Wenera 2 (ros. Венера - „Wenus”) – radziecka bezzałogowa sonda kosmiczna przeznaczona do badania planety Wenus, kolejna nieudana misja w ramach programu Wenera.

Wenera 2
ilustracja
Zaangażowani

ZSRR

Indeks COSPAR

1965-091A

Rakieta nośna

Mołnia 8K78M

Miejsce startu

Bajkonur, Kazachska SRR

Cel misji

Wenus

Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie

Słońce

Perycentrum

0,7 au

Apocentrum

0,99 au

Okres obiegu

290 d

Nachylenie

4,3°

Czas trwania
Początek misji

12 listopada 1965 (05:02 UTC)

Koniec misji

27 lutego 1966

Wymiary
Wymiary

wysokość ok. 3,3 m; średnica 1,1 m

Masa całkowita

963 kg

Cele naukowe

edytuj

Przebieg misji

edytuj

Start Wenery 2 nastąpił 12 listopada 1965 o 05:02 GMT z kosmodromu Bajkonur rakietą Mołnia 8K78M. Po osiągnięciu okołoziemskiej orbity parkingowej ostatni człon rakiety – Tyazheliy Sputnik (numer COSPAR 1965-091B) skierował ją w stronę Wenus. 27 lutego 1966 roku sonda minęła Wenus w odległości około 24 000 km i weszła na orbitę heliocentryczną. Jednak przed dotarciem do planety nastąpiła awaria łączności i do Ziemi nie dotarły żadne dane.

Instrumenty

edytuj

Wenera 2 należała do typu 3MV-4 i została zbudowana przez biuro konstrukcyjne OKB-1. Sonda miała na pokładzie aparaturę TV i instrumenty naukowe.

  • Eksperyment cząstek energetycznych MSU–TASPD – był jednym z kilku eksperymentów przygotowanych przez Wydział Teoretycznej i Stosowanej Fizyki Kosmicznej przy Instytucie Fizyki Jądrowej im. Skobielcyna Uniwersytetu Moskiewskiego. Instrument ten był również na pokładzie sond Łuna, Zond, Mars, Wega, Fobos, i mierzył cząstki energetyczne (MeV) w ośrodku międzyplanetarnym (wczesne misje np. Zond 1 i 3, prowadziły pomiary powyżej 30 MeV, późniejsze, mierzyły protony o niższej energii i większej ilości miejsc (w okolicach i z dala od Słońca)).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj