David Ferrer

David Ferrer Ern (ur. 2 kwietnia 1982 w Jávea) – hiszpański tenisista, finalista French Open 2013 w grze pojedynczej, czwarty zawodnik igrzysk olimpijskich w Londynie z 2012 roku w deblu, reprezentant w Pucharze Davisa.

David Ferrer

Państwo	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1982 Jávea
Wzrost	175 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2000
Zakończenie kariery	8 maja 2019
Trener	Francisco Fogues
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	27
Najwyżej w rankingu	3 (8 lipca 2013)
Australian Open	SF (2011, 2013)
Roland Garros	F (2013)
Wimbledon	QF (2012, 2013)
US Open	SF (2007, 2012)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	42 (24 października 2005)
Australian Open	3R (2005)
Roland Garros	2R (2009)
Wimbledon	1R (2003–2006, 2009, 2018)
US Open	2R (2004, 2006)
Strona internetowa

Kariera tenisowa

Karierę zawodową Ferrer rozpoczął w roku 2000. Na początku często grał w Polsce, wygrywając m.in. zawody rangi ATP Challenger Tour w Sopocie w 2001 roku. Szerszemu gronu kibiców dał się poznać w 2002 roku, kiedy w swoim drugim występie w turnieju z cyklu ATP World Tour w chorwackim Umagu osiągnął finał, pokonując po drodze m.in. Argentyńczyków Nalbandiana i Corię, a przegrywając dopiero w decydującym meczu z rodakiem Moyą. Również w 2002 roku wygrał swój pierwszy turniej – w finale w Bukareszcie pokonał Argentyńczyka Acasuso.

W sezonie 2003 grał już regularnie w cyklu ATP World Tour, debiutował we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, był w finale w Sopocie (turniej został w t. r. wpisany do cyklu ATP World Tour), gdzie Ferrer przegrał w finale z Corią. Ponadto w lutym osiągnął finał debla w Acapulco, jednak w finale przegrał wspólnie z Fernando Vicente z parą Mark Knowles-Daniel Nestor.

W 2004 roku Ferrer dotarł co najmniej do ćwierćfinału w siedmiu turniejach w cyklu ATP World Tour; odniósł dwa zwycięstwa nad rywalami z czołowej dziesiątki na świecie (Nalbandianem i Ferrero), sam po raz pierwszy w karierze awansował do najlepszej pięćdziesiątki rankingu.

W 2005 roku do końca lutego wygrał dwa turnieje w grze podwójnej, najpierw w Viña del Mar, a potem w Acapulco. W obu turniejach partnerował Santiago Venturze. W połowie kwietnia dotarł do finału singla w Walencji, jednak przegrał finałowy mecz z Rosjaninem Andriejewem. W maju awansował do pierwszego w karierze ćwierćfinału wielkoszlemowego – w turnieju French Open wyeliminował obrońcę tytułu Gastóna Gaudio, a przegrał z późniejszym triumfatorem Rafaelem Nadalem.

Sezon 2006 Hiszpan zakończył z singlowym tytułem w Stuttgarcie, po pokonaniu w finale Acasuso. Ponadto awansował również do półfinału rozgrywek ATP Masters Series w Miami, gdzie po drodze wyeliminował Andy’ego Roddicka; przegrał z Rogerem Federerem.

Na początku 2007 roku Ferrer zwyciężył w rozgrywkach na twardych kortach w Auckland. W finale pokonał Tommy’ego Robredo. W połowie lipca wygrał swój czwarty singlowy turniej ATP World Tour, w szwedzkim Båstad, nie tracąc w drodze po tytuł seta. We wrześniu Hiszpan awansował do półfinału wielkoszlemowego US Open, eliminując po drodze m.in. Nalbandiana oraz Nadala. Pojedynek o finał zawodów przegrał z Novakiem Đokoviciem. W październiku odniósł kolejne zwycięstwo w sezonie, podczas rozgrywek w Tokio, a w listopadzie zakwalifikował się do kończącego sezon turnieju Tennis Masters Cup w Szanghaju. Występ ten Hiszpan zakończył dochodząc do finału, gdzie w fazie grupowej pokonał Đokovicia, Nadala oraz Gasqueta, a półfinale Roddicka. Finałowe spotkanie przegrał z Federerem.

