Dolcino
Dolcino, Dulcinus, Dulcyn (ur. ok. 1250 w Prato Sesia, zm. 1 czerwca 1307 w Vercelli) – nowicjusz w klasztorze franciszkańskim w Trydencie, przywódca grupy religijnej Braci Apostolskich po śmierci jej założyciela, Gerarda Segarellego[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia |
około 1250 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
zakonnik, dysydent religijny |
Prawdopodobnie był synem księdza z diecezji Novary. Wstąpił do grupy religijnej braci apostolskich, w czasie jej prześladowań w 1300 schronił się w Dalmacji, skąd w listach atakował papiestwo, zapowiadając m.in. jego upadek i święty pokój. Szybka śmierć papieża stała się dla chłopstwa i biedoty miejskiej potwierdzeniem trafności jego przepowiedni. W 1303 przybył do Lombardii i kierował chłopskim powstaniem w północnych Włoszech, skierowanym przeciwko władzom kościelnym oraz feudałom. Broniąc się wraz z kilkuset zwolennikami w górach, w okolicach Parmy Dolcino został ujęty przez uczestników zorganizowanej przez papieża krucjaty. Po postawieniu przed sądem inkwizycyjnym wraz z mniszką Małgorzatą z Trydentu i Longinem z Bergamo, po torturach[1] został spalony na stosie w Vercelli[2].
Jego historię zamieścił w Boskiej komedii Dante Alighieri, jest też jednym z wątków pobocznych książki Imię róży, pierwszej powieści Umberta Eco[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Praca zbiorowa 1968 ↓, s. 105.
- ↑ Fra Dolcino entry in an Italian website dedicated to heresy (wł.)
- ↑ Roman Konik, W obronie Świętej Inkwizycji. Wydawnictwo Wektory 2004, s.48.
Bibliografia
edytuj- Praca zbiorowa: Słownik biograficzny historii powszechnej do XVII stulecia. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1968.