Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny

Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny

Flagi LFWP w Nilinie.
Państwo	{{{państwo}}}
Lider	Ahmad Saadat
Adres siedziby	Damaszek, Syria

{{Partia polityczna infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | prezes = | barwy = | ideologia polityczna = | liczba członków = | data założenia = | państwo = | przewodniczący = | nazwa oryginalna = | opis logo = | commons = | data rozwiązania = | poglądy gospodarcze = | skrót = | alt logo = Nieznane pola: "liczba", "założona", "ideologia", "międzynarodowe", "poglady gospodarcze", "europarl", "kolory" oraz "partia".

Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (LFWP, ang. Popular Front for the Liberation of Palestine, PFLP) – założona w 1967 roku najstarsza polityczno-militarna organizacja palestyńska. Ma charakter świecki, łączy ideologię lewicową z arabskim nacjonalizmem, na arenie międzynarodowej najściślejsze związki z Syrią. Przez USA i Unię Europejską został uznany za organizację terrorystyczną. Najważniejsi przywódcy: Georges Habasz, Wadi Haddad (obaj prawosławni chrześcijanie), Abu Ali Mustafa i Ahmed Saadat. LFWP należy do najbardziej radykalnych ugrupowań palestyńskich, ma na swym koncie wiele akcji terrorystycznych. W latach 60. i 70. w celu zwrócenia uwagi świata na problem palestyński stosował taktykę porywania samolotów. Od końca lat 70. skoncentrował swe ataki na celach izraelskich. Ofiarami jego działań padali politycy, wojskowi i cywile, a także umiarkowani Palestyńczycy.

LFWP współtworzyła Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP) której formalnie pozostaje członkiem. W OWP jej działacze najczęściej pozostawali w opozycji do Jasira Arafata. Front kilkakrotnie zawieszał swe uczestnictwo w OWP w proteście przeciwko jej polityce, określanej jako zbyt ugodowej względem Izraela. Do Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny należał Carlos - Ilich Ramírez Sánchez. Znany terrorysta odbywający karę dożywotniego więzienia we Francji. W wyniku sporów wewnętrznych z Frontu wyodrębniło się kilka mniejszych organizacji: Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - Dowództwo Generalne, Front Wyzwolenia Palestyny oraz Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny.

Historia

Georges Habasz w Jordanii w 1969

Organizacja stanowi kontynuację Ruchu Arabskich Nacjonalistów na czele z George'em Habaszem utworzonej w 1952 roku, który był początkowo organizacją panarabską i dopiero po wojnie sześciodniowej, gdy panarabizm stracił dotychczasową popularność, organizacja przekształciła się w Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny o profilu narodowym. Front odrzucał możliwość negocjacji z Izraelem, postulowano utworzenie niepodległej Palestyny w której Arabowie i Żydzi żyli by obok siebie bez ucisku o charakterze narodowym czy klasowym. Oprócz tego organizacja postulowała obalenie rządów monarchistycznych oraz prawo powrotu uchodźców palestyńskich do swoich domów sprzed przegranej przez Arabów wojny z 1948 roku. Już w 1967 roku powstało zbrojne ramię partii, Brygady Abu Ali Mustafy. W 1968 roku z grupy wyłamała się rozłamowa część która utworzyła Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - Dowództwo Generalne, powodem sporu według rozłamowców była chęć rozpoczęcia walki zbrojnej i brak zainteresowania działaniami politycznymi. Pierwotne bazy LFWP znajdowały się na terenie Jordanii skąd dokonywała ona ataki na przygraniczne tereny. Przebieg wojny sześciodniowej sprawił że działacze palestyńscy doszli do przekonania, że powstanie niepodległej Palestyny będzie możliwe jedynie drogą "wojny ludowej" - samodzielnych działań partyzanckich. Zamierzali prowadzić w pełni niezależne działania zbrojne mimo faktu, że ich organizacje były zależne od ich wsparcia Jordanii. Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny na gruncie pomocy ZSRR dla palestyńskich nacjonalistów zaczęły ulegać coraz większej radykalizacji w duchu lewicowym. Przywódcy Frontu doszli również do przekonania, że monarchia jordańska jest słaba i może zostać łatwo obalona. George Habasz, twierdził że walka z Haszymitami rządzącymi w Jordanii jest obowiązkiem Palestyńczyków tak samo, jak dążenie do zniszczenia Izraela. W listopadzie 1968 doszło do pierwszych starć między oddziałami LFWP a oddziałami armii jordańskiej. Napięcia jordańsko-palestyńskie podsycała Syria, rządzona od 1963 przez nacjonalistyczną partię Baas. Organizacja na gruncie radykalizacji przyjęła politykę wedle której akceptowano możliwość atakowania krajów, które ich gościły, jeśli uznali to za korzystne dla celów palestyńskich. Dzięki radykalnym poglądom LFWP uzyskał wsparcie z zagranicy a szczególnie z ZSRR, ChRL, Libii, Syrii, Iraku i Ludowo-Demokratycznej Republiki Jemenu. W 1969 roku z Frontu wyłamała się kolejna grupa działaczy którzy utworzyli Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny.

