Wikipedia

Diego Milito

piłkarz argentyński

Diego Alberto Milito (ur. 12 czerwca 1979 w Bernal) – argentyński piłkarz, który występował na pozycji napastnika. Były reprezentant Argentyny. Jego ostatnim klubem w karierze piłkarskiej był argentyński klub Racing Club w lidze Primera División. Nosił pseudonim "El Principe" (pol. Książę) na cześć Enzo Francescoliego, którego przypomina wyglądem.

Diego Milito
Ilustracja
Diego Milito w barwach Interu (2008)
Pełne imię i nazwisko

Diego Alberto Milito

Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1979
Bernal

Wzrost

183 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1999–2003 Racing Club de Avellaneda 137 (34)
2003–2005 Genoa CFC 59 (33)
2005–2008 Real Saragossa 108 (53)
2008–2009 Genoa CFC 31 (24)
2009–2014 Inter Mediolan 128 (62)
2014–2016 Racing Club de Avellaneda 52 (18)
W sumie: 515 (224)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2003–2011  Argentyna 25 (4)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Copa América
srebro Wenezuela 2007
Multimedia w Wikimedia Commons

Kariera klubowa

edytuj

Racing Avellaneda

edytuj

Profesjonalną karierę klubową rozpoczynał w Racing Club de Avellaneda, w którego barwach zadebiutował 11 grudnia 1999 r. podczas meczu z Unionem Santa Fe (3:3)[1]. Występował wówczas na pozycji cofniętego napastnika. W roku 2001 wygrał Aperturę. W tym czasie jego młodszy brat Gabriel Milito, w którego cieniu znajdował się bardzo długo, występował w zespole największego rywala Racingu – Independiente. 9 marca 2003 r. w meczu derbowym w obecności rodziny doszło między nimi do starcia w którym musiał ich rozdzielać sędzia Héctor Elizondo, który uczył ich wuefu w szkole i już tam miał z nimi kłopoty[2]. Dla Racingu zdobył 34 gole w 147 meczach ligowych.

Genoa

edytuj

Pierwszym europejskim klubem była włoska Genoa CFC do której przeszedł z wolnego transferu. 22 maja 2004 strzelił hat tricka w starciu z Cagliari Calcio. 25 września 2004 zdobył dwie bramki w meczu z Salernitaną[3]. 11 czerwca 2005 dwukrotnie trafił do bramki w meczu z FBC Unione Wenecja. Dzięki 21 bramkom strzelonym w sezonie 2004/05 zajął 2. miejsce w klasyfikacji króla strzelców Serie B. W zespole tym grał w latach 2004–2005. Rozegrał w nim 59 spotkań i strzelił 33 gole. We Włoszech stał się wysuniętym napastnikiem.

Saragossa

edytuj

W lipcu 2005 r. za 2 mln euro odszedł na wypożyczenie z Genui, gdyż klub ten został karnie zdegradowany do Serie C1 za ustawianie meczów. Debiut El Principe dla Blanquillos przypadł na ligowe starcie z Valencią 11 września 2005 r. Pierwszy gol Milito strzelił Osasunie 21 września. 15 stycznia 2006 trafił dwie bramki w spotkaniu z RCD Mallorca. 5 lutego ponownie dwukrotnie trafił do bramki, tym razem Betisu. Przez dwa lata występował w Saragossie razem z bratem – Gabrielem Milito, lecz ten przeniósł się w 2007 roku do Barcelony. W półfinale Pucharu Króla 8 lutego 2006 r. strzelił 4 bramki Realowi Madryt (6:1). W listopadzie 2006 r. Saragossa podjęła decyzję o wykupieniu Milito z Genoy za dalsze 5 mln euro[4]. Po odejściu brata został nawet kapitanem zespołu. 9 czerwca 2007 zdobył dwie bramki w meczu z Realem. Poza tym dublety ustrzelił w starciach z: Sociedadem (15 października 2006), Betisem (21 października 2006), Mallorcą (13 stycznia 2008), Murcją (20 stycznia 2008)[5]. Sezon 2006/07 zakończył z 23 ligowymi bramkami, co było drugim osiągnięciem w lidze, a także dało 3. miejsce w rywalizacji o Złotego Buta. W sierpniu 2007 przedłużył o cztery lata kontrakt z klubem. Łącznie przez 3 sezony zagrał w 108 spotkaniach i strzelił 53 gole dla Saragossy.

