karakuł

karakuł (język polski)

młody karakuł (1.1)

karakuł (1.2)

wymowa:

IPA: [kaˈrakuw], AS: [karakuu̯]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. owca pochodzenia azjatyckiego, której jagnię ma sierść zwiniętą w charakterystyczne loki; zob. też karakuł w Wikipedii

(1.2) pot. wyprawiona skóra jagnięcia karakuła (1.1)

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	karakuł	karakuły
dopełniacz	karakuła	karakułów
celownik	karakułowi	karakułom
biernik	karakuła	karakuły
narzędnik	karakułem	karakułami
miejscownik	karakule	karakułach
wołacz	karakule	karakuły

przykłady:

(1.1) Karakuły są hodowane głównie w Azji i Afryce.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. karakuły nmos

przym. karakułowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki

(1.2) zwykle w lm, zob. karakuły

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) karakul; (1.2) astrakhan fur
• białoruski: (1.1) каракульская авечка ż; (1.2) каракуль m
• esperanto: (1.1) karakulo
• francuski: (1.1) karakul
• japoński: (1.1) カラクール
• niemiecki: (1.1) Karakulschaf n
• rosyjski: (1.1) каракуль
• szwedzki: (1.1) karakul w

źródła: