Rosco Gordon: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m zamieniam magiczny ISBN na szablon |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Artysta muzyczny infobox |
{{Artysta muzyczny infobox |
||
|nazwa = Rosco Gordon |
|nazwa = Rosco Gordon |
||
|zdjęcie = |
|zdjęcie = |
||
|opis zdjęcia = |
|opis zdjęcia = |
||
|podpis = |
|podpis = |
||
|imię i nazwisko = |
|imię i nazwisko = |
||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
|gatunek = [[Blues]] |
|gatunek = [[Blues]] |
||
|zawód = |
|zawód = |
||
|aktywność = |
|aktywność = 1950–2002 |
||
|wytwórnia płytowa = [[Sun Records]]<br />[[Chess Records]]<br />[[RPM Records (USA)|RPM Records]]<br />[[Vee-Jay Records]] |
|wytwórnia płytowa = [[Sun Records]]<br />[[Chess Records]]<br />[[RPM Records (USA)|RPM Records]]<br />[[Vee-Jay Records]] |
||
|powiązania = |
|powiązania = |
||
| Linia 26: | Linia 26: | ||
|www = |
|www = |
||
}} |
}} |
||
[[Plik:Sun Studio, Memphis.jpg|mały|Sun Studio (Memphis, Tennessee), gdzie Gordon nagrywał w latach 50.]] |
|||
| ⚫ | '''Rosco Gordon''' (ur. 10 kwietnia 1928, zm. 11 lipca 2002) – amerykański kompozytor i wokalista [[blues]]owy. Zyskał popularność przede wszystkim jako autor przeboju „Booted”<ref name="p1">[http://www.allmusic.com/artist/p4386 „Biography by Bryan Thomas”]. Allmusic.com. Retrieved June 1, 2009.</ref>, który trafił na pierwsze miejsca list przebojów R&B, a także singli „No More Doggin'” i „Just a Little Bit”<ref name=":0">Whitburn, Joel (1988). ''Top R&B Singles 1942–1988.'' Record Research, Inc. p. 170. {{ISBN|0-89820-068-7}}.</ref>. |
||
| ⚫ | '''Rosco Gordon''' (ur. 10 kwietnia 1928, zm. 11 lipca 2002) – amerykański kompozytor i wokalista [[ |
||
== Biografia == |
== Biografia == |
||
Urodzony na Florida Street w [[Memphis]] w stanie [[Tennessee]], Gordon należał do kręgu muzyków wywodzących się z Beale Street, środowiska, które znacząco wpłynęło na rozwój stylu znanego jako [[Memphis Blues]]<ref name="p2">Russell, Tony (1997). ''The Blues |
Urodzony na Florida Street w [[Memphis]] w stanie [[Tennessee]], Gordon należał do kręgu muzyków wywodzących się z Beale Street, środowiska, które znacząco wpłynęło na rozwój stylu znanego jako [[Memphis Blues]]<ref name="p2">Russell, Tony (1997). ''The Blues – From [[Robert Johnson]] to [[Robert Cray]].'' Dubai: Carlton Books Limited. p. 114. {{ISBN|1-85868-255-X}}.</ref>. Większość jego nagrań z początkowego okresu twórczości powstała dla wytwórni Sun Records kierowanej przez Sama Phillipsa<ref name="p1" />. Gordon rozwinął technikę gry na pianinie określaną później mianem „The Rosco Rhythm”, która polegała na synkopowaniu rytmu. Chociaż i przed Gordonem w podobnym stylu nagrywali inni wpływowi pianiści R&B, jak na przykład Professor Longhair (słychać to między innymi w piosence „Willie Mae”), to właśnie Rosco zainspirował jamajskiego pianistę Theopilusa Beckforda („Easy Snappin'”), co zapewniło mu pozycję wśród muzyków, którzy przyczynili się do powstania muzyki bluebeat i [[reggae]]<ref name="p2" />. |
||
