Przejdź do zawartości

Hattusili III

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Hattusili III
ilustracja
król hetycki
Okres

od 1267 p.n.e.
do 1237 p.n.e.

Poprzednik

Mursili III

Następca

Tudhalija IV

Dane biograficzne
Ojciec

Mursili II

Żona

Putuhepa

Dzieci

Tudhalija IV,
Nerikkaili,
Maathorneferure,
Gaszulijawa

Hattusili III, Hattusilis III – król Hetytów w latach 12671237 p.n.e. Był czwartym synem króla Mursili II i ten mianował go kapłanem boga Sausga w mieście Samuha. Hattusili pozostał wierny bogini Isztar z Samuha do samej śmierci.

Jego starszy brat Muwatalli II przeniósł się do miasta Tarhuntassa i mianował Hattusili zarządcą stolicy Hattusa.

Hattusili będąc zarządcą Hattusa podbił miasto Nerik i został wysokim kapłanem tamtejszego boga burzy. Później nazwał nawet swojego najstarszego syna Nerikkaili na cześć tego zwycięstwa.

Jego bratanek Mursili III (Urhi-Teshub) przeniósł stolicę z powrotem do Hattusa i Hattusili jako zarządca tego miasta stał się zbędny. Mursili później zabrał Hattusili miasto Nerik, co spowodowało wojnę domową. Ostatecznie Hattusili pokonał bratanka i wysłał go na wygnanie. Przemianował Ulmi-Teshup (najprawdopodobniej młodszą siostrę jego bratanka) na Kurunta (lub jeśli rzeczywiście była to kobieta, to raczej kazał jej poślubić Kuruntę). Kurunta został(a) zarządcą miasta Tarhuntassa w jego imieniu, a młodszy syn Hattusili – Tudhalija IV został księciem (następcą tronu?), mimo że żył jego starszy brat.

W 1258 p.n.e. Hattusili podpisał pokój z faraonem egipskim Ramzesem II[1]. Ramzes II poślubił córkę Hattusili i jego żony Putuhepy – znaną w Egipcie jako Maathorneferure. Kilka lat później poślubił zaś kolejną księżniczkę hetycką.

Przypisy

  1. Joachim Śliwa (red.), Wielka Historia Świata, tom 2 (Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego), Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 300.

Zobacz też