Jan Nowicki
Jan Nowicki (ur. 5 listopada 1939 w Kowalu[1], zm. 7 grudnia 2022 w Krzewencie[2][3]) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny, pedagog, pisarz i poeta.
 Nagrania wierszy Cypriana Kamila Norwida (2017) | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 listopada 1939 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 grudnia 2022 |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Małgorzata Potocka |
| Lata aktywności |
1956–2022 |
| Zespół artystyczny | |
| Stary Teatr w Krakowie | |
| Odznaczenia | |
    
| |
| |
Zagrał niemal 200 ról w teatrze telewizji i filmowych, m.in. w Niepochowanym, Wielkim Szu, Magnacie, Spirali i Sanatorium pod Klepsydrą. Przez ponad 30 lat był aktorem Starego Teatru w Krakowie, gdzie zagrał dziesiątki ról, a kreacje Stawrogina w Biesach, Rogożyna w Nastazji Filipownej, Artura w Tangu czy księcia Konstantego w Nocy listopadowej przeszły do historii polskiego teatru[4]. Otrzymał Złoty Laur za mistrzostwo w sztuce aktorskiej, a także nagrodę za wkład w rozwój europejskiej kinematografii[5]. Był również autorem wierszy, tekstów piosenek, kolęd oraz felietonów[6].
Życiorys
edytujUczęszczał do siedmiu różnych szkół średnich[7], m.in. do Technikum Przemysłowo-Pedagogicznego Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego w Radziejowie[7] i liceum kulturalno-oświatowego w Bydgoszczy[7]. Maturę ostatecznie zdał w jednym z łódzkich liceów[7]. W latach 1958–1960 studiował na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, gdzie jednym z jego nauczycieli był Henryk Modrzewski. Po skreśleniu z listy studentów zatrudnił się w kopalni Bytom VIII – Miechowice[8], gdzie pracował przez rok jako górnik[7]. Następnie podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, które ukończył w 1964. Pozostał związany z PWST w Krakowie jako wykładowca, a w latach 1973–1974 był prodziekanem wydziału aktorskiego[9][4].
7 października 1964 zadebiutował w Wariatce z Chaillot J Giradoux w reżyserii Zygmunta Hubnera w roli Piotra na deskach Starego Teatru w Krakowie. Na ekranie debiutował w 1963. Związany z kręgiem twórców kabaretu Piwnica pod Baranami[10].
W 1998 podczas III Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnął dłoń na Promenadzie Gwiazd[11].
Reżyser Jerzy Jarocki nazwał go jedną z najbardziej wyrazistych osobowości aktorskich na polskiej scenie[12].
W latach 1998–1999 był felietonistą „Przekroju”, felietony dedykował przyjacielowi, Piotrowi Skrzyneckiemu[13]. W latach 2015–2019 był felietonistą w Kieleckim Magazynie Kulturalnym „Projektor”[14].
Był autorem kilku książek, tekstów piosenek i kolęd. W 2000 wydał książkę „Między niebem a ziemią” – zbiór felietonów/listów publikowanych w latach 1998–2000 na łamach „Przekroju”. Później powstały jeszcze: „Piosenki” (2002), „Droga do domu” (2009), „Mężczyzna i one” (2012), „Białe walce” (2014), „Dwaj Panowie” (2015), „Piosenki czasem wiersze” (2018), „Moje psie myśli" (2019). Głównym tematem swojego pisarstwa Jan Nowicki uczynił przemijanie. Był członkiem krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[15].
W wyborach parlamentarnych w 2005 roku kandydował do Senatu w okręgu krakowskim z ramienia Partii Demokratycznej – demokraci.pl[16].
W 2006 został członkiem rady programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej[17]. 1 czerwca 2007 był narratorem w premierowym wykonaniu kantaty Zakochani w Krakowie. Przedstawienie miało miejsce na Rynku Głównym w Krakowie i skomponowane zostało z okazji obchodów 750-lecia lokacji miasta[18]. W czerwcu 2011 wziął udział w kampanii reklamowej sieci T-Mobile, występując w pierwszych spotach tej sieci tuż po jej wejściu na polski rynek[19]. W 2013 wziął udział w benefisie teatrała Dariusza Domańskiego w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie.
Był druhem Ochotniczej Straży Pożarnej w Kowalu[20], a w 1999 został pierwszym po II wojnie światowej honorowym obywatelem tego miasta[21].
Życie prywatne
edytuj
Był synem Marianny i Antoniego[22]. Ze związku z Barbarą Sobottą miał syna, Łukasza Nowickiego[23], który również został aktorem[24]. Z Ireną Paszyn miał córkę Sajanę[25]. Przez blisko 30 lat związany był z reżyserką Mártą Mészáros. 16 maja 2009 zawarł związek małżeński z Małgorzatą Potocką, z którą rozwiódł się 6 lipca 2015[26]. W 2017 poślubił Annę Kondratowicz, z którą związany był do śmierci. Był ojcem chrzestnym Macieja Stuhra[27].
Był katolikiem[28]. Mieszkał w Krakowie, Krzewencie i Kielcach, na Baranówku nieopodal Hali Legionów, gdzie często bywał na meczach piłki ręcznej Vive Kielce, których był wielkim fanem.[29]
.jpg)
Interesował się sportem, a w szczególności piłką nożną[30]. Podczas swojego pobytu w Bydgoszczy uczęszczał na mecze żużlowców Polonii[31]. Był kibicem Wisły Kraków, aktywnie działającym w społeczności klubu[32]. W 2003 roku przed meczem Pucharu UEFA pomiędzy Wisłą a Lazio, pomógł przy odśnieżaniu murawy stadionu przy Reymonta[33][34].
Śmierć i pogrzeb
edytuj
Zmarł nagle 7 grudnia 2022 roku w swoim domu w Krzewencie, wskutek zawału serca, w wieku 83 lat[2][3]. Zgodnie z wolą artysty, po śmierci został on ubrany w mundur strażacki oraz skremowany[35][36], a następnie 14 grudnia pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Kowalu[37][38].
Filmografia
edytuj- Przygoda noworoczna (1963) – uczestnik zabawy sylwestrowej (nie występuje w napisach)[39]
- Pierwszy dzień wolności (1964) – Anglik
- Popioły (1965) – kapitan Wyganowski
- Trzynaste piętro (1966) – uwięziony w windzie
- Bariera (1966) – bohater
- Hasło Korn (1968) – kapitan Nawrot vel Marek Olszewski
- Pan Wołodyjowski (1969) – Ketling-Hassling of Elgin
- Doktor Ewa (serial telewizyjny) (1970) – inżynier Borecki (odc. 5. Przeoczenie, odc. 6. Dwie prawdy, odc. 7. Stawka o życie i odc. 8. Porwanie)
- Dziura w ziemi (1970) – Andrzej Orawiec
- Życie rodzinne (1970) – Marek
- Trzecia część nocy (1971) – Jan, pierwszy mąż Heleny
- Anatomia miłości (1972) – Adam
- Siedem czerwonych róż, czyli Benek Kwiaciarz o sobie i o innych (1972) – kierownik budowy ośrodka „Zimna Woda” (nowela Zimna Woda)
- Skorpion, Panna i Łucznik (1972) – Jakub
- Sanatorium pod Klepsydrą (1973) – Józef
- Stracona noc (1973) – Konstanty, szofer Kisieleckiego
- Godzina za godziną (1974) – Jan, współpracownik Pawła
- Pozwólcie nam do woli fruwać nad ogrodem (1974) – Andrzej
- Opowieść w czerwieni (1974) – plutonowy Kuryło
- Czterdziestolatek (serial telewizyjny) (1975) – profesor Zygmunt Koziełło (odc. 10. Pocztówka ze Spitzbergenu, czyli oczarowanie)
- Dyrektorzy (serial telewizyjny) (1975) – inż. Adam Stokłos, kierownik wydziału, następnie z-ca dyrektora ds. technicznych, później dyrektor „Fabelu”, od 1970 dyrektor naczelny zjednoczenia (odc. 1. Swój chłop, odc. 2. Bokser, odc. 5. Pełniący obowiązki i odc. 6. Ryzykant)
- Noce i dnie (1975) – Preusker, oficer pruski w Kalińcu
- Tylko Beatrycze (1976) – Napoleon Orsini
- Czerwone ciernie (1976) – Stefan Wojnicz
- Krótka podróż (1976) – Paweł
- Zaklęty dwór (serial telewizyjny) (1976) – komisarz
- Spirala (1978) – Tomasz Piątek
- Zmory (1978) – profesor Chwostek
- Golem (1979) – „przodownik snu” z „kapeluszem”
- Krab i Joanna (1980) – Zygmunt Brzeziński, technolog na „Rybaku Morskim”
- W biały dzień (1980) – adwokat, mąż Ewy
- Z biegiem lat, z biegiem dni… (serial telewizyjny) (1980) – aktor Jan Kozicki (odc. 2. Kraków 1886)
