Międzynarodowa Organizacja Frankofonii

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii
Organisation Internationale de la Francophonie
Język roboczy	francuski
Siedziba	Paryż
Członkowie	56; +2 stowarzyszonych; +13 obserwatorów
Sekretarz Generalny	Louise Mushikiwabo
Utworzenie	1970
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii, Frankofonia (fr. La Francophonie, z łac. Francus „Francuz” + gr. phone „głos, dźwięk”) – termin utworzony w 1880 roku przez francuskiego geografa Onésime Reclus (brata Élisée Reclus), określający wspólnotę ludzi i państw posługujących się językiem francuskim. Obecnie jest to międzynarodowa organizacja skupiająca rządy krajów francuskojęzycznych. Tylko w kilku z tych krajów francuski spełnia rolę pierwszoplanową, w pozostałych odgrywa już pomniejszą rolę.

Historia

Inspiracją dla utworzenia wspólnoty frankofońskiej była Brytyjska Wspólnota Narodów (The Commonwealth of Nations). W 1970 roku dwa byłe państwa kolonizatorskie, Francja i Belgia, oraz bogatsze kraje francuskojęzyczne na czele z Kanadą i Szwajcarią, stworzyły forum współpracy i pomocy biedniejszym krajom. Jednak w przeciwieństwie do Commonwealthu, którego głównymi celami są podtrzymywanie demokracji oraz promowanie praw człowieka wśród swoich członków, Frankofonia skupia swoją działalność na promocji języka i kultury francuskiej. Organizacja dysponuje własną flagą.

Struktura

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii posiada status obserwatora na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ.

Szczyty

Szczyty frankofońskie odbywają się co dwa lata, w czasie których przedstawiciele krajów członkowskich dyskutują nad celami i strategią rozwoju organizacji.

Louise Mushikiwabo – Sekretarz Generalna MOF

Dotychczasowe szczyty:

Paryż (Francja, 1986),
Quebec (Kanada, 1987),
Dakar (Senegal, 1989),
Paryż (Francja, 1991),
Mauritius (1993),
Kotonu (Benin, 1995),
Hanoi (Wietnam, 1997),
Moncton (Nowy Brunszwik, Kanada, 1999),
Bejrut (Liban, 2002),
Wagadugu (Burkina Faso, 2004),
Bukareszt (Rumunia, 2006),
Québec (Québec, Kanada, 2008),
Montreux (Szwajcaria, 2010),
Kinszasa (D R Kongo, 2012)
Dakar (Senegal, 2014)
Antananarywa (Madagaskar), 2016

Konferencje ministerialne

Każdego roku ministrowie do spraw frankofonii, względnie ministrowie spraw zagranicznych z krajów członkowskich, spotykają się, by przygotować kolejne szczyty organizacji, oraz by wprowadzić w życie podjęte wcześniej postanowienia.

Stała Rada Frankofonii

Stała Rada Frankofonii składa się z ambasadorów Frankofonii z krajów członkowskich. Podobnie jak dla konferencji ministerialnych, ich głównymi celami są przygotowanie kolejnych szczytów frankofońskich oraz wprowadzenie decyzji podjętych na wcześniejszych.

Członkowie według kontynentów

Członkowie Frankofonii

Europa

Belgia, także Francuska Wspólnota Belgii
Bułgaria
Francja
Luksemburg
Mołdawia
Monako
Rumunia
Szwajcaria

Członkowie stowarzyszeni:
- Albania
- Andora
- Austria
- Chorwacja
- Grecja
- Macedonia Północna
- Węgry

Obserwatorzy:
- Czechy
- Litwa
- Łotwa
- Polska
- Słowacja
- Słowenia
- Ukraina

Ameryka Południowa

francuskie terytoria zamorskie:
- Gujana Francuska

Ameryka Północna

Kanada
- Quebec (rząd prowincji)
- Nowy Brunszwik (rząd prowincji)
- Ontario (obserwator, wkrótce może stać się członkiem)
Dominika
Haiti
Saint Lucia

francuskie terytoria zamorskie:

Afryka

francuskie terytoria zamorskie:
- Majotta
- Reunion

Azja

Członkowie stowarzyszeni:
- Armenia
- Gruzja

Australia i Oceania

Vanuatu
francuskie terytoria zamorskie:

Igrzyska Frankofońskie

Osobny artykuł: Igrzyska frankofońskie.

Zobacz też

francuskie imperium kolonialne, Unia Francuska, Wspólnota Francuska

Bibliografia

Agnieszka Włoczewska, Mały leksykon pojęć i terminów frankofońskich, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2012, ISBN 978-83-7431-318-6.