Como 1907

Como 1907
Pełna nazwa	Como 1907 S.r.l.
Przydomek	Lariani, Azzurri, Biancoblù, Voltiani
Barwy	; niebiesko-białe
Data założenia	1907
Liga	Serie B
Państwo	Włochy
Region	Lombardia
Adres	Viale Giuseppe Sinigaglia 2, 22100 Como
Stadion	Stadio Giuseppe Sinigaglia
Właściciel	SENT Entertainment
Prezes	Dennis Wise
Trener	Osian Roberts
Asystent trenera	Cesc Fàbregas
Stroje; domowe	Stroje; wyjazdowe
	Trzeci; strój
	Trzeci; strój
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Como 1907- włoski klub piłkarski, grający obecnie w Serie B mający siedzibę w mieście Como leżącym w Lombardii, w sezonie 2024/25 będzie grał w Serie A. Swoje mecze rozgrywa na Stadio Giuseppe Sinigaglia, który może pomieścić 13602 widzów. Barwy klubu to kolory biały i niebieski.

Como brał udział w 37 mistrzostwach Serie B i 13 mistrzostwach Seria A. Jego najlepszym wynikiem w historii było szóste miejsce uzyskane na koniec pierwszego sezonu w najwyższej klasie rozgrywkowej, w edycji 1949-1950^[1].

Como zajmuje 35. miejsce w nieprzerwanym rankingu Serie A i 13. miejsce w nieprzerwanym rankingu Serie B.

Historia

Od założenia do lat 20. XX wieku

Narodziny piłki nożnej w Como oficjalnie miały miejsce w 25 maja 1907 roku pod nazwą Como FootBall Club, założonym przez komitet członków zebrany w barze Taroni, zlokalizowanym w centrum via Cinque Giornate, przed siedziba firmy Como

W pierwszych latach po założeniu drużyny Como, rozgrywała ona mecze towarzyskie i lokalne turnieje, grając z drużynami z Mediolanu ( US Milanese, Libertas , Unitas i Juventus Italia) oraz Szwajcarii ( Chiasso , Lugano i Bellinzona )^[2].

W 1912 roku, po połączeniu się z klubem studenckim „Minerva”, brała udział w eliminacjach do mistrzostw I kategorii , jednak 20 października w pierwszej rundzie rozegranej w Turynie uległa Savonie 3:1 . Como trafiło zatem do grupy Lombard Promotion , gdzie swój pierwszy mecz rozegrało 17 listopada 1912 roku na boisku przy Via dei Mille, pokonując Brescię 5:0.

Pierwszy poziom mistrzostw został jednak osiągnięty w następnym roku: drużyna została przyjęta do Pierwszej Kategorii i pozostała w niej do 1922 roku, kiedy to 2 lipca Como przegrało 2:1 z Piacenzą w rundzie wstępnej baraże o udział w nowej Prima Division , utworzonej w wyniku kompromisu z Kolombo , który ponownie zjednoczył mistrzostwa.

W tych latach, podczas pobytu w Pierwszej Kategorii, zawodnicy Como z grupy lombardzko-piemonckiej grali z renomowanymi drużynami, takimi jak: Juventus , z którym drużyna Como przegrała na wyjeździe 0:9, Novara , Mediolan , Inter , US Milanese, Racing Libertas Milan, reprezentacja Lombardii w Mediolanie, Ass Milanese Calcio i Juventus Italia w Mediolanie.

Od lat dwudziestych Como organizowało także własne wydarzenia na boisku, takie jak Puchar Gorio ku pamięci swojego „byłego” kapitana, który zginął na wojnie. W następnym roku Esperia, kolejna drużyna Como założona w 1919 roku, wygrała niższe mistrzostwa, osiągając ten sam poziom co Como, a także awansowali do pierwszej kategorii, podobnie jak niebiesko biali. W tym roku Esperia oprócz tego, że zapracowała sobie na udział w półfinale na boisku, zyska także dostęp do wyższej ligi; szczególnie dzięki zwycięstwu w pierwszych derbach Como, w których Como znalazło się w grupie A Pierwszej Kategorii wraz z Chiasso, Varese i Saronno.

Z Esperia w pierwszej lidze 1922-1923 i Como w drugiej lidze w tym samym roku, odbędą się naprzemienne wydarzenia, podczas których pod koniec odpowiednich mistrzostw doświadczenie Esperii w najwyższej klasie rozgrywkowej spadnie jak meteoryt, spychając ich do drugiej ligi, a Como zajmie miejsce w środku tabeli grupy C drugiej ligi.

W mistrzostwach Second Division 1923-1924 , wraz z powrotem Esperii, ponownie rozegrano derby, w których jednak Azzurri zwyciężyli zarówno w pierwszym jak i drugim meczu, zaś w kolejnym sezonie FC Como było nawet blisko zdobycia awansu do First Division, bezpośrednio na towarzyskim boisku, przegrywając 3:2 z Udinese, gdzie w tym samym roku Como rozegrał także pierwsze derby z prowincjonalną drużyną Canottieri Lecco, prekursora Calcio Lecco.

