Leon Birkholz

Leon Birkholz SSCC

Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1904 Tonin
Data i miejsce śmierci	26 kwietnia 1968 Kłodzko
Dorobek medalowy
Reprezentacja Polska Igrzyska olimpijskie brąz Amsterdam 1928 wioślarstwo (czwórka ze sternikiem) Mistrzostwa Europy brąz Lucerna 1926 czwórka ze sternikiem brąz Bydgoszcz 1929 czwórka bez sternika

Leon Birkholz w 1935

Leszek Leon Birkholz (ur. 7 lipca 1904 w Toninie, zm. 26 kwietnia 1968 w Kłodzku) – polski wioślarz, medalista olimpijski, z zawodu bankowiec, pod koniec życia zakonnik.

Życie prywatne

Był synem Konstantego i Leokadii. Dzieciństwo spędził na wsi Toninek na Pojezierzu Krajeńskim, na gospodarstwie rolnym rodziców. Uczęszczał tam do szkoły ludowej. Po ukończeniu szkoły handlowej pracował od lipca 1921 w Poznańskim Banku Ziemian w Bydgoszczy jako buchalter i kasjer, potem (listopad 1927- 31 sierpnia 1939) w Komunalnej Kasie Oszczędności w Bydgoszczy. Zmobilizowany w końcu sierpnia 1939 otrzymał przydział jako płatnik w Ośrodku Zapasowym 15. Dywizji Piechoty. W czasie kampanii wrześniowej trafił 30 września do niemieckiej niewoli i był więźniem obozu jenieckiego w Radomiu. W październiku 1939 wrócił do Bydgoszczy i swej pracy w Komunalnej Kasie Oszczędności. Następnie (1940–1944) pracował w bydgoskim browarze jako kasjer. Ostatnie miesiące wojny spędził jako robotnik w przedsiębiorstwie handlującym drewnem.

Bezpośrednio po II wojnie światowej (jeszcze w 1945) zawarł ślub z Eleonorą Kulik. W latach 1945–1947, był wicedyrektorem Komunalnej Kasy Oszczędności w Bydgoszczy. Jednocześnie działał społecznie w Miejskiej Radzie Narodowej i Wojewódzkiej Komisji Powodzian. Na początku 1953 przeniósł się do Szczecina, gdzie mieszkał do września 1953. Pracę rozpoczął od fabryki wyrobów szklanych „Vitrogal”, a w latach 1949–1951 był kontrolerem-rzeczoznawcą w przedsiębiorstwie państwowym „Polcargo”. Później objął stanowisko kasjera w tamtejszym oddziale PKO. Przez kilka miesięcy (przełom 1953/1954) mieszkał w Katowicach. Na początku 1954 przeniósł się do Dusznik-Zdroju i pracował w sanatorium „Szarotka” oraz w schronisku „Pod Muflonem” (zbocze Kuźnickiej Góry).

W listopadzie 1959 rozwiódł się. Wiosną 1960 wstąpił do Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu. Mieszkał w domu zakonnym w Sokołówce koło Polanicy-Zdroju, śluby czasowe złożył 22 listopada 1961, śluby wieczyste w 1964. Zmarł w wyniku obrażeń odniesionych w wypadku motocyklowym, do którego doszło 9 marca 1968. Pochowany został na cmentarzu w Starym Wielisławiu (ziemia kłodzka).

Kariera sportowa

Całą karierę sportową związał z Bydgoskim Towarzystwem Wioślarskim, którego barwy reprezentował do 1935. Zdobył cztery tytuły mistrza Polski (1926 w czwórce ze sternikiem, 1929 w czwórce bez sternika, 1933 i 1935 w ósemce), ponadto miał na koncie osiem srebrnych i dwa brązowe medale mistrzostw Polski. Był również dwukrotnym brązowym medalistą mistrzostw Europy (1926 w Lucernie w czwórce ze sternikiem i 1929 w Bydgoszczy w czwórce bez sternika); startował na mistrzostwach Europy również w 1931 w Paryżu (gdzie ósemka odpadła w półfinale) i w 1933 w Budapeszcie (ósemka odpadła w eliminacjach).

Wraz z Franciszkiem Bronikowskim, Edmundem Jankowskim, Bernardem Ormanowskim i sternikiem Bolesławem Drewkiem zdobył na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w 1928 pierwszy medal olimpijski w historii polskiego wioślarstwa – brąz w czwórce ze sternikiem.

Pośmiertnie został uhonorowany „Medalem 100-lecia Polskiego Wioślarstwa” (1978). W 1999 w plebiscycie na najlepszego zawodnika w 80-leciu Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich zajął 25. miejsce.

Linki zewnętrzne

• Łukasz Jakubowski, Z Tonina do encyklopedii, tygodnik „Wiadomości Krajeńskie”. wiadomosci.zas.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].