Wikipedysta:Dawid366/brudnopis

Como 1907

Pełna nazwa	Como 1907 S.r.l.
Przydomek	Lariani, Azzurri, Biancoblù, Voltiani
Barwy	niebiesko-białe
Data założenia	1907
Liga	Serie B
Państwo	Włochy
Region	Lombardia
Adres	Viale Giuseppe Sinigaglia 2, 22100 Como
Stadion	Stadio Giuseppe Sinigaglia
Właściciel	SENT Entertainment
Prezes	Dennis Wise
Trener	Osian Roberts
Asystent trenera	Cesc Fàbregas
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Strona internetowa

Como 1907

Como 1907- włoski klub piłkarski, grający obecnie w Serie B mający siedzibę w mieście Como leżącym w Lombardii, w sezonie 2024/25 będzie grał w Serie A. Swoje mecze rozgrywa na Stadio Giuseppe Sinigaglia, który może pomieścić 13602 widzów. Barwy klubu to kolory biały i niebieski.

Como brał udział w 37 mistrzostwach Serie B i 13 mistrzostwach Seria A. Jego najlepszym wynikiem w historii było szóste miejsce uzyskane na koniec pierwszego sezonu w najwyższej klasie rozgrywkowej, w edycji 1949-1950.

Como zajmuje 35. miejsce w nieprzerwanym rankingu Serie A i 13. miejsce w nieprzerwanym rankingu Serie B.

Historia

Od założenia do lat 20. XX wieku

Narodziny piłki nożnej w Como oficjalnie miały miejsce w 25 maja 1907 roku pod nazwą Como FootBall Club, założonym przez komitet członków zebrany w barze Taroni, zlokalizowanym w centrum via Cinque Giornate, przed siedziba firmy Como

W pierwszych latach po założeniu drużyny Como, rozgrywała ona mecze towarzyskie i lokalne turnieje, grając z drużynami z Mediolanu ( US Milanese, Libertas , Unitas i Juventus Italia) oraz Szwajcarii ( Chiasso , Lugano i Bellinzona ).

W 1912 roku, po połączeniu się z klubem studenckim „Minerva”, brała udział w eliminacjach do mistrzostw I kategorii , jednak 20 października w pierwszej rundzie rozegranej w Turynie uległa Savonie 3:1 .  Como trafiło zatem do grupy Lombard Promotion , gdzie swój pierwszy mecz rozegrało 17 listopada 1912 roku na boisku przy Via dei Mille, pokonując Brescię 5:0.

Pierwszy poziom mistrzostw został jednak osiągnięty w następnym roku:  drużyna została przyjęta do Pierwszej Kategorii i pozostała w niej do 1922 roku, kiedy to 2 lipca Como przegrało 2:1 z Piacenzą w rundzie wstępnej baraże o udział w nowej Prima Division , utworzonej w wyniku kompromisu z Kolombo , który ponownie zjednoczył mistrzostwa.

W tych latach, podczas pobytu w Pierwszej Kategorii, zawodnicy Como z grupy lombardzko-piemonckiej grali z renomowanymi drużynami, takimi jak: Juventus , z którym drużyna Como przegrała na wyjeździe 0:9, Novara , Mediolan , Inter , US Milanese, Racing Libertas Milan, reprezentacja Lombardii w Mediolanie, Ass Milanese Calcio i Juventus Italia w Mediolanie.

Od lat dwudziestych Como organizowało także własne wydarzenia na boisku, takie jak Puchar Gorio ku pamięci swojego „byłego” kapitana, który zginął na wojnie. W następnym roku Esperia, kolejna drużyna Como założona w 1919 roku, wygrała niższe mistrzostwa, osiągając ten sam poziom co Como, a także awansowali do pierwszej kategorii, podobnie jak niebiesko biali.  W tym roku Esperia oprócz tego, że zapracowała sobie na udział w półfinale na boisku, zyska także dostęp do wyższej ligi; szczególnie dzięki zwycięstwu w pierwszych derbach Como, w których Como znalazło się w grupie A Pierwszej Kategorii wraz z Chiasso, Varese i Saronno.

Z Esperia w pierwszej lidze 1922-1923 i Como w drugiej lidze w tym samym roku, odbędą się naprzemienne wydarzenia, podczas których pod koniec odpowiednich mistrzostw doświadczenie Esperii w najwyższej klasie rozgrywkowej spadnie jak meteoryt, spychając ich do drugiej ligi, a Como zajmie miejsce w środku tabeli grupy C drugiej ligi.

W mistrzostwach Second Division 1923-1924 , wraz z powrotem Esperii, ponownie rozegrano derby, w których jednak Azzurri zwyciężyli zarówno w pierwszym jak i drugim meczu, zaś w kolejnym sezonie FC Como było nawet blisko zdobycia awansu do First Division, bezpośrednio na towarzyskim boisku, przegrywając 3:2 z Udinese, gdzie w tym samym roku Como rozegrał także pierwsze derby z prowincjonalną drużyną Canottieri Lecco, prekursora Calcio Lecco.