Rok 1927 będzie rokiem, w którym oba kluby Como FBC i Esperia połączą się, przyjmując nazwę Associazione Calcio Comense , które w tym samym roku zdobyło Puchar Volta, eliminując Inter ( który w tym turnieju zadebiutował w barwach siedemnastoletni Giuseppe Meazza ) i pokonał w finale Genuę 1:0 . Wraz z nową nazwą firmy nastąpiła także zmiana barw klubowych, odchodząc od tradycyjnych niebiesko-białych koszulek AC Como i biało-gwiaździstych koszulek Esperii na kolor czerwony, który pozostał przez dekadę.

W sezonie 1927-1928 obiekt Giuseppe Sinigaglia został zainaugurowany międzynarodowym meczem wygranym przez austriacką reprezentację 3 do 1 nad reprezentacją lombardzką; w kolejnych latach AC Comense najpierw zdobyło Puchar Turati, pokonując w drugim meczu finału Brescię 2:0 (pierwszy mecz zakończył się wynikiem 3:3) i w 1931 roku zespół, który nie został od razu przyjęty do nowej Serie B, awansował w sezonie 1930-1931 First Division, nie ponosząc żadnej porażki.

Lata 30. i 40. XX wieku

Sezon 1930-1931 w First Division na pewno zapisze się w annałach Związku Piłki Nożnej Comense, gdyż z Lukasem na ławce rezerwowych rozpoczął się triumfalny marsz w kierunku awansu do Serie B , w którym drużyna zakończyła sezon bez porażki zarówno w sezonie zasadniczym, jak i w lidze. w barażach o awans w Serie B, strzelając 90 goli w 32 meczach i tracąc tylko 24. W następnym roku, podczas swoich pierwszych doświadczeń w Serie B, zespół Como spokojnie przetrwał, zajmując dziewiąte miejsce.

W kolejnych latach Larianie niemal zawsze utrzymywali się w czołówce rankingów, zajmując w latach 1932-33 szóste miejsce, a w latach 1933-34 czwarte , rywalizując w ostatnim meczu z Bari o wejście do finałowej grupy o awans do Serie A.

Druga połowa lat trzydziestych upłynęła pod znakiem kilku kolejnych spadków, począwszy od spadku do Serie C pod koniec sezonu 1934/35, który zakończył się różnymi zmianami na ławce. Ostatecznie spadli do First Division w 1936 r.

Od sezonu 1936-1937 w First Division nastąpiło wiele zmian, począwszy od klubu, w którym po walnym zgromadzeniu akcjonariuszy powrócił do nazwy Calcio Como i do niebieskiego jako koloru klubu, następnie z po mistrzostwach rozpoczęło się częściowe ożywienie, które sprowadziło drużynę Como do Serie C aż do wybuchu drugiej wojny światowej .

Gdy wznowiono rozgrywki Serie C w Como pojawili się młodzi gracze, którzy przeszli do historii, tacy jak Antonio Cetti i Armando Varini , a także Moresi i Panzieri, następnie w sezonie 1942-1943 Serie C, Lariani aż do ostatniego dnia walczyli o awans do Serie B przeciwko Lecco, który pod koniec mistrzostw został przyjęty do Serie B, mimo że pozostał w niej tylko jeden sezon.

W 1945 roku Como zdobyło swoje najbardziej prestiżowe trofeum, wygrywając Lombard Beneficial Tournament , w którym w wobec braku mistrzostw kraju wzięły udział Milan , Ambrosiana-Inter i, wraz z innymi drużynami Lombardii, także Novara .

Po wojnie zespół został przyjęty do Serie B, gdzie pozostał przez trzy lata, prawie zawsze walcząc o czołowe pozycje aż do awansu do Serie A w 1949 roku pod okiem Mario Vargliena jako trenera, oraz Ercole Rabittim i Mario Stuą na czele wraz z młodym debiutantem Cardani.

Lata 50. i 60. XX wieku

Pierwsze doświadczenie Como w najwyższej klasie rozgrywkowej trwało cztery lata, gdzie w pierwszym roku bojowej rywalizacji w Serie A zostało uwieńczone szóstym miejscem ex aequo z Turynem, w którym grał sporadycznie występujący czechosłowacki Chawko , który był już aktywny we Włoszech w koszulce Palermo, ale przede wszystkim grając w „całkowicie włoskiej” drużynie. W kolejnych sezonach, wzbudzając sympatię na wszystkich polach półwyspu, w związku z decyzją o wystawieniu wyłącznie włoskich zawodników w trzecim roku gry w Serie A , Como również po raz jedyny w swojej historii zostało liderem ligi w Serie A, kiedy 23 września 1951 roku, po trzecim dniu mistrzostw 1951-1952 , jako jedyna drużyna pozostała z kompletem punktów, wyprzedzając o jeden punkt Inter , Juventus , Mediolan i Napoli .

W sezonie 1951–1952 Serie A , pomimo głębokiego kryzysu, który ogarnął drużynę po świetnym początku, w wyniku którego w trzeciej kolejce byli sami liderami, ratunek został szczęśliwie osiągnięty dzięki bramkom Giuliano Giovettiego i Mario Bergamaschiego , którzy nosić także błękit drużyny narodowej, wówczas w kolejnych mistrzostwach nastąpi rok spadku do Serie B po czterech latach, głównie z powodu odejścia samego Giovettiego i słabego występu na wyjeździe, łącznie 3 remisuje w 17 wyścigach.

