Przejdź do zawartości

Rosco Gordon: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycja
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Artysta muzyczny infobox}}
WP:SK+Bn, drobne redakcyjne
 
(Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika)
Linia 8: Linia 8:
|pseudonim =
|pseudonim =
|data urodzenia = 10 kwietnia 1928
|data urodzenia = 10 kwietnia 1928
|miejsce urodzenia = [[Memphis|Memphis, Tennessee]], [[Stany Zjednoczone]]
|miejsce urodzenia = [[Memphis]]
|data śmierci = 11 lipca 2002
|data śmierci = 11 lipca 2002
|miejsce śmierci = [[Queens]], [[Nowy Jork|Nowy Jork, Nowy Jork]], [[Stany Zjednoczone]]
|miejsce śmierci = [[Queens]]
|instrument = [[Pianino]]
|instrument = [[Pianino]]
|typ głosu =
|typ głosu =
Linia 28: Linia 28:
}}
}}
[[Plik:Sun Studio, Memphis.jpg|mały|Sun Studio (Memphis, Tennessee), gdzie Gordon nagrywał w latach 50.]]
[[Plik:Sun Studio, Memphis.jpg|mały|Sun Studio (Memphis, Tennessee), gdzie Gordon nagrywał w latach 50.]]
'''Rosco Gordon''' (ur. 10 kwietnia 1928, zm. 11 lipca 2002) – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] kompozytor i wokalista [[blues]]owy. Zyskał popularność przede wszystkim jako autor przeboju „Booted”<ref name="p1">[https://www.allmusic.com/artist/p4386 „Biography by Bryan Thomas”]. Allmusic.com. Retrieved June 1, 2009.</ref>, który trafił na pierwsze miejsca list przebojów R&B, a także singli „No More Doggin'” i „Just a Little Bit”<ref name=":0">Whitburn, Joel (1988). ''Top R&B Singles 1942–1988.'' Record Research, Inc. p. 170. {{ISBN|0-89820-068-7}}.</ref>.
'''Rosco Gordon''' (ur. 10 kwietnia 1928 w [[Memphis]], zm. 11 lipca 2002 w [[Queens]]) – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] kompozytor i wokalista [[blues]]owy. Zyskał popularność przede wszystkim jako autor przeboju „Booted”<ref name="p1">[https://www.allmusic.com/artist/p4386 „Biography by Bryan Thomas”]. Allmusic.com. Retrieved June 1, 2009.</ref>, który trafił na pierwsze miejsca list przebojów R&B, a także singli „No More Doggin'” i „Just a Little Bit”<ref name=":0">Whitburn, Joel (1988). ''Top R&B Singles 1942–1988.'' Record Research, Inc. p. 170. {{ISBN|0-89820-068-7}}.</ref>.


== Biografia ==
== Biografia ==
Urodzony na Florida Street w [[Memphis]] w stanie [[Tennessee]], Gordon należał do kręgu muzyków wywodzących się z Beale Street, środowiska, które znacząco wpłynęło na rozwój stylu znanego jako [[Memphis Blues]]<ref name="p2">Russell, Tony (1997). ''The Blues – From [[Robert Johnson]] to [[Robert Cray]].'' Dubai: Carlton Books Limited. p. 114. {{ISBN|1-85868-255-X}}.</ref>. Większość jego nagrań z początkowego okresu twórczości powstała dla wytwórni Sun Records kierowanej przez Sama Phillipsa<ref name="p1" />. Gordon rozwinął technikę gry na pianinie określaną później mianem „The Rosco Rhythm”, która polegała na synkopowaniu rytmu. Chociaż i przed Gordonem w podobnym stylu nagrywali inni wpływowi pianiści R&B, jak na przykład Professor Longhair (słychać to między innymi w piosence „Willie Mae”), to właśnie Rosco zainspirował jamajskiego pianistę Theopilusa Beckforda („Easy Snappin'”), co zapewniło mu pozycję wśród muzyków, którzy przyczynili się do powstania muzyki bluebeat i [[reggae]]<ref name="p2" />.
Urodzony na Florida Street w [[Memphis]] w stanie [[Tennessee]], Gordon należał do kręgu muzyków wywodzących się z Beale Street, środowiska, które znacząco wpłynęło na rozwój stylu znanego jako [[Memphis Blues]]<ref name="p2">Russell, Tony (1997). ''The Blues – From [[Robert Johnson]] to [[Robert Cray]].'' Dubai: Carlton Books Limited. p. 114. {{ISBN|1-85868-255-X}}.</ref>. Większość jego nagrań z początkowego okresu twórczości powstała dla wytwórni Sun Records kierowanej przez Sama Phillipsa<ref name="p1" />. Gordon rozwinął technikę gry na pianinie określaną później mianem „The Rosco Rhythm”, która polegała na synkopowaniu rytmu. Chociaż i przed Gordonem w podobnym stylu nagrywali inni wpływowi pianiści R&B, jak na przykład Professor Longhair (słychać to między innymi w piosence „Willie Mae”), to właśnie Rosco zainspirował jamajskiego pianistę Theopilusa Beckforda („Easy Snappin'”), co zapewniło mu pozycję wśród muzyków, którzy przyczynili się do powstania muzyki bluebeat i [[reggae]]<ref name="p2" />.


