774 r. z tytułem magistra sztuk. W tym samym roku został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Cambridge University.

Kariera w parlamencie

[edytuj | edytuj kod]

Lord Granby należał do grona przeciwników rządu lorda Northa i związał się ze stronnictwem wigów lorda Rockinghama. Swoją pierwszą mowę w parlamencie wygłosił 5 kwietnia 1775 r. Poparł w niej postulat wolnego handlu z koloniami amerykańskimi. Zwrócił wówczas na siebie uwagę lorda Chathama i zaprzyjaźnił się z jego synem, Williamem Pittem Młodszym. Podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych był zwolennikiem negocjacji z kolonistami. W 1779 r. zmarł jego dziadek John (ojciec zmarł w roku 1770) i Charles zasiadł w Izbie Lordów jako 4. książę Rutland. W 1780 r. umożliwił Pittowi uzyskanie mandatu deputowanego z okręgu Appleby.

Kiedy Francja przyłączyła się do wojny w Ameryce jako sojusznik kolonistów, Rutland otrzymał w 1779 r. nominację na pułkownika milicji hrabstwa Leicestershire oraz został lordem namiestnikiem tego hrabstwa. W 1782 r. został kawalerem Orderu Podwiązki. W 1783 r. został na krótko Lordem Stewardem.

Minister

[edytuj | edytuj kod]

Kiedy w grudniu 1783 r. premierem został William Pitt Młodszy, Rutland otrzymał stanowisko lorda tajnej pieczęci. 11 lutego 1784 r. został lordem namiestnikiem Irlandii. Należał do grona zwolenników unii Irlandii i Wielkiej Brytanii. Rutland cieszył się popularnością w Irlandii. Słynął z bankietów wydawanych w zamku dublińskim. Latem 1787 r. zachorował podczas podróży po kraju. Zmarł w 1787 r. w Phoenix Park Lodge na zapalenie wątroby.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]
Mary Isabellę Somerset

26 grudnia 1775 r. poślubił słynną z urody lady Mary Isabellę Somerset (1 lipca 1756 – 2 września 1831), córkę Charlesa Somerseta, 4. księcia Beaufort, i Elizabeth Berkeley, córki Johna Symesa Berkeleya. Charles i Mary mieli razem czterech synów i dwie córki:

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Roland Thorne, Manners, Charles, fourth duke of Rutland (1754–1787), w: Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, maj 2006

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]