Przejdź do zawartości

332 Grupa Myśliwska: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
linki zewnętrzne
WP:SK+ToS+mSK, kolejność sekcji końcowych
Linia 5: Linia 5:
|kategoria wojska = lotnictwo
|kategoria wojska = lotnictwo
|motto =
|motto =
|grafika = Shield_of_the_332nd_Fighter_Group.svg
|grafika = Shield of the 332nd Fighter Group.svg
|opis grafiki = Godło 332 Grupy Myśliwskiej
|opis grafiki = Godło 332 Grupy Myśliwskiej
|państwo = USA
|państwo = USA
Linia 39: Linia 39:
Pierwotnie piloci wyposażeni zostali w [[samolot myśliwski|myśliwce]] typu [[Curtiss P-40 Warhawk|P-40 Warhawk]], w marcu [[1944]] w [[Bell P-39 Airacobra|P-39 Airacobra]], w czerwcu i lipcu 1944 w [[Republic P-47 Thunderbolt|P-47 Thunderbolt]], a ostatecznie, od lipca 1944, w [[North American P-51 Mustang|P-51 Mustang]]. Znakiem rozpoznawczym grupy był pomalowany na czerwono [[statecznik (lotnictwo)|statecznik pionowy]] z tyłu samolotu, toteż nazywano ją także ''Red Tails'' („Czerwone Ogony”) albo ''Redtail Angels'' („Czerwonoogoniaste Anioły”); natomiast piloci niemieccy nazywali jej pilotów ''Schwarze Vogelmenschen'' (w wolnym tłumaczeniu „Czarni Ptacy”).
Pierwotnie piloci wyposażeni zostali w [[samolot myśliwski|myśliwce]] typu [[Curtiss P-40 Warhawk|P-40 Warhawk]], w marcu [[1944]] w [[Bell P-39 Airacobra|P-39 Airacobra]], w czerwcu i lipcu 1944 w [[Republic P-47 Thunderbolt|P-47 Thunderbolt]], a ostatecznie, od lipca 1944, w [[North American P-51 Mustang|P-51 Mustang]]. Znakiem rozpoznawczym grupy był pomalowany na czerwono [[statecznik (lotnictwo)|statecznik pionowy]] z tyłu samolotu, toteż nazywano ją także ''Red Tails'' („Czerwone Ogony”) albo ''Redtail Angels'' („Czerwonoogoniaste Anioły”); natomiast piloci niemieccy nazywali jej pilotów ''Schwarze Vogelmenschen'' (w wolnym tłumaczeniu „Czarni Ptacy”).


Zalążkiem grupy była 99 Dywizjon Pościgowy (''99th Pursuit Squadron''), która po przeszkoleniu w USA miała zostać skierowana do obrony zachodnich wybrzeży [[Afryka|Afryki]] ([[Liberia]]), ale ostatecznie wysłana została, wiosną [[1943]], do [[Tunezja|Tunezji]] i brała udział w walkach w śródziemnomorskim teatrze działań. M.in. [[27 stycznia|27]] i [[28 stycznia]] [[1944]] jedenastu pilotów tej eskadry wzięło udział (jako część 79. Grupy Myśliwskiej) w obronie pozycji pod [[Anzio]], gdzie kilka dni wcześniej w ramach [[operacja Shingle|operacji Shingle]] wylądował aliancki korpus ekspedycyjny. Osiem dywizjonów alianckich broniących pozycji przed atakami [[Focke-Wulf Fw 190|Focke-Wulfów 190]] uzyskało łącznie trzydzieści dwa potwierdzone zestrzelenia samolotów [[Luftwaffe]], z czego piloci 99 Dywizjonu uzyskali najwięcej: trzynaście<ref>Według [http://www.aviation-history.com/airmen/davis.htm ''Benjamin Davis, American''] - dwanaście.</ref>.
Zalążkiem grupy była 99 Dywizjon Pościgowy (''99th Pursuit Squadron''), która po przeszkoleniu w USA miała zostać skierowana do obrony zachodnich wybrzeży [[Afryka|Afryki]] ([[Liberia]]), ale ostatecznie wysłana została, wiosną [[1943]], do [[Tunezja|Tunezji]] i brała udział w walkach w śródziemnomorskim teatrze działań. M.in. [[27 stycznia|27]] i [[28 stycznia]] [[1944]] jedenastu pilotów tej eskadry wzięło udział (jako część 79. Grupy Myśliwskiej) w obronie pozycji pod [[Anzio]], gdzie kilka dni wcześniej w ramach [[operacja Shingle|operacji Shingle]] wylądował aliancki korpus ekspedycyjny. Osiem dywizjonów alianckich broniących pozycji przed atakami [[Focke-Wulf Fw 190|Focke-Wulfów 190]] uzyskało łącznie trzydzieści dwa potwierdzone zestrzelenia samolotów [[Luftwaffe]], z czego piloci 99 Dywizjonu uzyskali najwięcej: trzynaście<ref>Według [http://www.aviation-history.com/airmen/davis.htm ''Benjamin Davis, American''] – dwanaście.</ref>.


Po zakończeniu cyklu szkoleń trzy kolejne dywizjony (nry 100, 301, 302) czarnoskórych pilotów gotowe do walki były na początku 1944, kiedy przerzucono je do Europy, tworząc z nich 332 Grupę Myśliwską; w czerwcu włączono do niej Dywizjon 99. znajdujący się tu wcześniej. Dowódcą grupy został pułkownik [[Benjamin Oliver Davis Jr.]]<ref>Był on pierwszym czarnoskórym oficerem w USAAF; awansowany do stopnia generała w [[1953]] był pierwszym czarnoskórym generałem lotnictwa USA; jego ojciec [[Benjamin Oliver Davis Sr.]] był pierwszym czarnoskórym generałem (awansowanym do tego stopnia w [[1940]]) w armii amerykańskiej.</ref>, przedtem dowódca 99 Dywizjonu Pościgowego.
Po zakończeniu cyklu szkoleń trzy kolejne dywizjony (nry 100, 301, 302) czarnoskórych pilotów gotowe do walki były na początku 1944, kiedy przerzucono je do Europy, tworząc z nich 332 Grupę Myśliwską; w czerwcu włączono do niej Dywizjon 99. znajdujący się tu wcześniej. Dowódcą grupy został pułkownik [[Benjamin Oliver Davis Jr.]]<ref>Był on pierwszym czarnoskórym oficerem w USAAF; awansowany do stopnia generała w [[1953]] był pierwszym czarnoskórym generałem lotnictwa USA; jego ojciec [[Benjamin Oliver Davis Sr.]] był pierwszym czarnoskórym generałem (awansowanym do tego stopnia w [[1940]]) w armii amerykańskiej.</ref>, przedtem dowódca 99 Dywizjonu Pościgowego.


Piloci 332 Grupy brali udział w misjach nad [[Afryka Północna|Afryką Północną]], [[Morze Śródziemne|Morzem Śródziemnym]] i [[Europa Południowa|Europą Południową]] (w tym w walkach o [[Monte Cassino]] we [[Włochy|Włoszech]]), [[Austria|Austrią]], [[Czechosłowacja|Czechosłowacją]] i [[Polska|Polską]], a także [[Niemcy|Niemcami]], w tym do [[Berlin]]a<ref>[[24 marca]] [[1945]], osłaniając bombardowanie Berlina, 332 Grupa Myśliwska strąciła m.in. trzy [[samolot odrzutowy|odrzutowe]] [[Messerschmitt Me 262|Messerschmitty 262]]; z tej liczącej niespełna 3000 km misji wróciły wszystkie bombowce, a tylko jeden myśliwiec 332 Grupy został stracony.</ref>. Łącznie jej piloci odbyli kilkanaście tysięcy lotów bojowych<ref>Według [http://www.aviation-history.com/airmen/davis.htm ''Benjamin Davis, American''] - 10 000.</ref>, uczestniczyli w 200 misjach osłony bombowców, zapisując na swoim koncie około 110 pewnych zestrzeleń<ref>Według jednych źródeł 109, według innych - 111</ref> samolotów przeciwnika, innych: 273 trafienia samolotów, 150 uszkodzeń samolotów na lotniskach, jedno zatopienie [[niszczyciel]]a na morzu<ref>[[25 czerwca]] 1944 osiem P-47 ostrzelało niszczyciel eskortowy z broni maszynowej; po ataku okręt zapalił się i zatonął</ref> oraz liczne skuteczne akcje na umocnienia i pojazdy naziemne (około 600) oraz mniejsze jednostki nawodne. Podczas tych lotów grupa straciła sześćdziesięciu sześciu własnych pilotów zabitych w akcji (plus 33 wziętych do niewoli), a razem ze stratami podczas różnych wypadków – 150 osób. Łącznie podczas wojny przeszkolono 994 czarnoskórych pilotów (i kilkanaście tysięcy personelu naziemnego), z których około połowa zdążyła wziąć udział w walkach w Europie. Po kapitulacji [[III Rzesza|III Rzeszy]] 332 Grupę Myśliwską rozwiązano [[19 października]] 1945.
Piloci 332 Grupy brali udział w misjach nad [[Afryka Północna|Afryką Północną]], [[Morze Śródziemne|Morzem Śródziemnym]] i [[Europa Południowa|Europą Południową]] (w tym w walkach o [[Monte Cassino]] we [[Włochy|Włoszech]]), [[Austria|Austrią]], [[Czechosłowacja|Czechosłowacją]] i [[Polska|Polską]], a także [[Niemcy|Niemcami]], w tym do [[Berlin]]a<ref>[[24 marca]] [[1945]], osłaniając bombardowanie Berlina, 332 Grupa Myśliwska strąciła m.in. trzy [[samolot odrzutowy|odrzutowe]] [[Messerschmitt Me 262|Messerschmitty 262]]; z tej liczącej niespełna 3000 km misji wróciły wszystkie bombowce, a tylko jeden myśliwiec 332 Grupy został stracony.</ref>. Łącznie jej piloci odbyli kilkanaście tysięcy lotów bojowych<ref>Według [http://www.aviation-history.com/airmen/davis.htm ''Benjamin Davis, American''] – 10 000.</ref>, uczestniczyli w 200 misjach osłony bombowców, zapisując na swoim koncie około 110 pewnych zestrzeleń<ref>Według jednych źródeł 109, według innych – 111</ref> samolotów przeciwnika, innych: 273 trafienia samolotów, 150 uszkodzeń samolotów na lotniskach, jedno zatopienie [[niszczyciel]]a na morzu<ref>[[25 czerwca]] 1944 osiem P-47 ostrzelało niszczyciel eskortowy z broni maszynowej; po ataku okręt zapalił się i zatonął</ref> oraz liczne skuteczne akcje na umocnienia i pojazdy naziemne (około 600) oraz mniejsze jednostki nawodne. Podczas tych lotów grupa straciła sześćdziesięciu sześciu własnych pilotów zabitych w akcji (plus 33 wziętych do niewoli), a razem ze stratami podczas różnych wypadków – 150 osób. Łącznie podczas wojny przeszkolono 994 czarnoskórych pilotów (i kilkanaście tysięcy personelu naziemnego), z których około połowa zdążyła wziąć udział w walkach w Europie. Po kapitulacji [[III Rzesza|III Rzeszy]] 332 Grupę Myśliwską rozwiązano [[19 października]] 1945.