Kariera Gordona rozpoczęła się w 1952 od utworu „Booted”, poprzedzającego wydany jeszcze w tym samym roku „No More Doggin'”<ref name="p2" />. Sam Phillips sprzedał taśmę z gotowym nagraniem dwóm konkurującym wytwórniom płytowym: [[Chess Records|Chess]] oraz RPM, które równocześnie wypuściły go w formie singla<ref name="p1" /> – wcześniej Phillips sprzedał w ten sposób nagrania [[Howlin' Wolf]]a. Wersja wypuszczona przez RPM dotarła na 1. miejsce listy przebojów [[Billboard (tygodnik)|Billboard]] [[Hot R&B/Hip-Hop Songs|R&B]]<ref name=":0" />. Wytwórnia Chess wdała się później w konflikt z właścicielami RPM, braćmi Bihari, który został rozwiązany poprzez przyznanie RPM wyłączności na utwory Gordona – wytwórnia Chess podpisała natomiast kontrakt z Howlin’ Wolfem<ref name="p3">Cohodas, Nadine (2000). ''Spinning Blues into Gold.'' St. Martin’s Press. p. 64. {{ISBN|0-312-26133-0}}.</ref>.
Kariera Gordona rozpoczęła się w 1952 od utworu „Booted”, poprzedzającego wydany jeszcze w tym samym roku „No More Doggin'”<ref name="p2" />. Sam Phillips sprzedał taśmę z gotowym nagraniem dwóm konkurującym wytwórniom płytowym: [[Chess Records|Chess]] oraz RPM, które równocześnie wypuściły go w formie singla<ref name="p1" /> – wcześniej Phillips sprzedał w ten sposób nagrania [[Howlin’ Wolf]]a. Wersja wypuszczona przez RPM dotarła na 1. miejsce listy przebojów [[Billboard (tygodnik)|Billboard]] [[Hot R&B/Hip-Hop Songs|R&B]]<ref name=":0" />. Wytwórnia Chess wdała się później w konflikt z właścicielami RPM, braćmi Bihari, który został rozwiązany poprzez przyznanie RPM wyłączności na utwory Gordona – wytwórnia Chess podpisała natomiast kontrakt z Howlin’ Wolfem<ref name="p3">Cohodas, Nadine (2000). ''Spinning Blues into Gold.'' St. Martin’s Press. p. 64. {{ISBN|0-312-26133-0}}.</ref>.


W 1960 roku Gordon wydał swój ostatni singiel, „Just a Little Bit”, który wszedł na listy przebojów i stał się hitem zarówno wśród słuchaczy muzyki R&B, jak i popularnej<ref name=":0" />. Po tym numerze, Gordon nie odniósł już większych sukcesów, mimo że nie brakowało mu entuzjazmu ani talentu<ref name="p2" />. Nie wyprodukowawszy więcej żadnego przeboju, w 1962 Rosco Gordon wycofał się z przemysłu muzycznego. Wraz z żoną przeniósł się do [[Queens]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], gdzie zakupił udziały w przedsiębiorstwie prowadzącym sieć pralni. W 1984, po śmierci żony zaczął ponownie występować, tym razem w obrębie [[Nowy Jork (stan)|Nowego Jorku]].
W 1960 roku Gordon wydał swój ostatni singiel, „Just a Little Bit”, który wszedł na listy przebojów i stał się hitem zarówno wśród słuchaczy muzyki R&B, jak i popularnej<ref name=":0" />. Po tym numerze, Gordon nie odniósł już większych sukcesów, mimo że nie brakowało mu entuzjazmu ani talentu<ref name="p2" />. Nie wyprodukowawszy więcej żadnego przeboju, w 1962 Rosco Gordon wycofał się z przemysłu muzycznego. Wraz z żoną przeniósł się do [[Queens]] w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]], gdzie zakupił udziały w przedsiębiorstwie prowadzącym sieć pralni. W 1984, po śmierci żony zaczął ponownie występować, tym razem w obrębie [[Nowy Jork (stan)|Nowego Jorku]].
Linia 41: Linia 41:
== Przypisy ==
== Przypisy ==
{{Przypisy}}
{{Przypisy}}

{{Kontrola autorytatywna}}
{{Kontrola autorytatywna}}


Linia 47: Linia 48:
[[Kategoria:Urodzeni w 1928]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1928]]
[[Kategoria:Zmarli w 2002]]
[[Kategoria:Zmarli w 2002]]
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Memphis]]

Aktualna wersja na dzień 13:22, 21 cze 2022

Rosco Gordon
Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1928
Memphis

Data i miejsce śmierci

11 lipca 2002
Queens

Instrumenty

Pianino

Gatunki

Blues

Aktywność

1950–2002

Wydawnictwo

Sun Records
Chess Records
RPM Records
Vee-Jay Records

Strona internetowa
Sun Studio (Memphis, Tennessee), gdzie Gordon nagrywał w latach 50.

