Patrycja z Neapolu
Patrycja z Neapolu (Konstantynopola) (ur. w VII wieku w Konstantynopolu, zm. 25 sierpnia ok. 665 roku w Neapolu[1]) – dziewica i święta Kościoła katolickiego[2].
| dziewica | |
| Data i miejsce urodzenia |
VII wiek |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 sierpnia ok. 665 |
| Czczona przez | |
| Wspomnienie | |
Życiorys
edytujPrzez źródła jest uważana za postać legendarną lub częściowo legendarną[1]. Jest znana wyłącznie z pasji kapłana Leona oraz anonimowego Greka[3]. Urodziła się w Konstantynopolu i pochodziła prawdopodobnie z rodu spokrewnionego z rodziną cesarza Konstansa II[1]. Początkowo mieszkała na dworze cesarskim, lecz gdy osiągnęła wiek zamążpójścia, ówczesnym zwyczajem, zamierzano ją wydać za mąż za wybranego przez rodzinę człowieka[3]. Chcąc uniknąć takiego losu, Patrycja udała się w podróż do Ziemi Świętej, a następnie zatrzymała się w Neapolu[1]. Podczas pobytu w ówczesnej Italii, udała się do Rzymu, gdzie została konsekrowana[4]. Powróciła potem do Konstantynopola, aby sprzedać wszystko, co było jej własnością i rozdać ubogim[4]. Następnie powróciła do Neapolu, gdzie krótko potem zmarła[4]. Jej ciało złożono w pobliskim klasztorze bazylianów św. Nikandra i św. Marcjana[1]. Gdy później klasztor objęły benedyktynki, nazwały go klasztorem świętej Patrycji[1]. Przy relikwiach Patrycji miało wydarzyć się wiele cudów i uzdrowień, co prawdopodobnie upowszechniło jej kult w Neapolu[4].
W 1625 roku Patrycja została ogłoszona patronką Neapolu[3].
Jej wspomnienie liturgiczne obchodzono 25[3].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Vera Schauber, Hanns Michael Schindler: Święci na każdy dzień. Patroni naszych imion. Monachium: Weltbild Verlag, 1998, s. 443. ISBN 83-7227-616-1.
- ↑ Antonio Borrelli: Santa Patrizia di Costantinopoli. [dostęp 2014-03-26]. (wł.).
- ↑ a b c d Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 4 M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 529-530. ISBN 83-7097-671-9.
- ↑ a b c d Herbert Thurston, Donald Attwater: Butler's lives of the saints. T. 3. Londyn: Burns & Oates, 1956, s. 400-401.