Według ugruntowanych po wojnie poglądów piloci 332 Grupy nigdy nie dopuścili do zestrzelenia przez samoloty niemieckie ani jednego spośród osłanianych przez nich bombowców<ref>[http://web.archive.org/web/20090827071006/http://www.pingry.k12.nj.us:80/about/articles/2002-nov-11-tuskegee.html ''(...) During their years of service, not one U.S. bomber plane was lost to enemy fire with a Redtail escort.'' (...)] wykład ppłk. Thomasa E. Highsmitha juniora w ''The Pingry School'', 8.11.2002</ref>; niektóre jednak relacje wskazują, że przekonanie to nie jest ścisłe<ref>[http://www.sptimes.com/2008/01/26/Worldandnation/An_uneasy_question_fo.shtml An uneasy question for the Tuskegee Airmen], St. Petersburg Times, 26.1.2008</ref> i że w rzeczywistości Niemcom udało się zestrzelić w czasie tych misji dwadzieścia pięć bombowców.
Według ugruntowanych po wojnie poglądów piloci 332 Grupy nigdy nie dopuścili do zestrzelenia przez samoloty niemieckie ani jednego spośród osłanianych przez nich bombowców<ref>[http://web.archive.org/web/20090827071006/http://www.pingry.k12.nj.us:80/about/articles/2002-nov-11-tuskegee.html ''(...) During their years of service, not one U.S. bomber plane was lost to enemy fire with a Redtail escort.'' (...)] wykład ppłk. Thomasa E. Highsmitha juniora w ''The Pingry School'', 8.11.2002</ref>; niektóre jednak relacje wskazują, że przekonanie to nie jest ścisłe<ref>[http://www.sptimes.com/2008/01/26/Worldandnation/An_uneasy_question_fo.shtml An uneasy question for the Tuskegee Airmen], St. Petersburg Times, 26.1.2008</ref> i że w rzeczywistości Niemcom udało się zestrzelić w czasie tych misji dwadzieścia pięć bombowców.
Linia 52: Linia 52:


Tradycje bojowe 332 Grupy Myśliwskiej kontynuuje 332 Powietrzne Skrzydło Ekspedycyjne (''332d Air Expeditionary Wing'') stacjonujące obecnie w ''Balad Air Base'' w [[Irak]]u.
Tradycje bojowe 332 Grupy Myśliwskiej kontynuuje 332 Powietrzne Skrzydło Ekspedycyjne (''332d Air Expeditionary Wing'') stacjonujące obecnie w ''Balad Air Base'' w [[Irak]]u.