W styczniu 2008 roku Ferrer doszedł do ćwierćfinału Australian Open, eliminując po drodze m.in. Ferrero; przegrał w trzech setach z Đokoviciem. Pod koniec kwietnia wygrał turniej w Walencji, pokonując w finałowym pojedynku Nicolása Almagro, natomiast w maju osiągnął ćwierćfinał Rolanda Garrosa, gdzie mecz o dalszą fazę rozgrywek przegrał z Gaëlem Monfilsem. W tym samym miesiącu osiągnął również finał zawodów w Barcelonie, jednak w finale nie sprostał Nadalowi. W czerwcu zdobył tytuł na kortach trawiastych w 's-Hertogenbosch.

Rok 2009 Ferrer ukończył bez wygranego turnieju. Doszedł do dwóch finałów, w Dubaju (porażka z Đokoviciem) oraz Barcelonie (porażka z Nadalem).

W lutym 2010 roku Hiszpan osiągnął dwa turniejowe finały, najpierw w Buenos Aires, przegrywając finałowe spotkanie z Juanem Carlosem Ferrero, a następnie w Acapulco. Po drodze wyeliminował m.in. Fernando Gonzáleza, a w finale Ferrero, rewanżując się tym samym za porażkę w Buenos Aires. Na początku maja Ferrer doszedł do finału zawodów w Rzymie, turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000. Hiszpan wyeliminował m.in. Andy’ego Murraya, Jo-Wilfrieda Tsongę i Fernando Verdasco; przegrał jednak z Rafaelem Nadalem. Na początku października Ferrer awansował do finału imprezy w Pekinie, po zwycięstwie m.in. nad Robinem Söderlingiem, lecz w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. W listopadzie Ferrer wygrał w Walencji swój drugi turniej w roku 2010, eliminując m.in. Söderlinga, a w finale Marcela Granollersa. W listopadzie wystąpił, po raz drugi w karierze, w kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals, w Londynie. Zakończył jednak udział na fazie grupowej, w której przegrał wszystkie trzy spotkania (z Federerem, Söderlingiem i Murrayem).

Sezon 2011 Ferrer rozpoczął od zwycięstwa w imprezie w Auckland, pokonując w finałowym spotkaniu Davida Nalbandiana. W Australian Open doszedł do półfinału, eliminując po drodze Rafaela Nadala; przegrał z Andym Murrayem. Pod koniec lutego Ferrer wystartował w Acapulco, gdzie grał jako obrońca tytułu. Hiszpan ponownie zwyciężył w całych rozgrywkach, a w finale pokonał Nicolása Almagro. W połowie kwietnia Ferrer osiągnął po raz drugi w karierze finał rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, podczas rywalizacji w Monte Carlo. Spotkanie finałowe przegrał jednak z Rafaelem Nadalem. Tydzień później, podczas zawodów w Barcelonie ponownie osiągnął finał, lecz znów musiał uznać wyższość Nadala. W połowie lipca Ferrer awansował do finału turnieju w Båstad, lecz decydujący o tytule mecz przegrał z Robinem Söderlingiem. W październiku, podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju, Ferrer osiągnął kolejny finał w sezonie, w którym musiał uznać wyższość Andy’ego Murraya.

