Nobilowie

Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Ten artykuł od 2014-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nobilowie (od łac. nobilis „szlachetny”) – wyłonili się na przełomie III i II wieku p.n.e. spośród arystokracji senatorskiej. Byli właścicielami latyfundiów w Rzymie, piastowali godności senatorskie i urzędy, często dziedzicznie, gdyż zasługi dziadów i ojców dla republiki były istotnym argumentem przy wyborach ich synów i wnuków. Stanowiska dawały im okazję do pomnażania majątku. Dodatkowo po zakończeniu urzędowania, na mocy decyzji senatu otrzymywali w namiestnictwo prowincje. Zabiegali o popularność wśród proletariatu, rozdając zboże i organizując zawody cyrkowe. Do nobilitias należało około 25 rodzin, wywodzących się z patrycjuszy i najbogatszych rodów plebejuszy.