Rok 1927 będzie rokiem, w którym oba kluby Como FBC i Esperia połączą się, przyjmując nazwę Associazione Calcio Comense , które w tym samym roku zdobyło Puchar Volta, eliminując Inter ( który w tym turnieju zadebiutował w barwach siedemnastoletni Giuseppe Meazza ) i pokonał w finale Genuę 1:0 . Wraz z nową nazwą firmy nastąpiła także zmiana barw klubowych, odchodząc od tradycyjnych niebiesko-białych koszulek AC Como i biało-gwiaździstych koszulek Esperii na kolor czerwony, który pozostał przez dekadę.

W sezonie 1927-1928 obiekt Giuseppe Sinigaglia został zainaugurowany międzynarodowym meczem wygranym przez austriacką reprezentację 3 do 1 nad reprezentacją lombardzką;  w kolejnych latach AC Comense najpierw zdobyło Puchar Turati, pokonując w drugim meczu finału Brescię 2:0 (pierwszy mecz zakończył się wynikiem 3:3) i w 1931 roku zespół, który nie został od razu przyjęty do nowej Serie B, awansował w sezonie 1930-1931 First Division, nie ponosząc żadnej porażki.

Lata 30. i 40. XX wieku

Sezon 1930-1931 w First Division na pewno zapisze się w annałach Związku Piłki Nożnej Comense, gdyż z Lukasem na ławce rezerwowych rozpoczął się triumfalny marsz w kierunku awansu do Serie B , w którym drużyna zakończyła sezon bez porażki zarówno w sezonie zasadniczym, jak i w lidze. w barażach o awans w Serie B, strzelając 90 goli w 32 meczach i tracąc tylko 24. W następnym roku, podczas swoich pierwszych doświadczeń w Serie B, zespół Como spokojnie przetrwał, zajmując dziewiąte miejsce.

W kolejnych latach Larianie niemal zawsze utrzymywali się w czołówce rankingów, zajmując w latach 1932-33 szóste miejsce, a w latach 1933-34 czwarte , rywalizując w ostatnim meczu z Bari o wejście do finałowej grupy o awans do Serie A.

Druga połowa lat trzydziestych upłynęła pod znakiem kilku kolejnych spadków, począwszy od spadku do Serie C pod koniec sezonu 1934/35, który zakończył się różnymi zmianami na ławce. Ostatecznie spadli do First Division w 1936 r.

Od sezonu 1936-1937 w First Division nastąpiło wiele zmian, począwszy od klubu, w którym po walnym zgromadzeniu akcjonariuszy powrócił do nazwy Calcio Como i do niebieskiego jako koloru klubu,  następnie z po mistrzostwach rozpoczęło się częściowe ożywienie, które sprowadziło drużynę Como do Serie C aż do wybuchu drugiej wojny światowej .

Gdy wznowiono rozgrywki Serie C w Como pojawili się młodzi gracze, którzy przeszli do historii, tacy jak Antonio Cetti i Armando Varini , a także Moresi i Panzieri,  następnie w sezonie 1942-1943 Serie C, Lariani aż do ostatniego dnia walczyli o awans do Serie B przeciwko Lecco, który pod koniec mistrzostw został przyjęty do Serie B, mimo że pozostał w niej tylko jeden sezon.

W 1945 roku Como zdobyło swoje najbardziej prestiżowe trofeum,  wygrywając Lombard Beneficial Tournament , w którym w wobec braku mistrzostw kraju wzięły udział Milan , Ambrosiana-Inter i, wraz z innymi drużynami Lombardii, także Novara .

Po wojnie zespół został przyjęty do Serie B, gdzie pozostał przez trzy lata, prawie zawsze walcząc o czołowe pozycje aż do awansu do Serie A w 1949 roku pod okiem Mario Vargliena jako trenera, oraz Ercole Rabittim i Mario Stuą na czele wraz z młodym debiutantem Cardani.

Lata 50. i 60. XX wieku

Pierwsze doświadczenie Como w najwyższej klasie rozgrywkowej trwało cztery lata, gdzie w pierwszym roku bojowej rywalizacji w Serie A zostało uwieńczone szóstym miejscem ex aequo z Turynem, w którym grał sporadycznie występujący czechosłowacki Chawko , który był już aktywny we Włoszech w koszulce Palermo, ale przede wszystkim grając w „całkowicie włoskiej” drużynie.  W kolejnych sezonach, wzbudzając sympatię na wszystkich polach półwyspu, w związku z decyzją o wystawieniu wyłącznie włoskich zawodników w trzecim roku gry w Serie A , Como również po raz jedyny w swojej historii zostało liderem ligi w Serie A, kiedy 23 września 1951 roku, po trzecim dniu mistrzostw 1951-1952 , jako jedyna drużyna pozostała z kompletem punktów, wyprzedzając o jeden punkt Inter , Juventus , Mediolan i Napoli .

W sezonie 1951–1952 Serie A , pomimo głębokiego kryzysu, który ogarnął drużynę po świetnym początku, w wyniku którego w trzeciej kolejce byli sami liderami, ratunek został szczęśliwie osiągnięty dzięki bramkom Giuliano Giovettiego i Mario Bergamaschiego , którzy nosić także błękit drużyny narodowej,  wówczas w kolejnych mistrzostwach nastąpi rok spadku do Serie B po czterech latach, głównie z powodu odejścia samego Giovettiego i słabego występu na wyjeździe, łącznie 3 remisuje w 17 wyścigach.

Como powrócił do Serie B w 1953 roku i pozostał tam przez dekadę, grając w serii siedmiu czołowych mistrzostw pod okiem trenera Argentyny Hugo Lamanny , który w sezonie 1955-1956 po kiepskim początku zajął trzecie miejsce na równi z Monzą wraz z przygodą na ławce rezerwowych rozpoczęła się polityka waloryzacji młodych ludzi, takich jak młody talent Luigi Meroni, a także Bruno Ballarini i Candido Beretta .

Od 1960 roku, po pożegnaniu Hugo Lamanny na ławce rezerwowych Como po siedmiu latach, zespół zaczął grać w trudnych mistrzostwach przez okres czterech lat, z Giuseppe Baldinim na ławce rezerwowych w 1961 roku aż do przybycia Pedersena , a wszystko to zawsze razem z kadrą sportową reżyser Guido Cappelli .  Ponadto w tym okresie zespół wraz z innymi zawodnikami z mistrzostw Włoch brał udział w ramach Ligi Narodowej w Pucharze Przyjaźni , przyczyniając się do zwycięstwa Ligi Włoskiej nad Ligą Francuską w edycjach z lat 1960 i 1961; szczególnie w tym ostatnim meczu Como w decydujący sposób przyczynił się do sukcesu Włoch, wyrywając drużynie Sochaux trzy z czterech punktów .

Pobyt w juniorskiej lidze został przerwany po tzw. „sprawie Bessiego”, kiedy to na początku mistrzostw lat 1962-1963 włoski klub wystawił na pięć meczów zakupionego właśnie od drużyny Tau Altopascio obrońcę Paolo Bessiego, nie wiedząc o tym. że zawodnik nie dokończył odbycia dyskwalifikacji nałożonej na niego przez Komitet Regionalny Toskanii Krajowej Ligi Amatorów .  Ratując się na boisku, Como został w ten sposób ukarany pięcioma porażkami, które skazały ich na spadek do Serie C.

W pierwszym roku Serie C w mistrzostwach 1963-1964 zespół odmłodził się i całkowicie odnowił, a Ballarini i Invernizzi pozostali flagami klubu Como, który zajął trzecie miejsce przed Savoną i Reggianą z Vinicio Vianim na ławce rezerwowych  następnie w kolejnym sezonie wraz z zakupem Albino Celli, zdobywcy klasyfikacji najlepszych strzelców, drużyna Como walczyła o dominację aż do dwudziestej trzeciej kolejki, kiedy to po remisie u siebie z Novarą rozpoczęła się zapaść, która spowodowała, że ​​Como zakończyło grę w piąte miejsce.

W sezonie 1965-66, przy różnych zmianach w składzie, drużyna Como nie wyszła poza trzecie miejsce  , następnie w 1967 roku zespół pod okiem Mario Trezziego zamknął turniej Serie C w grupie A na pierwszym miejscu, ale równa liczba punktów z Monzą :  konieczna była zatem dogrywka, która odbyła się w Bergamo 4 czerwca i zakończyła się zwycięstwem biało-czerwonych z Brianzy 1:0.  W następnym roku mocno odnowione Como, ale nadal prowadzone przez historycznego kapitana Bruno Ballariniego , rekordzistę występów w mistrzostwach w niebieskiej koszulce, ponownie zdobyło samotne pierwsze miejsce i w konsekwencji awans do Serie B z Franco Vivianim w barwach ławka.

Powrót do grona kadetów został uhonorowany przez Como znakomitym szóstym miejscem i fascynującym Vanninim zabranym z Entelli, który zapewnił drużynie ponowne ożywienie wśród profesjonalistów z doskonałymi wynikami, jednak w kolejnych mistrzostwach było kilka cierpień z powodu odejście Vivianiego i porażka Roberto Lerici zastąpił na ławce rezerwowych  następnie Maino Neri , który sprowadzi Claudio Correntiego i De Nardiego jako posiłki , których pierwszy będzie filarem, a także kapitana Como również w lidze kolejnych latach  , podczas gdy De Nardi pozostanie Carnaade, gdzie pod koniec tego burzliwego roku gracze Como zajęli trzynaste miejsce.

Lata 70. i 80. XX wieku

Po kilku dobrych mistrzostwach w kategorii kadetów, począwszy od 1970 r., drużyna Como pozostawała na środkowych pozycjach tabeli z Eugenio Bersellinim na ławce rezerwowych wraz z młodą supergwiazdą Vallongo i niefortunnym udziałem w Turnieju Anglo-Włoskim w 1973 r .

