Kościół luterański św. Jana w Łodzi
nr rej. A/116 z dnia 20.01.1971 r.[1] | |||||||||||||||||
kościół parafialny | |||||||||||||||||
Państwo | |||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||||||||
Wyznanie | |||||||||||||||||
Kościół | |||||||||||||||||
Parafia | |||||||||||||||||
Wezwanie | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Położenie na mapie Łodzi | |||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski | |||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa łódzkiego | |||||||||||||||||
51°45′39,91″N 19°27′49,81″E/51,761086 19,463836 |
Kościół św. Jana w Łodzi – neoromański zbudowany w latach 1880–1884 jako kościół luterański św. Jana. Był drugim kościołem tego wyznania w Łodzi (po kościele św. Trójcy). Obecnie rzymskokatolicki kościół oo. jezuitów przy ulicy Sienkiewicza 60 w Łodzi.
Historia
Historia starań o budowę kościoła sięga 1864 r., kiedy to władze miejskie przekazały na ten cel działkę budowlaną przy ul. Dzikiej (obecnie ul. Sienkiewicza 60), pomiędzy ul. Nawrot a ul. Główną (obecnie al. Piłsudskiego). Problemy w przemyśle włókienniczym, związane z kryzysem lat 60. XIX w., uniemożliwiły jednak szybką realizację tego przedsięwzięcia. Przełomowym momentem było zebranie parafian w połowie lutego 1876 r., na którym Karol Scheibler zadeklarował na rzecz budowy kościoła 50 tys. rubli[2] (stając jednocześnie na czele Komitetu Budowy). Zgodę na budowę otrzymano w 1878 r., w tym czasie koszt wzniesienia kościoła szacowano na 100 tys. rb. Poświęcenie kamienia węgielnego nastąpiło 1 lipca 1880 r. Pracę budowlane prowadziło przedsiębiorstwo Roberta Nestlera, pod okiem architekta Louisa Schreibera, a w końcowej fazie architekta miejskiego Hilarego Majewskiego. Pod koniec prac u podstawy krzyża wieńczącego wieżę wmurowany został dokument z opisem historii obiektu oraz nazwiskami inicjatorów i dobroczyńców budowy. W 1883 r. kościół był gotowy w stanie surowym, aż rok zajęły prace wykończeniowe i dopiero 8 października 1884 r. odbyło się jego uroczyste poświęcenie[3][4]. Poświęcenia dokonał superintendent generalny Paul Woldemar von Everth , w obecności m.in. gubernatora piotrkowskiego Nikołaja Zinowjewa. Podczas uroczystości przed kościołem i na pobliskich ulicach zgromadziło się około 30 000 wiernych[5]. Pierwszym pastorem nowo utworzonej parafii przy kościele św. Jana został ks. Wilhelm Piotr Angerstein. W kościele odprawiano nabożeństwa ewangelickie zarówno dla niemieckiej, jak i nielicznej polskiej społeczności luterańskiej Łodzi.
W nowo wybudowanym kościele umieszczono:
- ambonę i ołtarz wykonane przez Rigowa i Knopfa (dar fabrykanta Ludwika Meyera),
- chrzcielnicę wykonaną w fabryce T. Skoryny w Warszawie[a] (dar Teresy z Anstadtów Moenke, córki Karola Anstadta),
- dzwony wykonane przez firmę J. Grossego w Dreźnie (dar O. J. Schultza),
- organy obejmujące 44 rejestry, wykonane przez firmę Schlag i Synowie w Świdnicy (dar Edwarda Herbsta),
- witraże wykonane przez firmę Ordtmanna w Lingen[4].
Wiosną 1887 r. warszawska spółka Norblin, Bracia Buch i T. Werner wykonała dla kościoła trzy pary pozłacanych lichtarzy oraz pozłacany krzyż w stylu gotycko-romańskim[6].
Po zakończeniu II wojny światowej kościół został zajęty bezprawnie przez zakon jezuitów[7]. W 1950 roku erygowano parafię Najświętszego Imienia Jezus. W 1989 roku jezuici wykupili kościół i dawne budynki parafii od Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.
Uwagi
- ↑ Może tu w istocie chodzić o warszawską fabrykę kamieni młyńskich Cezarego Skoryny, choć w źródle wydrukowano w fabryce T. Skoryny.
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2010-05-13] .
- ↑ Po śmierci K. Scheiblera jego zięć E. Herbst w 1884 r. ufundował parkan, a żona Anna Scheibler przeznaczyła 10 tys. rubli na budowę przy kościele szkoły. Cała rodzina Scheiblera – Herbsta przeznaczyła 30 tys. rubli na przyszły dom parafialny. (S. Pytlas, Łódzka burżuazja przemysłowa 1864–1914, Łódź 1994, s. 364).
- ↑ Krzysztof Stefański, Architektura sakralna Łodzi w okresie przemysłowego rozwoju miasta 1821–1914, Łódź 1995, s. 57–60.
- ↑ a b Z powodu poświęcenia kościoła ewangelickiego. „Dziennik Łódzki”. Rok I (nr 225), s. 1, 1884-10-08. Zdzisław Kułakowski (red.). Łódź: Zdzisław Kułakowski. ISSN 1898-3111. [dostęp 2015-10-23].
- ↑ Kronika Łódzka. Poświęcenie nowego kościoła ewangelickiego. „Dziennik Łódzki”. Rok I (nr 226), s. 2–3, 1884-10-09. Zdzisław Kułakowski (red.). Łódź: Zdzisław Kułakowski. ISSN 1898-3111. [dostęp 2015-10-23].
- ↑ Kronika Łódzka. Warszawska firma.... „Dziennik Łódzki”. Rok IV (nr 111), s. 2–3, 1887-05-21. Antoni Chomętowski (red.). Łódź: Stefan Kossuth. ISSN 1898-3111. [dostęp 2016-02-23].
- ↑ Ryszard Michalak, Kościoły protestanckie i władze partyjno–państwowe (1945–1956), Warszawa 2002, s. 159.
Linki zewnętrzne
- Andrzej Grzegorczyk: Zarys historii łódzkiego luteranizmu do 1914 roku. mateusz.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-07)].
- Świątynie luterańskie w województwie łódzkim
- Dawne kościoły protestanckie w Łodzi
- Kościoły rzymskokatolickie w Łodzi
- Kościoły i klasztory jezuitów w Polsce
- Kościół greckokatolicki w Łodzi
- Świątynie pod wezwaniem Najświętszego Imienia Jezus
- Świątynie pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty (Apostoła)
- Architektura neoromańska w Łodzi
- Zabytkowe kościoły w Łodzi
- Budynki w Polsce oddane do użytku w 1884
- Śródmieście (Łódź)