Nabonid

Nabonid, Nabunaid (? - 539 p.n.e.), ostatni władca Babilonii (od 556 p.n.e.), wyniesiony na tron przez kapłanów. Był wysłannikiem Nabuchodonozora II w celu zakończenia wojny medyjsko-lidyjskiej. Jego matką była wysoka kapłanka boga Sina z Harranu (Adad-quppi, żyła 102 lata), być może z upadłej dynastii asyryjskiej, ponieważ tak prestiżowe funkcje pełnili przedstawiciele rozgałęzionych rodów królewskich.

Podjął próbę reform, zreorganizował administrację, ograniczył rolę kapłanów babilońskich (krzewił kult boga Sina z Harranu), którzy przyczynili się do konfliktu wewnątrz państwa nowobabilońskiego.

Dążył do odtworzenia dziedzictwa przeszłości. Nakazał odbudowę wielu świątyń i skopiowanie inskrypcji z dawnych czasów. Przywrócił świetność świątyniom boga Szamasza w Larsie i Sippar. Ze względu na te zamiłowania jest często uznawany za pierwszego archeologa w historii.

Przebywał przez 10 lat (od ok. 549 p.n.e.) w oazie Tema na Półwyspie Arabskim najprawdopodobniej w celu opanowania nowych szlaków handlowych. Regentem królestwa został wówczas jego syn Bel-šarra-usur (biblijny Baltazar). Podczas jego rządów Babilon został zdobyty przez wojska króla perskiego Cyrusa II Wielkiego w 539 p.n.e. (Kapłani boga Babilonu, Marduka, chcący zachować słabnącą pozycję, otworzyli bramy miasta przed wojskami perskimi.)

Inskrypcje napisane przez lub pod wpływem kapłanów Marduka z czasów perskich przedstawiają go w bardzo negatywnym świetle. Ostatnie badania pozwalają odejść od negatywnego, stworzonego przez Biblię i kapłanów Marduka, stereotypu obłąkanego króla i oddaje się mu sprawiedliwość jako władcy przewidującego, ale nie mogącego przeciwstawić się nieuchronnym, dynamicznym zmianom na mapie Bliskiego Wschodu i nowym siłom - Persom. Pradawna i starożytna monarchia babilońska musiała oddać pole bardziej ekspansywnym mocarstwom.

Zobacz też

• Nabuchodonozor III
• Nabuchodonozor IV