Od sezonu 1973-1974 Serie B, wraz z pojawieniem się na ławce rezerwowych Giuseppe Marchioro , włoska drużyna powróciła do czołówki kadetów dzięki obronom bramkarza Antonio Rigamontiego i wprowadzeniu na rynek młodego obrońcy Vito Callioniego ,  następnie, w 1975 roku, zawsze pod technicznym okiem Marchioro i przy udziale wschodzącej gwiazdy Marco Tardelliego , nastąpił drugi awans do Serie A,  gdzie jednak pomimo wysiłków takich graczy jak Alessandro Scanziani i bramkarz - wykonawca rzutów karnych Antonio Rigamonti , zespół pozostał tylko przez jeden sezon, po czym został zdegradowany do Serie B  gdzie przez te dwa lata bojowości w pierwszym roku po dobrym początku zespół dryfował, zajmując szóste miejsce w tabeli koniec sezonu  zatem w mistrzostwach Serie B 1977–1978 miał miejsce niefortunny rok, który zakończył się spadkiem do Serie C1 naznaczonym różnymi zmianami na ławce rezerwowych, poczynając od Rambone , który pozostał na siodle aż do trzynastej kolejki i następnie Luis Suárez i Narciso Pezzotti przejęli obowiązki menedżera dwudziestego piątego dnia przed końcem mistrzostw.

Po spadnięciu do Serie C1 w 1978 roku  zespół Como, ponownie trenowany przez Marchioro wspieranego przez dyrektora sportowego Lambertiego, natychmiast uzyskał dwa kolejne awanse  z Adriano Lombardim w roli głównej i pozostał w Serie A przez dwa sezony ( 1980 - 1982 ) dzięki głęboko odnowionemu zespołowi i niektórym zawodnikom, którym pisane są wspaniałe kariery, m.in. Pietro Vierchowodowi .  Włoski klub brał udział w Pucharze Mitropa w latach 1980-1981 , nie zdobywając trofeum jedynie z powodu różnicy bramek, oraz w Turnieju Noworocznym 1981 (jedyna edycja), kończąc eliminację w pierwszej rundzie, ale zdobywając z Pierwsze miejsce w tabeli najlepszych strzelców podzielił Ezio Cavagnetto (2 gole).  Kolejny rok w Serie A będzie pod znakiem spadku do Serie B z ostatnim miejscem w tabeli.

W mistrzostwach Serie B w latach 1982-1983 drużyna Como rozpoczęła od mało ambitnych planów i po serii remisów znalazła się na koniec mistrzostw grając w barażach o powrót do Serie A przeciwko Catanii i Cremonese, przegrywając nich i zniweczył marzenie o natychmiastowym powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej,  następnie w 1984 roku Como, wciąż trenowany przez Tarcisio Burgnicha , ponownie wrócił do najwyższej klasy rozgrywkowej, gdzie utrzymywał się przez pięć mistrzostw:  było to najbardziej udany okres, który już w pierwszym roku osiągnął bolesne wybawienie, wyrównując rekord osiągnięty przez Milan w sezonie 1968-69, wynoszący zaledwie dwie bramki stracone w meczach u siebie.  W 1986 Como był bliski awansu do finału Pucharu Włoch , po wyeliminowaniu Juventusu w 1/8 finału i mistrza Włoch Werony w ćwierćfinale.  W podwójnym półfinale przeciwko Sampdorii , po remisie 1:1 w Genui , na stadionie Sinigaglia Azzurri prowadzili 2:1 w dogrywce , gdy przedmiot rzucony z trybun zranił sędziego Giancarlo Rediniego : mecz został zawieszony, a zwycięstwo przyznano Blucerchiati 2: 0 .  Doskonałe zagrania Dana Corneliussona i Stefano Borgonovo zapewniły drużynie dziewiąte miejsce w mistrzostwach w 1986 r.,  powtórzyły to również w następnym roku,  ale ze znacznie mniejszą liczbą zdobytych bramek, z zespołem, który miał mocnym punktem obrony prowadzonej przez skalistego Pasquale Bruno i który okazał się jednym z najlepszych w mistrzostwach.

Lata 90. i 2000

Dwa kolejne spadki, które doprowadziły drużynę do C1 w 1990 roku  (pomimo faktu, że klub stworzył skład na lata 1989-1990 , który wydawał się być w stanie dążyć do awansu do A) były przyczyną anonimowej dekady dla Como ,  , który przez prawie całe lata 90. występował w Serie C1,  Jednakże pod koniec poprzedniej dekady, w latach 1985–1989, wiele zainwestowano w sektor młodzieżowy, który obecnie się kształtował piłkarze kalibru Marco Simone (później zakupiony przez Milan), bardzo młody Gianluca Zambrotta (przyszły mistrz świata w 2006 roku w Niemczech). Jedynym wyjątkiem w tych anonimowych latach były mistrzostwa Serie B w latach 1994-1995 .  Ponadto w 1997 roku Como zdobył Puchar Włoch Serie C , pokonując Nocerinę w podwójnym finale (2:0 dla drużyny z Kampanii w pierwszym meczu i 4:0 dla drużyny Lombardu w rewanżu).

Po kilku nieudanych próbach, w 2001 roku klub prowadzony przez prezydenta Enrico Preziosiego uzyskał długo oczekiwany awans do Serie B,  który został zniweczony przez dramatyczny epizod, który miał miejsce w szatni na zakończenie meczu Como- Modena . mecz (1-0) rozegrany 19 listopada 2000 r. pomiędzy kapitanem Larian Massimiliano Ferrigno a zawodnikiem z Modeny Francesco Bertolottim.  Ferrigno uderzył zawodnika Modeny, który upadł na ziemię, raniąc się w głowę.  Życie Bertolottiego przez długi czas było zagrożone i został zmuszony do przejścia na emeryturę, a Ferrigno został zdyskwalifikowany na trzy lata z jakichkolwiek mistrzostw.