26 lipca 1970 rząd Jordanii zgodziła się na plan pokojowy, który zakładał trzymiesięczny rozejm izraelsko-arabski, a także wycofanie się przez Izrael z ziem zajętych w toku wojny sześciodniowej. Takie rozwiązanie całkowicie satysfakcjonowało Husajna, natomiast było nie do przyjęcia dla organizacji palestyńskich. Bojówki palestyńskie w sierpniu 1970 ponownie zorganizowały serię zamachów na jordańskich urzędników, starając się całkowicie opanować sytuację w miastach. 1 września 1970 w Ammanie ostrzelany został konwój samochodów, w którym poruszał się król (nie wiadomo jednak, czy był to zaplanowany zamach) - możliwy zamach przekonał rząd Jordanii do likwidacji palestyńskich grup zbrojnych w kraju. 6 września 1970 członkowie Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny dokonali porwania czterech samolotów w Europie i jednego w Bahrajnie (kolejne porwanie zostało udaremnione), a trzy z nich skierowali na pustynne lotnisko Dawson's Field na terenie Jordanii. Większość pasażerów została uwolniona, jednak 54 z nich Palestyńczycy zatrzymali w Ammanie, zaś puste samoloty wysadzili w powietrze. Akt ten miał być demonstracją siły Palestyńczyków i słabości Jordanii. Jedenaście dni po porwaniu samolotów palestyńscy działacze ogłosili w Irbidzie powstanie rządu ludowego - przywódcy LFWP obwieścili, że na terenie północnej Jordanii powstało wyzwolone terytorium palestyńskie. Król Jordanii natychmiast nakazał armii jordańskiej uderzenie na obozy dla uchodźców pod Ammanem, a 16 września ogłosił powstanie rządu wojskowego z Muhammadem Dawudem al-Abbasim na czele. Walki w obozach przeciągnęły się dłużej, niż zakładał król, trwały bowiem jedenaście dni, jednak zgodnie z jego oczekiwaniami zakończyły się całkowitym sukcesem sił rządowych. OWP twierdziła następnie, że w walkach poległo 3,5 tys. Palestyńczyków. Stolica znalazła się pod kontrolą sił jordańskich. W czasie wojny domowej Palestyńczykom udzieliła pomocy Syria, wysyłając im znaczną ilość broni. Celem tej pomocy nie było jednak obalanie monarchii jordańskiej, ale utworzenie przy granicy niewielkiego terytorium palestyńskiego. Wskutek wojny domowej nazwanej Czarnym Wrześniem, oddziały LFWP na skutek militarnej porażki przeniosły się do Libanu a w mniejszej części do Syrii. Równocześnie wśród Palestyńczyków wzmocniło się dążenie do utworzenia własnego państwa, a LFWP uległa jeszcze większej radykalizacji co było szczególnie widoczne w latach 1971-1973.