Como powrócił do Serie B w 1953 roku i pozostał tam przez dekadę, grając w serii siedmiu czołowych mistrzostw pod okiem trenera Argentyny Hugo Lamanny , który w sezonie 1955-1956 po kiepskim początku zajął trzecie miejsce na równi z Monzą wraz z przygodą na ławce rezerwowych rozpoczęła się polityka waloryzacji młodych ludzi, takich jak młody talent Luigi Meroni, a także Bruno Ballarini i Candido Beretta .

Od 1960 roku, po pożegnaniu Hugo Lamanny na ławce rezerwowych Como po siedmiu latach, zespół zaczął grać w trudnych mistrzostwach przez okres czterech lat, z Giuseppe Baldinim na ławce rezerwowych w 1961 roku aż do przybycia Pedersena , a wszystko to zawsze razem z kadrą sportową reżyser Guido Cappelli . Ponadto w tym okresie zespół wraz z innymi zawodnikami z mistrzostw Włoch brał udział w ramach Ligi Narodowej w Pucharze Przyjaźni , przyczyniając się do zwycięstwa Ligi Włoskiej nad Ligą Francuską w edycjach z lat 1960 i 1961; szczególnie w tym ostatnim meczu Como w decydujący sposób przyczynił się do sukcesu Włoch, wyrywając drużynie Sochaux trzy z czterech punktów .

Pobyt w juniorskiej lidze został przerwany po tzw. „sprawie Bessiego”, kiedy to na początku mistrzostw lat 1962-1963 włoski klub wystawił na pięć meczów zakupionego właśnie od drużyny Tau Altopascio obrońcę Paolo Bessiego, nie wiedząc o tym. że zawodnik nie dokończył odbycia dyskwalifikacji nałożonej na niego przez Komitet Regionalny Toskanii Krajowej Ligi Amatorów . Ratując się na boisku, Como został w ten sposób ukarany pięcioma porażkami, które skazały ich na spadek do Serie C.

W pierwszym roku Serie C w mistrzostwach 1963-1964 zespół odmłodził się i całkowicie odnowił, a Ballarini i Invernizzi pozostali flagami klubu Como, który zajął trzecie miejsce przed Savoną i Reggianą z Vinicio Vianim na ławce rezerwowych następnie w kolejnym sezonie wraz z zakupem Albino Celli, zdobywcy klasyfikacji najlepszych strzelców, drużyna Como walczyła o dominację aż do dwudziestej trzeciej kolejki, kiedy to po remisie u siebie z Novarą rozpoczęła się zapaść, która spowodowała, że Como zakończyło grę w piąte miejsce.

W sezonie 1965-66, przy różnych zmianach w składzie, drużyna Como nie wyszła poza trzecie miejsce , następnie w 1967 roku zespół pod okiem Mario Trezziego zamknął turniej Serie C w grupie A na pierwszym miejscu, ale równa liczba punktów z Monzą : konieczna była zatem dogrywka, która odbyła się w Bergamo 4 czerwca i zakończyła się zwycięstwem biało-czerwonych z Brianzy 1:0. W następnym roku mocno odnowione Como, ale nadal prowadzone przez historycznego kapitana Bruno Ballariniego , rekordzistę występów w mistrzostwach w niebieskiej koszulce, ponownie zdobyło samotne pierwsze miejsce i w konsekwencji awans do Serie B z Franco Vivianim w barwach ławka.

Powrót do grona kadetów został uhonorowany przez Como znakomitym szóstym miejscem i fascynującym Vanninim zabranym z Entelli, który zapewnił drużynie ponowne ożywienie wśród profesjonalistów z doskonałymi wynikami, jednak w kolejnych mistrzostwach było kilka cierpień z powodu odejście Vivianiego i porażka Roberto Lerici zastąpił na ławce rezerwowych następnie Maino Neri , który sprowadzi Claudio Correntiego i De Nardiego jako posiłki , których pierwszy będzie filarem, a także kapitana Como również w lidze kolejnych latach , podczas gdy De Nardi pozostanie Carnaade, gdzie pod koniec tego burzliwego roku gracze Como zajęli trzynaste miejsce.

Lata 70. i 80. XX wieku

Po kilku dobrych mistrzostwach w kategorii kadetów, począwszy od 1970 r., drużyna Como pozostawała na środkowych pozycjach tabeli z Eugenio Bersellinim na ławce rezerwowych wraz z młodą supergwiazdą Vallongo i niefortunnym udziałem w Turnieju Anglo-Włoskim w 1973 r .