W następnym roku Como, choć świeżo awansowany, uzyskał awans do Serie A (ponownie razem z Modeną) z 74 punktami (rekord w dwudziestozespołowej mistrzostwie).  Dużą zasługę za podwójny skok należy się trenerowi Lorisowi Dominissini, który poprowadził drużynę w dwóch zwycięskich mistrzostwach  , ale nie udało mu się powtórzyć tego w następnym roku.  Przygoda w Serie A trwała tak naprawdę tylko jeden sezon, pomimo zakupu wielu wykwalifikowanych i doświadczonych zawodników oraz przyjścia na miejsce Dominissiniego w bieżącym sezonie doświadczonego trenera Eugenio Fascettiego .  Kryzys miał swoją kontynuację w następnym roku w Serie B wraz ze sprzedażą klubu przez prezydenta Preziosiego i ponownym spadkiem do Serie C1,  po którym nastąpił dalszy spadek do Serie C2 po przegranych barażach z Novarą (1 -2 i 0-0).

To potrójne obniżenie spowodowało głęboki kryzys finansowy, którego kulminacją było bankructwo w dniu 22 grudnia 2004 r.,  , co zmusiło nowy klub Calcio Como do zarejestrowania się zamiast Serie C2 w Serie D (grupa B) ).  Po raz pierwszy od 1938 roku zawodnicy Como znaleźli się poza ligami zawodowymi.  W pierwszych dwóch mistrzostwach rozegranych w Serie D zespół dotarł do baraży o awans , nie udało mu się jednak podbić C2, pomimo posiadania sztabu z różnymi elementami wyższej kategorii.  W 2006 roku półfinałowy mecz barażowy z Tritium w Trezzo sull'Adda został zawieszony z powodu rzucania przedmiotów na boisko przez kibiców Como, a Como domyślnie przegrało 3:0 ;  w 2007 roku , jednak Como przegrał finał barażowy z USO Calcio 4-2 po dogrywce.  Rok 2007 był także rokiem stulecia, które obchodzono trzydniową imprezą, wystawą i wydaniem książki.

W turnieju sezonu 2007-2008 Como był bohaterem długiego pojedynku z Tritium, który już po pierwszej rundzie uznał swoich rywali z Trezzo sull'Adda za faworytów, prowadzących siedmioma punktami.  Jednak w drugiej rundzie Tritium stracił całą zgromadzoną przewagę i został osiągnięty i wyprzedzony przez drużynę Como, która awansowała do wyższej ligi, wracając tym samym do zawodowych szeregów.  Ponadto 16 kwietnia 2008 r., remisując 1:1 z Colligiana i dzięki remisowi 2:0 osiągniętemu 9 kwietnia w Como , Como zdobyło Puchar Włoch Serie D.

W sezonie 2008-2009 , grając w Lega Pro Seconda Sicurezza , Como zawsze grał o mistrzostwo na szczycie tabeli, ale nigdy na szczycie. Dzięki rosnącym występom w ostatnich kilku meczach zdobyli trzecie miejsce i prawo do gry w barażach. Po raz pierwszy zmierzyli się z Rodengo Saiano w podwójnym półfinale (1:1 na wyjeździe i 0:0 u siebie) i zakwalifikowali się, zajmując najlepsze miejsce w rankingach; następnie pokonali Alessandrię w podwójnym finale (zwycięstwo u siebie 2:1 i zwycięstwo na wyjeździe 2:0) i zapewnili sobie drugi z rzędu awans, awansując tym samym do Lega Pro Prima Division .

W sezonie 2009-2010 Como zawsze pozostawało na końcu tabeli, nawet jeśli w drugiej rundzie stale się poprawiało, do tego stopnia, że ​​w ostatnich dniach wyprzedziło bezpośrednich rywali i opuściło strefę play-out. Matematyczna pewność zbawienia nadeszła w ostatnim meczu, kiedy w derbach Lario zwyciężyliśmy 2:0 , a wynik ten jednocześnie skazał Lecco na spadek do niższej ligi .

Lata 2010 i 2020

W mistrzostwach 2010-2011 Como zajmowało ostatnie miejsca w rankingach aż do końca pierwszej rundy.  Jednak w rewanżu zespół zanotował serię jedenastu kolejnych przydatnych wyników, które zbliżyły go do strefy play-off. Po spadku w ostatnich dniach Como zakończył mistrzostwo w środku tabeli.

Natomiast w turnieju 2011-2012 Como, po pierwszej rundzie, w której zawsze znajdowali się w strefie play-off, udało się dotrzeć do bezpiecznego miejsca dopiero ostatniego dnia.  Podczas kolejnych mistrzostw w latach 2012-2013 Como również opuścił strefę play-out i uratował się dopiero w ostatnim meczu.