⚫
== Zobacz też ==
⚫
* [[Badanie Tuskegee]]


{{Przypisy}}
{{Przypisy}}
Linia 61: Linia 64:
* [http://www.aviation-history.com/airmen/davis.htm ''Benjamin Davis, American''] – życiorys dowódcy 332 Grupy Myśliwskiej
* [http://www.aviation-history.com/airmen/davis.htm ''Benjamin Davis, American''] – życiorys dowódcy 332 Grupy Myśliwskiej


⚫
== Zobacz też ==
⚫
* [[Badanie Tuskegee]]
{{Commonscat|Tuskegee Airmen}}
{{Commonscat|Tuskegee Airmen}}


Wersja z 01:03, 18 lis 2017

332 Grupa Myśliwska
332nd Fighter Group
Ilustracja
Godło 332 Grupy Myśliwskiej
Historia
Państwo

 Stany Zjednoczone

Sformowanie

1941

Tradycje
Kontynuacja

332 Powietrzne Skrzydło Ekspedycyjne

Odprawa pilotów 332 Grupy we Włoszech, 1945
Piloci na lotnisku w Ramitelli we Włoszech

332 Grupa Myśliwska (ang. 332nd Fighter Group) – grupa lotnictwa myśliwskiego Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych, popularnie nazywana „Tuskegee Airmen”, sformowana w 1941 r. z czarnoskórych obywateli USA, przeszkolonych w zakresie pilotażu na samolotach myśliwskich.

W I połowie XX wieku w Stanach Zjednoczonych panowało przekonanie, że potomkowie murzyńskich niewolników nie są wystarczająco inteligentni i zdolni do tego, by można ich było wyszkolić na sprawnych pilotów. Co więcej, w amerykańskiej armii panowały zasady segregacji rasowej, na wzór praw Jima Crow w stanach amerykańskiego Południa, więc Murzyni mogli służyć tylko w specjalnych murzyńskich oddziałach. Pomimo tych rasistowskich uprzedzeń, w obliczu potrzeb wojennych podczas II wojny światowej, zdecydowano się utworzyć grupę myśliwską, w której pilotami i mechanikami byli wyłącznie Murzyni. Nabór przeprowadzano, stawiając kandydatom bardzo wysokie wymagania, oczekując od nich nie tylko silnej motywacji do tej służby, ale również wysokiego poziomu inteligencji (IQ) i wykształcenia. W procesie doboru kandydatów brał udział uniwersytet w Tuskegee w stanie Alabama, a szkolenie prowadzono w bazie lotniczej Maxwell-Gunter w Montgomery (Alabama).

Pierwotnie piloci wyposażeni zostali w myśliwce typu P-40 Warhawk, w marcu 1944 w P-39 Airacobra, w czerwcu i lipcu 1944 w P-47 Thunderbolt, a ostatecznie, od lipca 1944, w P-51 Mustang. Znakiem rozpoznawczym grupy był pomalowany na czerwono statecznik pionowy z tyłu samolotu, toteż nazywano ją także Red Tails („Czerwone Ogony”) albo Redtail Angels („Czerwonoogoniaste Anioły”); natomiast piloci niemieccy nazywali jej pilotów Schwarze Vogelmenschen (w wolnym tłumaczeniu „Czarni Ptacy”).

Zalążkiem grupy była 99 Dywizjon Pościgowy (99th Pursuit Squadron), która po przeszkoleniu w USA miała zostać skierowana do obrony zachodnich wybrzeży Afryki (Liberia), ale ostatecznie wysłana została, wiosną 1943, do Tunezji i brała udział w walkach w śródziemnomorskim teatrze działań. M.in. 27 i 28 stycznia 1944 jedenastu pilotów tej eskadry wzięło udział (jako część 79. Grupy Myśliwskiej) w obronie pozycji pod Anzio, gdzie kilka dni wcześniej w ramach operacji Shingle wylądował aliancki korpus ekspedycyjny. Osiem dywizjonów alianckich broniących pozycji przed atakami Focke-Wulfów 190 uzyskało łącznie trzydzieści dwa potwierdzone zestrzelenia samolotów Luftwaffe, z czego piloci 99 Dywizjonu uzyskali najwięcej: trzynaście[1].