Od sezonu 1973-1974 Serie B, wraz z pojawieniem się na ławce rezerwowych Giuseppe Marchioro , włoska drużyna powróciła do czołówki kadetów dzięki obronom bramkarza Antonio Rigamontiego i wprowadzeniu na rynek młodego obrońcy Vito Callioniego , następnie, w 1975 roku, zawsze pod technicznym okiem Marchioro i przy udziale wschodzącej gwiazdy Marco Tardelliego , nastąpił drugi awans do Serie A, gdzie jednak pomimo wysiłków takich graczy jak Alessandro Scanziani i bramkarz - wykonawca rzutów karnych Antonio Rigamonti , zespół pozostał tylko przez jeden sezon, po czym został zdegradowany do Serie B gdzie przez te dwa lata bojowości w pierwszym roku po dobrym początku zespół dryfował, zajmując szóste miejsce w tabeli koniec sezonu zatem w mistrzostwach Serie B 1977–1978 miał miejsce niefortunny rok, który zakończył się spadkiem do Serie C1 naznaczonym różnymi zmianami na ławce rezerwowych, poczynając od Rambone , który pozostał na siodle aż do trzynastej kolejki i następnie Luis Suárez i Narciso Pezzotti przejęli obowiązki menedżera dwudziestego piątego dnia przed końcem mistrzostw.

Po spadnięciu do Serie C1 w 1978 roku zespół Como, ponownie trenowany przez Marchioro wspieranego przez dyrektora sportowego Lambertiego, natychmiast uzyskał dwa kolejne awanse z Adriano Lombardim w roli głównej i pozostał w Serie A przez dwa sezony ( 1980 - 1982 ) dzięki głęboko odnowionemu zespołowi i niektórym zawodnikom, którym pisane są wspaniałe kariery, m.in. Pietro Vierchowodowi . Włoski klub brał udział w Pucharze Mitropa w latach 1980-1981 , nie zdobywając trofeum jedynie z powodu różnicy bramek, oraz w Turnieju Noworocznym 1981 (jedyna edycja), kończąc eliminację w pierwszej rundzie, ale zdobywając z Pierwsze miejsce w tabeli najlepszych strzelców podzielił Ezio Cavagnetto (2 gole). Kolejny rok w Serie A będzie pod znakiem spadku do Serie B z ostatnim miejscem w tabeli.

W mistrzostwach Serie B w latach 1982-1983 drużyna Como rozpoczęła od mało ambitnych planów i po serii remisów znalazła się na koniec mistrzostw grając w barażach o powrót do Serie A przeciwko Catanii i Cremonese, przegrywając nich i zniweczył marzenie o natychmiastowym powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej, następnie w 1984 roku Como, wciąż trenowany przez Tarcisio Burgnicha , ponownie wrócił do najwyższej klasy rozgrywkowej, gdzie utrzymywał się przez pięć mistrzostw: było to najbardziej udany okres, który już w pierwszym roku osiągnął bolesne wybawienie, wyrównując rekord osiągnięty przez Milan w sezonie 1968-69, wynoszący zaledwie dwie bramki stracone w meczach u siebie. W 1986 Como był bliski awansu do finału Pucharu Włoch , po wyeliminowaniu Juventusu w 1/8 finału i mistrza Włoch Werony w ćwierćfinale. W podwójnym półfinale przeciwko Sampdorii , po remisie 1:1 w Genui , na stadionie Sinigaglia Azzurri prowadzili 2:1 w dogrywce , gdy przedmiot rzucony z trybun zranił sędziego Giancarlo Rediniego : mecz został zawieszony, a zwycięstwo przyznano Blucerchiati 2: 0 . Doskonałe zagrania Dana Corneliussona i Stefano Borgonovo zapewniły drużynie dziewiąte miejsce w mistrzostwach w 1986 r., powtórzyły to również w następnym roku, ale ze znacznie mniejszą liczbą zdobytych bramek, z zespołem, który miał mocnym punktem obrony prowadzonej przez skalistego Pasquale Bruno i który okazał się jednym z najlepszych w mistrzostwach.

Lata 90. i 2000

Dwa kolejne spadki, które doprowadziły drużynę do C1 w 1990 roku (pomimo faktu, że klub stworzył skład na lata 1989-1990 , który wydawał się być w stanie dążyć do awansu do A) były przyczyną anonimowej dekady dla Como , , który przez prawie całe lata 90. występował w Serie C1, Jednakże pod koniec poprzedniej dekady, w latach 1985–1989, wiele zainwestowano w sektor młodzieżowy, który obecnie się kształtował piłkarze kalibru Marco Simone (później zakupiony przez Milan), bardzo młody Gianluca Zambrotta (przyszły mistrz świata w 2006 roku w Niemczech). Jedynym wyjątkiem w tych anonimowych latach były mistrzostwa Serie B w latach 1994-1995 . Ponadto w 1997 roku Como zdobył Puchar Włoch Serie C , pokonując Nocerinę w podwójnym finale (2:0 dla drużyny z Kampanii w pierwszym meczu i 4:0 dla drużyny Lombardu w rewanżu).

Po kilku nieudanych próbach, w 2001 roku klub prowadzony przez prezydenta Enrico Preziosiego uzyskał długo oczekiwany awans do Serie B, który został zniweczony przez dramatyczny epizod, który miał miejsce w szatni na zakończenie meczu Como- Modena . mecz (1-0) rozegrany 19 listopada 2000 r. pomiędzy kapitanem Larian Massimiliano Ferrigno a zawodnikiem z Modeny Francesco Bertolottim. Ferrigno uderzył zawodnika Modeny, który upadł na ziemię, raniąc się w głowę. Życie Bertolottiego przez długi czas było zagrożone i został zmuszony do przejścia na emeryturę, a Ferrigno został zdyskwalifikowany na trzy lata z jakichkolwiek mistrzostw.

