Przejdź do zawartości

Ramones

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez MastiBot (dyskusja | edycje) o 07:55, 26 lis 2017. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 26 lis 2017, była oparta na tej wersji.
Ramones
Ilustracja
Koncert Ramones w Oslo, 1980
Rok założenia

1974

Rok rozwiązania

1996

Pochodzenie

 Stany Zjednoczone

Gatunek

punk rock

Powiązania

The Voidoids
Blondie
The Misfits
Marky Ramone's Blitzkrieg

Skład
Johnny Ramone
Marky Ramone
C.J. Ramone
Joey Ramone
Byli członkowie
Tommy Ramone
Richie Ramone
Elvis Ramone
Dee Dee Ramone
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Ramones – amerykański zespół rockowy, uważany za pierwszą grupę grającą punk rocka[1][2]. Powstał w nowojorskiej dzielnicy Queens (Forest Hills) w 1974. Wszyscy jego członkowie nosili pseudonim artystyczny Ramone (w żaden sposób nie byli ze sobą spokrewnieni). W ciągu 22 lat zagrali 2263 koncerty – ostatni w 1996 po festiwalu Lollapalooza[3]. Na przestrzeni pierwszej połowy ostatniej dekady trzech założycieli zespołu zmarło: wokalista Joey Ramone, gitarzysta Johnny Ramone oraz basista Dee Dee Ramone[4][5][6].

Muzyka Ramones była głównym czynnikiem rozwoju punkrocka zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i w Wielkiej Brytanii, choć muzycy w czasie kariery nie osiągnęli dużego sukcesu komercyjnego. Ich jedynym albumem, który zdobył status złotej płyty w USA była kompilacja Ramones Mania[7]. 10 marca 2002 zespół (trzech jego założycieli w tym dwóch perkusistów: Marky Ramone i Tommy Ramone) został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[2][8]. W 2011 zespół został uhonorowany nagrodą Grammy Lifetime Achievement Award za całokształt twórczości[9][10].

Historia

1974–1975

Joey Ramone

Pierwszy skład zespołu zaczął formować się na początku 1974 – do gitarzysty Johna Cummingsa i menedżera Thomasa Erdelyi'ego (pod koniec lat 60. wspólnie prowadzili zespół Tangerine Puppets[11]) dołączyli: wokalista Douglas Colvin (niewiele wcześniej przybył do USA z Niemiec[12]) oraz perkusista Jeffrey Hyman, który na początku lat 70. udzielał się w glamrockowej grupie Sniper[13].

Colvin jako pierwszy w zespole przyjął nazwisko „Ramone” (odtąd znany był już jako Dee Dee Ramone) – zainspirowany Paulem McCartneyem, który używał pseudonimu Ramone (Paul Ramon) w podróży, aby zachować incognito w szczytowym okresie Beatlemanii[14][15]. Później przekonał pozostałych muzyków do swojego pomysłu i w ten sposób Cummings stał się Johnnym Ramone, Jeffrey Hyman Joeyem Ramone, a sam zespół przyjął nazwę The Ramones[16].

Wkrótce w zespole zaszły zmiany. Dee Dee, który zdał sobie sprawę, że nie może jednocześnie śpiewać i grać na gitarze basowej odstąpił miejsce przy mikrofonie Joeyowi, natomiast miejsce za perkusją zajął dotychczasowy menedżer Thomas Erdelyi (jako Tommy Ramone)[17].

W tak uformowanym składzie zespół zadebiutował 30 marca 1974 przed publicznością w Manhattan's Performance Studios (miejsce, gdzie odbywali próby)[2], prezentując krótkie, dynamiczne utwory zagrane w szybkim tempie. Mniej więcej w tym samym czasie otworzono w centrum Manhattanu w Nowym Jorku dwa nowe kluby: Max's Kansas City oraz CBGB's. W CBGB's Ramones zadebiutowali 16 sierpnia. Legs McNeil, który rok później stał się współzałożycielem „Punk Magazine” opisał to w następujący sposób: „Wszyscy nosili skórzane kurtki. Każdy utwór rozpoczynał się odliczaniem... i ta ściana dźwięku... ...wyglądali zachwycająco. Nie byli hippisami. To było coś zupełnie nowego”[18].