Powrót do Genui

edytuj

Latem 2008 roku mimo wielu ofert z mocnych i uznanych klubów Diego Milito powrócił do Genoi, aby wspomóc swoją dawną drużynę w walce w Serie A[6]. Genoa wyłożyła na transfer Argentyńczyka 12 mln euro[7]. Milito przybył ze spadającej do Segunda División Saragossy do Genoy odrzucając kilka lukratywnych ofert. 14 września 2008 r. zagrał ponownie w barwach Il Griffone w meczu z AC Milan, w którym zaliczył asystę i bramkę. 9 listopada 2008 r. strzelił hat tricka w spotkaniu z Regginą. 3 maja 2009 r. jako jedyny gracz w historii derbów Genui strzelił w nich 3 bramki[8]. Dwukrotnie pokonywał bramkarzy: AS Roma (24 września), Torino FC (24 maja) i US Lecce (31 maja). Sezon zakończył z dorobkiem 24 trafień, co dało mu trzecie miejsce w walce o koronę króla strzelców. Ogółem dla Rossoblu zdobył 60 goli w 94 meczach ligowych.

Inter

edytuj
 
Diego Milito w barwach Interu (2009)

Od sezonu 2009/2010 Milito jest graczem Interu Mediolan[9], do którego przeniósł się wraz ze swoim klubowym kolegą z Genoi – Thiago Mottą po długich i żmudnych negocjacjach. Nerazzurri zapłacili za niego ok. 25 mln euro (Inter oddał Genoi Roberta Aquafresce, Riccardo Meggioriniego, Leonardo Bonucciego, Francesco Bolzoniego, Ivana Faticia oraz dołożył resztę gotówki). Podpisany 29 czerwca kontrakt związał go z Interem do czerwca 2013 i pozwalał mu na zarobki w kwocie 3,5 mln euro rocznie[10]. Transfer ten został uznany przez Goal.com za najlepszy w 2009 r. w Serie A[11]. Debiut Argentyńczyka miał miejsce w meczu o Superpuchar Włoch z S.S. Lazio rozegranym 8 sierpnia 2009 r. Pierwszy mecz w Serie A w barwach Nerazzurrich miał miejsce 23 sierpnia. W Interze Milito stworzył doskonały duet ze Sneijderem[12]. Dla „The Special One” Argentyńczyk był postacią pierwszoplanową. By „Il Principe” mógł grać na szpicy, Mourinho był gotów przemianować Samuela Eto’o na skrzydłowego[13]. 29 sierpnia w derbach Mediolanu wygranych przez Inter 4:0 zaliczył dwie asysty oraz zdobył gola z rzutu karnego, który był dla niego pierwszym w barwach Nerazzurrich. 20 września 2009 dwukrotnie zdobył bramkę w starciu z Cagliari Calcio[14]. W debiutanckim sezonie w 35 występach w Serie A strzelił 22 gole i został wicekrólem strzelców ligi. Zdobył między innymi zwycięską bramkę w ostatnim meczu ligowych rozgrywek ze Sieną (1:0), która zapewniła Interowi mistrzostwo Włoch[15]. Wcześniej strzelił zwycięską bramkę w finale Pucharu Włoch z Romą (1:0) rozegranym 5 maja[16]. W Lidze Mistrzów w sezonie 2009/10 zdobył swą debiutancką bramkę dającą Nerazzurrim remis w spotkaniu z Dynamem Kijów (2:1), która przywróciła nadzieję na awans do fazy pucharowej. 24 lutego strzelił gola na 1:0 podczas pierwszego meczu 1/8 LM z Chelsea F.C. W pierwszym spotkaniu ćwierćfinałowym z CSKA Moskwa zdobył jedyną bramką (1:0). W półfinałowym starciu z FC Barceloną ustalił wynik meczu na 3:1. W finale Ligi Mistrzów sezonu 2009/2010, odbywającym się na Estadio Bernabéu w Madrycie, strzelił Bayernowi Monachium dwa gole, zapewniając Interowi Mediolan Puchar Starego Kontynentu[17], a jemu samemu nagrodę dla najlepszego piłkarza Ligi Mistrzów w sezonie 2009/10. Goal.com uznał Milito za najlepszego napastnika i piłkarza Serie A w sezonie 2009/10, a także znalazł się w jedenastce LM[18][19]. 9 lipca 2010 r. podpisał nowy, czteroletni kontrakt wiążący go z Interem do czerwca 2014 r. Pomimo zdobycia z klubem w grudniu 2010 r. Klubowego Mistrzostwa Świata nie został nominowany do Złotej Piłki[20]. W drugim sezonie Milito nie nawiązał do swych wcześniejszych dokonań, co wiązało się z kontuzjami jakie odnosił w okresie od lipca do kwietnia 2011 r. 22 września 2010 zdobył dwa gole w meczu z AS Bari. 29 maja 2011 r. strzelił bramkę w finałowym spotkaniu Pucharu Włoch z US Palermo zakończonym rezultatem 3:1. 11 grudnia 2011 r. otrzymał Bidone d’Oro przyznawany największemu rozczarowaniu roku[21]. Strzelecką formę El Principe odzyskał w sezonie 2011/12 w którym zdobył ogółem 26 bramek, w tym 24 w lidze, które dały mu drugie miejsce w klasyfikacji najlepszych strzelców[22]. Warte przytoczenia są: dwa gole i asysta w potyczce z FC Parma (7 stycznia), trafienie w derbowym spotkaniu z Milanem (15 stycznia 2012), cztery gole w starciu z Palermo (1 lutego)[23], hat trick w dniu 1 kwietnia 2012 r. w meczu z Genoą (1 kwietnia) oraz hat trick i asysta w drugim spotkaniu derbowym z Milanem (6 maja)[24]. 3 listopada 2012 r. zdobył dwie bramki w spotkaniu z Juventusem (3:1), które spowodowały, że zakończyła się 49 meczowa passa spotkań Juve bez porażki[25]. Rok 2012 zakończył z dorobkiem 28 bramek w lidze, co było najlepszym osiągnięciem w Serie A[26]. 14 lutego 2013 r. zerwał wiązadła krzyżowe podczas meczu z CFR Cluj, co wykluczyło go z gry do końca sezonu[27]. Do gry w pierwszej drużynie powrócił 22 września 2013 w meczu z US Sassuolo i od razu, grając tylko przez 30 minut, zdobył dwa gole i raz asystował[28].

Z Interem miał ważny kontrakt do czerwca 2014 r.[29] na mocy którego otrzymywał 4,5 mln euro rocznie wynagrodzenia[30].

 
Diego Milito w barwach Interu (2009)

Kariera reprezentacyjna

edytuj

Debiut Diega Milito w reprezentacji nastąpił 30 stycznia 2003 r. w spotkaniu z Hondurasem. 16 lipca El Principe strzelił dwie bramki w meczu z Urugwajem. W 2007 r. wystąpił na Copa America 2007 jako zmiennik Hernana Crespa. Był także uczestnikiem Mistrzostw Świata rozgrywanych w 2010 r. w RPA. W reprezentacji Argentyny dotychczas wystąpił w 25 spotkaniach i strzelił 4 gole[29].

Życie prywatne

edytuj

Diego Milito ze związku małżeńskiego ze Aną Sofią doczekał się dwójki dzieci: Leandra (ur. w październiku 2007 r.) i Agustiny (ur. 21 marca 2010 r.). Z powodu włoskiego pochodzenia jego przodków (dziadkowie Salvatore Milito i Caterina Borelli wyemigrowali z kalabryjskiej miejscowości Terranova da Sibari) otrzymał włoskie obywatelstwo[31]. 7 listopada 2011 r. odwiedził tę miejscowość i mieszkającą tam rodzinę oraz otrzymał honorowe obywatelstwo miasta. Jego młodszym bratem jest Gabriel Milito. Ma także siostrę Natalię. Rodzicami Diega są Jorge i Mirta Milito. Jest człowiekiem rodzinnym.