W następnym roku Como, choć świeżo awansowany, uzyskał awans do Serie A (ponownie razem z Modeną) z 74 punktami (rekord w dwudziestozespołowej mistrzostwie). Dużą zasługę za podwójny skok należy się trenerowi Lorisowi Dominissini, który poprowadził drużynę w dwóch zwycięskich mistrzostwach , ale nie udało mu się powtórzyć tego w następnym roku. Przygoda w Serie A trwała tak naprawdę tylko jeden sezon, pomimo zakupu wielu wykwalifikowanych i doświadczonych zawodników oraz przyjścia na miejsce Dominissiniego w bieżącym sezonie doświadczonego trenera Eugenio Fascettiego . Kryzys miał swoją kontynuację w następnym roku w Serie B wraz ze sprzedażą klubu przez prezydenta Preziosiego i ponownym spadkiem do Serie C1, po którym nastąpił dalszy spadek do Serie C2 po przegranych barażach z Novarą (1 -2 i 0-0).

To potrójne obniżenie spowodowało głęboki kryzys finansowy, którego kulminacją było bankructwo w dniu 22 grudnia 2004 r., , co zmusiło nowy klub Calcio Como do zarejestrowania się zamiast Serie C2 w Serie D (grupa B) ). Po raz pierwszy od 1938 roku zawodnicy Como znaleźli się poza ligami zawodowymi. W pierwszych dwóch mistrzostwach rozegranych w Serie D zespół dotarł do baraży o awans , nie udało mu się jednak podbić C2, pomimo posiadania sztabu z różnymi elementami wyższej kategorii. W 2006 roku półfinałowy mecz barażowy z Tritium w Trezzo sull'Adda został zawieszony z powodu rzucania przedmiotów na boisko przez kibiców Como, a Como domyślnie przegrało 3:0 ; w 2007 roku , jednak Como przegrał finał barażowy z USO Calcio 4-2 po dogrywce. Rok 2007 był także rokiem stulecia, które obchodzono trzydniową imprezą, wystawą i wydaniem książki.

W turnieju sezonu 2007-2008 Como był bohaterem długiego pojedynku z Tritium, który już po pierwszej rundzie uznał swoich rywali z Trezzo sull'Adda za faworytów, prowadzących siedmioma punktami. Jednak w drugiej rundzie Tritium stracił całą zgromadzoną przewagę i został osiągnięty i wyprzedzony przez drużynę Como, która awansowała do wyższej ligi, wracając tym samym do zawodowych szeregów. Ponadto 16 kwietnia 2008 r., remisując 1:1 z Colligiana i dzięki remisowi 2:0 osiągniętemu 9 kwietnia w Como , Como zdobyło Puchar Włoch Serie D.

W sezonie 2008-2009 , grając w Lega Pro Seconda Sicurezza , Como zawsze grał o mistrzostwo na szczycie tabeli, ale nigdy na szczycie. Dzięki rosnącym występom w ostatnich kilku meczach zdobyli trzecie miejsce i prawo do gry w barażach. Po raz pierwszy zmierzyli się z Rodengo Saiano w podwójnym półfinale (1:1 na wyjeździe i 0:0 u siebie) i zakwalifikowali się, zajmując najlepsze miejsce w rankingach; następnie pokonali Alessandrię w podwójnym finale (zwycięstwo u siebie 2:1 i zwycięstwo na wyjeździe 2:0) i zapewnili sobie drugi z rzędu awans, awansując tym samym do Lega Pro Prima Division .

W sezonie 2009-2010 Como zawsze pozostawało na końcu tabeli, nawet jeśli w drugiej rundzie stale się poprawiało, do tego stopnia, że w ostatnich dniach wyprzedziło bezpośrednich rywali i opuściło strefę play-out. Matematyczna pewność zbawienia nadeszła w ostatnim meczu, kiedy w derbach Lario zwyciężyliśmy 2:0 , a wynik ten jednocześnie skazał Lecco na spadek do niższej ligi .

Lata 2010 i 2020

W mistrzostwach 2010-2011 Como zajmowało ostatnie miejsca w rankingach aż do końca pierwszej rundy. Jednak w rewanżu zespół zanotował serię jedenastu kolejnych przydatnych wyników, które zbliżyły go do strefy play-off. Po spadku w ostatnich dniach Como zakończył mistrzostwo w środku tabeli.

Natomiast w turnieju 2011-2012 Como, po pierwszej rundzie, w której zawsze znajdowali się w strefie play-off, udało się dotrzeć do bezpiecznego miejsca dopiero ostatniego dnia. Podczas kolejnych mistrzostw w latach 2012-2013 Como również opuścił strefę play-out i uratował się dopiero w ostatnim meczu.

