Przejdź do zawartości

Stanisław Getter

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 15:45, 2 maj 2019. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 2 maj 2019, była oparta na tej wersji.
Stanisław Getter
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

7 maja 1895
Lwów

Data i miejsce śmierci

6 maja 1974
Wrocław

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie II RP,
Wojsko Polskie we Francji,
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

40 Pułk Piechoty,
13 Pułk Piechoty,
Kompania graniczna KOP „Lewacze”,
Batalion KOP „Orany”,
2 Dywizja Strzelców Pieszych

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (agresja ZSRR na Polskę: obrona Wilna, kampania francuska)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi

Stanisław Henryk Getter (ur. 7 maja 1895 we Lwowie, zm. 6 maja 1974 we Wrocławiu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego II RP, podpułkownik Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Urodził się 7 maja 1895 we Lwowie[1]. W 1914 ukończył VII klasę w Gimnazjum im. Mickiewicza we Lwowie (w jego klasie był Kajetan Czarkowski-Golejewski)[2].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[3]. U kresu wojny w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[1]. Później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920[1]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 marca 1922[4], a następnie na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5][6][7]. W początkowych latach 20. był oficerem 40 pułku piechoty we Lwowie[8][9]. W późniejszych latach 20. jako oficer lwowskiego pułku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[10]. W 1928 był dowódcą kompanii granicznej KOP „Lewacze”[11]. W 1932 był oficerem 13 pułku piechoty w Pułtusku[12].

Według stanu z marca 1939 był kwatermistrzem batalionu KOP „Orany”[13][14]. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 był dowódcą tej jednostki w trakcie obrony Wilna[15][16]. Po przedostaniu się na Zachód wstąpił do Wojska Polskiego we Francji i szeregach 2 Dywizji Strzelców Pieszych walczył w kampanii francuskiej w 1940[1]. Następnie został internowany w Szwajcarii[17].

Po wojnie pozostał na emigracji. Służył w Oddziałach Wartowniczych przy wojskach amerykańskich[1]. Do końca życia pozostawał w stopniu podpułkownika[1]. Zmarł 6 maja 1974 we Wrocławiu[1]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Świętej Rodziny[18].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 27, s. 103, Grudzień 1974. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi Gimnazyum im. Mickiewicza we Lwowie za rok szkolny 1913/14. Lwów: 1914, s. 21.
  3. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 31.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 428.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 370.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 210.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 53.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 242.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 224.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 136.
  11. ↑ Obsada oficerska bg „Bereźne” ↓.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 543.
  13. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 649.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 936.
  15. ↑ Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 169. ISBN 83-88973-58-4.
  16. ↑ Jerzy Prochwicz. Walki oddziałów KOP na obszarach północno-wschodniej Polski. „Białoruskie Zeszyty Historyczne”. Nr 13, s. 40, 2000. 
  17. ↑ Józef Smoliński Polacy internowani w Szwajcarii (1940-1945). Dokumenty prawno-organizacyjne. Wykaz internowanych, wyd. Warszawa-Piotrków Trybunalski, 2003, s. 124
  18. ↑ Stanisław Getter. cmentarze24.pl. [dostęp 2018-10-14].

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Getter&oldid=56583985”