Sukcesy

edytuj

Klubowe

edytuj
 
Diego Milito w barwach Interu (2009)
Inter Mediolan
Racing Club

Indywidualne

edytuj

Reprezentacyjne

edytuj

Statystyki

edytuj

Klubowe

edytuj
Klub Sezon Liga Puchar Kontynentalne Łącznie
Mecze Gole Asysty Mecze Gole Asysty Mecze Gole Asysty Mecze Gole Asysty
Racing 1999/2000 11 1 0 0 0 0 0 0 0 11 1 0
2000/2001 35 2 0 0 0 0 0 0 0 35 2 0
2001/2002 38 9 0 0 0 0 0 0 0 38 9 0
2002/2003 35 14 0 0 0 0 11 3 0 46 17 0
2003/2004 18 8 0 0 0 0 0 0 0 18 8 0
Razem 137 34 0 0 0 0 11 3 0 148 37 0
Genoa CFC 2003/2004 20 12 0 0 0 0 — 20 12 0
2004/2005 39 21 0 3 1 0 — 42 22 0
Razem 59 33 0 3 1 0 — 62 34 0
Real Saragossa 2005/2006 36 15 0 8 6 0 — 44 21 0
2006/2007 37 23 2 3 0 0 — 40 23 2
2007/2008 35 15 7 4 2 0 2 0 0 41 17 7
Razem 108 53 9 15 8 0 2 0 0 125 61 9
Genoa CFC 2008/2009 31 24 7 1 2 0 — 32 26 7
Razem 31 24 7 1 2 0 — 32 26 7
Inter Mediolan 2009/2010 35 22 4 6 2 0 11 6 2 52 30 6
2010/2011 23 5 6 4 1 0 7 2 0 34 8 6
2011/2012 33 24 3 1 0 0 7 2 1 41 26 4
2012/2013 20 9 3 0 0 0 6 0 2 26 9 5
2013/2014 1 2 1 0 0 0 0 0 0 1 2 1
Razem 112 62 19 11 3 0 31 10 5 154 75 21
Ogółem 450 206 33 30 14 0 44 13 5 521 233 38

Reprezentacyjne

edytuj
Mecze i gole w kadrze
Rok Mecze Gole
2003 5 3
2004 2 0
2005 0 0
2006 0 0
2007 6 1
2008 2 0
2009 5 0
2010 4 0
Total 24 4
Lp Data Miejsce Rywal Wynik Bramki Rozgrywki Minuty
1 30 stycznia 2003 Estadio Olímpico Metropolitano, San Pedro Sula   Honduras 3:1 1 mecz towarzyski 86
2 4 lutego 2003 Los Angeles Memorial Coliseum, Los Angeles   Meksyk 1:0 mecz towarzyski 54
3 8 lutego 2003 Orange Bowl Stadium, Miami   Stany Zjednoczone 1:0 mecz towarzyski 84
4 15 lipca 2003 Estadio Ciudad de La Plata, La Plata   Urugwaj 2:2 2 mecz towarzyski 90
5 20 sierpnia 2003 Stadio Artemio Franchi, Florencja   Urugwaj 3:2 mecz towarzyski 45
6 18 sierpnia 2004 Shizuoka Stadium, Shizuoka   Japonia 2:1 mecz towarzyski 82
7 4 września 2004 Estadio Monumental, Lima   Peru 3:1 eliminacje do MŚ 2006 27
8 7 lutego 2007 Stade de France, Saint-Denis   Francja 1:0 mecz towarzyski 12
9 2 czerwca 2007 St. Jakob-Park, Bazylea   Szwajcaria 1:1 mecz towarzyski 24
10 5 czerwca 2007 Camp Nou, Barcelona   Algieria 4:3 mecz towarzyski 59
11 2 lipca 2007 Estadio José Pachencho Romero, Maracaibo   Kolumbia 4:2 1 Copa America 2007 70
12 8 lipca 2007 Estadio Metropolitano de Fútbol de Lara, Barquisimeto   Peru 4:0 Copa America 2007 45
13 22 sierpnia 2007 Ullevaal Stadion, Oslo   Norwegia 1:2 mecz towarzyski 78
14 11 października 2008 Estadio Monumental, Buenos Aires   Urugwaj 2:1 eliminacje do MŚ 2010 20
15 15 października 2008 Estadio Nacional de Chile, Santiago de Chile   Chile 1:0 eliminacje do MŚ 2010 45
16 28 marca 2009 Estadio Monumental, Buenos Aires   Wenezuela 4:0 eliminacje do MŚ 2010 12
17 6 czerwca 2009 Estadio Monumental, Buenos Aires   Kolumbia 1:0 eliminacje do MŚ 2010 51
18 10 czerwca 2009 Estadio Olímpico Atahualpa, Quito   Ekwador 0:2 eliminacje do MŚ 2010 9
19 12 sierpnia 2009 Stadion Lokomotiwu Moskwa, Moskwa   Rosja 3:2 mecz towarzyski 45
20 5 września 2009 Estadio Gigante de Arroyito, Rosario   Brazylia 1:3 eliminacje do MŚ 2010 23
21 12 czerwca 2010 Ellis Park, Johannesburg   Nigeria 1:0 MŚ 2010 12
22 22 czerwca 2010 Peter Mokaba Stadium, Polokwane   Grecja 2:0 MŚ 2010 79
23 11 sierpnia 2010 Lansdowne Road, Dublin   Irlandia 1:0 mecz towarzyski 45
24 8 października 2010 Saitama Stadium, Saitama   Japonia 0:1 mecz towarzyski 32