Lepiej awansowała drużyna Como w turnieju 2013-2014 , podczas którego zawsze plasowała się w średnio-wysokim obszarze rankingów. Jednak dzięki tylko jednemu zwycięstwu w ostatnich siedmiu meczach udało im się zakwalifikować do baraży na przedostatnim dostępnym miejscu i zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie przez Südtirol po rzutach karnych.

W sezonie 2014-2015 , po wzlotach i upadkach oraz zmianie trenera (zwolnienie Giovanniego Colelli, przejęcie obowiązków przez Carlo Sabatiniego ), Azzurri zakończyli sezon zasadniczy grupy A na czwartym miejscu, kwalifikując się do baraży o awans. W ćwierćfinale baraży Como mierzy się i pokonuje na wyjeździe Benevento , drugie miejsce w grupie C. W półfinale drużyna Como eliminuje Materę w rzutach karnych , trzecie miejsce w grupie C, po double 1-1 w meczu u siebie i na wyjeździe. W finale (7 i 14 czerwca 2015) Como zmierzyło się z Bassano Virtusem (drugie miejsce w grupie A), którego pokonało w pierwszym meczu u siebie 2:0; remis 0:0 w rewanżowym meczu rozegranym w Bassano del Grappa oznacza wreszcie powrót drużyny Como do Serie B po ponad dziesięciu latach nieobecności .

Sezon w serii kadetów okazuje się niezadowalający: Como faktycznie całe mistrzostwa spędza na dole tabeli i ostatecznie po porażce u siebie z Ternaną spada do Lega Pro na trzy dni meczowe przed końcem zwykłego kalendarza. Aby skomplikować sytuację, w kwietniu interweniowało postanowienie Sądu w Como, który stwierdzając rażąco pasywne warunki i zapowiedź niewypłacalności w bilansie niebieskiego stowarzyszenia, delegował lokalną prokuraturę do wszczęcia śledztwa w tej sprawie (nakazując także zwolnienie byłego prezydenta Enzo Angiuoniego z poręczenia w wysokości 700 tys. euro od kredytu zaciągniętego na remont ośrodka sportowego Orsenigo ) .

Latem 2016 r. Covisoc udzielił Como pozwolenia na rejestrację w Lega Pro , a zespół spotykał się regularnie na rekolekcjach Sondalo ; jednakże 23 lipca sąd miejski przyjął sformalizowany przez prokuraturę wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, powołując się na stan zadłużenia wobec różnych podmiotów publicznych i prywatnych i przekazując spółkę do tymczasowego funkcjonowania pod kierownictwem likwidatora Francesco Di Michele . Władze włoskie sprzeciwiają się temu stwierdzeniu, określonemu jako nieproporcjonalne w świetle sytuacji finansowej spółki (również w odniesieniu do stanu księgowego różnych innych włoskich klubów zawodowych), twierdząc, że przedstawiła ona wszelkie gwarancje potwierdzające możliwość kontynuowania działalności operacje . Jednak 6 grudnia następnego roku apelacja złożona przez właścicieli została odrzucona przez Sąd Apelacyjny w Mediolanie . Odbyły się zatem trzy przetargi upadłościowe (obejmujące wszystkie prawa sportowe i długi społeczne ), które zakończyły się bez nabywców. Na czwartej aukcji, która odbyła się 16 marca 2017 r., klubowi ostatecznie przyznano jedyną otrzymaną ofertę: kwotę 237 000 euro od nowo utworzonej spółki FC Como srl , zarejestrowanej na Akosuę Puni, żonę piłkarza Michaela. Essien . Akt podpisano 30 marca następnego roku .

W mistrzostwach drużyna prowadzona przez Fabio Gallo zakończyła sezon zasadniczy na 7. miejscu w grupie A Lega Pro, a następnie odpadła w pierwszej rundzie baraży o awans przeciwko Piacenzie . Pod koniec maja nowy właściciel mianował Marka Iuliano na trenera , a Nello de Nicola na dyrektora sportowego .

Jednak w następnym miesiącu sytuacja nagle się pogorszyła: FC Como faktycznie, pomimo kilku zapewnień ze strony kierownictwa , nie uregulował niektórych zaległych płatności (zaległych wynagrodzeń i składek, dokumentacji, poręczeń) niezbędnych do zażądania zwrot pieniędzy – przynależność do FIGC i możliwość ponownej rejestracji w Serie C (nowa nazwa Lega Pro). W dniu 30 czerwca 2017 r. FIGC oficjalnie odrzuciła zatem wniosek o nadanie tytułu sportowego starego upadłego klubu spółce FC Como Srl , w związku z czym wykluczyła Como z mistrzostw zawodowych i zwolniła zawodników nadal związanych kontraktami.

W związku z tymi okolicznościami w pierwszych dziesięciu dniach lipca 2017 r. burmistrz stolicy Como Mario Landriscina skorzystał z art. 52 ust. 10 wewnętrznego regulaminu organizacyjnego FIGC (NOIF) w sprawie przeniesienia tytułu sportowego niezrzeszonej drużyny, powołanie komisji do rozpatrzenia propozycji stron zainteresowanych ponownym założeniem klubu i jego ponowną rejestracją w mistrzostwach amatorów . Na koniec procedury oceny ta miejska komisja wybiera konsorcjum, na którego czele stoi Nicastro Group (składające się z przedsiębiorców Massimo Nicastro, Roberto Renzi, Enzo Angiuoni oraz menedżerów Roberto Bellotti i Roberto Pruzzo ) , które tworzy Como 1907 srl , następnie przyjęty jako rezerwowy do grupy A mistrzostw Serie D w sezonie 2017-2018 , przejmując tym samym włoską tradycję sportową .