Lepiej awansowała drużyna Como w turnieju 2013-2014 , podczas którego zawsze plasowała się w średnio-wysokim obszarze rankingów. Jednak dzięki tylko jednemu zwycięstwu w ostatnich siedmiu meczach udało im się zakwalifikować do baraży na przedostatnim dostępnym miejscu i zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie przez Südtirol po rzutach karnych.

W sezonie 2014-2015 , po wzlotach i upadkach oraz zmianie trenera (zwolnienie Giovanniego Colelli, przejęcie obowiązków przez Carlo Sabatiniego ), Azzurri zakończyli sezon zasadniczy grupy A na czwartym miejscu, kwalifikując się do baraży o awans.  W ćwierćfinale baraży Como mierzy się i pokonuje na wyjeździe Benevento , drugie miejsce w grupie C.  W półfinale drużyna Como eliminuje Materę w rzutach karnych , trzecie miejsce w grupie C, po double 1-1 w meczu u siebie i na wyjeździe.  W finale (7 i 14 czerwca 2015) Como zmierzyło się z Bassano Virtusem (drugie miejsce w grupie A), którego pokonało w pierwszym meczu u siebie 2:0; remis 0:0 w rewanżowym meczu rozegranym w Bassano del Grappa oznacza wreszcie powrót drużyny Como do Serie B po ponad dziesięciu latach nieobecności  .

Sezon w serii kadetów okazuje się niezadowalający: Como faktycznie całe mistrzostwa spędza na dole tabeli i ostatecznie po porażce u siebie z Ternaną spada do Lega Pro na trzy dni meczowe przed końcem zwykłego kalendarza. Aby skomplikować sytuację, w kwietniu interweniowało postanowienie Sądu w Como, który stwierdzając rażąco pasywne warunki i zapowiedź niewypłacalności w bilansie niebieskiego stowarzyszenia, delegował lokalną prokuraturę do wszczęcia śledztwa w tej sprawie (nakazując także zwolnienie byłego prezydenta Enzo Angiuoniego z poręczenia w wysokości 700 tys. euro od kredytu zaciągniętego na remont ośrodka sportowego Orsenigo )  .

Latem 2016 r. Covisoc udzielił Como pozwolenia na rejestrację w Lega Pro , a zespół spotykał się regularnie na rekolekcjach Sondalo ; jednakże 23 lipca sąd miejski przyjął sformalizowany przez prokuraturę wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, powołując się na stan zadłużenia wobec różnych podmiotów publicznych i prywatnych  i przekazując spółkę do tymczasowego funkcjonowania pod kierownictwem likwidatora Francesco Di Michele  . Władze włoskie sprzeciwiają się temu stwierdzeniu, określonemu jako nieproporcjonalne w świetle sytuacji finansowej spółki (również w odniesieniu do stanu księgowego różnych innych włoskich klubów zawodowych), twierdząc, że przedstawiła ona wszelkie gwarancje potwierdzające możliwość kontynuowania działalności operacje  . Jednak 6 grudnia następnego roku apelacja złożona przez właścicieli została odrzucona przez Sąd Apelacyjny w Mediolanie . Odbyły się zatem trzy przetargi upadłościowe (obejmujące wszystkie prawa sportowe i długi społeczne  ), które zakończyły się bez nabywców.  Na czwartej aukcji, która odbyła się 16 marca 2017 r., klubowi ostatecznie przyznano jedyną otrzymaną ofertę: kwotę 237 000 euro od nowo utworzonej spółki FC Como srl , zarejestrowanej na Akosuę Puni, żonę piłkarza Michaela. Essien . Akt podpisano 30 marca następnego roku  .

W mistrzostwach drużyna prowadzona przez Fabio Gallo zakończyła sezon zasadniczy na 7. miejscu w grupie A Lega Pro, a następnie odpadła w pierwszej rundzie baraży o awans przeciwko Piacenzie . Pod koniec maja nowy właściciel mianował Marka Iuliano na trenera , a Nello de Nicola na dyrektora sportowego  .

Jednak w następnym miesiącu sytuacja nagle się pogorszyła: FC Como faktycznie, pomimo kilku zapewnień ze strony kierownictwa  , nie uregulował niektórych zaległych płatności (zaległych wynagrodzeń i składek, dokumentacji, poręczeń) niezbędnych do zażądania zwrot pieniędzy – przynależność do FIGC i możliwość ponownej rejestracji w Serie C (nowa nazwa Lega Pro). W dniu 30 czerwca 2017 r. FIGC oficjalnie odrzuciła zatem wniosek o nadanie tytułu sportowego starego upadłego klubu spółce FC Como Srl  , w związku z czym wykluczyła Como z mistrzostw zawodowych i zwolniła zawodników nadal związanych kontraktami.

W związku z tymi okolicznościami w pierwszych dziesięciu dniach lipca 2017 r. burmistrz stolicy Como Mario Landriscina skorzystał z art. 52 ust. 10 wewnętrznego regulaminu organizacyjnego FIGC (NOIF) w sprawie przeniesienia tytułu sportowego niezrzeszonej drużyny, powołanie komisji do rozpatrzenia propozycji stron zainteresowanych ponownym założeniem klubu i jego ponowną rejestracją w mistrzostwach amatorów  . Na koniec procedury oceny ta miejska komisja wybiera konsorcjum, na którego czele stoi Nicastro Group (składające się z przedsiębiorców Massimo Nicastro, Roberto Renzi, Enzo Angiuoni oraz menedżerów Roberto Bellotti i Roberto Pruzzo )  , które tworzy Como 1907 srl , następnie przyjęty jako rezerwowy do grupy A mistrzostw Serie D w sezonie 2017-2018 , przejmując tym samym włoską tradycję sportową .