powstała dla wytwórni Sun Records kierowanej przez Sama Phillipsa<ref name="p1"/>. Gordon rozwinął technikę gry na pianinie określaną później mianem "The Rosco Rhythm", która polegała na synkopowaniu rytmu. Chociaż i przed Gordonem w podobnym stylu nagrywali inni wpływowi pianiści R&B, jak na przykład Professor Longhair (słychać to między innymi w piosence "Willie Mae"), to właśnie Rosco zainspirował jamajskiego pianistę Theopilusa Beckforda ("Easy Snappin'"), co zapewniło mu pozycję wśród muzyków, którzy przyczynili się do powstania muzyki bluebeat i [[reggae]]<ref name="p2"/>. <br> |
|||
Kariera Gordona rozpoczęła się w 1952 od utworu |
Kariera Gordona rozpoczęła się w 1952 od utworu „Booted”, poprzedzającego wydany jeszcze w tym samym roku „No More Doggin'”<ref name="p2" />. Sam Phillips sprzedał taśmę z gotowym nagraniem dwóm konkurującym wytwórniom płytowym: [[Chess Records|Chess]] oraz RPM, które równocześnie wypuściły go w formie singla<ref name="p1" /> – wcześniej Phillips sprzedał w ten sposób nagrania [[Howlin' Wolf]]a. Wersja wypuszczona przez RPM dotarła na 1. miejsce listy przebojów [[Billboard (magazyn)|Billboard]] [[Hot R&B/Hip-Hop Songs|R&B]]<ref name=":0" />. Wytwórnia Chess wdała się później w konflikt z właścicielami RPM, braćmi Bihari, który został rozwiązany poprzez przyznanie RPM wyłączności na utwory Gordona – wytwórnia Chess podpisała natomiast kontrakt z Howlin’ Wolfem<ref name="p3">Cohodas, Nadine (2000). ''Spinning Blues into Gold.'' St. Martin’s Press. p. 64. {{ISBN|0-312-26133-0}}.</ref>. |
||
W 1960 roku Gordon wydał swój ostatni singiel, |
W 1960 roku Gordon wydał swój ostatni singiel, „Just a Little Bit”, który wszedł na listy przebojów i stał się hitem zarówno wśród słuchaczy muzyki R&B, jak i popularnej<ref name=":0" />. Po tym numerze, Gordon nie odniósł już większych sukcesów, mimo że nie brakowało mu entuzjazmu ani talentu<ref name="p2" />. Nie wyprodukowawszy więcej żadnego przeboju, w 1962 Rosco Gordon wycofał się z przemysłu muzycznego. Wraz z żoną przeniósł się do [[Queens]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], gdzie zakupił udziały w przedsiębiorstwie prowadzącym sieć pralni. W 1984, po śmierci żony zaczął ponownie występować, tym razem w obrębie [[Nowy Jork (stan)|Nowego Jorku]]. |
||
W 2002 roku Gordon został zaproszony przez [[Richard Pearce|Richarda |
W 2002 roku Gordon został zaproszony przez [[Richard Pearce|Richarda Pearce’a]] do udziału w dokumentalnym filmie „The Road To Memphis”, w którym wraz z kilkoma sławami tamtejszej sceny muzycznej powraca do Memphis, by oddać hołd Samowi Phillipsowi przy okazji rozdania [[Blues Music Award|W. C. Handy Awards]]. Sześć tygodni po zakończeniu zdjęć Gordon zmarł na atak serca w swoim mieszkaniu w Rego Park, w Queens. Miał 74 lata<ref name="p1" />. Został pochowany na Rosedale Cemetery w [[Linden (New Jersey)|Linden]], w stanie [[New Jersey]]. |
||
{{ |
{{Przypisy}} |
||
{{ka}} |
|||
{{SORTUJ:Gordon, Rosco}} |
|||
[[Kategoria:Muzycy bluesowi]] |
|||
[[Kategoria:Urodzeni w 1928]] |
|||
[[Kategoria:Zmarli w 2002]] |
|||
Wersja z 21:46, 10 lut 2017
| Data i miejsce urodzenia |
10 kwietnia 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 lipca 2002 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Aktywność |
1950–2002 |
| Strona internetowa | |
Rosco Gordon (ur. 10 kwietnia 1928, zm. 11 lipca 2002) – amerykański kompozytor i wokalista bluesowy. Zyskał popularność przede wszystkim jako autor przeboju „Booted”[1], który trafił na pierwsze miejsca list przebojów R&B, a także singli „No More Doggin'” i „Just a Little Bit”[2].
