Przyjaźń-84 (ros. Дружба-84, Drużba-84) – cykl międzynarodowych zawodów sportowych zorganizowanych w 1984 roku przez państwa socjalistyczne jako alternatywa dla XXIII Letnich Igrzysk Olimpijskich rozgrywanych w Los Angeles w Stanach Zjednoczonych. Związek Radziecki zbojkotował igrzyska w ramach retorsji za bojkot XXII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku. W ślad za Związkiem Radzieckim poszły inne państwa socjalistyczne, choć decyzja ta została narzucona niektórym narodowym komitetom olimpijskim. Jako powód organizacji zawodów „Przyjaźń-84” podawano umożliwienie:

Logo zawodów „Przyjaźń-84”
Państwa uczestniczące w zawodach „Przyjaźń-84”

zaprezentowania umiejętności i formy na zakończenie 4-letniego cyklu olimpijskiego sportowcom, którzy nie mogli uczestniczyć w XXIII Letnich Igrzyskach Olimpijskich Los Angeles 1984[1].

Zawody rozgrywane były w dziewięciu państwach bloku wschodniego. Termin rozgrywania zawodów wybrano tak, by nie kolidowały ze zmaganiami olimpijczyków. Tym samym umożliwiono start również reprezentantom państw, które nie bojkotowały igrzysk w Los Angeles. Ogółem w zawodach udział wzięło 2300 sportowców z 50 państw. Mottem zawodów było hasło: „Sport, przyjaźń, pokój” (ros. Спорт, дружба, мир / Sport, drużba, mir). Ceremonia otwarcia odbyła się na stadionie Łużniki w Moskwie, podobnie jak to miało miejsce podczas XXII Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1980 roku. Znicz zapalił dwukrotny mistrz olimpijski w biegu na 400 metrów Wiktor Markin. Pochodnia została zapalona od wiecznego ognia płonącego dla ofiar II wojny światowej znajdującego się na Kremlu.

Zawody były rozgrywane w następujących państwach:

Poziom zawodów „Przyjaźń-84” był wysoki, a wyniki uzyskiwane w niektórych konkurencjach były lepsze niż te w Los Angeles. Przykładowo w 28 spośród 41 konkurencji lekkoatletycznych uzyskano lepsze wyniki (na przykład Marlies Göhr w biegu na 100 metrów czy Uwe Hohn w rzucie oszczepem). Podczas zawodów „Przyjaźń-84” sportowcy pobili łącznie 48 rekordów świata (z tego 22 sportowcy reprezentujący Związek Radziecki) w kolarstwie, lekkoatletyce, pływaniu i podnoszeniu ciężarów.

Polscy zawodnicy odnieśli zwycięstwa w judo, jeździectwie, lekkoatletyce (Bogusław Mamiński, Ryszard Ostrowski) i szermierce (drużyna szpadzistów). W 2006 pojawiła się propozycja przyznania polskim medalistom zawodów „Przyjaźń-84” takich samych uprawnień (tzw. emerytura olimpijska) jak medalistom olimpijskim[3]. 19 lutego 2007 prezydent Lech Kaczyński podpisał ustawę przyznającą te uprawnienia[4].

Polskie medale[5]

edytuj

Medale złote

edytuj

Medale srebrne

edytuj

Medale brązowe

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Mała encyklopedia sportu, 1987, tom 2, s. 320.
  2. Sztuka walki sambo nie była nigdy dyscypliną olimpijską.
  3. Projekt ustawy PiS. old.pis.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-24)]. z 17 marca 2006.
  4. Drużba-84: socjalistyczne igrzyska
  5. Według Gwiazdy sportu – 84, Warszawa 1985, s. 85–94; Na olimpijskim szlaku 1984. Sarajewo Los Angeles, Warszawa 1987, s. 205–206.

Linki zewnętrzne

edytuj