Podobnie jak rok wcześniej, Ferrer rozpoczął sezon 2012 od wygranej w Auckland, pokonując w decydującym spotkaniu Oliviera Rochusa. Pod koniec lutego triumfował w turnieju w Buenos Aires pokonując w finale Nicolása Almagro. Trzeci tytuł w sezonie Ferrer wywalczył w Acapulco, gdzie wygrał finałową rywalizację z Fernando Verdasco. W Barcelonie po raz czwarty w karierze wystąpił w finale turnieju i po raz czwarty okazał się gorszy od Rafaela Nadala. W pojedynku o mistrzostwo przegrał 6:7(1), 5:7. Drugie turniejowe zwycięstwo na nawierzchni trawiastej Hiszpan wywalczył w połowie czerwca w 's-Hertogenbosch. Piętnasty tytuł w karierze wywalczył dzięki pokonaniu w finale Philippa Petzschnera 6:3, 6:4. Szesnaste zwycięstwo turniejowe odniósł w Båstad. W finałowym pojedynku pokonał Nicolása Almagro 6:2, 6:2. Ferrer brał udział w igrzyskach olimpijskich w Londynie. W turnieju gry pojedynczej odpadł w III rundzie po przegranej z Keim Nishikorim. W grze podwójnej wspólnie z Feliciano Lópezem osiągnął czwarte miejsce. W meczu o brązowy medal zostali pokonali przez debel Richard Gasquet-Julien Benneteau wynikiem 6:7(4), 2:6. W październiku zwyciężył w zawodach w Walencji, pokonując w finale Ołeksandra Dołhopołowa 6:1, 3:6, 6:4. Tydzień później odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w turnieju kategorii ATP World Tour Masters 1000, a dokonał tego w Paryżu, gdzie w finale pokonał Jerzego Janowicza 6:4, 6:3.

W styczniu 2013 roku Ferrer triumfował w Auckland, wygrywając imprezę po raz czwarty. W rundzie finałowej Hiszpan odniósł zwycięstwo nad Philippem Kohlschreiberem. Drugi tytuł w sezonie tenisista hiszpański wywalczył pod koniec lutego w Buenos Aires, po pokonaniu w finale Stanislasa Wawrinki. Tydzień po sukcesie w Argentynie Ferrer zagrał w Acapulco, osiągając finał, w którym uległ Rafaelowi Nadalowi. Pod koniec marca Hiszpan dotarł do pierwszego w karierze finału w Ameryce Północnej, w ramach zawodów ATP World Tour Masters 1000, w Miami. Decydujący o tytule pojedynek Ferrer przegrał z Andym Murrayem 6:2, 4:6, 6:7(1), nie wykorzystując jednej piłki meczowej. Podczas europejskiego sezonu ziemnego, w maju Ferrer doszedł do finału w Oeiras, gdzie poniósł porażkę ze Stanislasem Wawrinką. Na początku czerwca zawodnik hiszpański odniósł jeden z największych sukcesów w całej karierze awansując do finału Rolanda Garrosa. W drodze do finału nie przegrał seta, natomiast w finale zmierzył się z Rafaelem Nadalem, ulegając 3:6, 2:6, 3:6, a także doznając z nim dwudziestej porażki w bezpośrednich spotkaniach. W październiku Ferrer awansował do finału halowego turnieju w Sztokholmie, w którym poniósł porażkę z Grigorem Dimitrowem. Był to zarazem czterdziesty singlowy finał jaki Hiszpan osiągnął w karierze. W kolejnym starcie, w Walencji, Ferrer dotarł do kolejnego finału, w którym tym razem uległ Michaiłowi Jużnemu. Trzeci kolejny finał w halowych rozgrywkach Ferrer osiągnął w Paryżu, gdzie pokonał w półfinale Rafaela Nadala. O tytuł mecz przegrał z Novakiem Đokoviciem.

W 2014 roku do pierwszego finału Ferrer doszedł w Buenos Aires. Zawody zakończyły się trzecim kolejnym triumfem Hiszpana, a w finale był lepszy od Fabio Fogniniego. W lipcu Ferrer awansował do finału w Hamburgu, w którym nie sprostał Leonardo Mayerowi. W połowie sierpnia Hiszpan po raz siódmy w karierze osiągnął finał zawodów ATP World Tour Masters 1000, w Cincinnati. Poniósł również szóstą porażkę finałową w turniejach tej rangi, przeciwko Rogerowi Federerowi. W październiku Hiszpan został finalistą turnieju w Wiedniu, po porażce w rundzie finałowej z Andym Murrayem.

W styczniu 2015 roku Ferrer zakończył zwycięstwem zawody w Ad-Dausze, po pokonaniu w finale Tomáša Berdycha, a następnie pod koniec lutego wygrał dwa kolejne turnieje kategorii ATP World Tour 500 w Rio de Janeiro i Acapulco po finałach z Fabio Fogninim i Keiem Nishikorim. W październiku natomiast okazał się najlepszy podczas zawodów w Kuala Lumpur, w ostatnim meczu wygrywając z Feliciano Lópezem 7:5, 7:5. Niedługo potem zdobył swój kolejny tytuł w Wiedniu, pokonując w finale Steve’a Johnsona 4:6, 6:4, 7:5.

Sezon 2016 Ferrer zakończył bez turniejowego zwycięstwa, po raz pierwszy od 2009 roku. Osiągnął jeden ćwierćfinał wielkoszlemowy, podczas Australian Open. W następnym sezonie zdobył Hiszpan jeden tytuł, w lipcu w Båstad w finale pokonując Ołeksandra Dołhopołowa. W ćwierćfinale przeciwko Henriemu Laaksonenowi obronił dwie piłki meczowe.

Karierę zawodową David Ferrer zakończył startem w maju 2019 w Madrycie.

Od roku 2006 Ferrer reprezentował Hiszpanię w Pucharze Davisa. Wspólnie z drużyną wywalczył trzy razy zwycięstwo w tych rozgrywkach. Najpierw w 2008, kiedy to Hiszpanie pokonali w finale Argentynę, następnie w 2009 po zwycięstwie w rundzie finałowej nad Czechami oraz w 2011 roku po wygranej w finale z Argentyną. Bilans Ferrera w rozgrywkach wynosił 28 zwycięstw i 5 porażek (wszystkie w grze pojedynczej).

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 3. miejscu w lipcu 2013 roku.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (27–25)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	21 lipca 2002	Umag	Ceglana	Carlos Moyá	2:6, 3:6
Zwycięzca	1.	15 września 2002	Bukareszt	Ceglana	José Acasuso	6:2, 6:2
Finalista	2.	3 sierpnia 2003	Sopot	Ceglana	Guillermo Coria	5:7, 1:6
Finalista	3.	10 kwietnia 2005	Walencja	Ceglana	Igor Andriejew	3:6, 7:5, 3:6
Zwycięzca	2.	23 lipca 2006	Stuttgart	Ceglana	José Acasuso	6:4, 3:6, 6:7(3), 7:5, 6:4
Zwycięzca	3.	13 stycznia 2007	Auckland	Twarda	Tommy Robredo	6:4, 6:2
Zwycięzca	4.	15 lipca 2007	Båstad	Ceglana	Nicolás Almagro	6:1, 6:2
Zwycięzca	5.	7 października 2007	Tokio	Twarda	Richard Gasquet	6:1, 6:2
Finalista	4.	18 listopada 2007	Szanghaj	Twarda (hala)	Roger Federer	2:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca	6.	20 kwietnia 2008	Walencja	Ceglana	Nicolás Almagro	4:6, 6:2, 7:6(2)
Finalista	5.	4 maja 2008	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	1:6, 6:4, 1:6
Zwycięzca	7.	21 czerwca 2008	's-Hertogenbosch	Trawiasta	Marc Gicquel	6:4, 6:2
Finalista	6.	1 marca 2009	Dubaj	Twarda	Novak Đoković	5:7, 3:6
Finalista	7.	26 kwietnia 2009	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	2:6, 5:7
Finalista	8.	21 lutego 2010	Buenos Aires	Ceglana	Juan Carlos Ferrero	7:5, 4:6, 3:6
Zwycięzca	8.	27 lutego 2010	Acapulco	Ceglana	Juan Carlos Ferrero	6:3, 3:6, 6:1
Finalista	9.	2 maja 2010	Rzym	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 2:6
Finalista	10.	10 października 2010	Pekin	Twarda	Novak Đoković	2:6, 4:6
Zwycięzca	9.	7 listopada 2010	Walencja	Twarda	Marcel Granollers	7:5, 6:3
Zwycięzca	10.	15 stycznia 2011	Auckland	Twarda	David Nalbandian	6:3, 6:2
Zwycięzca	11.	26 lutego 2011	Acapulco	Ceglana	Nicolás Almagro	7:6(4), 6:7(2), 6:2
Finalista	11.	17 kwietnia 2011	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	4:6, 5:7
Finalista	12.	24 kwietnia 2011	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	2:6, 4:6
Finalista	13.	17 lipca 2011	Båstad	Ceglana	Robin Söderling	2:6, 2:6
Finalista	14.	16 października 2011	Szanghaj	Twarda	Andy Murray	5:7, 4:6
Zwycięzca	12.	14 stycznia 2012	Auckland	Twarda	Olivier Rochus	6:3, 6:4
Zwycięzca	13.	26 lutego 2012	Buenos Aires	Ceglana	Nicolás Almagro	4:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca	14.	3 marca 2012	Acapulco	Ceglana	Fernando Verdasco	6:1, 6:2
Finalista	15.	29 kwietnia 2012	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	6:7(1), 5:7
Zwycięzca	15.	23 czerwca 2012	's-Hertogenbosch	Trawiasta	Philipp Petzschner	6:3, 6:4
Zwycięzca	16.	15 lipca 2012	Båstad	Ceglana	Nicolás Almagro	6:2, 6:2
Zwycięzca	17.	27 października 2012	Walencja	Twarda	Ołeksandr Dołhopołow	6:1, 3:6, 6:4
Zwycięzca	18.	4 listopada 2012	Paryż	Twarda (hala)	Jerzy Janowicz	6:4, 6:3
Zwycięzca	19.	12 stycznia 2013	Auckland	Twarda	Philipp Kohlschreiber	7:6(5), 6:1
Zwycięzca	20.	24 lutego 2013	Buenos Aires	Ceglana	Stanislas Wawrinka	6:4, 3:6, 6:1
Finalista	16.	2 marca 2013	Acapulco	Ceglana	Rafael Nadal	0:6, 2:6
Finalista	17.	31 marca 2013	Miami	Twarda	Andy Murray	6:2, 4:6, 6:7(1)
Finalista	18.	5 maja 2013	Oeiras	Ceglana	Stanislas Wawrinka	1:6, 4:6
Finalista	19.	9 czerwca 2013	French Open, Paryż	Ceglana	Rafael Nadal	3:6, 2:6, 3:6
Finalista	20.	20 października 2013	Sztokholm	Twarda (hala)	Grigor Dimitrow	6:2, 3:6, 4:6
Finalista	21.	27 października 2013	Walencja	Twarda (hala)	Michaił Jużny	3:6, 5:7
Finalista	22.	3 listopada 2013	Paryż	Twarda (hala)	Novak Đoković	5:7, 5:7
Zwycięzca	21.	16 lutego 2014	Buenos Aires	Ceglana	Fabio Fognini	6:4, 6:3
Finalista	23.	20 lipca 2014	Hamburg	Ceglana	Leonardo Mayer	7:6(3), 1:6, 6:7(4)
Finalista	24.	17 sierpnia 2014	Cincinnati	Twarda	Roger Federer	3:6, 6:1, 2:6
Finalista	25.	19 października 2014	Wiedeń	Twarda (hala)	Andy Murray	7:5, 2:6, 5:7
Zwycięzca	22.	10 stycznia 2015	Ad-Dauha	Twarda	Tomáš Berdych	6:4, 7:5
Zwycięzca	23.	22 lutego 2015	Rio de Janeiro	Ceglana	Fabio Fognini	6:2, 6:3
Zwycięzca	24.	28 lutego 2015	Acapulco	Twarda	Kei Nishikori	6:3, 7:5
Zwycięzca	25.	4 października 2015	Kuala Lumpur	Twarda	Feliciano López	7:5, 7:5
Zwycięzca	26.	25 października 2015	Wiedeń	Twarda (hala)	Steve Johnson	4:6, 6:4, 7:5
Zwycięzca	27.	23 lipca 2017	Båstad	Ceglana	Ołeksandr Dołhopołow	6:4, 6:4