Muzycy stali się stałymi bywalcami CBGB's, występując tam do końca 1974 siedemdziesiąt cztery razy. Grupa, której koncerty od początku do końca trwały średnio siedemnaście minut, zainteresowała Lindę Stein – żonę Seymoura Steina właściciela wytwórni Sire Records, który w połowie 1975 podpisał z nimi kontrakt (Linda Stein później współpracowała z menedżerem zespołu Danny'm Fieldsem)[19]. Tymczasem Ramones zostali uznani za twórców nowej sceny, która coraz częściej była określana terminem „punk”[20][21], a frontman zespołu Joey Ramone wywierał na nią coraz większy wpływ – jak wyjaśniał Dee Dee: „wszyscy wokaliści w Nowym Jorku kopiowali Davida Johansena (New York Dolls), który z kolei kopiował Micka Jaggera.. ..a Joey był wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju”[22].

1976–1977

Ramones, 1976
Johnny Ramone

W lutym 1976 muzycy nagrali swój debiutancki album Ramones. Spośród czternastu utworów, najdłuższy „I Don't Wanna Go Down to the Basement” ledwo przekroczył dwie i pół minuty. Muzykę do utworów komponował cały zespół, natomiast autorem większości tekstów był Dee Dee. Płyta, która została nagrana kosztem ok. 6400 dolarów z Craigiem Leonem oraz perkusistą Tommym Ramone w roli producentów, została wydana przez Sire Records w kwietniu. Charakterystyczne zdjęcie na okładce albumu zostało wykonane przez Robertę Bayley, która była fotografem „Punk Magazine”[23].

Album Ramones odniósł niewielki sukces osiągając jedynie 111. miejsce na liście Billboardu, natomiast dwa single promujące go: „Blitzkrieg Bop” i „I Wanna Be Your Boyfriend”, w ogóle na nią nie dostały się. Na pierwszy koncert, który zespół zagrał poza Nowym Jorkiem - w Youngstown (Ohio) - przyszło ok. 10 osób[24]. 4 lipca 1976 Ramones wystąpili na koncercie organizowanym przez Lindę Stein w Roundhouse w Londynie, który okazał się spektakularnym sukcesem[25] i wywarł znaczny wpływ na tworzącą się wówczas w Wielkiej Brytanii scenę punkrockową, a sami muzycy po raz pierwszy spotkali się z członkami zespołów: Sex Pistols i The Clash[4].

Dwa kolejne albumy: Leave Home i Rocket to Russia zostały wyprodukowane przez Tommy’ego Ramone oraz Tony’ego Bongiovi (kuzyn Jona Bon Jovi)[26] i wydane w 1977. Płyta Leave Home spotkała się z jeszcze mniejszym powodzeniem niż Ramones, natomiast Rocket to Russia osiągnęła 49. miejsce na Billboard 200[27] (Dave Marsh z Rolling Stone nazwał ją „najlepszą amerykańską rock'n'rollową płytą roku”[28]). Singel „Sheena Is a Punk Rocker” osiągnął 81. miejsce na Billboardzie, natomiast „Rockaway Beach” 66. (największe amerykańskie osiągnięcie Ramones w całej karierze). 31 grudnia 1977 został zarejestrowany występ na żywo, jaki zespół dał w londyńskim Rainbow Theatre, który został wydany w kwietniu 1979 na płycie It's Alive (jej tytuł nawiązuje do horroru z 1974 pt. It's Alive)[29].

1978–1983

Na początku 1978 grupę opuścił Tommy Ramone, który kontynuował współpracę z zespołem jako producent (już pod swoim prawdziwym nazwiskiem – Erdelyi). Jego miejsce zajął Marc Bell (Marky Ramone), grający wcześniej w zespole Richarda Hella The Voidoids[30]. W tym samym roku Ramones nagrali swój czwarty album Road to Ruin, którego produkcji prócz Erdelyi'ego podjął się Ed Stasium. Na nowej płycie zespół przedstawił po raz pierwszy utwory trwające dłużej niż trzy minuty – w niektórych z nich została użyta gitara akustyczna. Pomimo, że Road to Ruin nie dostało się do pierwszej setki Billboardu – utwór „I Wanna Be Sedated” stał się jedną z najbardziej znanych piosenek zespołu[31]. Okładka albumu została zaprojektowana przez współpracującego z „Punk Magazine” Johna Holmstorma[32].

Joey Ramone i Dee Dee Ramone, 1983

Po filmowym debiucie w Rock 'n' Roll High School (1979) zespołem zainteresował się znany producent Phil Spector, pod opieką którego muzycy nagrali kolejny album End of the Century. Podczas sesji nagraniowej w studiu w Los Angeles, Dee Dee, który miał dosyć nagrywania nieustannych powtórek tych samych riffów, odmówił Spectorowi dalszej pracy. Zirytowany Spector zastraszając go użyciem broni palnej, zmusił do kontynuowania nagrań[33]. Sprzedaż płyty, która była lżejsza brzmieniowo od swoich poprzedniczek osiągnęła 44. miejsce w USA i 14. w Wielkiej Brytanii. Pochodzący z niej singel „Baby, I Love You” (cover The Ronettes) stał się największym przebojem zespołu w Wielkiej Brytanii, osiągając 8. miejsce[34].

Następny album zespołu Pleasant Dreams z 1981 osiągnął 58. miejsce na Billboardzie. Został nagrany przy pomocy Grahama Gouldmana (członka zespołu 10cc) w roli producenta. Muzycy zaprezentowali na nim utwory brzmieniowo podobne do End of the Century[35].

W 1983 ukazała się kolejna płyta Subterranean Jungle wyprodukowana przez Ritchie'go Cordella i Glena Kolotkina[36], zajmując w USA 83. miejsce. Po wydaniu Subterranean Jungle Marky Ramone został usunięty z zespołu, z powodu choroby alkoholowej[37]. Jego miejsce zajął Richard Reinchardt (Richie Ramone).

1984–1989

Z nowym perkusistą i starym producentem Thomasem Erdleyi'em Ramones nagrali swój następny album Too Tough to Die, wydany w 1984. W 1985 na rynku brytyjskim ukazał się singel „Bonzo Goes to Bitburg”. Piosenka tytułowa została napisana przez Joeya na znak protestu, po tym jak prezydent Ronald Reagan złożył wizytę na niemieckim cmentarzu wojskowym, gdzie pochowani byli oficerowie SS. W USA utwór pojawił się jako „My Brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes to Bitburg)” na wydanym rok później albumie Animal Boy. Producentem płyty został były muzyk zespołu Plasmatics Jean Beauvoir[38]. W 1987, przy pomocy Daniela Reya, zespół nagrał kolejny album Halfway to Sanity. W sierpniu tego samego roku Ramones opuścił Richie – obrażony tym, że pozostali muzycy przez cztery lata jego gry w zespole nie podzielili się z nim pieniędzmi zarobionymi na sprzedażach T-shirtów[39]. Na jego miejsce przyjęto Clema Burke z Blondie. Występy z Burke (który na okres gry w Ramones przyjął pseudonim Elvis Ramone) zdaniem Johnny’ego Ramone okazały się katastrofą, gdyż swoją grą nie mógł nadążyć za resztą zespołu[39].Po dwóch koncertach został zwolniony, a na jego miejsce po czterech latach nieobecności powrócił Marky, który uporał się z nałogiem alkoholowym[16].

W 1989, po nagraniu płyty Brain Drain, z zespołu odszedł Dee Dee. W Ramones zastąpił go Christopher Joseph Ward (C.J. Ramone). Dee Dee kontynuował swoją karierę występując i nagrywając płyty solowo – początkowo grając rap (jako Dee Dee King), później powracając do punkrocka (jako Dee Dee Ramone), w dużej mierze podobnego do Ramones – z którymi dalej współpracował jako tekściarz[40].

1990–1996

Po ponad 10 latach współpracy z Sire Records, członkowie zespołu zmienili wytwórnię na Radioactive Records. W jej barwach 1 września 1992 ukazała się płyta Mondo Bizarro, której produkcją zajął się Ed Stasium[41]. Rok później ukazał się album Acid Eaters zawierający same covery, m.in. piosenek The Who, Rolling Stones i The Animals[42]. Również w 1993 Ramones zostali przedstawieni w formie animowanej, w jednym z odcinków The Simpsons zatytułowanym „Rosebud”[43].

W 1995 muzycy nagrali ¡Adios Amigos! i ogłosili, że planują rozpad zespołu jeśli ten album nie stanie się hitem[44]. W następnym roku wzięli udział w festiwalu Lollapalooza i odbyli trasę po USA[45]. 6 sierpnia 1996 zagrali swój ostatni koncert w Hollywood, który został zarejestrowany i wydany później na wideo i CD pt. We're Outta Here. Z zespołem wystąpiło wówczas wielu gości: pojawił się Dee Dee, Lemmy, Eddie Vedder, Chris Cornell oraz członkowie Rancid[3].