Rosco Gordon (ur. 10 kwietnia 1928 w Memphis, zm. 11 lipca 2002 w Queens) – amerykański kompozytor i wokalista bluesowy. Zyskał popularność przede wszystkim jako autor przeboju „Booted”[1], który trafił na pierwsze miejsca list przebojów R&B, a także singli „No More Doggin'” i „Just a Little Bit”[2].

Biografia

[edytuj | edytuj kod]

Urodzony na Florida Street w Memphis w stanie Tennessee, Gordon należał do kręgu muzyków wywodzących się z Beale Street, środowiska, które znacząco wpłynęło na rozwój stylu znanego jako Memphis Blues[3]. Większość jego nagrań z początkowego okresu twórczości powstała dla wytwórni Sun Records kierowanej przez Sama Phillipsa[1]. Gordon rozwinął technikę gry na pianinie określaną później mianem „The Rosco Rhythm”, która polegała na synkopowaniu rytmu. Chociaż i przed Gordonem w podobnym stylu nagrywali inni wpływowi pianiści R&B, jak na przykład Professor Longhair (słychać to między innymi w piosence „Willie Mae”), to właśnie Rosco zainspirował jamajskiego pianistę Theopilusa Beckforda („Easy Snappin'”), co zapewniło mu pozycję wśród muzyków, którzy przyczynili się do powstania muzyki bluebeat i reggae[3].

Kariera Gordona rozpoczęła się w 1952 od utworu „Booted”, poprzedzającego wydany jeszcze w tym samym roku „No More Doggin'”[3]. Sam Phillips sprzedał taśmę z gotowym nagraniem dwóm konkurującym wytwórniom płytowym: Chess oraz RPM, które równocześnie wypuściły go w formie singla[1] – wcześniej Phillips sprzedał w ten sposób nagrania Howlin’ Wolfa. Wersja wypuszczona przez RPM dotarła na 1. miejsce listy przebojów Billboard R&B[2]. Wytwórnia Chess wdała się później w konflikt z właścicielami RPM, braćmi Bihari, który został rozwiązany poprzez przyznanie RPM wyłączności na utwory Gordona – wytwórnia Chess podpisała natomiast kontrakt z Howlin’ Wolfem[4].

W 1960 roku Gordon wydał swój ostatni singiel, „Just a Little Bit”, który wszedł na listy przebojów i stał się hitem zarówno wśród słuchaczy muzyki R&B, jak i popularnej[2]. Po tym numerze, Gordon nie odniósł już większych sukcesów, mimo że nie brakowało mu entuzjazmu ani talentu[3]. Nie wyprodukowawszy więcej żadnego przeboju, w 1962 Rosco Gordon wycofał się z przemysłu muzycznego. Wraz z żoną przeniósł się do Queens w Nowym Jorku, gdzie zakupił udziały w przedsiębiorstwie prowadzącym sieć pralni. W 1984, po śmierci żony zaczął ponownie występować, tym razem w obrębie Nowego Jorku.

W 2002 roku Gordon został zaproszony przez Richarda Pearce’a do udziału w dokumentalnym filmie „The Road To Memphis”, w którym wraz z kilkoma sławami tamtejszej sceny muzycznej powraca do Memphis, by oddać hołd Samowi Phillipsowi przy okazji rozdania W. C. Handy Awards. Sześć tygodni po zakończeniu zdjęć Gordon zmarł na atak serca w swoim mieszkaniu w Rego Park, w Queens. Miał 74 lata[1]. Został pochowany na Rosedale Cemetery w Linden, w stanie New Jersey.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d „Biography by Bryan Thomas”. Allmusic.com. Retrieved June 1, 2009.
  2. ↑ a b c Whitburn, Joel (1988). Top R&B Singles 1942–1988. Record Research, Inc. p. 170. ISBN 0-89820-068-7.
  3. ↑ a b c d Russell, Tony (1997). The Blues – From Robert Johnson to Robert Cray. Dubai: Carlton Books Limited. p. 114. ISBN 1-85868-255-X.
  4. ↑ Cohodas, Nadine (2000). Spinning Blues into Gold. St. Martin’s Press. p. 64. ISBN 0-312-26133-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rosco_Gordon&oldid=67434580”