Medal Wojska
Medal Wojska – polskie odznaczenie wojskowe
Medal Wojska został ustanowiony dekretem prezydenta RP w Londynie dnia 3 lipca 1945 roku. Nadawany był wyłącznie żołnierzom wojsk lądowych Polskich Siły Zbrojnych na Zachodzie za czyny dokonane w czasie II wojny światowej.
Medal mógł być nadany:
- za dokonany w czasie wojny czyn przynoszący szczególne korzyści wojskom lądowym, a wykraczający poza normalne obowiązki
- za szczególnie sumienną służbę w czasie wojny
W przypadku nadania medalu za szczególnie sumienną służbę warunkiem jego nadania było odbycie służby:
- przy nadaniu po raz pierwszy – za szczególnie sumienną służbę bez przerwy 6 miesięcy w jednostce biorącej udział w walce z nieprzyjacielem na obszarze operacyjnym
- przy dalszych nadaniach – w podwójnych okresach służby przewidzianych dla pierwszego nadania.
Okres służby liczony był od dnia 1 września 1939 roku.
Medal mógł być nadany tej samej osobie czterokrotnie. Nadawany był przez Prezydenta RP, we wrześniu 1945 upoważnił on do nadawania medalu:
- Szefa Sztabu Głównego – odnośnie żołnierzy należących do centralnych władz wojskowych
- Dowódców 1 i 2 Korpusu – odnośnie podległych im żołnierzy
- Dowódcę Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie – odnośnie żołnierzy przydzielonych do Dowództwa Jednostek na Środkowym Wschodzie.
Odznaką Medalu Wojska jest medal okrągły wykonany z brązu o średnicy 36 mm. Na awersie znajduje się wizerunek orła państwowego trzymającego w szponach miecz. Na rewersie jest napis POLSKA – SWEMU – OBROŃCY. Ponad napisem i pod nim umieszczono liście dębowe. Zdarzają się medale o nieco większych rozmiarach i różniące się niewielkimi zmianami rysunku orła.
Wstążka medalu ma szerokość 37 mm i jest koloru ciemnoczerwonego z dwoma białymi paskami o szerokości 2 mm wzdłuż brzegów oraz dwoma takimi samymi paskami w odstępie 9 mm od brzegu. Kolejne nadania medalu oznaczano umieszczeniem na wstążce medalu metalowego okucia o szerokości 5 mm w kształcie listewki z brązu z liśćmi dębowymi.