Prêt-à-Porter (film)

Prêt-à-Porter
Gatunek	komedia obyczajowa
Data premiery	23 grudnia 1994; 23 czerwca 1995 (Polska)
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	angielski, francuski, włoski, rosyjski
Czas trwania	133 min
Reżyseria	Robert Altman
Scenariusz	Robert Altman, Barbara Shulgasser
Główne role	Marcello Mastroianni, Sophia Loren, Julia Roberts
Muzyka	Michel Legrand
Zdjęcia	Jean Lépine, Pierre Mignot
Montaż	Geraldine Peroni, Suzy Elmiger
Produkcja	Robert Altman, Scott Bushnell
Wytwórnia	Miramax Films
Dystrybucja	Miramax Films
	Cytaty w Wikicytatach
	Strona internetowa

Prêt-à-Porter – czarna komedia z 1994 roku w reżyserii Roberta Altmana, który również napisał scenariusz do filmu i wyprodukował go. Film był kręcony w trakcie paryskiego tygodnia mody. W USA film został wydany pod tytułem Ready to Wear.

Opis fabuły

Akcja filmu składa się z licznych epizodów, które zespala większa ramowa konstrukcja. Sergei kupuje w Moskwie dwa identyczne ekstrawaganckie krawaty. Jeden z nich wysyła mieszkającemu w Paryżu Olivierowi de la Fontaine, szefowi związku zawodowego świata mody, który ma go nałożyć jako znak rozpoznawczy na ich planowane spotkanie.

W Paryżu trwają tymczasem przygotowania do wielkiego pokazu mody na wycieczki wysokogórskie. Najpierw zaprezentowana zostanie moda dla psów, dopiero potem nastąpi normalny pokaz z modelami. Reporterka Kitty Potter pojawia się co jakiś czas w filmie, zadając pytania organizatorom, projektantom i modelkom.

Sergei przybywa do Paryża, spotyka się z de la Fontaine’em. Okazuje się, że Sergei właściwie nazywa się Sergio i jest Włochem. Wsiadają do samochodu i zaczynają ważną rozmowę, jednak de la Fontaine nagle zaczyna charczeć i dławi się na śmierć swoją kanapką z szynką. Kierowca nie widział tego zdarzenia, bo akurat badał przyczynę korka ulicznego, i zatrzymuje Sergia jako rzekomego mordercę. Ten ratuje się przed rosnącym tłumem wrogich mu ludzi, skacząc prosto z mostu do Sekwany.

Światowa prasa ma wreszcie sensację. Czy był to nieszczęśliwy wypadek, czy morderstwo? W centrum zainteresowania jest Isabella de la Fontaine, wdowa w żałobie. Jednak jej smutek ma swoje granice: „Nigdy nie wyglądał lepiej” – mówi o ofierze podczas policyjnej identyfikacji. Wkrótce zjawia się u niej Sergio. Okazuje się, że mieszkał przez wiele lat w Związku Radzieckim, był jej pierwszym mężem i uważała go za zmarłego.

Później ważną postacią staje się czołowy fotograf mody Irlandczyk Milo O’Brannigan, z którym umawiają się kolejno prywatnie trzy ubiegające się o kontrakt z nim redaktorki znaczących magazynów mody. Stosują całą swoją siłę perswazji, by go do siebie przekonać. On jednak korzysta z tych przykrych dla nich sytuacji w podły sposób, do zrobienia demaskatorskich zdjęć.

Dziennikarka Anne Eisenhower chciałaby natomiast wprowadzić się do swojego pokoju. Wcześniej zajmował go reporter sportowy Joe Flynn, który wbrew swojej woli na krótko został wyznaczony do relacji z pokazu mody i dlatego nie może wyjechać. Nie ma żadnego innego wolnego pokoju. Kłócą się i próbując pozbyć się siebie nawzajem, przeżywają wiele niby to poważnych, a śmiesznych zdarzeń.

Sergio i Isabella pogodzili się i pragną uczcić ponowne spotkanie romantycznym wieczorem. Sergio jest jednak zupełnie wykończony po swojej ucieczce i zasypia mimo striptizu Isabelli.

Anne i Joe wspólnie zajęli pokój i nieuchronnie zbliżają się do siebie. Po pojednaniu i wspaniałej wspólnej nocy (Anne pod wpływem alkoholu nie potrafi oprzeć się pokusie) naturalnie chce on pozostać z nią w pokoju, chociaż dyrekcja hotelu w międzyczasie znalazła dla niego inny. Joe, znając teraz skłonność Anne do alkoholu, odtąd zamawia każdego wieczoru szampana, ale każe go przedstawiać jako „prezent od hotelu”. Anne i Joe rozstają się przy wyjeździe i okazuje się, że Joe jest żonaty. Nie będzie więc żadnej wspólnej przyszłości, spotkanie w hotelu pozostanie tylko epizodem w ich życiu.

Różne dalsze wydarzenia w środowisku projektantów demaskują świat mody jako świat ułudy.

Na końcu filmu pochowany zostaje Olivier de la Fontaine i orszak pogrzebowy mija ławkę w parku, na której najwyraźniej spędził noc Sergio. Tak zamyka się koło. W scenie finałowej nagie modelki przez dwie minuty chodzą po wybiegu.

Obsada

Role główne

Marcello Mastroianni – Sergei/Sergio
Sophia Loren – Isabella de la Fontaine
Jean-Pierre Cassel – Olivier de la Fontaine
Kim Basinger – Kitty Potter
Chiara Mastroianni – Sophie Choiset
Stephen Rea – Milo O’Brannigan
Anouk Aimée – Simone Lowenthal
Rupert Everett – Jack Lowenthal
Rossy de Palma – Pilar
Tara Leon – Kiki Simpson
Georgianna Robertson – Dane Simpson
Lili Taylor – Fiona Ulrich
Ute Lemper – Albertine
Forest Whitaker – Cy Bianco
Tom Novembre – Reggie
Richard E. Grant – Cort Romney
Anne Canovas – Violetta Romney
Julia Roberts – Anne Eisenhower
Tim Robbins – Joe Flynn
Lauren Bacall – Slim Chrysler
Lyle Lovett – Clint Lammeraux
Tracey Ullman – Nina Scant
Sally Kellerman – Sissy Wanamaker
Linda Hunt – Regina Krumm
Teri Garr – Louise Hamilton
Danny Aiello – major Hamilton
Jean Rochefort – inspektor Tantpis
Michel Blanc – inspektor Forget

W pozostałych rolach

François Cluzet – asystentka Niny
Kasia Figura – asystentka Sissy
Sam Robards – asystentka Reginy
Tapa Sudana – Kerut
Laura Benson – członek świty Milo
Laurent Lederer – członek świty Milo
Constant Anee – członek świty Milo
Yann Collette – koroner
Alexandra Vandernoot – Sandra de la Notte, reporterka Sky TV
Jocelyne Saint Denis – recepcjonista
André Penvern – Hotel Clerk
Maurice Lamy – boy hotelowy
Pascal Mourier – kamerzysta FAD TV
Adrien Stahly – dźwiękowiec FAD TV
Denis Lepeut – dźwiękowiec FAD TV

Zagrali sami siebie

Projektanci

Modelki

Nagrody

Aktorzy grający role główne otrzymali nagrodę National Board of Review w kategorii najlepsza gra aktorska.

Nominacje:

Złoty Glob – najlepszy film – komedia/musical
Złoty Glob – najlepsza aktorka w roli drugoplanowej – Sophia Loren

Zobacz też

Prêt-à-porter (moda)