Prowadzeni na ławce rezerwowych przez trenera Antonio Andreucciego (świeżo po doświadczeniach w Campodarsego i Triestinie ) oraz na boisku przez kapitana Davide Sentinelliego, „nowi Azzurri” rozpoczęli z trudem, ale stopniowo udało im się nabrać konsekwencji w występach i zaprezentować się jako czołowi zespół: W drugiej rundzie Como stoczy zatem pojedynek z Gozzano o czołowe miejsce i bezpośredni awans do Serie C. Bezpośrednie starcie 35. kolejki na stadionie Giuseppe Sinigaglia zakończyło się remisem 0:0, pozostawiając drużynę Como o dwa punkty straty do niewielkiej drużyny z Piemontu. Ostatniego dnia, rozegranego 6 maja, Gozzano przegrał u siebie 1:2 z Arconatese, ale mimo to wygrał grupę dzięki jednoczesnemu bezbramkowemu remisowi pomiędzy Folgore Caratese i Como, który zdegradował Azzurri do play-offów  . W posezonowych play-offach Como wyeliminował w półfinale Pro Sesto , a następnie Chieri w finale, zajmując drugie miejsce w rankingu sporządzonym później za jakiekolwiek repasaże w wyższej serii, do których jednak nie dostał się dopuszczony ze względu na brak wymaganego zabezpieczenia .

Cel awansu do Serie C został osiągnięty w następnym roku : powierzoni trenerowi Marco Banchiniemu Azzurri odnaleźli w Mantui przeciwnika , który przez długi czas był liderem grupy B. W bezpośrednich starciach Como przegrał w pierwszym meczu i zwycięstwo w rewanżu, lecz mistrzostwo de facto zostało rozstrzygnięte 30. dnia, kiedy drużyna Como pokonała Caravaggia , zaś Virgilianie opuścili boisko Rezzato pokonani, przesuwając się na drugie miejsce z dwupunktową przewagą. Zwycięstwo i awans do trzeciej serii stają się matematyczne w przedostatnim dniu, kiedy zwycięstwu Como nad Virtus Bergamo towarzyszy remis Mantui z Sondrio , zwiększając przewagę do czterech punktów. Tymczasem 4 kwietnia 2019 klub został przejęty przez londyńską spółkę SENT Entertainment Ltd  , za którą stał indonezyjski Djarum .

26 lutego 2020 roku zainaugurowano działalność Como TV, należącego do tej firmy OTT, który transmituje konferencje prasowe, treningi, wywiady oraz mecze eliminacyjne CONMEBOL South American do Mistrzostw Świata 2022 . Następnie Como bierze udział w dwóch mistrzostwach Serie C, z których pierwsze zostało przerwane z powodu pandemii Covid 19. W sezonie 2020-2021 drużyna Como, prowadzona najpierw przez Marco Banchiniego, a następnie przez Giacomo Gattuso , wygrała grupę A Serie C. z zapasowym meczem, ugruntowując swoją pozycję w bezpośrednim starciu z konkurentką Alessandrią i tym samym wracając do Serie B po pięciu latach nieobecności. Latem 2021 roku stadion Sinigaglia przejdzie zatem interwencję mającą na celu przystosowanie go do potrzeb Serie B poprzez wymianę nawierzchni boiska, instalację siedzeń oraz technologię VAR i Goal Line.

Sezon 2021-2022 Como (z potwierdzonym Gattuso na czele) kończy się spokojnym wybawieniem w serii kadetów, kończąc na trzynastej pozycji, co jest najlepszym wynikiem od dwudziestu lat w kaderii. Wynik powtórzył się w sezonie 2022-2023, gdzie zespół Como nadal kończył sezon na trzynastej pozycji pod wodzą Moreno Longo , który przejął obowiązki od Gattuso (który musiał opuścić zespół ze względów osobistych); w tym roku przybył także Cesc Fàbregas , który swój ostatni sezon jako piłkarz rozegrał w niebieskiej koszulce, przejmując jednocześnie część udziałów spółki. Po przejściu na emeryturę powierzono mu kierowanie zespołem Primavera .

W sezonie 2023-2024 zespół, początkowo powierzony jeszcze Longo, dobrze zaczął i wspiął się na czołowe pozycje; niemniej jednak 13 listopada klub podjął decyzję o zwolnieniu trenera i powierzeniu ławki Fàbregasowi, który jednak nie posiadał niezbędnej licencji trenerskiej. Po wygaśnięciu przyznanego mu zwolnienia, 20 grudnia Como mianował Walijczyka Osiana Robertsa na głównego trenera , a Fàbregas formalnie „przeniósł” na swojego zastępcę. Włoska drużyna kończy sezon na drugim miejscu, co jest warte powrotu do Serie A po 21 latach: ostatnie trzy mecze były decydujące, zwycięstwo 2:1 nad Cittadella i remisy najpierw 0:0 w Modenie, a potem 1:1 z Cosenzą, co dało im trzypunktową przewagę nad Venezią, która zajęła trzecie miejsce.

