Enron
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia | |
| Forma prawna | |
| Zatrudnienie | |
| Giełda | |
| Symbol akcji |
dawniej ENE |
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
| Strona internetowa | |
Enron Creditors Recovery Corporation (dawniej Enron Corporation, NYSE ENE) – amerykańskie przedsiębiorstwo energetyczne z siedzibą w Houston w Teksasie. Pod koniec 2001 roku przedsiębiorstwo ogłosiło bankructwo, po skandalu związanym z fałszowaniem dokumentacji finansowej firmy. Przed ogłoszeniem bankructwa Enron zatrudniał około 22 000 pracowników i był jednym z czołowych światowych przedsiębiorstw branży energetycznej.
Skandal finansowy w 2001 roku
Po doniesieniach dotyczących oszustw finansowych, Enron stanął na progu bankructwa. Wartość jego akcji spadła w krótkim czasie z około 90$, do zaledwie kilku centów, pomimo że Enron był postrzegany jako tzw. blue chip. W procesie sądowym, oskarżono zarząd przedsiębiorstwa, jak i członków rady dyrektorów, o oszustwa finansowe i współdziałanie przestępcze. Za te praktyki postawiono wiele oskarżeń, także w związku z fałszowaniem sprawozdań finansowych, oszustwami związanymi z papierami wartościowymi, wykorzystaniem informacji poufnych, a także składaniem fałszywych oświadczeń.
Ława przysięgłych wydając werdykt, uznała za winnych m.in. 64-letniego Kennetha Lay oraz 52-letniego Jeffreya Skillinga. K. Lay był w Enronie przewodniczącym rady dyrektorów i został uznany za winnego sześciu zarzutom, jednak nie zdążył odpokutować za swoje winy, gdyż zmarł na zawał serca w lipcu 2006 roku. J. Skilling był prezesem Enronu i został uznany za winnego 19 zarzutom, za co skazano go na 24 lata i 4 miesiące więzienia, a także obłożono karą wypłaty odszkodowania na rzecz osób, które straciły pieniądze zgromadzone na funduszu emerytalnym spółki, w wysokości 45 milionów dolarów.
W procesie dotyczącym upadku oskarżono także firmę audytorską Arthur Andersen, za pomoc w ukrywaniu długów firmy i fałszowanie sprawozdań finansowych w Enronie. Bezpośrednią przyczyną tego, było niszczenie dokumentów z audytów przeprowadzanych przez firmę Arthur Andersen. Agencja zgodziła się zawiesić część praw i licencji do wykonywania audytów w sierpniu 2002. Pomimo rozporządzenia w 2005 umożliwiającego agencji prowadzenie pełnej działalności, Arthur Andersen do dzisiaj nie odzyskała zaufania wśród klientów i wcześniejszego prestiżu, mimo że przed aferą w Enronie była jedną z największych i najbardziej poważanych oraz należała do ówczesnej „Wielkiej Piątki” („Big Five”) agencji audytorskich na świecie.
W czasie przesłuchań w sprawie Enronu, Kongres Stanów Zjednoczonych oskarżył także czołowe agencje ratingowe (ang. rating agency) takie jak: Moody's Investors Service, Standard & Poor's and Fitch, za bycie zbyt mało agresywnymi w ocenie ratingowej, a przez to za małe naświetlenie obrazu problemów firmy. Otrzymały także ostrą krytykę za utrzymywanie dobrych ratingów przedsiębiorstwa, nawet w momencie, gdy akcje szybowały w dół. Co więcej Komisja Senacka USA (Senate governmental affairs committee) stwierdziła, że agencje ratingowe powinny i mogły przewidzieć upadek firmy, poprzez naciskanie na pełne informacje dotyczące rachunkowości i praktyk stosowanych w Enronie.
Skandal finansowy w Enronie stał się jednym z głównych przyczyn uchwalenia ustawy Sarbanes-Oxley przez Kongres Stanów Zjednoczonych w 2002 roku.
Po skandalu finansowym, Enron stał się symbolem zamierzonego oszustwa i korupcji w korporacjach. Od momentu upadku Enronu zaczęło się mówić o tzw. kreatywnej księgowości.