Bramki

# Data Miejsce Rywal Bramka na Rezultat Rozgrywki
1. 31 stycznia 2003 Estadio Olímpico Metropolitano, San Pedro Sula, Honduras   Honduras 1 – 0 3–1 mecz towarzyski
2. 16 lipca 2003 Estadio Ciudad de La Plata, La Plata, Argentyna   Urugwaj 1 – 0 2–2 mecz towarzyski
3. 16 lipca 2003 Estadio Ciudad de La Plata, La Plata, Argentyna   Urugwaj 2 – 0 2–2 mecz towarzyski
4. 2 lipca 2007 Estadio José Pachencho Romero, Maracaibo, Wenezuela   Kolumbia 4 – 2 4–2 Copa América 2007

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2013-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-16)].
  2. ↑ Inter - Barcelona. Szaleni bracia Milito - Liga Mistrzów [online], liga-mistrzow.przegladsportowy.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).
  3. ↑ Genoa CFC - Salernitana Calcio 1919, 25 wrz 2004 – Serie B, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2017-11-22].
  4. ↑ Diego Milito, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–transfery) [dostęp 2020-11-30].
  5. ↑ Real Zaragoza - Real Murcia CF, 20 sty 2008 – LaLiga, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2017-11-22].
  6. ↑ Diego Milito: Chciałem wrócić do Genui. sport24.pl, 2008-09-03. [dostęp 2011-04-19]. (pol.).
  7. ↑ "Milito nigdzie nie odejdzie" - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  8. ↑ Pilkanozna, nr 16, s. 30.
  9. ↑ Milito i Thiago Motta w Interze. [dostęp 2009-05-21]. (pol.).
  10. ↑ Recalcati: "Milito-Inter, è fatta!" - TUTTOmercatoWEB.com [online], tuttomercatoweb.com [dostęp 2017-11-22].
  11. ↑ Transfery roku wg Goal.com - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  12. ↑ Diego Milito jest porównywany z Diego Maradoną - Liga Mistrzów [online], liga-mistrzow.przegladsportowy.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).
  13. ↑ Historia Księcia, czyli upadek z piedestału - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  14. ↑ Cagliari Calcio - FC Internazionale, 20 wrz 2009 – Serie A, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2017-11-22].
  15. ↑ Milito daje Scudetto Interowi!. [dostęp 2010-05-16]. (pol.).
  16. ↑ Inter Roma 1-0. [dostęp 2010-05-16]. (wł.).
  17. ↑ Liga Mistrzów. Inter Mediolan z Pucharem Europy! [dostęp 23.05.2010]
  18. ↑ Najlepsi w Serie A według goal.com - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  19. ↑ Najlepsza jedenastka Ligi Mistrzów w sezonie 2009/2010 – FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  20. ↑ Diego Milito zabrakło na liście. Jest Asamoah Gyan - Piłka nożna [online], pilka-nozna.przegladsportowy.pl [dostęp 2017-11-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-27] (pol.).
  21. ↑ Bidone d’Oro dla Milito - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  22. ↑ Serie A: Druga młodość Klose i Milito - Serie A [online], serie-a.przegladsportowy.pl [dostęp 2017-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-27] (pol.).
  23. ↑ Szalony mecz, 4 gole Milito nie wystarczyły - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  24. ↑ Zwycięstwo Interu. Juventus Mistrzem Włoch. - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  25. ↑ Serie A: Inter i Milan wygrali, Juventus przegrał - Serie A [online], serie-a.przegladsportowy.pl [dostęp 2017-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2013-09-27] (pol.).
  26. ↑ Matteo Dalla Vite. Il Principe e la sirena. La Gazzetta dello Sport, 28 dicembre 2012, S. 10
  27. ↑ Koniec sezonu dla Milito! - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  28. ↑ Inter gromi Sassuolo aż 0-7. 22 września 2013 11:50. [dostęp 2013-09-24]. (pol.).
  29. ↑ a b Diego Milito, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2017-11-22].
  30. ↑ Sneijder najlepiej opłacanym zawodnikiem w Serie A - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  31. ↑ Milito honorowym obywatelem Terranova da Sibari! - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  32. ↑ Najlepsza jedenastka sezonu 2008/2009 Serie A - FcInter.pl [online], fcinter.pl [dostęp 2017-11-22].
  33. ↑ Zanetti, Kovacić, Milito i Moratti nagrodzeni. [dostęp 2013-05-16]. (pol.).

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Diego_Milito&oldid=75147999”