IRIS-T: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
m robot poprawia: hu:AIM–2000 IRIS–T |
→lnk fix: "Związek Radziecki" → "Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich" |
||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
W [[Lata 80. XX wieku|latach 80.]] ówczesne [[RFN|Niemcy Zachodnie]] prowadziły w kooperacji z [[Wielka Brytania|Wielką Brytanią]] program rozwoju przeciwlotniczego pocisku rakietowego [[AIM-132 ASRAAM|ASRAAM]]. Po zjednoczeniu z [[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]] w [[1990]] roku w arsenale niemieckim znalazło się bardzo wiele wyprodukowanych przez [[Związek Radziecki]] pocisków [[Wympieł R-73]], których parametry były podobne do właśnie projektowanego wspólnie z Brytyjczykami pocisku ASRAAM. W konsekwencji, Niemcy wycofały się z programu, przystępując do prac nad własnym pociskiem napędzanym mocniejszym silnikiem rakietowym i o większej zwrotności osiągniętej poprzez wektorowanie ciągu. Pocisk ten miał mieć również znacznie bardziej efektywny system naprowadzania termicznego. |
W [[Lata 80. XX wieku|latach 80.]] ówczesne [[RFN|Niemcy Zachodnie]] prowadziły w kooperacji z [[Wielka Brytania|Wielką Brytanią]] program rozwoju przeciwlotniczego pocisku rakietowego [[AIM-132 ASRAAM|ASRAAM]]. Po zjednoczeniu z [[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]] w [[1990]] roku w arsenale niemieckim znalazło się bardzo wiele wyprodukowanych przez [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związek Radziecki]] pocisków [[Wympieł R-73]], których parametry były podobne do właśnie projektowanego wspólnie z Brytyjczykami pocisku ASRAAM. W konsekwencji, Niemcy wycofały się z programu, przystępując do prac nad własnym pociskiem napędzanym mocniejszym silnikiem rakietowym i o większej zwrotności osiągniętej poprzez wektorowanie ciągu. Pocisk ten miał mieć również znacznie bardziej efektywny system naprowadzania termicznego. |
||
W [[1995]] Niemcy ogłosiły rozpoczęcie programu konstrukcji nowego pocisku '''IRIS-T''' w kooperacji z [[Gracja|Grecją]], [[Norwegia|Norwegią]], [[Szwecja|Szwecją]], [[Włochy|Włochami]] i [[Kanada|Kanadą]], która wkrótce wycofała się z projektu. |
W [[1995]] Niemcy ogłosiły rozpoczęcie programu konstrukcji nowego pocisku '''IRIS-T''' w kooperacji z [[Gracja|Grecją]], [[Norwegia|Norwegią]], [[Szwecja|Szwecją]], [[Włochy|Włochami]] i [[Kanada|Kanadą]], która wkrótce wycofała się z projektu. |
||
Wersja z 22:46, 27 sty 2009
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Przeznaczenie |
przeciwlotnicza krótkiego zasięgu |
| Operacyjność |
grudzień 2005 - obecnie |
| Długość |
2936 mm |
| Średnica |
127 mm |
| Rozpiętość |
447 mm |
| Masa |
87,4 kg |
| Napęd |
rakietowy na paliwo stałe |
| Prędkość |
3 Ma (3672 km/h) |
| Zasięg |
do 25 km |
| Naprowadzanie |
termiczne (IR) |
| Typ głowicy |
kumulacyjna odłamkowo-burząca |
IRIS-T — (od ang. Infra Red Imaging System Tail/Thrust Vector-Controlled - obrazowanie w podczerwieni, sterowanie wektorowaniem ciągu) - opracowany przez niemiecką firmę Diehl BGT Defence pocisk rakietowy klasy powietrze-powietrze, służący do zwalczania celów na krótkich dystansach, mający zastąpić amerykański AIM-9 Sidewinder.
Historia
W latach 80. ówczesne Niemcy Zachodnie prowadziły w kooperacji z Wielką Brytanią program rozwoju przeciwlotniczego pocisku rakietowego ASRAAM. Po zjednoczeniu z NRD w 1990 roku w arsenale niemieckim znalazło się bardzo wiele wyprodukowanych przez Związek Radziecki pocisków Wympieł R-73, których parametry były podobne do właśnie projektowanego wspólnie z Brytyjczykami pocisku ASRAAM. W konsekwencji, Niemcy wycofały się z programu, przystępując do prac nad własnym pociskiem napędzanym mocniejszym silnikiem rakietowym i o większej zwrotności osiągniętej poprzez wektorowanie ciągu. Pocisk ten miał mieć również znacznie bardziej efektywny system naprowadzania termicznego.
W 1995 Niemcy ogłosiły rozpoczęcie programu konstrukcji nowego pocisku IRIS-T w kooperacji z Grecją, Norwegią, Szwecją, Włochami i Kanadą, która wkrótce wycofała się z projektu.
Udział prac badawczych podzielono pomiędzy uczestników projektu:
- Niemcy 46%
- Włochy 19%
- Szwecja 18%
- Grecja 13%
- pozostałe 4% Norwegia i Kanada.
W 2003 do projektu dołączyła się Hiszpania.
Pierwsze dostawy pocisków IRIS-T dla Luftwaffe miały miejsce 5 grudnia 2005 roku.
Właściwości pocisku IRIS-T
Pocisk IRIS-T został skonstruowany w taki sposób, aby można go było wystrzeliwać z takich samych wyrzutni, jak AIM-9 Sidewinder. W porównaniu z amerykańskim odpowiednikiem charakteryzuje się on większą czułością systemu naprowadzającego umożliwiającą atak celu od frontu z 5 do 8 razy większej odległości, niż wersja pocisku AIM-9L Sidewinder.
Pocisk IRIS-T jest przenoszony przez niemieckie i włoskie samoloty Typhoon, szwedzkie Gripen, greckie F-16 Fighting Falcon i hiszpańskie F/A-18 Hornet.