Wizja uszczęśliwiająca
Wizja uszcześliwiająca (łac. visio beatifica) – w teologii chrześcijańskiej ostateczne bezpośrednie samoudzielanie się Boga poszczególnym osobom. Wizja ta ma miejsce wtedy, gdy dana osoba osiąga – jako członek odkupionej ludzkości w obcowaniu świętych - doskonałe zbawienie w jego całej pełni, czyli niebo. Określenie wizja podkreśla intelektualny wymiar tego zbawczego doświadczenia, choć obejmuje ono całościowe ludzkie przeżycie rozkoszy, szczęścia płynącego z widzenia Boga ostatecznie twarzą w twarz, a nie niedoskonale przez wiarę (1 Kor 13,11-12)[1][2][3].
Wizja uszczęśliwiająca jest powiązana z katolicką i prawosławną prawdą wiary o przebóstwieniu w Chrystusie[4][5] i postrzegana jest w większości – jeśli nie wszystkich – kościelnych wyznań jako nagroda dla chrześcijan w życiu po śmierci[6].
Przypisy
- ↑ Beatific Vision. W: K. Rahner: Sacramentum Mundi. An Encyclopedia of Theology. T. 1. s. 151-152.
- ↑ Cf. Katechizm Kościoła Katolickiego, 2548-250
- ↑ Cf. Grzegorz z Nyssy: De Beatitudinibus 6. Seria: PG 44, 1265A.
- ↑ "What is theosis? Both the Latin Church and the Eastern Catholic Churches feature this idea as a central point in their theology" (101 Edward Faulk, Questions and Answers on Eastern Catholic Churches (Paulist Press 2007 ), p. 63 ISBN 978-0-8091-4441-9
- ↑ "Eastern and Roman Catholic churches typically describe salvation as theosis or deification or divinization" (Tyron Inbody, The Faith of the Christian Church: An Introduction to Theology (Eerdmans 2005 ), p. 229) ISBN 0-8028-4151-1
- ↑ Deification. W: Oxford Dictionary of the Christian Church. 2005.
Bibliografia
- Beatific Vision. W: K. Rahner: Sacramentum Mundi. An Encyclopedia of Theology. T. 1. London: Burns & Oates, 1968, s. 151-153. ISBN 0-223-29384-9.
- Deification. W: Oxford Dictionary of the Christian Church. Oxford University Press, 2005. ISBN 978-0-19-280290-3.