Jan Gloger

Jan Nepomucen Stanisław Gloger, ur. 9 kwietnia 1811 w Łęgu, zm. 1884 w Starym Jeżewie, syn Wilhelma Wawrzyńca Glogera i Katarzyny Keller, ojciec Zygmunta Glogera.

Jan Gloger wraz Józefem Kraszewskim uczył się w Akademii Bialskiej, w której Józef Preyss, przyrodni brat matki, był rektorem. Następnie wyjeżdża na naukę do Łomży, a w 1828 na studia do Warszawy. Zainteresowania swe dzielił między wydział nauk i sztuk pięknych a inżynierię cywilną dróg i mostów. Wraz z bratem Karolem bierze udział w postaniu listopadowym oddziale gen. Macieja Rybińskiego. Po powstaniu został internowany i rozlokowany w żuławskich wsiach, gdzie ostatecznie w 1833 złożył przysięgę na wierność carowi Mikołajowi i mógł wrócić do kraju.

Po powrocie otrzymał posadę w Zarządzie Komunikacji Lądowych i Wodnych i nadzorował budowę szosy Złotoryja-Ostrów Mazowiecka. W wieku 26 lat poznał Mariannę Michalinę Woyno, pochodzącej z ubogiej i rozgałęzionej rodziny szlacheckiej z Mężenina. Oprócz posady państwowej wziął w dzierżawę gospodarstwo w Zambrzycach-Królach i wykonywał prywatne zlecenia. Pasjonował się zbieraniem starych dokumentów, sztychów, obrazów i książek, a także sam malował, portretował i kopiował. W roku 1859 nabył 840-hektarowy majątek Jeżewo. W 1861 wybrany do rady powiatu, a następnie otrzymał godność sędziego pokoju w okręgu tykocińskim. Jan Gloger znany był ze swoich pasji pszczelarskich i sadowniczych, m.in. wyhodował nową odmianę jabłek, nazwaną przez pomologów "glogerówką jeżewską".

Zmarł w wieku lat 74 i pochowany został wraz z żoną na cmentarzu w Tykocinie w rodzinnym grobowcu.