Przejdź do zawartości

Mordercy z wrzosowisk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Mordercy z wrzosowisk – określenie stosowane wobec duetu seryjnych morderców – Iana Brady’ego oraz Myry Hindley. Od lipca 1963 do października 1965 dopuścili się w okolicach Manchesteru pięciu morderstw. Ich ofiarami było pięcioro dzieci w wieku od 10 do 17 lat: Pauline Reade, John Kilbride, Keith Bennett, Lesley Ann Downey i Edward Evans (co najmniej czwórkę z nich wykorzystano też seksualnie).

Ian Brady

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 stycznia 1938 w Glasgow jako Ian Stewart i był synem niezamężnej kelnerki Peggy Stewart, która oddała go do adopcji. W 1954 ze względu na pierwsze problemy z prawem, wyjechał do Manchesteru, do swojej biologicznej matki i przyjął nazwisko swojego ojczyma – Brady. Od 1957 pracował w fabryce chemicznej Millwards w Gorton, gdzie poznał Hindley, wraz z którą w latach 1963–1965 zamordował pięcioro nieletnich[1]. W 1966 został skazany za zabójstwo Johna Kilbride, Lesley Ann Downey oraz Edwarda Evansa. Otrzymał karę dożywotniego pozbawienia wolności[1][2]. W 1980 roku przyznał się do jeszcze dwóch zabójstw; Keitha Bennetta i Pauline Reade[3]. W 1985 został uznany za niepoczytalnego i umieszczony w szpitalu psychiatrycznym Ashworth Hospital w Maghull, gdzie zmarł 15 maja 2017[2]. W ostatnich latach życia, Brady dawał jasno do zrozumienia, że nie chce przebywać na wolności, a nawet wielokrotnie prosił, by pozwolono mu umrzeć.

W filmie Longford w reżyserii Toma Hoopera z 2006 roku, w postać Iana Brady’ego wcielił się Andy Serkis[4].

Myra Hindley

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 23 lipca 1942 roku w Manchesterze. Nazywana w prasie „najgorszą kobietą w Wielkiej Brytanii” – kilkakrotnie prosiła o zmniejszenie swojej kary dożywotniego pozbawienia wolności, twierdząc, że uległa resocjalizacji i nie stanowi już zagrożenia dla społeczeństwa, ale nigdy jej nie uwolniono. Zmarła 15 listopada 2002, mając 60 lat[5].

O jej ułaskawienie starał się Lord Longford, co zostało zobrazowane w filmie Longford. Rolę Hindley zagrała w nim Samantha Morton.

Zbrodnie

[edytuj | edytuj kod]

Zbrodnie te nazywa się tak ze względu na to, że dwie pary zwłok znaleziono zakopane w prowizorycznych mogiłach na Saddleworth Moor; trzeci grób również odkryto na tym wrzosowisku w roku 1987, ponad dwadzieścia lat po procesie morderców w 1966. Podejrzewa się, że spoczywa tam także czwarta ofiara, Keith Bennett, lecz do dzisiaj nie odnaleziono jego ciała i sprawa pozostaje niewyjaśniona. W 2008 roku na Saddleworth Moor policja natrafiła na szczątki dziecka, które początkowo uznano za poszukiwane ciało chłopca[6].

Na samym początku dochodzenia policja wiedziała jedynie o trzech zabójstwach: Edwarda Evansa, Lesley Ann Downey i Johna Kilbride’a. Śledztwo wznowiono w 1987 roku, gdy w prasie pojawiły się spekulacje, iż Brady może mieć także powiązania ze śmiercią Pauline Reade i Keitha Bennetta. On i Hindley, jako dwójka podejrzanych o wspomniane wcześniej przestępstwa, zostali osobno zabrani przez policjantów na wrzosowisko w celu szukania grobów.

Morderstwa na wrzosowiskach, o których rozpisywały się niemalże wszystkie anglojęzyczne gazety, były spowodowane tym, co Malcolm MacCulloch, profesor psychiatrii w medycynie sądowej na uniwersytecie w Cardiff, określa mianem „powiązania zdarzeń” (ang. concatenation of circumstances), co łączy „młodą kobietę z nieokrzesanym charakterem, od najmłodszych lat przyzwyczajoną do doświadczania i zadawania przemocy” z „seksualnym psychopatą-sadystą”.

Ofiary

[edytuj | edytuj kod]
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Manchester”
Lokalizacja Manchesteru na mapie Wielkiej Brytanii
Lp. Ofiara Wiek Data
1. Pauline Reade 16 12 lipca 1963
2. John Kilbride 12 23 listopada 1963
3. Keith Bennett 12 16 czerwca 1964
4. Lesley Ann Downey 10 26 grudnia 1964
5. Edward Evans 17 6 października 1965

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Ian Brady obituary. theguardian.com, 2017-05-15. [dostęp 2017-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-16)]. (ang.).
  2. a b Moors Murderer Ian Brady dies. bbc.com, 2017-05-16. [dostęp 2017-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-17)]. (ang.).
  3. Kevin Rawlinson: The victims of Ian Brady and Myra Hindley. theguardian.com, 2017-05-16. [dostęp 2017-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-17)]. (ang.).
  4. Longford (2006). imdb.com. [dostęp 2017-05-16]. (pol.).
  5. Peter Stanford: Myra Hindley. theguardian.com, 2002-11-16. [dostęp 2017-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-17)]. (ang.).
  6. Manchester: Odnaleziono zwłoki dziecka [online], polishexpress.co.uk, 29 lipca 2008 [zarchiwizowane z adresu 2012-07-16] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]