Kasuga Taisha

(Przekierowano z Kasuga-taisha)

Kasuga-taisha (jap. 春日大社) – ważny chram sintoistyczny w japońskim mieście Nara, zbudowany w VIII w. i należący do możnej rodziny Fujiwara. Jest to sanktuarium związane z czterema bóstwami: Takemikazuchi, Futsumushi, Amenokoyane oraz Hime. Zapoczątkowało ono nowy styl w sakralnej architekturze japońskiej, tzw. kasuga-zukuri[1]. Do chramu prowadzi droga, po bokach której postawiono około tysiąca kamiennych latarni wotywnych ishi-dōrō. Wiszących latarni wykonanych z brązu jest jeszcze więcej – około tysiąca sześciuset[2]. Zapalane są tylko dwa razy w roku: w lutym z okazji święta wiosny, oraz 15 sierpnia, podczas święta o-bon.

Kasuga-taisha
Ilustracja
Państwo

 Japonia

Miejscowość

Nara

Wyznanie

shintō

Rodzaj

jinja

Dane świątyni
Budulec

drewno

Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kasuga-taisha”
Położenie na mapie Nary
Mapa konturowa Nary, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kasuga-taisha”
Ziemia34°40′53,00″N 135°50′53,99″E/34,681390 135,848330
Strona internetowa
Chōzubachi (chōzuya) z figurą wizerunkiem jelenia
Wiszące latarnie wotywne
Omszałe latarnie wzdłuż drogi wiodącej do chramu

Święta

edytuj

W chramie odbywa się corocznie prawie dwadzieścia tradycyjnych festiwali. Najważniejsze z nich to Kasuga-matsuri (13 marca) oraz Wakamiya-matsuri (grudzień). Podczas świąt można zobaczyć m.in. stroje z okresu Heian, tańce kagura w wykonaniu świętych dziewic miko oraz niemal zapomniane widowiska teatralno-muzyczne zwane bugaku sprzed ponad tysiąca lat.

Jelenie

edytuj

Symbolem sanktuarium Kasuga są oswojone jelenie sika (nihon-jika), swobodnie chodzące po przylegającym do chramu parku. W tradycji shintō uważane są za posłańców bogów. Według miejscowej legendy bóg Takemikazuchi przybył w to miejsce właśnie na jeleniu. Istnieje również festiwal przyciągający turystów, związany z rytuałem przycinania rogów jelonkom przed okresem godowym (październik). Do drugiej połowy XIX w. za zabicie jelenia groziła kara śmierci, i wyroki rzeczywiście wykonywano, zwłaszcza w latach głodu.

Przypisy

edytuj
  1. Tubielewicz, Jolanta: Nara i Kioto, str 59.
  2. Tubielewicz, Jolanta: Nara i Kioto, str 60.

Bibliografia

edytuj
  • Tadeusz Barucki, Architektura Japonii, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1988, ISBN 83-213-3390-7, OCLC 834567993.
  • Jolanta Tubielewicz, Nara i Kioto, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1983, ISBN 83-221-0177-5, OCLC 749595522.

Linki zewnętrzne

edytuj