- Anna (1981) – Janos Balint
- Spokojne lata (1981) – Mag
- Noc poślubna w biały dzień (1982) – magister
- Wielki Szu (1982) – „Wielki Szu”
- O-bi, o-ba. Koniec cywilizacji (1984) – inżynier
- Dziewczęta z Nowolipek (1985) – Różycki
- Ga, ga. Chwała bohaterom (1985) – sutener Al, opiekun Once
- Biała wizytówka (1986) – książę Hans Heinrich XV Von Teuss
- Magnat (1986) – książę Hans Heinrich XV Von Teuss
- Zygfryd (1986) – Waldo, dyrektor cyrku
- Schodami w górę, schodami w dół (1988) – malarz
- Bal na dworcu w Koluszkach (1989) – aktor
- Żegnaj, Czerwony Kapturku (Piroska és a farkas, 1989) – ornitolog
- Napoleon (serial telewizyjny) (1990) – Barras (odc. 1. Le 18 Brumaire)
- Superwizja (1990) – Robert Moren
- Panny i Wdowy (1991) – Cyprian Lechicki, mąż Eweliny
- Magneto (1993) – Zanik
- Kraj świata (1993) – literat Ryszard
- Pajęczarki (1993) – Ryszard Brun
- Matki, żony i kochanki (serial telewizyjny) (1995–1998) – rzeźbiarz Adam, kochanek Doroty
- Młode wilki (1995) – Jerzy Chmielewski, ojciec Cleo
- Opowieść o Józefie Szwejku i jego najjaśniejszej epoce (1995) – kapitan
- Wielki człowiek do małych interesów (1995) – Jenialkiewicz
- Deszczowy żołnierz (1996) – Jan Szymański, ojciec Anny
- Dzieci i ryby (1996) – Marek, reżyser teatralny, mąż Eweliny
- Poznań 56 (1996) – profesor w wagonie
- Młode wilki 1/2 (1997) – Jerzy Chmielewski
- Sztos (1997) – Eryk
- Historia kina w Popielawach (1998) – dziedzic
- Córy szczęścia (1999) – Robert
- Mała Vilma (2000) – Zdenek
- Listy miłosne (2001) – właściciel lunaparku, szef Janusza
- Marszałek Piłsudski (serial telewizyjny) (2001) – Hans von Beseler, generał-gubernator Warszawy (odc. 3)
- Przedwiośnie (2001) – wuj Leon Skalnicki w Nawłoci
- Zostać miss (2001) – Alfred Kleber, organizator konkursu "miss Venus" (odc. 3, 11-13)
- Bałagan (2001) – pacjent
- E=mc² (2002) – Edward „doktor X” Nowicki, ojciec „Ramzesa”
- Strefa zmierzchu (2004) – Jan
- Zostać miss 2 (2003) – Alfred Kleber, organizator konkursu „Miss Venus” (odc. 1-13)
- Niepochowany (2004) – Imre Nagy
- Tulipany (2004) – „Matka”
- Nie ma takiego numeru (2005) – „Wielki Szu”
- Apetyt na miłość (serial telewizyjny) (2006) – Władysław Halberg
- Fundacja (2006) – Mieczysław Małecki
- Kochaj mnie, kochaj! (serial telewizyjny) (2006) – Grzegorz Dajewski, ojciec Darka
- Egzamin z życia (serial telewizyjny) (2007–2008) – Emil Stokłosa, kolega Jadwigi Kleiberg (odc. 83, 85, 87, 89, 91, 97, 99, 102, 105, 111)
- Magda M. (serial telewizyjny) (2007) – Tomasz Korzecki, ojciec Piotra
- Jeszcze nie wieczór (2008) – Jerzy „Wielki Szu”
- Ojciec Mateusz (2010) – pisarz Ludwik Olszyński (odc. 34)
- Układ Warszawski (2011) – Remigiusz Pawłow (odc. 5)
- Daas (2011) – Nogai, teść Kleina
- Pokaż, kotku, co masz w środku (2011) – mecenas Kowalski
- Sztos 2 (2012) – Eryk
- 11 minut (2015) – malarz
- Fanatyk (2017) – wędkarz Bogdan
- Pan T. (2019) – handlarz kombatant
- Taksiarz (2021) – tytułowy taksówkarz Staszek
- Liczba doskonała (2022) – żebrak
- Xsięga (2022) – kapitan żeglugi morskiej
Występy gościnne
edytuj- Gościnnie w utworze Bankier zespołu Hasiok
- Gościnnie w utworze Zatańczmy jeszcze raz na płycie Hanny Banaszak – Echa melodii zapomnianej (2003)
- Intro na albumie muzycznym Funk – dla smaku (2005) zespołu 2cztery7
- Podróż do źródeł czasu, singiel promujący płytę rapera Proceente Galimatias (2009) oraz film Jeszcze nie wieczór.
