adiutant
adiutant (język polski)
edytuj- wymowa:
- IPA: [aˈdʲjutãnt], AS: [adʹi ̯utãnt], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• i → j
- podział przy przenoszeniu wyrazu: a•diu•tant[1]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) wojsk. żołnierz asystujący dowódcy; zob. też adiutant w Wikipedii
- (1.2) pot. osoba, która ciągle komuś towarzyszy, nadskakuje[2]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik adiutant adiutanci dopełniacz adiutanta adiutantów celownik adiutantowi adiutantom biernik adiutanta adiutantów narzędnik adiutantem adiutantami miejscownik adiutancie adiutantach wołacz adiutancie adiutanci
- przykłady:
- (1.1) Stanęliśmy i przez chwilę zaległa taka cisza, że słychać było tętent siwej klaczy dopędzającego nas adiutanta[3].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. adiutantowanie n
- zdrobn. adiutancik mos
- forma żeńska adiutantka ż
- czas. adiutantować
- przym. adiutancki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Adjutant < franc. adjudant, ajudant < hiszp. ayudante → pomagający < hiszp. ayudar → pomagać[4]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- bułgarski: (1.1) адютант m
- esperanto: (1.1) adjutanto
- francuski: (1.1) adjudant m
- interlingua: (1.1) adjutante
- jidysz: (1.1) אַדיוטאַנט m (adjutant)
- szwedzki: (1.1) adjutant w
- włoski: (1.1) aiutante di campo m
- źródła:
- ↑ Hasło „adiutant” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 5.
- ↑ Małgorzata Stefaniak, „Absztyfikant założył ancug”, czyli o niemieckich zapożyczeniach we współczesnej polszczyźnie potocznej, w: Język, Komunikacja, Informacja nr 6/2011, red. I. Koutny, P. Nowak, s. 223.
- ↑ Bolesław Prus: Lalka
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 24.