Prowadzeni na ławce rezerwowych przez trenera Antonio Andreucciego (świeżo po doświadczeniach w Campodarsego i Triestinie ) oraz na boisku przez kapitana Davide Sentinelliego, „nowi Azzurri” rozpoczęli z trudem, ale stopniowo udało im się nabrać konsekwencji w występach i zaprezentować się jako czołowi zespół: W drugiej rundzie Como stoczy zatem pojedynek z Gozzano o czołowe miejsce i bezpośredni awans do Serie C. Bezpośrednie starcie 35. kolejki na stadionie Giuseppe Sinigaglia zakończyło się remisem 0:0, pozostawiając drużynę Como o dwa punkty straty do niewielkiej drużyny z Piemontu. Ostatniego dnia, rozegranego 6 maja, Gozzano przegrał u siebie 1:2 z Arconatese, ale mimo to wygrał grupę dzięki jednoczesnemu bezbramkowemu remisowi pomiędzy Folgore Caratese i Como, który zdegradował Azzurri do play-offów . W posezonowych play-offach Como wyeliminował w półfinale Pro Sesto , a następnie Chieri w finale, zajmując drugie miejsce w rankingu sporządzonym później za jakiekolwiek repasaże w wyższej serii, do których jednak nie dostał się dopuszczony ze względu na brak wymaganego zabezpieczenia .

Cel awansu do Serie C został osiągnięty w następnym roku : powierzoni trenerowi Marco Banchiniemu Azzurri odnaleźli w Mantui przeciwnika , który przez długi czas był liderem grupy B. W bezpośrednich starciach Como przegrał w pierwszym meczu i zwycięstwo w rewanżu, lecz mistrzostwo de facto zostało rozstrzygnięte 30. dnia, kiedy drużyna Como pokonała Caravaggia , zaś Virgilianie opuścili boisko Rezzato pokonani, przesuwając się na drugie miejsce z dwupunktową przewagą. Zwycięstwo i awans do trzeciej serii stają się matematyczne w przedostatnim dniu, kiedy zwycięstwu Como nad Virtus Bergamo towarzyszy remis Mantui z Sondrio , zwiększając przewagę do czterech punktów. Tymczasem 4 kwietnia 2019 klub został przejęty przez londyńską spółkę SENT Entertainment Ltd , za którą stał indonezyjski Djarum .

26 lutego 2020 roku zainaugurowano działalność Como TV, należącego do tej firmy OTT, który transmituje konferencje prasowe, treningi, wywiady oraz mecze eliminacyjne CONMEBOL South American do Mistrzostw Świata 2022 . Następnie Como bierze udział w dwóch mistrzostwach Serie C, z których pierwsze zostało przerwane z powodu pandemii Covid 19. W sezonie 2020-2021 drużyna Como, prowadzona najpierw przez Marco Banchiniego, a następnie przez Giacomo Gattuso , wygrała grupę A Serie C. z zapasowym meczem, ugruntowując swoją pozycję w bezpośrednim starciu z konkurentką Alessandrią i tym samym wracając do Serie B po pięciu latach nieobecności. Latem 2021 roku stadion Sinigaglia przejdzie zatem interwencję mającą na celu przystosowanie go do potrzeb Serie B poprzez wymianę nawierzchni boiska, instalację siedzeń oraz technologię VAR i Goal Line.

Sezon 2021-2022 Como (z potwierdzonym Gattuso na czele) kończy się spokojnym wybawieniem w serii kadetów, kończąc na trzynastej pozycji, co jest najlepszym wynikiem od dwudziestu lat w kaderii. Wynik powtórzył się w sezonie 2022-2023, gdzie zespół Como nadal kończył sezon na trzynastej pozycji pod wodzą Moreno Longo , który przejął obowiązki od Gattuso (który musiał opuścić zespół ze względów osobistych); w tym roku przybył także Cesc Fàbregas , który swój ostatni sezon jako piłkarz rozegrał w niebieskiej koszulce, przejmując jednocześnie część udziałów spółki. Po przejściu na emeryturę powierzono mu kierowanie zespołem Primavera .

W sezonie 2023-2024 zespół, początkowo powierzony jeszcze Longo, dobrze zaczął i wspiął się na czołowe pozycje; niemniej jednak 13 listopada klub podjął decyzję o zwolnieniu trenera i powierzeniu ławki Fàbregasowi, który jednak nie posiadał niezbędnej licencji trenerskiej. Po wygaśnięciu przyznanego mu zwolnienia, 20 grudnia Como mianował Walijczyka Osiana Robertsa na głównego trenera , a Fàbregas formalnie „przeniósł” na swojego zastępcę. Włoska drużyna kończy sezon na drugim miejscu, co jest warte powrotu do Serie A po 21 latach: ostatnie trzy mecze były decydujące, zwycięstwo 2:1 nad Cittadella i remisy najpierw 0:0 w Modenie, a potem 1:1 z Cosenzą, co dało im trzypunktową przewagę nad Venezią, która zajęła trzecie miejsce.