W 1974 roku Siły Powietrzne Izraela zbombardowały obozy i bazy szkoleniowe Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny oraz Demokratycznego Frontu Wyzwolenia Palestyny na terytorium południowego Libanu. Według raportu BBC w bombardowaniach zginęło co najmniej 27 osób, a 138 było rannych. W połowie lat 70. grupa wzięła udział w wojnie domowej w Libanie w której starła się ze wspieranymi przez Izrael milicjami chrześcijańskimi. W 1977 roku z LFWP wyłamał się Front Wyzwolenia Palestyny. Na początku lat 80. oddziały LFWP walczyły z oddziałami Izraela w trakcie trwania wojny libańskiej.

W 1976 roku komando LFWP dokonało w Paryżu porwania izraelskiego samolotu. Porywaczej wywodzili się z oddziału Wadi Haddada a ich szeregi zasiliło dwoje przywódców niemieckiej organizacji terrorystycznej Komórki Rewolucyjne, Wilfried Böse i Brigitte Kuhlmann. Porywacze udali się do położenego na pustyni lotnisku w Benghazi, Airbus zatankował 42 tony paliwa, i wieczorem, o 21:50 wystartował do Entebbe, w Ugandzie której rząd udzielił wsparcia LFWP. Działacze Frontu żądali uwolnienia 40 palestyńskich bojowników więzionych przez Izrael, oraz 13 innych więźniów przetrzymywanych we Francji, Niemczech, Szwajcarii i Kenii. Rząd Izraela odrzucił żądania porywaczy i przeprowadził Operację Entebbe mającą na celu odbicie zakładników. Operacja okazała się sukcesem wojsk izraelskich którym udało się odbić pasażerów w walce z siłami LFWP i ugandyjskim wojskiem.

W 2001 roku członkowie LFWP zastrzelili Rehawama Zeewiego, ministra turystyki w rządzie premiera Ariela Szarona, podając w uzasadnieniu zamachu, że jest on odwetem za śmierć Abu Alego Mustafy, zabitego w sierpniu 2001 roku przez izraelską armię. Zabójstwo to stało się bezpośrednią przyczyną izraelskiej operacji Ochronna Tarcza na początku 2002 roku. W tym samym roku rząd Autonomii Palestyńskiej Jasira Arafata wydał Izraelowi sześciu poszukiwanych przez ten kraj członków Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny w tym sekretarza generalnego partii, Ahmeda Sadata. Członkowie LFWP zostali przetransportowani do Jerycha gdzie zostali umieszczeni w areszcie pod nadzorem międzynarodowym. Wydanie członków LFWP było warunkiem do zakończenia blokady siedziby Arafata w Gazie.

W grudniu 2009 roku ugrupowanie udowodniło duże poparcie społeczne gdy na obchodach 42-rocznicy powstania LFWP pojawiło się 70 tysięcy zwolenników ruchu. W tym 2011 roku Front poparł rewolucję w Egipcie. Od lat 80. i 90. grupa zmuszona była do poszukiwania nowych sojuszników za granicą. Wśród jej sojuszników znalazły się grupy islamskie związane z Iranem. LFWP zyskał na rozłamie między Hamasem a Iranem z 2012 roku mającego korzenie w odmiennym stanowisku w sprawie syryjskiej wojny domowej. Iran w zamian za poparcie LFWP dla Baszara al-Asada udzielił Frontowi pomocy wojskowej i finansowej. Obecnie LFWP bojkotuje udział w Komitecie Wykonawczym OWP. Grupa uważa że zarówno rząd kierowany przez al-Fatah na Zachodnim Brzegu i rząd Hamasu w Strefie Gazy są nielegalne ze względu na brak nowych wyborów do rady legislacyjnej od roku 2006.

W 2008 roku oddziały LFWP wzięły udział w walkach przeciwko izraelskiej operacji Płynny Ołów. W 2012 roku oddziały grupy starł się z wojskiem izraelskim w trakcie operacji Filar Obrony. W 2014 roku wraz z pozostałymi zbrojnymi grupami oporu palestyńskiego na czele z Hamasem wzięła udział w konflikcie izraelsko-palestyńskim w Gazie.