- Karimski Club Herbert (2009)
- Reklama T-Mobile (Polska)[19] (2011)
- Akademia Sztuk Przepięknych, XVII Przystanek Woodstock (wraz z Andrzejem Grabowskim, 2011)[40]
- Gościnnie w utworze Wyprawa do kasyna zespołu Gang Albanii (2015)
Reżyseria przedstawień teatralnych
edytuj- Rozmowy z Piotrem – Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku, reż. Jan Nowicki[41]
Książki
edytuj- Między niebem a ziemią (Wydawnictwo Tower Press 2000; Codexmedia 2002, opracowanie graficzne i wybór ilustracji: Marek Wajda, ISBN 83-9006-344-1);
- Piosenki (Oficyna Konfraterni Poetów – Wydawnictwo DjaF 2002, ISBN 83-8677-420-7);
- Mężczyzna i one Bellona – Agora 2012, ISBN 978-83-11-12414-1; zawiera płytę CD z piosenkami do słów Jana Nowickiego);
- Białe Walce (Bellona – Agora 2014, ISBN 978-83-11-13158-3);
- Dwaj panowie (poszerzona wersja książki Między niebem a ziemią; Bellona we współpracy z Agorą 2015, ISBN 978-83-11-13758-5);
- Piosenki czasem wiersze (wybór: Zbigniew Książek, Agata Orłowska; Oficyna Jana 2018, ISBN 978-83-952159-0-2);
- Moje psie myśli (Oficyna Jana 2019, ISBN 978-83-952159-1-9);
- Spotkania w Raju (Oficyna Jana 2020, ISBN 978-83-952159-2-6);
- Szczęśliwy bałagan. Część I (Oficyna Jana 2021, ISBN 978-83-952159-3-3).
Odznaczenia i nagrody
edytuj
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1999)[42]
- Złoty Krzyż Zasługi (1977)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1976)
- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)[43]
- Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (2006)[44]
- Złota Odznaka miasta Krakowa (1977)
- Nagroda na VII Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za rolę Artura w spektaklu Tango Sławomira Mrożka w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1966)
- Nagroda Miasta Krakowa za wybitne osiągnięcia aktorskie (1974)
- Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za rolę w serialu telewizyjnym Dyrektorzy w reż. Zbigniewa Chmielewskiego (1976)
- Nagroda na III Opolskich Konfrontacjach Teatralnych w Opolu za rolę Wielkiego Księcia Konstantego w spektaklu Noc listopadowa Stanisława Wyspiańskiego w reż. Andrzeja Wajdy w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1977)
- Dyplom ministra kultury i sztuki (1981)
- Złote Grono – nagroda publiczności i tytuł „Gwiazdy Filmowego Sezonu '83” na XIV Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie (1984)
- Złota Kaczka za rolę Szu w filmie Wielki Szu w reż. Sylwestra Chęcińskiego (1984)
- Nagroda Prezydenta Miasta Kalisza na XXIV Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w Kaliszu za rolę Hansa Christiana Andersena w spektaklu Z życia glist w Starym Teatrze w Krakowie (1984)
- Nagroda Specjalna na XVIII Festiwalu Bułgarskich Filmów Fabularnych w Warnie za rolę Baumgartena w bułgarskim filmie Ratunek dla miasta w reż. Borisława Punczewa (1984)
- Złota Maska za rolę Iwana Czebutykina w spektaklu Trzy siostry Antona Czechowa w Teatrze Bagatela w Krakowie (2002)
- XIX Tarnowska Nagroda Filmowa w kategorii: najlepsza kreacja aktorska za rolę Imre Nagya w filmie Niepochowany w reż. Marty Meszaros (2005)
- Nagroda na XXXIII Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w kategorii: pierwszoplanowa rola męska za rolę Jerzego „Wielkiego Szu” w filmie Jeszcze nie wieczór w reż. Jacka Bławuta (2008)
- Złoty Laur za mistrzostwo w sztuce aktorskiej (2008)
- Honorowy obywatel miasta Kowal (1999)
Książki o Janie Nowickim
edytuj- Zofia Szczygielska, Jan Nowicki (Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1984; seria: „Sylwetki Współczesnych Artystów Polskich”);
- Jan Nowicki (oprac. Dariusz Domański; Wydawnictwo Baran i Suszczyński 1995, ISBN 978-83-8584-525-6);
- Jan Nowicki – „Sztuka życia, życie w sztuce” (autor tekstu: Andrzej Wajda; Nowohuckie Centrum Kultury – DKF Dyskusyjny Klub Filmowy „Zgaga” 1999, ISBN 83-9116-771-2);
- Rafał Wojasiński, Jan Nowicki – droga do domu (Wydawnictwo Nowy Świat 2008, 2009, ISBN 978-83-7386-37-50);
- Jan Nowicki (tekst: Jacek Szczerba; Agora – Studio Filmowe „Kadr” 2011, ISBN 978-83-268-0460-1; książka z filmem Wielki Szu na DVD; seria: „Mistrzowie polskiego kina”);
- Jan Nowicki czyta „Znachora” Tadeusza Dołęgi-Mostowicza (tekst: Dorota Wyżyńska; Bellona – Agora 2012, ISBN 978-83-111-2463-9; książka z płytą MP3; seria: „Mistrzowie słowa”).
Przypisy
edytuj- ↑ Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 30. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ a b Jan Nowicki w bazie filmpolski.pl
- ↑ a b Nie żyje znany aktor Jan Nowicki. tvp.info, 2022-12-07. [dostęp 2022-12-07]. (pol.).
- ↑ a b Jan Nowicki, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-21].
- ↑ Jan Nowicki uhonorowany za wkład w europejskie kino [online], Culture.pl [dostęp 2022-12-10] (pol.).
- ↑ Nie żyje Jan Nowicki – Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Portal Gov.pl [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego [dostęp 2022-12-08] (pol.).
- ↑ a b c d e Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 22. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Zmarł Jan Nowicki. Wybitny aktor zagrał w ważnym śląskim filmie i pracował w kopalni w Bytomiu [online], Ślązag.pl [dostęp 2022-12-08] (pol.).
- ↑ Dariusz Domański, Jan Nowicki, Kraków: Baran i Suszczyński, 1995, s. 46, OCLC 652268935 (pol.).
- ↑ Jan Nowicki o przyjaźni z Piotrem Skrzyneckim. dzieje.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-30)].
- ↑ Wakacje gwiazd: Jan Nowicki nigdy niczego nie planuje. rmfclassic.pl, 2014-07-11. [dostęp 2020-06-30].
- ↑ Jan Nowicki | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2022-12-08] (pol.).
- ↑ Jan Nowicki – Archiwum, [w:] Przekrój [online], przekroj.pl [dostęp 2020-07-06] (pol.).
- ↑ Wspieram.to: Magazyn kulturalny Projektor [online], wspieram.to [dostęp 2023-07-30].
- ↑ Jan NOWICKI – Stowarzyszenie Pisarzy Polskich [online], www.sppkrakow.pl [dostęp 2023-07-30].
- ↑ Instytut Teatralny, Kowal. Jan Nowicki kandydatem demokratów.pl | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2022-12-10] (pol.).
- ↑ Jesienny pan – Jan Nowicki. rmfclassic.pl. [dostęp 2020-06-30].
- ↑ Piotr Rubik – „Zakochani w Krakowie”. muzyka.onet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-02)]. muzyka.onet.pl [dostęp 2020-06-30].
- ↑ a b Jan Nowicki twarzą T-Mobile. pb.pl, 5 czerwca 2011. [dostęp 2013-01-05].
- ↑ Alicja Nowosielska, Tak chciał być pochowany Jan Nowicki. Chrześniak zdradził szczegóły [online], film.wp.pl, 8 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-08] (pol.).
- ↑ Instytut Teatralny, Kowal. Burmistrz: Odszedł nagle bliski memu sercu, Honorowy Obywatel Miasta Kowala, nasz wybitny rodak | e-teatr.pl [online], Teatr w Polsce – polski wortal teatralny [dostęp 2022-12-08] (pol.).
- ↑ Jan Nowicki przed śmiercią ekshumował swoją rodzinę. Powód był ważny [online], MSN [dostęp 2022-12-10] (pol.).
- ↑ Agata Malczewska, Jan Nowicki nie żyje. Wybitny aktor zmarł w wieku 83 lat w swoim domu na Kujawach [online], styl.fm, 7 grudnia 2022 [dostęp 2022-12-07] (pol.).
- ↑ Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 23–24. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Tygodnik Życie na gorąco nr 41, 9 października 2014, s. 10–11.
- ↑ Jan Nowicki i Małgorzata Potocka na rozwód przyszli, trzymając się za ręce. rozrywka.dziennik.pl. [dostęp 2016-07-19].
- ↑ Maciej Stuhr, Beata Nowicka: Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności. Kraków: Znak, 2015, s. 283. ISBN 978-83-240-4051-3.
- ↑ Jan Nowicki. Oswajam śmierć własną [online], zlotowskie.pl, 11 maja 2012 [dostęp 2023-04-16] (pol.).
- ↑ Marcelina Różycka, Zmarł Jan Nowicki. Znany aktor od trzech lat mieszkał w Kielcach. Miał 83 lata, „Telemagazyn”, 2022.
- ↑ LoveKraków, Nie żyje Jan Nowicki. 30 lat grał na deskach Starego Teatru, kibicował Wiśle [online], LoveKraków [dostęp 2022-12-07].
- ↑ Wyborcza.pl [online], bydgoszcz.wyborcza.pl [dostęp 2022-12-10].
- ↑ Zmarł Jan Nowicki [online], Wisła Kraków [dostęp 2022-12-10] (pol.).
- ↑ a (red.), Nie jestem kretynem, żeby kochać klub. Kochać mogę Pana Boga [online], weszlo.com, 31 marca 2019 [dostęp 2024-07-10] (pol.).
- ↑ Jan Nowicki: Z piłką nożną jest jak z teatrem [online], www.sfp.org.pl [dostęp 2024-07-10] (pol.).
- ↑ Adriana Słowik: Jan Nowicki pogrzeb. Aktor zostanie pochowany w mundurze? Poznaliśmy zaskakujące szczegóły. TeleMagazyn, 2022-12-08. [dostęp 2022-12-12]. (pol.).
- ↑ Monika Tumińska: Włożyli TO do trumny Jana Nowickiego. Za życia się z tym nie rozstawał. SuperExpres, 2022-12-09. [dostęp 2022-12-12]. (pol.).
- ↑ Jan Nowicki nie spocznie w Warszawie. Miejsce pochówku wybrał na długo przed śmiercią [online], plejada.pl [dostęp 2022-12-07].
- ↑ Pogrzeb Jana Nowickiego. Aktor spoczął w rodzinnej miejscowości [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2022-12-18] (pol.).
- ↑ Przygoda noworoczna w bazie filmpolski.pl
- ↑ Jan Nowicki i Andrzej Grabowski w Akademii Sztuk Przepięknych. wosp.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. wosp.org.pl [dostęp = 2013-01-05].
- ↑ Rozmowy z Piotrem, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2022-12-07].
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 5, poz. 102
- ↑ Medal Gloria Artis dla twórców i działaczy kultury. wiadomosci.wp.pl, 5 października 2005. [dostęp 2013-01-05].
- ↑ Jan Nowicki [online], Filmweb [dostęp 2022-12-11] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Jan Nowicki, Między niebem a ziemią. Gdańsk: Wydawnictwo Tower Press, 2000.
- Tadeusz Lubelski: Historia kina polskiego. Twórcy, filmy, konteksty. Chorzów: Videograf II, 2009. ISBN 978-83-7183-666-4.
Linki zewnętrzne
edytuj- Jan Nowicki w bazie IMDb (ang.)
- Jan Nowicki w bazie Filmweb
- Jan Nowicki w bazie filmpolski.pl
- Jan Nowicki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2021-04-09].
- Jan Nowicki na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”