Włodzimierz Bonusiak

Włodzimierz Kazimierz Bonusiak (ur. 21 lutego 1942 w Kaliszu) – polski historyk, specjalizujący się w historii gospodarczej Polski i powszechnej; nauczyciel akademicki związany z uczelniami w Rzeszowie oraz rektor tamtejszej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w latach 1996–2001, a także Uniwersytetu Rzeszowskiego od 2002 do 2008 roku. W czasach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pełnił wysokie funkcje w Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Rzeszowie.

Włodzimierz Bonusiak

Państwo działania	PRL, III RP
Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1942 Kalisz, terytorium RP anektowane przez III Rzeszę
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia gospodarcza Polski i historia powszechna
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Doktorat	1975 – historia Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Habilitacja	1981 – historia Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Profesura	27 grudnia 1993
nauczyciel akademicki
Uniwersytet	Uniwersytet Rzeszowski
Okres zatrudn.	od 1974
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w 1942 roku w Kaliszu, był synem Andrzeja i Zofii Bonusiaków. W Kaliszu ukończył szkołę podstawową i średnią. Po uzyskaniu świadectwa maturalnego podjął studia historyczne na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu (UAM), które ukończył w 1965 roku. Rozpoczął następnie pracę jako nauczyciel historii i WOS w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących oraz Korespondencyjnym Liceum Ogólnokształcącym w rodzinnym mieście. Pełnił tam także funkcję zastępcy dyrektora, a następnie dyrektora.

Kariera naukowa

W 1974 roku przeprowadził się do Rzeszowa, gdzie został zatrudniony jako asystent, a następnie jako adiunkt na Politechnice Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza. Stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii uzyskał w 1975 roku na UAM, habilitował się na tejże uczelni, na Wydziale Historycznym, w roku 1981 na podstawie rozprawy pt. Polityka ekonomiczna III Rzeszy na okupowanych terenach ZSRR (1941–1944).

W 1982 roku przeniósł się do Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (od 2001 roku Uniwersytet Rzeszowski), gdzie został kierownikiem Zakładu Historii Polski Najnowszej Instytutu Historii (do 2012 roku). Na uczelni tej poza pracą naukowo-dydaktyczną pełnił także szereg innych ważnych funkcji organizacyjnych. W latach 1982–1983 oraz 1988–1988 był prodziekanem Wydziału Socjologiczno-Historycznego. Od 1983 do 1984 sprawował funkcję prorektora, a potem w latach 1984–1987 był dyrektorem Instytutu Historii. W latach 1990–1996 zajmował stanowisko dziekana Wydziału Socjologiczno-Historycznego. W 1993 roku uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych. Od 1996 do 2001 roku był rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Był jednym z inicjatorów jej przekształcenia w Uniwersytet Rzeszowski w 2001 roku, a także drugim w jej historii rektorem od 2002 do 2008 roku. W latach 2008–2012 piastował ponownie urząd dyrektora Instytutu Historii.

Działalność partyjna

W roku 1962 zapisał się do PZPR. W latach 1975–1979 był sekretarzem ds. propagandy w Komitecie Uczelnianym PZPR Politechniki Rzeszowskiej, a w okresie 1979–1980 pełnił funkcję I sekretarza KU PZPR. Od roku 1980 był funkcjonariuszem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Rzeszowie. Ten etap kariery rozpoczął od funkcji kierownika Wydziału Nauki, Oświaty i Kultury, którą pełnił do września 1982. W roku 1985 został dyrektorem Międzywojewódzkiej Szkoły Partyjnej KW PZPR, a rok później przeszedł na stanowisko Sekretarza ds. Nauki i Oświaty KW PZPR w Rzeszowie, zostając równocześnie członkiem egzekutywy tego komitetu. Obie te funkcje pełnił do 16.10.1989. W wyborach parlamentarnych w 1989 bez powodzenia kandydował na posła sejmu kontraktowego w okręgu nr 83 Rzeszów.

Dorobek naukowy

Zainteresowania naukowe Włodzimierza Bonusiaka koncentrują się wokół zagadnień związanych z historią najnowszą ze szczególnym uwzględnieniem systemu i polityki okupacyjna III Rzeszy i ZSRR, stosunków polsko-ukraińskich, dziejów miast (Kalisz, Rzeszów, Ropczyce, Dębica, Łańcut, Tarnobrzeg, Lwów, Drohobycz), biografistyką: przywódców ZSRR, a także wybitnych ludzi Polski południowo-wschodniej. Jest autorem około 150 publikacji, w tym 15 monografii. Do jego najważniejszych prac należą:

• Polityka ekonomiczna III Rzeszy na okupowanych obszarach ZSRR 1941–1944, Rzeszów 1981.
• Kto zabił profesorów lwowskich, Rzeszów 1985.
• Małopolska Wschodnia pod rządami III Rzeszy, Rzeszów 1990.
• Polityka ludnościowa III Rzeszy na okupowanych obszarach ZSRR 1939–1941, Rzeszów 1993.
• Życie i działalność Ignacego Łukasiewicza, Rzeszów 1995.
• Józef Stalin – biografia, Rzeszów 1992.
• Polska podczas II wojny światowej, Rzeszów 2003.
• Polityka ludnościowa i ekonomiczna ZSRR na okupowanych ziemiach polskich w latach 1939–1941 (Zachodnia Ukraina i Zachodnia Białoruś), Rzeszów 2006.

Życie prywatne

Jego żoną jest Stanisława z domu Borejko. Mają dwóch synów, Andrzeja i Grzegorza.

Wyróżnienia

Jest doktorem honoris causa uniwersytetów w Czerniowcach i Drohobyczu. W 1985 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Poza tym został odznaczony 9 nagrodami Ministra Edukacji Narodowej i Sportu (Szkolnictwa Wyższego), w tym jedną zbiorową.

Członkostwo

Należy do następujących organizacji naukowych:

• członek Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce (1986–1988)
• członek Rady Naukowej GKBZH w Polsce (1988–1990)
• przewodniczący Okręgowej Komisji BZH w Polsce (1986–1989)
• członek zespołu Dydaktyczno-Naukowego Nauk Historycznych MNiSW (1986–1989)
• członek Rady Naukowej Głównej Komisji BZpNP – IPN (1994–1998)
• wiceprzewodniczący Towarzystwa Naukowego w Rzeszowie (1983–1989)
• przewodniczący Towarzystwa Naukowego w Rzeszowie (1990–1992)
• przewodniczący Towarzystwa Uniwersyteckiego w Rzeszowie (1996–)
• współpracownik Komisji Wschodnioeuropejskiej PAU (2000–)

Linki zewnętrzne

• Biografia Włodzimierza Bonusiaka na stronie Instytutu Historii Uniwersytetu Rzeszowskiego