Wenetowie (Bretania)
Wenetowie – plemię celtyckie, w starożytności zasiedlające Armorykę (obecnie Bretanię).
Miasta Wenetów były lokowane na końcach przylądków i cypli, co – szczególnie wobec występowania znacznych przypływów morza – stanowiło atut obronny zarówno wobec ataków ze strony lądu, jak i morza[1]. Ich stolicą było miasto Gwened, które dało nazwę współczesnemu Vannes (łac. Darioritum)[2].
Wenetom przypisywano duże znaczenie pośród plemion z racji posiadania portów, silnej floty i umiejętności żeglowania oraz utrzymywania kontaktów z Brytanią; z tej racji sąsiednie plemiona korzystające z morza płaciły Wenetom daniny[1].
W 57 r. p.n.e. Wenetowie popadli w konflikt z Rzymem w toku prowadzonej pod wodzą Juliusza Cezara ekspansji i podboju Galii. Wenetowie stawiali opór o wysokiej skuteczności wynikającej z wykorzystania własności obronnych ich osad, jak również możliwości porzucania siedlisk i przenoszenia ludności drogą morską w inne miejsce. W zaistniałej sytuacji Cezar nakazał budowę okrętów[1]. Bitwę morską przeciw naprędce zbudowanej flocie rzymskiej stoczyły plemiona celtyckie pod wodzą Wenetów w 56 roku p.n.e. u ujścia Loary. Galowie zostali pokonani mimo dużej liczebności swoich sił (ponad dwieście bojowych jednostek pływających).
Klęska Wenetów i utrata przez nich całej floty skłoniła ich do rokowań, które skończyły się dla plemienia tragicznie: po podporządkowaniu się Cezarowi cała starszyzna została zgładzona, a reszta plemienia została sprzedana w niewolę[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Gajusz Juliusz Cezar, O wojnie galijskiej, Księga III
- ↑ James Bromwich: The Roman Remains of Brittany, Normandy and the Loire Valley. Peterborough: Lucina Books, 2014, s. 112-113. ISBN 978-1-78035-662-4.