Dionizy (Konstantinow)

Dionizy, imię świeckie Dmitrij Aleksiejewicz Konstantinow (ur. 7 lipca 1960 w Ceadîr-Lunga) – biskup Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.

Dionizy
Dmitrij Konstantinow
Biskup szepetowski i sławucki
Ilustracja
Kraj działania

Ukraina

Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1960
Ceadîr-Lunga

Biskup szepetowski i sławucki
Okres sprawowania

2011–2014

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego

Inkardynacja

Eparchia szepetowska

Śluby zakonne

1996

Diakonat

1995

Prezbiterat

1997

Nominacja biskupia

14 czerwca 2011

Chirotonia biskupia

18 czerwca 2011

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

18 czerwca 2011

Miejscowość

Kijów

Miejsce

Ławra Peczerska

Konsekrator

Włodzimierz (Sabodan)

Współkonsekratorzy

Antoni (Fiałko), Mitrofan (Jurczuk), Aleksander (Drabynko), Symeon (Szostacki), Efrem (Kycaj), Jan (Siopko), Antoni (Pakanycz), Ireneusz (Semko), Włodzimierz (Melnyk), Hilary (Szyszkowski), Pantelejmon (Łuhowy), Antoni (Borowyk), Pantelejmon (Poworozniuk), Józef (Maslenikow)

Życiorys

edytuj

Absolwent seminarium duchownego w Odessie i Kijowskiej Akademii Duchownej. Święcenia diakońskie przyjął w 1995, zaś kapłańskie – w 1996. Był już wtedy mnichem; śluby wieczyste złożył rok wcześniej, przyjmując imię zakonne Dionizy na cześć św. Dionizego Pieczerskiego. W tym samym roku został wyznaczony na kierownika kancelarii metropolii kijowskiej. W 2000 otrzymał godność archimandryty. W 2003 został zwolniony z pracy w kancelarii. Zamieszkał w ławrze Peczerskiej i został mianowany zastępcą przewodniczącego Synodalnego Wydziału Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego ds. Monasterów[1].

14 czerwca 2011 Synod Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego wyznaczył go na biskupa szepetowskiego i sławuckiego. Jego chirotonia biskupia odbyła się w cerkwi refektarzowej ławry Peczerskiej, z udziałem konsekratorów: metropolitów kijowskiego i całej Ukrainy Włodzimierza, chmielnickiego Antoniego, arcybiskupów białocerkiewskiego i bogusławskiego Mitrofana, perejasławsko-chmielnickiego i wiszniewskiego Aleksandra, winnickiego i mohylewsko-podolskiego Symeona, krzyworoskiego i nikopolskiego Efrema, chersońskiego i taurydzkiego Jana, boryspolskiego Antoniego, biskupów nieżyńskiego i priłuckiego Ireneusza, włodzimiersko-wołyńskiego Włodzimierza, makarowskiego Hilarego, iwano-frankiwskiego i kołomyjskiego Pantelejmona, aleksandryjskiego i swietłowodskiego Antoniego, wasylkowskiego Pantelejmona oraz konotopskiego i głuchowskiego Józefa[2].

W 2014 odszedł z urzędu na własną prośbę i przeszedł w stan spoczynku[3].

Przypisy

edytuj