Rosco Gordon
Rosco Gordon (ur. 10 kwietnia 1928, zm. 11 lipca 2002) – amerykański kompozytor i wokalista bluesowy. Zyskał popularność przede wszystkim jako autor przeboju "Booted"[1], który trafił na pierwsze miejsca list przebojów R&B, a także singli "No More Doggin'" i "Just a Little Bit"[2].
Biografia
Urodzony na Florida Street w Memphis w stanie Tennessee, Gordon należał do kręgu muzyków wywodzących się z Beale Street, środowiska
które miało znaczący wpływ na rozwój stylu znanego jako Memphis Blues[3]. Większość jego nagrań z początkowego okresu twórczości
powstała dla wytwórni Sun Records kierowanej przez Sama Phillipsa[1]. Gordon rozwinął technikę gry na pianinie określaną później mianem "The Rocsco Rhythm", która polegała na synkopizacji rytmu. Chociaż do tej pory w podobnym stylu nagrywali inni wpływowi pianiści R&B, jak na przykład Professor Longhair (słychać to między innymi w piosence "Willie Mae"), to właśnie Gordon zainspirował jamajskiego pianistę Theopilusa Beckforda ("Easy Snappin'"), co zapewniło mu pozycję wśród muzyków, którzy przyczynili się do powstania muzyki bluebeat i reggae[3].
Kariera Gordona rozpoczęła się w 1952 od utworu "Booted", poprzedzającego wydany jeszcze w tym samym roku "No More Doggin'"[3]. Sam Phillips sprzedał taśmę z gotowym nagraniem dwóm konkurującym wytwórniom płytowym: Chess oraz RPM, które równocześnie wypuściły go w formie singla[1] - wcześniej Phillips sprzedał w ten sposób nagrania Howlin' Wolfa. Wersja wypuszczona przez RPM dotarła na 1. miejsce listy przebojów Billboard R&B[2]. Wytwórnia Chess wdała się poźniej w konflikt z właścicielami RPM, bracmi Bihari, który został rozwiazany poprzez przyznanie RPM wyłączności na utwory Gordona - wytwórnia Chess podpisała natomiast kontrakt z Howlin' Wolfem[4].
W 1960 roku Gordon wydał swój ostatni singiel, który wszedł na listy przebojów, "Just a Little Bit", i stał się hitem zarówno wśród słuchaczy muzyki R&B, jak i popularnej[2]. Przebojowość i talent Gordona nie zapewniły mu jednak więcej sukcesów[3]. Nie wyprodukowawszy już więcej żadnego przeboju, w 1962 Rosco Gordon wycofał się z przemysłu muzycznego. Wraz z żoną przeniósł się do Queens w Nowym Jorku, gdzie zakupił udziały w przedsiębiorstwie prowadzącym sieć pralni. W 1984, po śmierci żony zaczął ponownie wystepować, tym razem w obrębie Nowego Jorku.
W 2002 roku Gordon został zaproszony przez Richarda Pearce'a do udziału w dokumentalnym filmie "The Road To Memphis", w którym wraz z kilkoma sławami tamtejszej sceny muzycznej powraca do Memphis, by oddać hołd Samowi Phillipsowi przy okazji rozdania W. C. Handy Awards. Sześć tygodni po zakończeniu zdjęć Gordon zmarł na atak serca w swoim mieszkaniu w Rego Park, w Queens. Mial 74 lata[1]. Został pochowany na Rosedale Cemetery w Linden, w stanie New Jersey.
- ↑ a b c d "Biography by Bryan Thomas". Allmusic.com. Retrieved June 1, 2009.
- ↑ a b c Whitburn, Joel (1988). Top R&B Singles 1942–1988. Record Research, Inc. p. 170. ISBN 0-89820-068-7.
- ↑ a b c d Russell, Tony (1997). The Blues - From Robert Johnson to Robert Cray. Dubai: Carlton Books Limited. p. 114. ISBN 1-85868-255-X.
- ↑ Cohodas, Nadine (2000). Spinning Blues into Gold. St. Martin's Press. p. 64. ISBN 0-312-26133-0.