Języki w Unii Europejskiej

Na terenie Unii Europejskiej 24 języki mają status języka oficjalnego.

Oficjalne języki Unii Europejskiej

edytuj

Według liczby użytkowników:

Język Liczba ludności UE posługująca się językiem
jako język
ojczysty
jako język
obcy
razem
    angielski 1% 34% 35%
        niemiecki 18% 15% 33%
      francuski 19% 12% 31%
  włoski 13% 2% 15%
  hiszpański 9% 6% 15%
  polski 8% 1% 9%
    niderlandzki 5% 1% 6%
    szwedzki 2% 1% 3%
    grecki 3% 1% 4%
  rumuński ?% ?% ?%
  czeski 2% 1% 3%
  portugalski 2% 1% 3%
  bułgarski ?% ?% ?%
  węgierski 2% 1% 2%
  duński 1% 1% 2%
  słowacki 1% 1% 2%
  fiński 1% 1% 1%
  litewski ?% ?% ?%
  łotewski ?% ?% ?%
  estoński ?% 0% ?%
  słoweński ?% ?% ?%
  irlandzki ?% ?% ?%
  maltański ?% ?% ?%
  chorwacki ?% ?% ?%

Znajomość języków w krajach Unii Europejskiej

edytuj

Źródło: Komisja Europejska[1]

Najpopularniejszym językiem obcym, jakiego uczą się Europejczycy jest język angielski, język francuski, język niemiecki, język hiszpański. W Danii 100% uczniów uczy się angielskiego, w Holandii 60% posługuje się obok angielskiego niemieckim. We Francji i Włoszech ponad 60% dzieci, młodzieży i studentów uczy się w szkołach języka hiszpańskiego. W krajach łacińskich, takich jak Hiszpania, Włochy, Portugalia, ludzie wykształceni znają często bardzo dobrze język francuski. W Niemczech największą popularnością cieszą się angielski, francuski i łacina.

W najlepiej rozwiniętych krajach Unii Europejskiej od jakiegoś czasu stają się coraz popularniejsze w szkołach zwykłych i prywatnych takie języki jak: język hiszpański, język rosyjski i języki azjatyckie, takie jak język japoński i chiński, gdyż Japonia i Chiny są ważnymi partnerami handlowymi Europejczyków.

Kwestia wprowadzenia dodatkowych języków

edytuj

Mieszkańcy Katalonii i Kraju Basków chcieliby, aby status języków oficjalnych Unii Europejskiej uzyskały także język kataloński i język baskijski. Tymczasem brak postanowień co do języka luksemburskiego, który w Luksemburgu jest językiem potocznym, a gazety wydawane są w języku niemieckim i języku francuskim. Statusu języka Unii Europejskiej nie posiada również rosyjski, który jest językiem bardzo licznej mniejszości rosyjskiej w Estonii i na Łotwie. Rządy tych krajów najprawdopodobniej nie będą się ubiegać o taki status, gdyż w czasach ZSRR mieszkańcy republik nadbałtyckich poddawani byli rusyfikacji. W Estonii Rosjanie nie mają prawa do dwujęzycznych tablic informacyjnych, zaś na Łotwie w szkołach rosyjskich zajęcia przez pierwszych 11 lat nauki są prowadzone w języku rosyjskim, później bilingwalnie (w proporcjach 60/40%) a na studiach wyższych już tylko w języku łotewskim.

We Francji zarejestrował się ruch polityczny EDE (pol. Europa demokracja esperanto), który w programie wyborczym zawarł wprowadzenie esperanto do nauczania w szkołach jako pierwszego języka obcego i jako roboczego języka Unii Europejskiej. Nie uzyskał on jednak w żadnym regionie poparcia wyższego niż 0,5% w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Podobny ruch powstał również w Niemczech.

Przykłady języków autochtonicznych UE niebędących jej językami urzędowymi:

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Europeans and Their Languages. European Commission, 2006. [dostęp 2013-07-10]. (ang.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj