Leszek Drogosz
 Leszek Drogosz (2007) | |||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1933 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 2012 | ||||||||||||||||||
| Kategoria wagowa |
waga półśrednia | ||||||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | |||||||||||||||||||
| Liczba walk |
377 | ||||||||||||||||||
| Zwycięstwa |
363 | ||||||||||||||||||
| Porażki |
14 | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||
    
| |||||||||||||||||||
Leszek Melchior Drogosz (ur. 6 stycznia 1933 w Kielcach, zm. 7 września 2012 tamże[1]) – polski bokser, trzykrotny mistrz Europy, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski, zwany „Czarodziejem ringu”, aktor niezawodowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Stefana. Pierwsze treningi bokserskie rozpoczął w 1948 roku[2]. Dwa lata później został w Szczecinie mistrzem Polski juniorów w wadze papierowej[3]. W wieku 19 lat zadebiutował w barwach narodowych podczas międzypaństwowego meczu w Budapeszcie pomiędzy reprezentacją Polski a Węgrami. W nagrodę za dobrą postawę w walce z doświadczonym Solyomą otrzymał dzieła Włodzimierza Lenina i Karola Marksa[2].
W 1953 roku reprezentował Polskę podczas mistrzostw Europy w Warszawie. Walczył w wadze lekkopółśredniej – w pierwszym starciu pokonał po zaciętej walce Wiktora Miednowa, następnie zwyciężył Belga Marcela Van De Keere i Rumuna Francisca Ambrușa[4]. W finale wygrał z Irlandczykiem Terrym Milliganem, zdobywając złoty medal[5]. Sukces ten powtórzył dwa lata później w Berlinie Zachodnim, kiedy to po raz drugi został mistrzem kontynentu, pokonując w decydującej walce Węgra Pála Budaiego[6]. Swój trzeci złoty medal mistrzostw Europy, tym razem już w wadze półśredniej, wywalczył w 1959 roku w Lucernie. W półfinale zwyciężył Bruno Guse z NRD, zaś w pojedynku finałowym wygrał z Włochem Carmelo Bossim[7].
Drogosz trzykrotnie reprezentował Polskę podczas igrzysk olimpijskich. W 1952 roku w Helsinkach dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z późniejszym finalistą, Włochem Sergio Caprarim[8]. Cztery lata później w Melbourne przegrał w pierwszej walce z reprezentującym ZSRR Ormianinem Władimirem Jengibarjanem[9]. W 1960 roku wywalczył w Rzymie brązowy medal olimpijski w wadze półśredniej, przegrywając w półfinale wskutek kontrowersyjnego werdyktu z Jurijem Radoniakiem z ZSRR[10].
Reprezentował barwy Stali SHL Kielce, Legii Warszawa (z którą trzykrotnie w latach 1954–1956 zdobył drużynowe mistrzostwo Polski), ŁTS Łabędy i Błękitnych Kielce. Osiem razy wywalczył tytuł indywidualnego mistrza kraju: 1953 (waga lekkopółśrednia), 1954, 1955, 1958, 1960, 1961, 1964 i 1967 (waga średnia)[11].
W latach 1952–1960 wystąpił 33 razy w reprezentacji Polski, wygrywając 31 razy i dwa razy przegrywając. Stoczył w ringu 377 walk, z których wygrał 363 i przegrał 14. Po zakończeniu kariery bokserskiej był trenerem Błękitnych Kielce i Igloopolu Dębica. Jego wychowankami byli m.in. dwukrotny medalista mistrzostw Europy i olimpijczyk Witold Stachurski oraz Alfons Stawski, olimpijczyk, późniejszy trener Błękitnych Kielce.
W latach 1952–1956 należał do ZMP, a od 1956 roku do PZPR[12]. Ponadto w latach 1990–1994 Drogosz był radnym kieleckiej rady miasta[11].
Zwycięzca (nadzwyczajnego, gdyż przeprowadzonego dopiero w 1988) plebiscytu na najlepszego sportowca Polski „Przeglądu Sportowego” w 1953[11]. W 1954 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu[13], zaś w 1996 Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej[14]. W 1971 został wybrany do grona „Honorowej Trybuny Trenerów”, dziesięciu najlepszych trenerów-wychowawców w Polsce w akcji ZMS, PKOl i redakcji „Sztandaru Młodych” (1971)[15]. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953, za zasługi i osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej i sportu)[16], Krzyżem Kawalerskim (1960) i Oficerskim (2001)[17] Orderu Odrodzenia Polski[11], Brązowym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego (1971)[18], Medalem 40-lecia Polski Ludowej[19], Medalem 30-lecia Polski Ludowej[12]. Siedmiokrotnie – w 1952, 1953, 1958, 1959, 1961, 1962 i 1966 – został wybrany najpopularniejszym sportowcem Kielecczyzny w plebiscycie „Słowa Ludu”[20]. Na początku 2001 roku zajął pierwsze miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku[21]. Jego brat, Henryk, był motocyklistą[22].
Zmarł w domu 7 września 2012 z powodu nowotworu[23]. 13 września 2012 prochy Leszka Drogosza spoczęły na cmentarzu Nowym w Kielcach[24].
Jedna z kieleckich ulic nosi imię Leszka Drogosza.
Kariera aktorska
[edytuj | edytuj kod]Jeszcze w trakcie kariery sportowej zaczął występować w filmach. Zadebiutował w 1966 roku w filmie Bokser, w którym zagrał pięściarza Jacka Walczaka. Po wejściu na ekrany tego filmu, będący zawodnikiem Błękitnych Kielce Drogosz decyzją Polskiego Związku Bokserskiego otrzymał zakaz walk w boksie amatorskim, opierając się na przepisach AIBA, wzbraniających występów w zawodach amatorskich pięściarzom, którzy zagrali w filmie i otrzymali za to gratyfikację finansową[25]. Wystąpił także m.in. w dwóch produkcjach Andrzeja Wajdy – Polowaniu na muchy oraz Krajobrazie po bitwie. Zagrał również w serialach 6 milionów sekund i Dwie strony medalu[26].
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]- 1966: Bokser – bokser Jarek Walczak
- 1969: Znaki na drodze – Stefan Jaksonek
- 1969: Polowanie na muchy – milicjant
- 1969: Co jest w człowieku w środku – porucznik MO
- 1970: Martwa fala – radiotelegrafista Karol
- 1970: Krajobraz po bitwie – Tolek
- 1971: Kryształ – trener
- 1971: Brylanty pani Zuzy – łącznik oczekiwany przez szajkę
- 1977: Sam na sam – milicjant
- 1983: 6 milionów sekund – wujek
- 1985: Sam pośród swoich – bokser Janusz Dolak
- 1997: Pokój 107 – trener Marzeny
- 2007: Dwie strony medalu – gra samego siebie (odcinki 40 i 45)
- 2009: Moja krew – bokser
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nie żyje Leszek Drogosz, „czarodziej ringu”. wprost.pl. [dostęp 2012-09-07].
- ↑ a b Gwiazdy po latach: Czarodziej ringu błyszczał również przed kamerą. przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-01-05].
- ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: 70 lat pięściarstwa na Kielecczyźnie. Kielce: Okręgowy Związek Bokserski w Kielcach, 1999, s. 17.
- ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 20.
- ↑ 10.European Championships – Warsaw, Poland – May 18-24 1953. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
- ↑ 11.European Championships – West Berlin, FRG – May 27 – June 5 1955. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
- ↑ 13.European Championships – Luzern, Switzerland – May 24-31 1959. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
- ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 19.
- ↑ Lech Drogosz. sports-reference.com. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).
- ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 25.
- ↑ a b c d DROGOSZ LESZEK MELCHIOR. olimpijski.pl. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-23)].
- ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 177. ISBN 83-223-2073-6.
- ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 98.
- ↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 97.
- ↑ Sport. Nauczycielka WF z Sanoka Wanda Lichnowska wśród 10 najlepszych trenerów – wychowawców. „Nowiny”, s. 2, nr 153 z 5 czerwca 1971.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 57, poz. 720.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 17, poz. 290 – pkt 2.
- ↑ Spotkanie z laureatami „Honorowej Trybuna Sportowej”. „Nowiny”, s. 2, nr 156 z 8 czerwca 1971.
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 241.
- ↑ Wybierzemy najpopularniejszych – lista kandydatów. slowo.com.pl. [dostęp 2018-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (pol.).
- ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski Leksykon Sportowy. Kielce: Słowo Kibica, 2002, s. 44. ISBN 83-909812-7-0.
- ↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: op.cit., s. 43.
- ↑ Nie żyje Leszek Drogosz – legenda świętokrzyskiego sportu. echodnia.eu, 7 września 2012.
- ↑ Dorota Kułaga: Pogrzeb Leszka Drogosza. echodnia.eu, 13 września 2012.
- ↑ Drogosz zawieszony w prawach amatora. „Nowiny”, s. 2, nr 58 z 9 marca 1967.
- ↑ Leszek Drogosz. filmpolski.pl. [dostęp 2012-01-05].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wyniki olimpijskie zawodnika na portalu Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Leszek Drogosz w bazie IMDb (ang.)
- Leszek Drogosz w bazie Filmweb
- Leszek Drogosz w bazie filmpolski.pl
- Gwiazdy po latach: Czarodziej ringu błyszczał również przed kamerą. przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-01-05].
- Marek Maciągowski: Leszek Drogosz: Nie powinienem mieć takich wspomnień. echodnia.eu. [dostęp 2012-01-05].
- Leszek Drogosz na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Materiał z okazji przejścia na sportową emeryturę Leszka Drogosza w PKF na stronie KronikaRP
| Złoto |
| ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||||
| Brąz |
|
.svg){kind=small}
- Członkowie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
- Laureaci Nagrody im. Aleksandra Rekszy
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1960
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem 30-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Medalem 40-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni odznaczeniem im. Janka Krasickiego
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Bokserzy Błękitnych Kielce
- Bokserzy Legii Warszawa
- Bokserzy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952
- Bokserzy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1956
- Bokserzy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1960
- Polscy aktorzy filmowi
- Polscy bokserzy na igrzyskach olimpijskich
- Polscy olimpijczycy (Helsinki 1952)
- Polscy olimpijczycy (Melbourne 1956)
- Polscy olimpijczycy (Rzym 1960)
- Polscy medaliści olimpijscy
- Radni Kielc
- Sportowcy Roku Przeglądu Sportowego
- Ludzie urodzeni w Kielcach
- Urodzeni w 1933
- Zmarli w 2012
- Pochowani na cmentarzu Nowym w Kielcach