Kronika

Historia Como 1907

• 25 maja 1907 - Założenie Klubu Piłkarskiego Como.
• 1907-1909 - Klub prowadzi działalność lokalną, rozgrywając mecze z drużynami z Mediolanu i kantonu Ticino
• 1910 - Klub oficjalnie zostaje członkiem FIGC

---

• 1910-1912 - Zespół bierze udział w turniejach FIGC na szczeblu lokalnym. Przegrywa rywalizację z klubami aspirującymi do najwyższej klasy rozgrywkowej.
• 1912-1913 - 5. miejsce w grupie Promocji Lombardii . Przyjęcie do pierwszej kategorii po Zgromadzeniu Federalnym.
• 1913-1914 - 9. miejsce w sekcji lombardzkiej I kategorii.
• 1914-1915 - 2. miejsce w grupie E I kategorii. 4 miejsce w półfinale krajowym w grupie C.
• 1915-1919 - Zawieszenie działalności ze względów wojennych.
• 1919-1920 - 6. miejsce w grupie lombardzkiej C I kategorii.

---

• 1920-1921 - 2. miejsce w grupie lombardzkiej D I kategorii.
• 1921-1922 - 1. miejsce w grupie lombardzkiej A I kategorii . 3 miejsce w finale regionalnym. Pod koniec sezonu Kompromis z Colombo uznaje wynik za ważny i gwarantujący dostęp do nowej drugiej ligi .
• 1922-1923 - 4. miejsce w grupie C Drugiej Dywizji.
• 1923-1924 - 2. miejsce w grupie C Drugiej Dywizji.
• 1924-1925 - 1 miejsce w grupie B Drugiej Dywizji . 4. miejsce w rundzie finałowej.
• 1925-1926 - 6. miejsce w grupie A Drugiej Dywizji .
• 21 maja 1926 - Klub łączy się z Esperia Football Club i przekształca się w Associazione Calcio Comense , na krótko przyjmując kolor czerwony jako klubowy.
• 1926-1927 - 9. miejsce w grupie B I Dywizji Północ.
• 1927-1928 - 5. miejsce w grupie B I Dywizji Północ.
• 1928-1929 - 2. miejsce w grupie B I Dywizji
• 1929-1930 - 2. miejsce w grupie B I Dywizji

---

• 1930-1931 - 1. miejsce w grupie C I Dywizji. 1. miejsce w finałowej grupie A. Awans do Serie B.
• 1931-1932 - 9. miejsce w Serie B.
• 1932-1933 - 6. miejsce w Serie B.
• 1933-1934 - 4. miejsce w grupie B Serie B.
• 1934-1935 - 14. miejsce w grupie B Serie B. Spadek do Serie C.
• 1935-1936 - 16. miejsce w grupie B Serie C. Spadek do I ligi
• 1936 - Przyjmuje nową nazwę Stowarzyszenie Sportowe Como.
• 1936-1937 - 2. miejsce w grupie D Pierwszej Dywizji Lombardii.
• 1937 - Stowarzyszenie łączy się z Associazione Sportiva Ardita i przekształca się w Associazione Calcio Como , przyjmując kolor zielony jako swój społeczny kolor, ale wkrótce powracając do koloru niebieskiego.
• 1937-1938 - 1. miejsce w grupie C Pierwszej Dywizji Lombardii. 2. miejsce w rundzie finałowej. Awans do Serie C.
• 1938-1939 - 10. miejsce w grupie C Serie C. Pierwsza runda Pucharu Włoch
• 1939-1940 - 8. miejsce w grupie C Serie C.

---

• 1940-1941 - 10. miejsce w grupie C Serie C. Pierwsza runda Pucharu Włoch
• 1941-1942 - 9. miejsce w grupie C Serie C
• 1942-1943 - 2. miejsce w grupie C Serie C. 1/8 finału Pucharu Aldo Fiorini
• 1943-1944 - 1. miejsce w grupie B mieszanego turnieju Serie C-First Division na obszarze Directory II Lombardia. Dopuszczony do finału: w rundzie finałowej zajmuje 4. miejsce na jeden mecz przed końcem, gdy turniej zostaje zawieszony zarządzeniem Ministra Kultury Popularnej .
• 1944-1945 - Zwycięstwo w Turnieju Dobroczynności Lombardii .
• 1945 - Po wznowieniu działalności klub zostaje przyjęty do mieszanych mistrzostw Serie B-C Alta Italia.
• 1945-1946 - 5. miejsce w grupie B Serie B-C Alta Italia . Automatycznie przyjęty do Serie B. 2. miejsce w grupie E Coppa Alta Italia .
• 1946-1947 - 8. miejsce w grupie A Serie B.
• 1947-1948 - 3. miejsce w grupie A Serie B.
• 1948-1949 - 1. miejsce w Serie B. Awans do Serie A.
• 1949-1950 - 6. miejsce w Serie A.