Biografia
Urodzony na Florida Street w Memphis w stanie Tennessee, Gordon należał do kręgu muzyków wywodzących się z Beale Street, środowiska, które znacząco wpłynęło na rozwój stylu znanego jako Memphis Blues[3]. Większość jego nagrań z początkowego okresu twórczości powstała dla wytwórni Sun Records kierowanej przez Sama Phillipsa[1]. Gordon rozwinął technikę gry na pianinie określaną później mianem „The Rosco Rhythm”, która polegała na synkopowaniu rytmu. Chociaż i przed Gordonem w podobnym stylu nagrywali inni wpływowi pianiści R&B, jak na przykład Professor Longhair (słychać to między innymi w piosence „Willie Mae”), to właśnie Rosco zainspirował jamajskiego pianistę Theopilusa Beckforda („Easy Snappin'”), co zapewniło mu pozycję wśród muzyków, którzy przyczynili się do powstania muzyki bluebeat i reggae[3].
Kariera Gordona rozpoczęła się w 1952 od utworu „Booted”, poprzedzającego wydany jeszcze w tym samym roku „No More Doggin'”[3]. Sam Phillips sprzedał taśmę z gotowym nagraniem dwóm konkurującym wytwórniom płytowym: Chess oraz RPM, które równocześnie wypuściły go w formie singla[1] – wcześniej Phillips sprzedał w ten sposób nagrania Howlin' Wolfa. Wersja wypuszczona przez RPM dotarła na 1. miejsce listy przebojów Billboard R&B[2]. Wytwórnia Chess wdała się później w konflikt z właścicielami RPM, braćmi Bihari, który został rozwiązany poprzez przyznanie RPM wyłączności na utwory Gordona – wytwórnia Chess podpisała natomiast kontrakt z Howlin’ Wolfem[4].
W 1960 roku Gordon wydał swój ostatni singiel, „Just a Little Bit”, który wszedł na listy przebojów i stał się hitem zarówno wśród słuchaczy muzyki R&B, jak i popularnej[2]. Po tym numerze, Gordon nie odniósł już większych sukcesów, mimo że nie brakowało mu entuzjazmu ani talentu[3]. Nie wyprodukowawszy więcej żadnego przeboju, w 1962 Rosco Gordon wycofał się z przemysłu muzycznego. Wraz z żoną przeniósł się do Queens w Nowym Jorku, gdzie zakupił udziały w przedsiębiorstwie prowadzącym sieć pralni. W 1984, po śmierci żony zaczął ponownie występować, tym razem w obrębie Nowego Jorku.
W 2002 roku Gordon został zaproszony przez Richarda Pearce’a do udziału w dokumentalnym filmie „The Road To Memphis”, w którym wraz z kilkoma sławami tamtejszej sceny muzycznej powraca do Memphis, by oddać hołd Samowi Phillipsowi przy okazji rozdania W. C. Handy Awards. Sześć tygodni po zakończeniu zdjęć Gordon zmarł na atak serca w swoim mieszkaniu w Rego Park, w Queens. Miał 74 lata[1]. Został pochowany na Rosedale Cemetery w Linden, w stanie New Jersey.
- ↑ a b c d „Biography by Bryan Thomas”. Allmusic.com. Retrieved June 1, 2009.
- ↑ a b c Whitburn, Joel (1988). Top R&B Singles 1942–1988. Record Research, Inc. p. 170. ISBN 0-89820-068-7.
- ↑ a b c d Russell, Tony (1997). The Blues – From Robert Johnson to Robert Cray. Dubai: Carlton Books Limited. p. 114. ISBN 1-85868-255-X.
- ↑ Cohodas, Nadine (2000). Spinning Blues into Gold. St. Martin’s Press. p. 64. ISBN 0-312-26133-0.