Po 1996

20 lipca 1999 Dee Dee, Johnny, Joey, Tommy, Marky i C.J. spotkali się razem w Virgin Megastore w Nowym Jorku, gdzie rozdawali autografy. Był to ostatni raz, w którym członkowie zespołu pojawili się razem. Joey, u którego w 1995 rozpoznano chłoniaki, zmarł na tę chorobę 15 kwietnia 2001[4][46].

10 marca 2002 Ramones zostali przyjęci do Rock and Roll Hall of Fame, z wyszczególnieniem dla Dee Dee, Johnny’ego, Joeya, Tommy’ego i Marky'ego. Uroczystość była jednym z ostatnich występów publicznych w życiu Dee Dee: trzy miesiące później – 5 czerwca zmarł w swoim domu w Hollywood po przedawkowaniu heroiny[5].

15 września 2004 w Los Angeles zmarł Johnny Ramone. Przyczyną śmierci był rak prostaty, z którym zmagał się cztery lata[6].

11 lipca 2014 w Nowym Jorku w wieku 62 lat zmarł Tommy Ramone. Przyczyną śmierci był rak płuca[47].

Ramones w popkulturze

Od nazwy zespołu wzięła nazwę „ramoneska”, skórzana kurtka, najczęściej z metalowymi suwakami[48].

Muzycy

Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Ramones.

Albumy studyjne

Linki zewnętrzne

  1. ↑ „The Ramones”. MTV. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  2. ↑ a b c „Ramones”. Rock and Roll Hall of Fame + Museum. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  3. ↑ a b Schinder, Scott, with Andy Schwartz (2007). Icons of Rock: An Encyclopedia of the Legends Who Changed Music Forever str. 559–560, Greenwood Press. ISBN 0-313-33847-7
  4. ↑ a b c Powers, Ann (17.04.2001): „Joey Ramone, Raw-Voiced Pioneer of Punk Rock, Dies at 49”. New York Times. [dostęp 03.11.2009]. (ang.).
  5. ↑ a b Pareles, Jon (07.06. 2002): „Dee Dee Ramone, Pioneer Punk Rocker, Dies at 50". New York Times. [dostęp 03.11.2009]. (ang.).
  6. ↑ a b Sisario, Ben (16.09.2004): „Johnny Ramone, Signal Guitarist for the Ramones, Dies at 55". New York Times. [dostęp 03.11.2009]. (ang.).
  7. ↑ Schinder, Scott, with Andy Schwartz (2007). Icons of Rock: An Encyclopedia of the Legends Who Changed Music Forever str. 556, Greenwood Press. ISBN 0-313-33847-7
  8. ↑ Vineyard, Jennifer (19.03.2002): „Vedder Rambles, Green Day Scramble As Ramones Enter Hall”. VH1. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  9. ↑ Sterndan, Darryl (13.02.2011): Ramones Honoured with Lifetime Achievement Grammy. Toronto Sun. [dostęp 2011-02-13]. (ang.).
  10. ↑ Ramone Family Acceptance At Special Merit Awards Ceremony. [dostęp 2011-02-27]. (ang.).
  11. ↑ Laitio-Ramone, Jari-Pekka (1997): „Tangerine Puppets (Interview with Richard Adler)”. Jari-Pekka Laitio-Ramonen Henkilökohtainen Kotisivutuotos. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  12. ↑ „End of the Century:The Ramones”. Independent Lens. PBS.. [dostęp 07.11.2009]. (ang.).
  13. ↑ Enright, Michael (20.04.2001): „Pal Joey”. Time. Time Warner.. [dostęp 20.10.2009]. (ang.).
  14. ↑ Melnick, Monte A., and Frank Meyer (2003). On The Road with the Ramones str. 32, Sanctuary. ISBN 1-86074-514-8
  15. ↑ Sandford, Christopher (2006). McCartney str. 32, Century. ISBN 1-84413-602-7
  16. ↑ a b „Interview with Marky Ramone”. PunkBands.com. (30.11.1999). [dostęp 03.11.2009]. (ang.).
  17. ↑ Melnick, Monte A., and Frank Meyer (2003). On The Road with the Ramones str. 33, Sanctuary. ISBN 1-86074-514-8
  18. ↑ „End of the Century: The Ramones”. PBS. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  19. ↑ Bessman, Jim (1993). Ramones: An American Band str. 211, St. Martin's Press. ISBN 0-312-09369-1
  20. ↑ Strongman, Phil (2008). Pretty Vacant: A History of UK Punk str. 62, Chicago Review Press. ISBN 1-55652-752-7
  21. ↑ Savage, Jon (1992). England's Dreaming: Anarchy, Sex Pistols, Punk Rock, and Beyond str. 130, 156, St. Martin's Press. ISBN 0-312-08774-8
  22. ↑ Strongman, Phil (2008). Pretty Vacant: A History of UK Punk str. 61, Chicago Review Press. ISBN 1-55652-752-7
  23. ↑ Bessman, Jim (1993). Ramones: An American Band str. 48, 50, St. Martin's Press. ISBN 0-312-09369-1
  24. ↑ Ramone, Dee Dee, and Veronica Kofman (2000). Lobotomy: Surviving the Ramones str. 77, Thunder's Mouth Press. ISBN 1-56025-252-9
  25. ↑ „Linda Stein, 62, Manager/Real Estate Broker: Pioneer of Punk Music Killed in N.Y. Apartment”. Variety (01.11.2007). [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  26. ↑ Jones, Chris (24.01.2008): „The Ramones Leave Home”. BBC. [dostęp 05.11.2009]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-04)]. (ang.).
  27. ↑ „Charts & Awards Rocket to Russia”. Allmusic. [dostęp 30.10.2009]. (ang.).
  28. ↑ Marsh, Dave (15.12.1977): „Album Reviews: Ramones: Rocket to Russia”. Rolling Stone. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  29. ↑ Stim, Richard (2006). Music Law: How to Run Your Band's Business str. 221, Nolo. ISBN 1-4133-0517-2
  30. ↑ Ankeny, Jason: „Biography Markey Ramone”. Allmusic. [dostęp 20.10.2009]. (ang.).
  31. ↑ Boldman, Gina: „I Wanna Be Sedated”. Allmusic. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  32. ↑ Morgan, Jeffrey (04.02.2004): „John Holmstrom: Floating in a bottle of formaldehyde”. Metro Times. Times-Shamrock Communications.. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  33. ↑ Harlow, John (18.03.2007): „Spector Calls Ex-Wife for Murder Defence”. Sunday Times. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  34. ↑ „Joey Ramone Obituary”. The Daily Telegraph (17.04.2001). [dostęp 03.11.2009]. (ang.).
  35. ↑ „Charts & Awards Pleasant Dreams”. Allmusic. [dostęp 03.11.2009]. (ang.).
  36. ↑ Erlewine, Stephen Thomas: „Overview Subterranean Jungle”. Allmusic. [dostęp 03.11.2009]. (ang.).
  37. ↑ Bessman, Jim (1993). Ramones: An American Band str. 127, St. Martin's Press. ISBN 0-312-09369-1
  38. ↑ Fricke, David (17.07.1986): „The Ramones: Animal Boy”. Rolling Stone. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  39. ↑ a b End of the Century: The Story of the Ramones (2003) reż. Jim Fields i Michael Gramaglia
  40. ↑ Joe D’Angelo i Gideon Yago (06.06.2002): „Dee Dee Ramone Found Dead In Los Angeles”. MTV News. [dostęp 05.11.2009]. (ang.).
  41. ↑ Rivadavia, Eduardo: „Overview Mondo Bizarro”. Allmusic. [dostęp 06.11.2009]. (ang.).
  42. ↑ Erlewine, Stephen Thomas: „Overview Acid Eaters”. Allmusic. [dostęp 06.11.2009]. (ang.).
  43. ↑ „The Simpsons „Rosebud"”. BBC. [dostęp 03.11.2009]. (ang.).
  44. ↑ Erlewine, Stephen Thomas: „Overview ¡Adios Amigos!”. Allmusic. [dostęp 06.11.2009]. (ang.).
  45. ↑ Beowülf, David Lee: „Intruder Alert! Intruder Alert! Marky Ramone”. Ink 19. [dostęp 06.11.2009]. (ang.).
  46. ↑ Schinder, Scott; Schwartz, Andy (2007). Icons of Rock: An Encyclopedia of the Legends Who Changed Music Forever str. 560, Greenwood Press. ISBN 0-313-33847-7
  47. ↑ Tommy Ramone dies aged 62 | Music | The Guardian [online], www.theguardian.com [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  48. ↑ ramoneska.pl
Ramones
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Albumy kompilacyjne
Single
Wideo
Inne
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ramones&oldid=51068150”