Kronika

Historia Como 1907

25 maja 1907 - Założenie Klubu Piłkarskiego Como.
1907-1909 - Klub prowadzi działalność lokalną, rozgrywając mecze z drużynami z Mediolanu i kantonu Ticino
1910 - Klub oficjalnie zostaje członkiem FIGC

1910-1912 - Zespół bierze udział w turniejach FIGC na szczeblu lokalnym. Przegrywa rywalizację z klubami aspirującymi do najwyższej klasy rozgrywkowej.
1912-1913 - 5. miejsce w grupie Promocji Lombardii . Przyjęcie do pierwszej kategorii po Zgromadzeniu Federalnym.
1913-1914 - 9. miejsce w sekcji lombardzkiej I kategorii.
1914-1915 - 2. miejsce w grupie E I kategorii. 4 miejsce w półfinale krajowym w grupie C.
1915-1919 - Zawieszenie działalności ze względów wojennych.
1919-1920 - 6. miejsce w grupie lombardzkiej C I kategorii.

1920-1921 - 2. miejsce w grupie lombardzkiej D I kategorii.
1921-1922 - 1. miejsce w grupie lombardzkiej A I kategorii . 3 miejsce w finale regionalnym. Pod koniec sezonu Kompromis z Colombo uznaje wynik za ważny i gwarantujący dostęp do nowej drugiej ligi .
1922-1923 - 4. miejsce w grupie C Drugiej Dywizji.
1923-1924 - 2. miejsce w grupie C Drugiej Dywizji.
1924-1925 - 1 miejsce w grupie B Drugiej Dywizji . 4. miejsce w rundzie finałowej.
1925-1926 - 6. miejsce w grupie A Drugiej Dywizji .
21 maja 1926 - Klub łączy się z Esperia Football Club i przekształca się w Associazione Calcio Comense , na krótko przyjmując kolor czerwony jako klubowy.
1926-1927 - 9. miejsce w grupie B I Dywizji Północ.
1927-1928 - 5. miejsce w grupie B I Dywizji Północ.
1928-1929 - 2. miejsce w grupie B I Dywizji
1929-1930 - 2. miejsce w grupie B I Dywizji

1930-1931 - 1. miejsce w grupie C I Dywizji. 1. miejsce w finałowej grupie A. Awans do Serie B.
1931-1932 - 9. miejsce w Serie B.
1932-1933 - 6. miejsce w Serie B.
1933-1934 - 4. miejsce w grupie B Serie B.
1934-1935 - 14. miejsce w grupie B Serie B. Spadek do Serie C.
1935-1936 - 16. miejsce w grupie B Serie C. Spadek do I ligi
1936 - Przyjmuje nową nazwę Stowarzyszenie Sportowe Como.
1936-1937 - 2. miejsce w grupie D Pierwszej Dywizji Lombardii.
1937 - Stowarzyszenie łączy się z Associazione Sportiva Ardita i przekształca się w Associazione Calcio Como , przyjmując kolor zielony jako swój społeczny kolor, ale wkrótce powracając do koloru niebieskiego.
1937-1938 - 1. miejsce w grupie C Pierwszej Dywizji Lombardii. 2. miejsce w rundzie finałowej. Awans do Serie C.
1938-1939 - 10. miejsce w grupie C Serie C. Pierwsza runda Pucharu Włoch
1939-1940 - 8. miejsce w grupie C Serie C.

1940-1941 - 10. miejsce w grupie C Serie C. Pierwsza runda Pucharu Włoch
1941-1942 - 9. miejsce w grupie C Serie C
1942-1943 - 2. miejsce w grupie C Serie C. 1/8 finału Pucharu Aldo Fiorini
1943-1944 - 1. miejsce w grupie B mieszanego turnieju Serie C-First Division na obszarze Directory II Lombardia. Dopuszczony do finału: w rundzie finałowej zajmuje 4. miejsce na jeden mecz przed końcem, gdy turniej zostaje zawieszony zarządzeniem Ministra Kultury Popularnej .
1944-1945 - Zwycięstwo w Turnieju Dobroczynności Lombardii .
1945 - Po wznowieniu działalności klub zostaje przyjęty do mieszanych mistrzostw Serie B-C Alta Italia.
1945-1946 - 5. miejsce w grupie B Serie B-C Alta Italia . Automatycznie przyjęty do Serie B. 2. miejsce w grupie E Coppa Alta Italia .
1946-1947 - 8. miejsce w grupie A Serie B.
1947-1948 - 3. miejsce w grupie A Serie B.
1948-1949 - 1. miejsce w Serie B. Awans do Serie A.
1949-1950 - 6. miejsce w Serie A.

Przypisy

[1] ttps://archive.ph/20130913162259/http://www.calciocomo1907.it/it/news.aspx?id=2428

[2] ttps://archive.ph/20170824170000/http://www.fc-como.it/storia.php

[1]

[2]