Przejdź do zawartości

Xu Xiangqian

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Xu Xiangqian
徐向前
Ilustracja
Yuánshuài (元帥) Yuánshuài (元帥)
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1901
Wutai

Data i miejsce śmierci

21 września 1990
Pekin

Przebieg służby
Siły zbrojne

 Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza

Stanowiska

szef sztabu generalnego (1949–1954),
minister obrony narodowej (1978–1981)

Główne wojny i bitwy

powstanie w Nanchangu,
wojna chińsko-japońska,
chińska wojna domowa

podpis
Odznaczenia
Order 1 sierpnia I klasy (Chiny) Order Niepodległości i Wolności I klasy (Chiny) Order Wyzwolenia I klasy (Chiny)
Xu Xiangqian
Ilustracja
Xu Xiangqian w latach 30.
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1901
Wutai

Data i miejsce śmierci

21 września 1990
Pekin

minister obrony narodowej ChRL
Okres

od 26 lutego 1978
do 6 marca 1981

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Chin

Poprzednik

Ye Jianying

Następca

Geng Biao

wicepremier ChRL
Okres

od 5 marca 1978
do 10 września 1980

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Chin

wiceprzewodniczący Komitetu Obrony Państwa
Okres

od 29 września 1954
do 17 stycznia 1975

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Chin

szef sztabu generalnego Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej
Okres

od października 1949
do października 1954

Poprzednik

Zhou Enlai

Następca

Nie Rongzhen

Xu Xiangqian
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone

徐向前

Pismo tradycyjne

徐向前

Hanyu pinyin

Xú Xiàngqián

Wade-Giles

Hsü Hsiang-ch’ien

Xu Xiangqian (ur. 8 listopada 1901, zm. 21 września 1990[1]) – chiński wojskowy, marszałek ChRL.

Życiorys

Urodził się w Wutai w prowincji Shanxi w rodzinie niewielkich posiadaczy ziemskich. Ukończył szkołę średnią w Taiyuan, następnie pracował jako nauczyciel. W działalność polityczną zaangażował się w 1915 roku, kiedy Japończycy zmusili prezydenta Chin Yuan Shikaia do akceptacji tzw. Dwudziestu jeden żądań, cedujących na rzecz Japonii dotychczasowe niemieckie koncesje na terytorium Chin. W 1924 roku wyjechał do Kantonu, w którym wstąpił do Kuomintangu i rozpoczął studia na Akademii Whampoa. Po jej ukończeniu z patentem oficerskim w 1925 roku zaciągnął się do Narodowej Armii Rewolucyjnej i wziął udział w walkach z Chen Jiongmingiem[1], a następnie w ekspedycji północnej.

Po wyzwoleniu przez oddziały Kuomintangu Wuhanu został wykładowcą w tamtejszej Akademii Wojskowo-Politycznej. W tym okresie zainteresował się marksizmem i w 1927 roku wstąpił do Komunistycznej Partii Chin. Po rozłamie między Kuomintangiem a komunistami dowodził nieudanym powstaniem robotniczym w Kantonie, a następnie prowadził działalność w jednej z baz komunistycznych na wybrzeżu Guangdongu. Po jej rozbiciu wiosną w 1928 roku przeniósł się do Hubei, gdzie współpracował z siłami Zhanga Guotao. Po klęsce w starciach z siłami rządowymi w 1932 roku Xu i Zhang przenieśli się do północnego Syczuanu. W trakcie Długiego Marszu obydwaj nie przyłączyli się do grupy Mao Zedonga i Zhu De, samodzielnie usiłując przebić się na północ alternatywną drogą przez Xikang. W trakcie tej wędrówki stracili większość ludzi w starciach z lokalnymi oddziałami muzułmańskimi.

Po ostatecznym dotarciu do bazy w Shaanxi w połowie 1937 roku resztki jego oddziałów zostały wcielone do wojsk Liu Bochenga i oddelegowane na front do walki z Japończykami. Wiosną 1939 roku Xu wysłano do Shandongu, w którym miał zorganizować partyzantkę antyjapońską. Z powodu słabego zdrowia w 1941 roku wrócił jednak do Yan’anu i przebywał tam do 1946 roku, z dala od linii frontu[1].

Po wznowieniu w 1946 roku chińskiej wojny domowej dowodził oddziałami walczącymi na terenie Shanxi. W kwietniu 1949 roku rozbił przeważające liczebnie siły Yan Xishana i zajął Taiyuan. Po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej został członkiem sztabu generalnego armii, ale ze względu na problemy zdrowotne nie brał aktywnego udziału w życiu publicznym. W 1955 roku został mianowany jednym z dziesięciu marszałków ChRL. W 1959 roku wybrany zaś wiceprzewodniczącym Centralnej Komisji Wojskowej, którym pozostawał do 1987 roku[2].

W styczniu 1967 roku został członkiem Biura Politycznego KPCh, lecz z powodu krytyki rewolucji kulturalnej poddano go szykanom i usunięto z tego gremium w 1969 roku[2]. Po śmierci Mao Zedonga w 1976 roku poparł rozprawę z bandą czworga. W 1977 roku wszedł ponownie w skład Politbiura, w którym zasiadał do 1987 roku[2]. W okresie rządów Deng Xiaopinga piastował urząd wicepremiera (1978–1980) i ministra obrony (1978–1981). W 1989 roku był przeciwny użyciu wojska do stłumienia protestów na placu Tian’anmen.

Przypisy

  1. a b c China at War: An Encyclopedia. edited by Xiaobing Li. Santa Barbara: ABC-CLIO, 2012, s. 504-505. ISBN 978-1-59884-415-3.
  2. a b c Guo Jian, Yongyi Song and Yuan Zhou: The A to Z of the Chinese Cultural Revolution. Lanham: Scarecrow Press, 2006, s. 332. ISBN 978-0-8108-6870-0.

Bibliografia

  • Christopher Lew, Edwin Pak-wah Leung: Historical Dictionary of the Chinese Civil War. Lanham: Scarecrow Press, 2013. ISBN 978-0-8108-7873-0.