Teodor Naumienko, ps. Karol (ur. 11 lutego 1903 w Warszawie, zm. 12 stycznia 1987 tamże) – generał brygady LWP.

Teodor Naumienko
Karol
Ilustracja
Teodor Naumienko w latach 60.
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1903
Warszawa

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1987
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Ludowa
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

1 pułk inżynieryjy
16 Pomorska Dywizja Piechoty
Wojskowy Instytut Geograficzny

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal „Za udział w walkach o Berlin” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”
Grób Teodora Naumienki na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

edytuj

W listopadzie 1918 wstąpił ochotniczo do nowo powstałego Wojska Polskiego i został saperem 1 pułku inżynieryjnego w Warszawie (od lutego 1919: w Białej Podlaskiej). Od końca lipca do grudnia 1920 był saperem kompanii narzędziowej 16 Dywizji Piechoty. Po demobilizacji skończył warszawskie gimnazjum, jednak bez matury. W latach 1927–1929 pracował w Wilnie jako rysownik i pomocnik techniczny w oddziale pomiarowym Dyrekcji Dróg Wodnych, następnie ponownie w Warszawie jako kartograf w Wojskowym Instytucie Geograficznym. Od 1934 do 1935 działał w Związku Pracowników Administracji Wojskowej, 1936–1937 w Stowarzyszeniu Urzędników Państwowych, a 1938–1939 w Stowarzyszeniu Pracowników Urzędów Przemysłu Państwowego. W 1938 zdał eksternistycznie maturę i podjął studia na Politechnice Warszawskiej.

Po agresji Niemiec na Polskę został zmobilizowany do WP, ale pozostał w grupie ewakuacyjnej i 5 września 1939 opuścił wraz z nią Warszawę. 18 września został ranny pod Lwowem. W październiku 1939 wrócił do Warszawy, gdzie został szklarzem. W 1940 związał się z organizacjami lewicowymi, a 1941 wstąpił do OMS „Życie”. W styczniu 1942 wstąpił do PPR, a w marcu 1942 do GL, przyjmując pseudonim „Karol”. Jego miejsce było zebraniem konspiracyjnych zebrań. W związku z wyznaczonym przez Bolesława Mołojca zadaniem zdobycia map dla oddziałów partyzanckich założył nielegalny zakład kartograficzny kopiujący mapy wojskowe i dokumenty. Od stycznia 1944 porucznik AL. Od maja 1944 w Małkini. 1 lipca 1944 mianowany dowódcą Okręgu AL Warszawa-Prawa Podmiejska.

15 sierpnia 1944 wstąpił do WP jako podpułkownik i został szefem Oddziału Topograficznego Sztabu Głównego Naczelnego Dowództwa WP. Od 2 lipca 1945 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego. Od 15 października 1948 do 19 listopada 1954 więziony pod sfałszowanymi zarzutami. W lutym 1955 przeniesiony do rezerwy, pracował w Centralnym Urzędzie Geodezji i Kartografii do grudnia 1956, gdy przywrócono go do służby w WP i mianowano szefem Służby Topograficznej. W październiku 1958 awansowany na generała brygady. Do 1961 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP. Od 1968 w stanie spoczynku. Współautor Atlasu Świata Służby Topograficznej WP (1962–1968).

Zmarł w Warszawie. 22 stycznia 1987 został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B4-7-9)[1]. W pogrzebie udział wzięli m.in.: szef Sztabu Generalnego WP, wiceminister obrony narodowej gen. broni Józef Użycki oraz wiceminister obrony narodowej gen. broni Antoni Jasiński. W imieniu kierownictwa MON oraz żołnierzy WP zmarłego pożegnał gen. bryg. Henryk Szumski.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Życie prywatne

edytuj

Mieszkał w Warszawie. Od 1930 był żonaty z Janiną Zacharewicz (1904−1989). Miał dwóch synów[4].

Przypisy

edytuj
  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  2. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
  3. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 11, 30 czerwca 1965, s. 6.
  4. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 52.

Bibliografia

edytuj
  • Nowa encyklopedia powszechna PWN t. 4, Warszawa 1998.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 49–52.