Gra podwójna (2–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	2 marca 2003	Acapulco	Ceglana	Fernando Vicente	Mark Knowles Daniel Nestor	3:6, 3:6
Zwycięzca	1.	6 lutego 2005	Viña del Mar	Ceglana	Santiago Ventura	Gastón Etlis Martín Rodríguez	6:3, 6:4
Zwycięzca	2.	26 lutego 2005	Acapulco	Ceglana	Santiago Ventura	Jiří Vaněk Tomáš Zíb	4:6, 6:1, 6:4

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open	1R	2R	1R	4R	4R	QF	3R	2R	SF	QF	SF	QF	4R	QF	3R	1R	–	0 / 16	41–16
French Open	2R	2R	QF	3R	3R	QF	3R	3R	4R	SF	F	QF	QF	4R	2R	1R	–	0 / 16	44–16
Wimbledon	2R	2R	1R	4R	2R	3R	3R	4R	4R	QF	QF	2R	–	2R	3R	1R	–	0 / 15	28–15
US Open	1R	1R	3R	3R	SF	3R	2R	4R	4R	SF	QF	3R	3R	3R	1R	1R	–	0 / 15	33–16
Bilans spotkań	2–4	3–4	6–4	10–4	11–4	12–4	7–4	9–4	14–4	18–4	19–4	11–4	9–3	10–4	5–4	0–4	0–0	N/A	145–63
ATP Finals
ATP Finals	–	–	–	–	F	–	–	RR	SF	RR	RR	RR	RR	–	–	–	–	0 / 7	8–14
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells	1R	1R	3R	2R	QF	3R	4R	2R	2R	3R	2R	–	3R	–	–	3R	–	0 / 13	11–13
Miami	1R	1R	SF	SF	4R	2R	4R	4R	QF	QF	F	4R	QF	3R	2R	3R	3R	0 / 17	34–17
Monte Carlo	1R	–	QF	QF	QF	QF	3R	SF	F	2R	–	SF	QF	–	–	–	–	0 / 11	26–11
Madryt	2R	1R	QF	2R	2R	2R	2R	SF	QF	QF	QF	SF	QF	3R	3R	–	2R	0 / 16	23–16
Rzym	2R	3R	SF	1R	1R	2R	1R	F	–	SF	QF	QF	SF	3R	2R	1R	–	0 / 15	24–15
Montreal/Toronto	–	2R	2R	1R	2R	3R	2R	1R	–	–	2R	QF	–	–	3R	1R	–	0 / 11	9–11
Cincinnati	–	1R	2R	QF	QF	2R	3R	3R	3R	2R	3R	F	–	1R	SF	1R	–	0 / 14	21–14
Szanghaj	Nie ATP World Tour Masters 1000						2R	3R	F	–	3R	QF	2R	1R	–	–	–	0 / 7	10–7
Paryż	–	1R	QF	2R	QF	2R	–	3R	QF	W	F	QF	SF	2R	1R	–	–	1 / 13	21–12
Hamburg	1R	QF	1R	QF	QF	3R	Nie ATP World Tour Masters 1000											0 / 6	10–6
Bilans spotkań	2–6	6–8	20–9	13–9	17–9	5–9	11–8	20–9	16–7	14–6	13–8	20–8	14–7	5–6	8–6	2–5	3–2	N/A	189–122
Ranking na koniec sezonu
	71	49	14	14	5	12	17	7	5	5	3	10	7	21	37	125	–	N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-09-04]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-09-04]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-09-04]  (ang.).
• David Ferrer Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2011-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 lipca 2009)]. (ang.).