Eugeniusz Przysiecki

Eugeniusz Przysiecki
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1910 ; Moskwa
Data śmierci	23 kwietnia 1943
Zawód, zajęcie	pilot
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Eugeniusz Przysiecki (ur. 14 lutego 1910 w Moskwie, zm. 23 kwietnia 1943) – pilot sportowy i instruktor, pilot doświadczalny, podczas II wojny kapitan pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, lekarz z wykształcenia.

Życiorys

Urodził się w Moskwie, w rodzinie Stanisława (1887–1966), kapitana rezerwy, kawalera Orderu Virtuti Militari, i Janiny z domu Dryżakowej (1888–1964).

Z lotnictwem związany od 1929 roku. Uczestniczył w wielu zawodach lotniczych o charakterze sportowym, zajmując wysokie lokaty. W 1934 roku startował w międzynarodowych zawodach Challenge 1934 (jako mechanik w załodze z kpt. Andrzejem Włodarkiewiczem – załoga nie ukończyła zawodów z powodu uszkodzenia silnika samolocie PZL.26).

Po ukończeniu studiów medycznych nie podjął się praktyki lekarskiej, lecz we wrześniu 1937 roku przyjął posadę pilota doświadczalnego w DWL-RWD, gdy do PLL LOT odszedł poprzedni pilot doświadczalny Wytwórni Aleksander Onoszko. Brał udział w oblotach:

RWD-14 Czapla^[1]
RWD-15 (w tym wersji przeznaczonej do lotu rajdowego do Australii dla S. Karpińskiego)^[2]
RWD-16 bis (pierwszy oblot)
RWD-17W (pierwszy oblot)
RWD-19 (pierwszy oblot)
RWD-20
RWD-21 (pierwszy oblot)
RWD-23 (pierwszy oblot)

Wielokrotnie prezentował samoloty zarówno w Polsce jak i za granicą. Latał z pasją, potrafiąc wykazać zalety prezentowanych maszyn^[3].

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1937 i 12. lokatą w korpusie oficerów rezerwy zdrowia, grupa lekarzy^[4].

Podczas II wojny światowej walczył m.in. w składzie dywizjonu 300 "Ziemi Mazowieckiej". Poległ wraz z całą załogą nocą 23 kwietnia 1943 roku w locie bojowym (zrzucanie min przeciw okrętom podwodnym u wejścia do portu St. Nazaire) pilotując samolot Wellington Mk X. Pochowany na cmentarzu La Baule-Escoublac (Francja).

Eugeniusz był żonaty z Wiolantą (1909–1994), córką generała Wiktora Thommée, z którą miał syna Krystiana (1937–2005).

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych dwukrotnie^[5]
Srebrny Krzyż Zasługi – 19 sierpnia 1942^[6]
Medal Lotniczy dwukrotnie^[5]

Przypisy

↑ Na trzecim prototypie tego samolotu miał wypadek podczas próby nurkowania – uratował się skacząc na spadochronie.
↑ Lot się nie odbył z powodu napiętej sytuacji międzynarodowej na wiosnę 1939 roku.
↑ Przysiecki dokonuje cudów na RWD-23, kręci korkociąg do trzydziestu metrów, wisi w wertykalnych wirażach nad samym lotniskiem. Jego żółta maszyna trzyma się w powietrzu w nieprawdopodobny wprost sposób, wreszcie siada prawie bez wybiegu. Dla pilotów ten numer programu był największą atrakcją Zob. Andrzej Glass: Polskie Konstrukcje Lotnicze do 1939 roku. T. II. S. 127.
↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 216.
↑ ^a ^b Lista Krzystka ↓.
↑ Dz.U.R.P. z 1942 r. Nr 8. s. 46.

Bibliografia

Olgierd Cumft i Hubert Kazimierz Kujawa, Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939-1946, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1989, wyd. I, s. 449. ISBN 83-11-07329-5.
Andrzej Glass Polskie Konstrukcje Lotnicze do 1939 roku. T. II. Stratus 2007, s. 127.
Leszek Dulęba, Andrzej Glass: Samoloty RWD. WKIł 1983.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.

Linki zewnętrzne

http://rwd-dwl.net/pracownicy/przysiecki/index.htm
Eugeniusz Przysiecki. Fundacja Historyczna Lotnictwa Polskiego. [dostęp 2020-05-08].
Eugeniusz Przysiecki: Rola sportu w ćwiczeniu dyspozycyj psychicznych niezbędnych w nauce pilotażu (1936) w bibliotece Polona

[1] Na trzecim prototypie tego samolotu miał wypadek podczas próby nurkowania – uratował się skacząc na spadochronie.

[2] Lot się nie odbył z powodu napiętej sytuacji międzynarodowej na wiosnę 1939 roku.

[3] Przysiecki dokonuje cudów na RWD-23, kręci korkociąg do trzydziestu metrów, wisi w wertykalnych wirażach nad samym lotniskiem. Jego żółta maszyna trzyma się w powietrzu w nieprawdopodobny wprost sposób, wreszcie siada prawie bez wybiegu. Dla pilotów ten numer programu był największą atrakcją Zob. Andrzej Glass: Polskie Konstrukcje Lotnicze do 1939 roku. T. II. S. 127.

[CITEREFRybkaStepan2004216-4] Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 216.

[CITEREFLista_Krzystka-5] Lista Krzystka ↓.

[6] Dz.U.R.P. z 1942 r. Nr 8. s. 46.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]