Po zakończeniu cyklu szkoleń trzy kolejne dywizjony (nry 100, 301, 302) czarnoskórych pilotów gotowe do walki były na początku 1944, kiedy przerzucono je do Europy, tworząc z nich 332 Grupę Myśliwską; w czerwcu włączono do niej Dywizjon 99. znajdujący się tu wcześniej. Dowódcą grupy został pułkownik Benjamin Oliver Davis Jr.[2], przedtem dowódca 99 Dywizjonu Pościgowego.

Piloci 332 Grupy brali udział w misjach nad Afryką Północną, Morzem Śródziemnym i Europą Południową (w tym w walkach o Monte Cassino we Włoszech), Austrią, Czechosłowacją i Polską, a także Niemcami, w tym do Berlina[3]. Łącznie jej piloci odbyli kilkanaście tysięcy lotów bojowych[4], uczestniczyli w 200 misjach osłony bombowców, zapisując na swoim koncie około 110 pewnych zestrzeleń[5] samolotów przeciwnika, innych: 273 trafienia samolotów, 150 uszkodzeń samolotów na lotniskach, jedno zatopienie niszczyciela na morzu[6] oraz liczne skuteczne akcje na umocnienia i pojazdy naziemne (około 600) oraz mniejsze jednostki nawodne. Podczas tych lotów grupa straciła sześćdziesięciu sześciu własnych pilotów zabitych w akcji (plus 33 wziętych do niewoli), a razem ze stratami podczas różnych wypadków – 150 osób. Łącznie podczas wojny przeszkolono 994 czarnoskórych pilotów (i kilkanaście tysięcy personelu naziemnego), z których około połowa zdążyła wziąć udział w walkach w Europie. Po kapitulacji III Rzeszy 332 Grupę Myśliwską rozwiązano 19 października 1945.

Według ugruntowanych po wojnie poglądów piloci 332 Grupy nigdy nie dopuścili do zestrzelenia przez samoloty niemieckie ani jednego spośród osłanianych przez nich bombowców[7]; niektóre jednak relacje wskazują, że przekonanie to nie jest ścisłe[8] i że w rzeczywistości Niemcom udało się zestrzelić w czasie tych misji dwadzieścia pięć bombowców.

Sukcesy Grupy przyczyniły się do formalnego zakończenia segregacji rasowej w amerykańskich siłach zbrojnych; w maju 1948 zlikwidowano przepisy o segregacji w lotnictwie amerykańskim, a 26 lipca 1948 dekretem (Executive Order) nr 9981 prezydent Harry Truman zniósł ją w całej armii.

Na kanwie historii „Czerwonych Ogonów” powstało kilka filmów, m.in. propagandowy Wings for This Man (1945, narratorem w tym filmie był Ronald Reagan), fabularny Czarna eskadra (ang. The Tuskegee Airmen) (1995, w roli głównej Laurence Fishburne) oraz nakręcony w 2012 roku Red Tails George’a Lucasa (w rolach głównych Cuba Gooding Jr. i Terrence Howard).

Tradycje bojowe 332 Grupy Myśliwskiej kontynuuje 332 Powietrzne Skrzydło Ekspedycyjne (332d Air Expeditionary Wing) stacjonujące obecnie w Balad Air Base w Iraku.

Zobacz też

  1. ↑ Według Benjamin Davis, American – dwanaście.
  2. ↑ Był on pierwszym czarnoskórym oficerem w USAAF; awansowany do stopnia generała w 1953 był pierwszym czarnoskórym generałem lotnictwa USA; jego ojciec Benjamin Oliver Davis Sr. był pierwszym czarnoskórym generałem (awansowanym do tego stopnia w 1940) w armii amerykańskiej.
  3. ↑ 24 marca 1945, osłaniając bombardowanie Berlina, 332 Grupa Myśliwska strąciła m.in. trzy odrzutowe Messerschmitty 262; z tej liczącej niespełna 3000 km misji wróciły wszystkie bombowce, a tylko jeden myśliwiec 332 Grupy został stracony.
  4. ↑ Według Benjamin Davis, American – 10 000.
  5. ↑ Według jednych źródeł 109, według innych – 111
  6. ↑ 25 czerwca 1944 osiem P-47 ostrzelało niszczyciel eskortowy z broni maszynowej; po ataku okręt zapalił się i zatonął
  7. ↑ (...) During their years of service, not one U.S. bomber plane was lost to enemy fire with a Redtail escort. (...) wykład ppłk. Thomasa E. Highsmitha juniora w The Pingry School, 8.11.2002
  8. ↑ An uneasy question for the Tuskegee Airmen, St. Petersburg Times, 26.1.2008

Linki zewnętrzne


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=332_Grupa_Myśliwska&oldid=50959782”